ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 143

เสียงดังเอะอะที่ประตูหอชมจันทราดังอย่างต่อเนื่องเกือบหนึ่งชั่วยาม เฟิงฉิ้นหว่านประกาศหอหญิงงามเมืองหยุดกิจการในคืนวันนี้ เพื่อเป็นการชดเชยความเสียหายให้บรรดาคนที่มาหอหญิงงามเมืองในวันนี้ จึงมอบเหล้าชั้นดีให้คนละหนึ่งไห

อานผิงอ๋อง ยังดูละครต่อไปอีกครู่หนึ่ง ถึงจะพาเห้อเหลียนฉางเซิงกลับไปเร็วกว่าปกติ

เฟิงฉิ้นหว่านนั่งอยู่ชั้นบน กำลังมองไปยังประตูหอชมจันทราที่ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาที่อยู่บริเวณไม่ไกล

ฉินฮั๋วเหนียนเดินขึ้นมาชั้นบน: “คุณหนู ใต้เท้าจ้าวให้คนนำตัวหยุนเลี่ยวไปคุมขังที่คุกแล้ว หญิงสาวที่มีเลือดทั่วทั้งตัวผู้นั้นก็ถูกพาไปไต่สวนพร้อมกัน ข้ามองดูลักษณะหน้าตาของหญิงสาวผู้นั้นดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ครั้งนี้จะต้องกัดหยุนเลี่ยวเอาไว้ไม่ปล่อยอย่างแน่นอน ถ้าเขาคิดจะออกมาจากในคุกอีก เกรงว่าคงจะยากแล้ว”

“อย่าประเมินตระกูลหยุนต่ำไป ถึงแม้จะเป็นพ่อค้ารายย่อย แต่ทว่าเบื้องหลังกลับสลับซับซ้อนยากแก่การแก้ไข ยื่นกิ่งไม้ออกมาท่อนหนึ่งตามอารมณ์ ล้วนดีกว่าพวกเราในตอนนี้ ยังไงก็ควรระมัดระวังไว้บ้างสักนิด จะได้ไม่เรือล่มอย่างลับๆ”

หว่างคิ้วของเฟิงฉิ้นหว่านขมวดขึ้นเล็กน้อย ระหว่างคิ้วและดวงตาปรากฏความอ่อนแอมากขึ้นเล็กน้อยเนื่องจากความเศร้าและกลัดกลุ้ม ทำให้คนที่มองเห็นแทบอยากจะยื่นมือเข้าไปช่วยนางลูบให้เรียบ

“แต่ทว่าวันนี้มีอานผิงอ๋อง คอยช่วยเหลืออยู่ด้านข้าง คงจะไม่กลายเป็นปัญหากระมัง?”

“อานผิงอ๋อง วางแผนมาเพียงเพื่อจัดการหยุนเลี่ยวคนเดียวเท่านั้น แต่ที่พวกเราต้องเผชิญหน้าด้วยก็คือทั้งตระกูลหยุน ท่านอาฉิน ตระกูลหยุนสามารถกลายเป็นเจ้าค้าราชวงศ์อันดับหนึ่งแห่งเจียงหนานได้อย่างมั่นคง จะต้องเป็นเพราะว่ามีเส้นสนกลในและลูกไม้อยู่ พวกเราไม่สามารถประมาทได้เลยแม้แต่น้อย ในตอนนี้หยุนเลี่ยวเกิดเรื่อง ตระกูลหยุนทางนั้นก็น่าจะได้รับข่าวอย่างรวดเร็ว พวกเราทางนี้จะต้องเตรียมพร้อมรับมือให้ดี”

“ขอรับ”

เฟิงฉิ้นหว่านออกจากหอหญิงงามเมืองขึ้นไปนั่งบนรถม้าแล้ว ตอนที่รถม้าใกล้จะถึงตระกูลเฟิง ก็หยุดลงอย่างกะทันหัน

เฟิงฉิ้นหว่านที่กำลังจะหลับได้สติกลับมาทันที: “เกิดอะไรขึ้น?”

ทันทีที่ผ้าม่านของรถถูกมือเรียวยาวคู่หนึ่งเปิดออก ก็ตามมาด้วยฟู่ลั่วเฉินที่โน้มตัวลงก้าวเข้ามาในรถม้า จากนั้นก็เอนกายผิงบนผนังของรถอย่างผ่อนคลาย

“ท่านชาย ท่านมาแล้ว” เมื่อเฟิงฉิ้นหว่านแยกแยะได้ว่าผู้ที่มาคือฟู่ลั่วเฉิน จึงเก็บเข็มเงินภายในมือคืนที่เดิมอย่างเงียบๆ แอบสูดลมหายใจเข้าเบาๆ หัวใจที่เต้นเร็วเกินไปเล็กน้อยก็สงบลง

“อืม” ฟู่ลั่วเฉินพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ น้ำเสียงต่ำลอยเข้ามาที่ข้างหู มีความแหบแห้งเล็กน้อย

ปลายจมูกของเฟิงฉิ้นหว่านขยับเล็กน้อย กลิ่นคาวเลือดอ่อนๆกลุ่มหนึ่งลอยมา ทำให้สีหน้าของนางจริงจังขึ้นทันที: “ท่านชาย ท่านได้รับบาดเจ็บแล้ว?”

มิน่าเล่าเมื่อครู่ทันทีที่ฟู่ลั่วเฉินเข้ามาด้านในรถม้า ก็พิงอยู่บนผนังรถไม่ขยับตัว

“บาดเจ็บที่ใด บาดแผลสาหัสหรือไม่ ให้ข้าช่วยท่านชายดูเสียหน่อยเถอะ?”

“ให้ท่านหมอจัดการเรียบร้อยแล้ว”

ยามราตรีที่มืดมิด แสงสว่างด้านในรถม้าก็มืดสลัวไม่ชัดเจน เฟิงฉิ้นหว่านมองไม่เห็นใบหน้าของฟู่ลั่วเฉิน จึงไม่มีทางวินิจฉัยสีหน้าของเขาได้ ภายในใจไม่มีความมั่นใจมากขึ้นครู่หนึ่ง

ฟู่ลั่วเฉินมาพบนางด้วยอาการบาดเจ็บ ไม่ใช่เพื่อให้นางช่วยจัดการบาดแผล ถ้าเช่นนั้นเพื่ออะไรกัน?

รถม้าหยุดอยู่ที่ประตูตระกูลเฟิงอย่างรวดเร็ว เฟิงฉิ้นหว่านเอ่ยปากกล่าว: “ท่านชายตามข้าเข้ามาในจวนเถอะ?”

“เมื่อวาน......” น้ำเสียงของฟู่ลั่วเฉินหยุดลงเล็กน้อย จากนั้นจึงกล่าวต่อ “เมื่อวานฮูหยินเสิ่นได้ทำให้เจ้าลำบากใจหรือไม่?”

“ท่านแม่เป็นคนดีเข้าอกเข้าใจผู้อื่น อีกทั้งยังรักและเอ็นดูข้าที่สุด ไม่มีทางทำให้ข้าลำบากใจ”

“ถ้าเช่นนั้นก็ดี วันนี้ตอนเช้าข้าไม่ได้พบเจ้า ได้ยินองครักษ์บอกว่า เจ้ามาหาพร้อมหิ้วขนมไปด้วย?”

“ใช่ เห็นองครักษ์ที่เฝ้าสวนบอกว่าท่านชายมีธุระนิดหน่อย ไม่มีเวลาพบข้า พรุ่งนี้ให้ข้าไปอีกครั้ง แต่ทว่านึกไม่ถึงอย่างเด็ดขาด ว่าในวันนี้ท่านชายจะได้รับบาดเจ็บ ไม่ทราบว่าเป็นฝีมือผู้ใด ข้าสามารถช่วยอะไรท่านชายได้บ้างหรือไม่?”

ทันทีที่เสียงพูดของเฟิงฉิ้นหว่านจบลง ประตูใหญ่ที่ปิดอยู่ของตระกูลเฟิงก็เปิดออก เสิ่นเยว่ถือโคมไฟเดินออกมา: “ฉิ้นหว่าน? ถึงประตูบ้านแล้ว เหตุใดจึงไม่ลงจากรถ หรือว่ากำลังนอนหลับอยู่บนรถ?”

ฟู่ลั่วเฉินรีบเอานิ้วชี้วางตรงไว้บริเวณริมฝีปาก ส่งสัญญาณให้เฟิงฉิ้นหว่านไม่ต้องเปิดเผยการมีอยู่ของเขา

เฟิงฉิ้นหว่านรีบตอบกลับ “เมื่อครู่ไม่ระวังถูกโต๊ะเกี่ยวชายเสื้อเอาไว้ จะลงไปเดี๋ยวนี้แล้ว”

“เพื่อสังหารผู้คนเหล่านั้นให้สิ้นซาก พร้อมทั้งถือโอกาสลบร่องรอยทั้งหมด ทำกลับไปกลับมาทั้งวัน ท้องเลยหิวนิดหน่อย ขนมที่เจ้าทำไว้ก่อนหน้ายังเก็บไว้อยู่หรือไม่?”

เฟิงฉิ้นหว่านกะพริบตาปริบๆ ภายในใจมองไม่ทะลุเกี่ยวกับฟู่ลั่วเฉินมากขึ้น หรือว่าเพียงแค่เพื่อกินขนม?

“ยังเก็บเอาไว้อยู่ เพียงแต่ว่าทำไว้ตั้งแต่ตอนเช้า เกรงว่าในตอนนี้คงจะไม่ค่อยสดใหม่เท่าไหร่แล้ว ถ้าหากว่าท่านชายหิวละก็ มิสู้ข้าลงมือทำขนมให้ท่านชายด้วยตนเอง?”

“แค่หยิบมาก็พอ”

เฟิงฉิ้นหว่านทำได้เพียงแค่ให้เหว้ยหลันนำขนมที่เก็บเอาไว้ก่อนหน้านี้ยกเข้ามา ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าตอนที่ทำขนมทุ่มเทความพยายามไปอย่างมาก วันนี้นางเกือบจะให้เหว้ยหลันนำขนมไปโยนทิ้งแล้ว

ฟู่ลั่วเฉินเปิดกล่องอาหารออก มองดูขนมที่มีลักษณะงดงามด้านในกล่อง พยักหน้าเล็กน้อย: “ดูๆไปแล้วท่าทีของเจ้ายังนับว่าตั้งใจ”

เฟิงฉิ้นหว่านรีบตอบกลับ: “นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ท่านชายเคยบอกไว้แล้วมิใช่หรือ? ขนมสองกล่องนี้ก็ถือว่าเป็นค่าเล่าเรียน ข้ามิกล้าหลอกลวงท่านอาจารย์”

ภายในใจของฟู่ลั่วเฉินปรากฏความพึงพอใจขึ้นมาแวบหนึ่ง ดื่มน้ำชา แล้วค่อยๆกินขนมว่างในกล่องจนหมดเกลี้ยง: “พรุ่งนี้ตอนเช้าจะมาใหม่ วันนี้รีบพักผ่อน”

“เจ้าค่ะ”

“ถ้าเช่นนั้นข้าไปก่อน”

“ท่านชายกลับบ้านปลอดภัย”

รอจนกว่าร่างของฟู่ลั่วเฉินจะหายไปภายในความมืดยามราตรี เฟิงฉิ้นหว่านก็ขมวดหว่างคิ้วแน่น: จะว่าไปที่เขามาตอนค่ำมืดดึกดื่นนี้ แท้ที่จริงแล้วเพื่ออะไร?

หรือว่าก็เพื่อมากินขนม?