ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 147

ได้ยินคำของเหว้ยหลัน เฟิงฉิ้นหว่านก็ตะลึงงันอยู่ที่เดิม การตอบสนองแรกก็คือเป็นไปไม่ได้

“เมื่อวานไม่ใช่ว่ายังดีดีอยู่หรือ ทำไมถึงได้ออกจากหลินผิงกะทันหันเล่า？”

อีกทั้ง แม้แต่การทักทายก็ไม่ทันเลยหรือ？

นางรับจดหมายมาอย่างรีบร้อน หลังจากเปิดอ่านเนื้อหาบนจดหมาย หว่างคิ้วก็ขมวดขึ้นแน่น

เนื้อหาบนจดหมายง่ายดายมาก มองไปแล้วค่อนข้างรีบเขียน

บิดาเกิดเรื่อง เรียกข้ารีบกลับ สถานการณ์มั่งคงแล้ว รอข้ากลับมา！

“ยู่ชินอ๋องทางนั้นเกิดเรื่องแล้ว？”

เหว้ยหลันส่ายศีระ “ทางนี้ข้าเองก็ไม่ได้รับข่าวอะไร”

เฟิงฉิ้นหว่านพยักหน้า นำจดหมดเก็บไว้อย่างดี “คิดวิธีไปแอบฟังมาหน่อยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”

“เจ้าค่ะ”

ผ่านไปไม่นาน หยุนชีก็เข้ามาขอพบ “คารวะคุณหนู”

“ไม่จำเป็นต้องมากพิธี”

“คุณหนู นายท่านของตระกูลหยุนหยุนฉิวมาถึงหลินผิงเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้กำลังมุ่งไปศาลปกครองของใต้เท้าจ้าว”

“เพิ่งมาก็ไปหาใต้เท้าจ้าว？” หว่างคิ้วของเฟิงฉิ้นหว่านขมวดเล็กน้อย ในใจมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี

มาถึงตอนค่ำ นางเปลี่ยนชุดเสร็จ รีบพาหยุนชีและเหว้ยหลันมาที่หอหญิงงามเมือง เดิมทีคิดว่าจะได้เจอหยุนฉิวผู้นั้นที่หอ แต่คาดไม่ถึงตลอดทั้งคืนเงียบสงบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความผิดปกติสักนิดก็ไม่มี

รอจนแขกแยกย้ายจนหมด ฉินฮั๋วเหนียนมองเห็นหว่างคิ้วของเฟิงฉิ้นหว่านขมวด ถามด้วยความเป็นห่วงอย่างช่วยไม่ได้ “คุณหนู ท่านกำลังกังวลเรื่องของนายท่านตระกูลหยุนอยู่หรือ？”

“อืม ครั้งนี้เขาจะต้องมาไม่ดีแน่นอน แต่นอกจากไปพบหน้าใต้เท้าจ้าว ก็อยู่แต่ในโรงเตี๊ยมไม่ได้ลงมือทำอย่างอื่น ทำให้คนคาดเดาไม่ออก”

“คุณหนู ยิ่งเป็นเช่นนี้ ยิ่งต้องสงบใจไว้ จะได้ไม่จัดลำดับความสำคัญยุ่งเหยิง”

“ข้ารู้”

เฟิงฉิ้นหว่านพยักศีรษะ หลักการนั้นล้วนเข้าใจ แต่จะทำให้เป็นจริงทั้งหมดดูเหมือนจะยากลำบาก อยู่ ๆ ฟู่ลั่วเฉินก็จากไป ท้ายสุดก็ทำให้จิตใจของนางค่อนข้างยุ่งเหยิง

ผ่านไปหลายวัน หยุนฉิวพาคนไปหอชมจันทรารอบหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอีก แม้กระทั่งแม้แต่อ๋องผิงหวางก็ไม่ได้ขอพบ ทำให้คนยิ่งเกิดการคาดเดาไม่ได้ขึ้นไปอีก

ค่ำคืนนี้ ในหอหญิงงามเมืองสว่างสไวด้วยแสงไฟ เฟิงฉิ้นหว่านต้อนรับอ๋องผิงหวางและเห้อเหลียนฉางเซิงตามปกติ

เห้อเหลียนฉางเซิงแค่เข้าประตูมาก็จับแขนเสื้อของเฟิงฉิ้นหว่านไว้ หลังจากนั้นก็เอียงศีรษะไม่ทำเสียงดัง เหมือนกับกำลังงอนอยู่

“ท่านชายน้อยนี่มันอะไรกัน？” เฟิงฉิ้นหว่านอมยิ้มถาม

อ๋องผิงหวางถอนหายใจ “กวนประสาทข้าอยู่ล่ะสิ”

“นี่กลับทำให้คนประหลาดใจแล้ว ในวันธรรมดา ๆ ท่านอ๋องรักท่านชายน้อยสุดซึ้งขนาดนี้ ทำไมวันนี้ถึงได้ตัดใจไม่กวนประสาทท่านชายน้อยเล่า？”

อ๋องผิงหวางบนใบหน้าฉายแววลำบากใจ “แม่นางเฟิง ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยพูดว่า หลังจากสิ้นสุดการบำรุงรักษาในสองวันนี้ สภาพร่างกายของฉางเซิงก็สามารถมั่นคงได้นานขึ้น ไม่รู้ว่าเป็นเช่นนี้จริงหรือไม่？”

ภายในใจของเฟิงฉิ้นหว่านมีเสียงกริ๊ก ลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีผุดขึ้นในใจ “เป็นเช่นนี้จริง ๆ ”

“เป็นเช่นนี้ ข้าในสองวันนี้ตรวจสอบพบว่าไข่มุกหินปะการังสีแดงช่อนั้น ในนั้นยังพัวพันถึงคนบางคน ข้าไม่สามารถที่จะไม่กลับไปจัดการไม่ได้”

รอยยิ้มบนใบหน้าของอ๋องผิงหวางฝืนสุด ๆ ความมีชีวิตชีวาก็น้อยกว่าแต่ก่อนมาก เหมือนกับได้รับความกระทบกระเทือนอะไร

เห้อเหลียนฉางเซิงจับแขนของเฟิงฉิ้นหว่านไว้แน่นอีกครั้ง “ข้าไม่อยากกลับไป ไม่อยากจากพี่สาวไป”

อ๋องผิงหวางเปิดปากพูดอย่างไม่มีทางเลี่ยง “ฉางเซิง อย่าเอาแต่ใจตัวเอง”

เฟิงฉิ้นหว่านเดินขึ้นไปชั้นสี่ เทน้ำชาดื่มอย่างเชื่องช้า “ก่อนหน้านี้ท่านชายเคยพูดว่า ตระกูลหยุนทำอะไรมักจะรอบคอบ ยากมากที่จะถูกคนจับได้ถึงความผิดพลาด ตอนนั้นข้าพูดว่า ในเมื่อจับไม่ได้ อย่างนั้นก็ทำได้เพียงบีบบังคับให้เขาทำทำผิดพลาดเอง แต่วันนี้ดูแล้ว ตระกูลหยุนก็ตั้งใจให้เป็นเช่นนี้”

“คุณหนู หยุนฉิวผู้นั้นกำลังบีบบังคับให้ท่านลงมือ？”

“ท่านชายฟู่จากไปเป็นก้าวแรก ทำให้การวางแผนของข้าวุ่นวาย ทำลายสภาพจิตใจของข้า การจากไปนั้นของอ๋องผิงหวางก็เป็นก้าวที่สอง ขจัดการประคับประคองของข้า ทำให้ข้าก่อเกิดความระแวง ถ้าข้าคาดการณ์ไม่ผิดแล้วล่ะก็ กิจการของตระกูลเฟิงก็ต้องเกิดเรื่องแล้ว……”

“คุณหนู อย่างนั้นตอนนี้ควรจะทำอย่างไร？”

“ท่านชายฟู่ส่งคนมาปกป้องข้าลับ ๆ？” เฟิงฉิ้นหว่านเหลือบตาขึ้น ในสายตามีความเยือกเย็น

“คุณหนูสังเกตเห็นแล้วหรือ？”

“ข้าไม่ได้เห็นมาก่อน แต่สามารถรับรู้ได้ มีคนซ่อนตัวอยู่รอบทิศ ช่วงหลายวันมานี้ก็มีมาตลอด”

“เจ้าค่ะ คุณหนูไม่ต้องคิดมาก ท่านชายส่งองครักษ์ลับมาแล้ว เพียงแค่เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยของท่าน”

“ข้ารู้แล้ว แต่เวลานี้ข้ามีเรื่องสำคัญมากกว่าให้พวกเขาไปทำ เจ้าสามารถเรียกพวกเขาออกมาได้？”

“แต่ท่านชายกำชับแล้ว ความปลอดภัยของคุณหนูสำคัญที่สุด”

กลิ่นอายของเฟิงฉิ้นหว่านเยือกเย็น “เรื่องที่ข้าให้พวกเขาไปจัดการให้ดี ถึงจะเป็นการปกป้องชีวิตของข้าได้จริง ๆ！”

“……เจ้าค่ะ”

เหว้ยหลันลังเลใจอยู่ชั่วขณะ แล้วก็เรียกองครักษ์ลับสองนายออกมา

เฟิงฉิ้นหว่านมองคนสองคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น สายตามีแววพอใจ “สองท่านสามารถไปเมืองซูให้ข้าสักรอบได้หรือไม่？”

ทั้งสองสบตากัน โค้งตัวคาราวะแล้วพูดตอบ “ฟังแต่คำสั่งแม่นางเฟิง”

“ดี”