ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 127

เมื่อส่งอานผิงอ๋อง ไปแล้ว เฟิงฉิ้นหว่านผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ

เสิ่นเยว่นั่งลงที่ข้างกายของนางด้วยความเป็นห่วง: “ฉิ้นหว่าน ที่เจ้าเพิ่งพูดไปเมื่อสักครู่เป็นความจริงหรือไม่?”

เฟิงฉิ้นหว่านพิงไปที่ไหล่ของเสิ่นเยว่ หาวออกมาเบาๆ: “เป็นความจริง”

เสินเยว่ขมวดหว่างคิ้วแน่น: “ฉิ้นหว่าน เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าใหญ่โตเกินไปหรอกหรือ?”

อานผิงอ๋อง มาจากประเทศตงเหว้ย เบื้องหลังตระกูลหยุนพัวพันกับองค์ชาย หากมีความไม่ระมัดระวังแม้แต่นิดเดียว ถ้าเช่นนั้นไม่ใช่ว่าพลาดก้าวเดียวแพ้ทั้งกระดานเรียบร้อยแล้ว แต่เป็นร่างที่ถูกบดขยี้กระดูกที่แตกสลาย

“ท่านแม่ เหตุใดวันนี้ท่านจึงมาที่ห้องรับแขกในสวนดอกไม้กัน?”

“เรื่องราวที่เจ้ากำลังทำในหมู่นี้ ข้าก็เข้าใจไม่มากก็น้อย อานผิงอ๋อง ท่านนั้นมาเยี่ยมถึงที่บ้านอย่างกะทันหัน ยังคิดว่าเขามาหาเรื่องทำให้เจ้าไม่สบายใจ ฉะนั้นจึงอยากจะมาขวางแทนเจ้าก่อน” เสิ่นเยว่เม้มริมฝีปาก

“ท่านแม่ ถ้าหากว่าข้าเกิดเรื่องละก็ ท่านแม่ยินยอมสู้สุดชีวิตเพื่อข้าหรือไม่?”

“โง่ไปแล้วใช่หรือไม่? ถ้าหากท่านแม่ยังแข็งแรงอยู่ จะมองดูเจ้าเกิดเรื่องได้อย่างไร? ทันทีที่เจ้าเกิดเรื่องขึ้น จะต้องเป็นเพราะท่านแม่ต้านทานเอาไว้ไม่อยู่แล้วเป็นแน่ ถ้าหากว่าข้ายังมีลมหายใจเหลืออยู่อีกเฮือกหนึ่ง จะต้องพยายามปกป้องเจ้าให้ปลอดภัยอย่างสุดความสามารถเป็นแน่ ถึงแม่ว่าข้าไม่ใช่ท่านแม่ผู้ให้กำเนิดเข้า แต่ความรักความผูกพันที่มีต่อเข้าเป็นเรื่องจริง”

“ข้าทราบดี” ชาติที่แล้วท่านแม่ก็ทำแบบนี้เช่นเดียวกัน

เฟิงฉิ้นหว่านกอดแขนของเซินเยว่เอาไว้ แล้วถูไปถูมาที่หัวไหล่ของนาง: “จิตใจที่อานผิงอ๋อง ท่านนั้นที่มีต่อบุตรชายของเขาเป็นเช่นเดียวกันกับจิตใจของท่านแม่ที่มีต่อข้า ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ ไม่มีการป้องกันก็เท่านั้น ในตอนนี้ถ้าหากว่าใครคิดจะสอดมือเข้ามา เขาจะต้องกลายร่างเป็นหมาป่าสันโดษเป็นแน่ ถึงแม้จะตายก็จะต้องกัดลำคอของฝ่ายตรงข้ามจนหัก”

“เห็นน้ำเสียงที่พูดไปพูดมาของเขาในวันนี้ ความรักและทะนุถนอมที่เขามีต่อบุตรชายนั้นเป็นที่สุดอย่างแท้จริง”

“ท่านแม่ ข้าไปขอพึ่งพาอาศัยท่านชายฟู่ ก่อนหน้านี้ยังทำลายแผนการขององค์ชายสาม ประกอบกับสาเหตุการตายของท่านพ่อ ด้วยเงื่อนไขต่างๆนาๆล้วนไม่อนุญาตให้ข้าแสวงหาได้อย่างปลอดภัย การช่วยเหลืออานผิงอ๋อง ในครั้งนี้มีอันตรายมากมายจริงๆ แต่ทว่าก็กระโดดเข้าไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถ้าไม่เหยียบหลุมพรางนี้เรียบเสมอแล้ว ก็จะออกไปไม่ได้”

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าจะต้องระมัดระวังให้มากๆ ถ้าหากไม่ไหวจริงๆแล้วละก็ ให้รีบขอความช่วยเหลือจากท่านชายฟู่ท่านนั้นทันที ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาก็เป็นบุตรเอกชินอ๋อง ความสามารถแข็งแกร่งกว่าเจ้ามากมายนัก”

“ข้าทราบดี ในเมื่อเขากลายเป็นนายท่านของข้าแล้ว ถ้าเช่นนั้นตำแหน่งนายท่านนี้จะให้เสียเปล่าไม่ได้”

สิ่งของจะต้องใช้มันให้เกิดประโยชน์อย่างสูงสุด นายท่านก็เช่นเดียวกัน!

“ใช่แล้ว ท่านแม่ให้เจ้าส่งของขวัญไป เจ้าได้ส่งไปหรือไม่?”

“ให้คนนำโสมคนต้นหนึ่งส่งไปแล้ว โสมคนต้นนั้นมีรูปร่างเป็นคนลางๆแล้ว เวลาที่ร่างกายอ่อนแอสามารถใช้บำรุงรักษาได้ เวลาที่ถึงจุดเป็นจุดตายยังสามารถยื้อชีวิตได้ ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว”

“ยังมีอีกหรือไม่?” เซินเยว่พยักหน้า ของขวัญชิ้นนี้ก็นับว่าเหมาะสม

“ไม่มีแล้ว” เฟิ่งฉิ้นหว่านกะพริบตาปริบๆอย่างใสซื่อ

“นอกจากโสมคนกล่องนั้นแล้วก็ไม่มีอย่างอื่นแล้วงั้นหรือ?”

“นี่เพิ่งจะผ่านไปเพียงแค่ไม่กี่วัน ไม่จำเป็นต้องมุมานะบากบั่นเช่นนั้นก็ได้กระมัง?”

“ยังไงเจ้าก็ควรรอบคอบหน่อย ในวันธรรมดาก็ไปมาหาสู่กันให้มาก เมื่อถึงเวลาที่สำคัญจะได้ตามหาคนเพื่อช่วยชีวิตได้ง่ายหน่อย! ถึงอย่างไรทำอะไรก็ต้องเกรงใจ ไว้หน้าเขาบ้าง เมื่อรับของขวัญของเจ้าไปแล้ว จะไม่สนใจไยดีเจ้าก็ย่อมเป็นเรื่องที่ไม่ดี”

เฟิงฉิ้นหว่านพยักหน้าด้วยใบหน้าที่เข้าใจได้ในทันที: “ถ้าเช่นนั้นข้าเข้าใจแล้ว อีกประเดี๋ยวจัดเตรียมของขวัญเสร็จเรียบร้อยแล้ว จะให้เหว้ยหลันมอบหมายคนให้ส่งไป”

“อืม”

เฟิงฉิ้นหว่านกลับไปยังห้องของตนเอง คิดไปคิดมาก็ยังไม่รู้ว่าควรจะต้องจัดเตรียมของขวัญอะไร สุดท้ายก็คิดออกว่าเมื่อตอนที่ฟู่ลั่วเฉินจะจากไปได้ให้นางถักพู่ห้อยพัดอันนั้น มีความคิดใหม่แล้ว

ถึงอย่างไรข่าวลือก็แพร่กระจายออกไปไม่น้อยแล้ว ไม่ส่งของขวัญจากบ้านหญิงสาวออกไปเสียหน่อยดูเหมือนว่าไม่ค่อยยุติธรรม

“เหว้ยหลัน เจ้าไปหาแม่นมโจวขอด้ายไหมมาจำนวนหนึ่ง บอกว่าข้าอยากจะปักถุงหอม”

เหว้ยหลันดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย: “คุณหนูปักถุงหอมเพื่อใช้ห้อยเอง หรือว่ามอบให้ผู้ใดเจ้าคะ? บ่าวจะไปขอด้ายไหมสีที่เหมาะสมกับลวดลายของดอกไม้ตามที่คุณหนูจะปัก จากแม่นมโจว”

ภายในหอชมจันทรา สีหน้าของหยุนเลี่ยวโกรธหน้าเขียวเล็กน้อย: “จำนวนแขกของหอชมจันทราน้อยลงอีกแล้วหรือ?”

“เจ้าค่ะ ท่านชาย บรรดาแม่นางก็พยายามทุ่มเทเป็นอย่างมากแล้ว อีกทั้งราคาของสุราเครื่องดื่ม อาหารว่างและน้ำชาก็ปรับลดลงบางส่วนตามที่ท่านชายกำชับแล้ว แต่ทว่าก็ยังคงไม่สามารถรั้งบรรดาแขกเหล่านั้นเอาไว้ได้” ซู่ซินอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา

ต่อให้บรรดาแม่นางจะพยายามทุ่มเทอีกเท่าไหร่ ก็มักจะถูกผู้คนเย้ยเยาะว่าเป็นตงซีเลียนขมวดคิ้ว(การที่เลียนแบบคนอื่นอย่างหลับหูหลับตา) สุราเครื่องดื่มอาหารว่างและน้ำชาก็ลดราคาลงมาแล้ว แต่กลับทำให้ผู้คนเหล่านั้นดูถูกมากยิ่งขึ้น รู้สึกว่าสิ่งของราคาถูกเช่นนี้จะต้องไม่ใช่สิ่งของที่ดีอะไร

หยุนเลี่ยวตบลงไปบนโต๊ะหนึ่งที: “ดูเหมือนว่าการปะทะกันระหว่างหอชมจันทรากับหอหญิงงามเมืองในครั้งนี้พวกเราแพ้แล้ว เดิมทีข้าคิดว่าเพียงแค่หอหญิงงามเมืองกับพวกเราต่อสู้กันอย่างเปิดเผย ถ้าเช่นนั้นพวกเราหอชมจันทราก็สามารถคิดไตร่ตรองทุกวิถีทางเพื่อเหยียบย่ำชื่อเสียงของหอหญิงงามเมืองขึ้นไป ทำให้เมื่อผู้คนนึกถึงหอหญิงงามเมือง ก็จะต้องนึกถึงหอชมจันทรา แต่ทว่าเฟิงฉิ้นหว่านนั้นฉลาดเป็นอย่างยิ่ง เดิมทีนางก็ไม่ได้จะรับคำท้าทาย ทำให้การประมือที่เดิมทีควรจะมีที่มาที่ไปสนามนี้ กลายเป็นเรื่องตลกขบขันฉากหนึ่ง”

“ท่านชาย สามารถสืบดูได้หรือไม่ว่าเฟิงฉิ้นหว่านใช้วิธีการใดผูกสัมพันธ์กับอานผิงอ๋อง ? พวกเราก็สามารถเลียนแบบดูบ้างใช่หรือไม่?”

“สืบไม่ได้ ผู้คนข้างกายของอานผิงอ๋อง เหล่านั้นการพูดจาเข้มงวดเป็นพิเศษ ต่อให้ใช้เงิน ใช้กลอุบาย ก็ยากที่จะทำให้พวกเขาพูดออกมาได้มากขึ้นอีกคำ”

“ถ้าเช่นนั้นก็ยอมรับความพ่ายแพ้เช่นนี้แล้วหรือ?”

“ยอมรับความพ่ายแพ้?” หยุนเลี่ยวปรากฏความชั่วร้ายออกมาแวบหนึ่ง “พี่รองก็มาถึงหลินผิงแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะ

ให้ความสนใจต่อหอหญิงงามเมืองมาก เจ้าไปหาคนคอยเป่าหูเขา ทำให้เขามุ่งหน้าไปที่หอหญิงงามเมือง”

“ท่านชาย ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาท่านชายรองจะทำอะไรก็ล้วนตั้งตัวเป็นศัตรูกับท่าน ถ้าหากรู้ว่าหอชมจันทราคิดจะต่อสู้กับหอหญิงงามเมือง กลับตกอยู่ในระดับปานกลาง จะต้องคว้าความอ่อนแอนี้เอาไว้เพื่อนำมาพูดฉีกหน้าท่านอย่างแน่นอน?”

“ในเมื่อไม่สามารถเอาชนะหอหญิงงามเมืองได้แล้ว ถ้าเช่นนั้นก็ใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้อีกสักรอบ พี่รองเพื่อหัวเราะเยาะข้า จะต้องไปที่หอหญิงงามเมืองเพิ่มอีกสองรอบ ขอเพียงแค่เขาไป เรื่องราวก็จะจัดการได้ง่าย”

หยุนเลี่ยวด้านหนึ่งพูดไป อีกด้านก็หยิบแบบก่อสร้างฉบับหนึ่งออกมา

ทันทีที่ซู่ซินมองดู ก็ตกใจทันที: “ท่านชาย นี่คือแบบก่อสร้างของหอหญิงงามเมืองตอนที่ปรับปรุงใหม่ทั้งด้านในและด้านนอก?”

“ไม่ผิด เทแกงหยุดน้ำเดือด มิสู้แก้ปัญหาที่ต้นตอ”