ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 156

หยุนฮั่นอดไม่ได้ที่จะนึกถึงชะตากรรมของฉือเหลียนหลังจากเข้าคุก เก็บสายตาที่กำลังประเมินเฟิงฉิ้นหว่านลงไปเล็กน้อย ท้ายที่สุดแล้วกล่าวกันว่าฉือเหลียนผู้นั้นกระดูกทั่วทั้งกายถูกทุบตีจนหักทั้งหมดแล้ว สุดท้ายก็ได้ตายจากไปอย่างเจ็บปวด

“เฟิงฉิ้นหว่าน เจ้ามีอะไรก็กล่าวมาตามตรง ข้าก็ไม่มีเวลามายื้อไปยื้อมากับเจ้าที่ตรงนี้”

“เมื่อครู่ข้าได้รับข่าวที่ท่านพ่อของท่านส่งมา กล่าวว่าคืนพรุ่งนี้จะมาเป็นแขกที่หอหญิงงามเมือง ข้ารู้สึกว่ามีเรื่องราวบางอย่างที่ควรจะให้ท่านชายรองได้ลองฟังดูเสียหน่อย อย่างไรเสียท่านชายรองก็เป็นหินลับมีดของท่านชายสามมาเป็นเวลานานขนาดนี้แล้ว ไม่มีความดีก็ต้องมีความชอบบ้าง”

“คำพูดประโยคนี้เจ้าหมายความว่าอย่างไร ? หินลับมีดอะไร?”

“ดูข้าสิ พูดจาตรงไปตรงมาเกินไป ทำลายความรู้สึกภาคภูมิใจในตนเองของท่านชายรอง” เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มเล็กน้อย

“พูดออกมาให้ชัดเจน!”

“เรื่องราวทั้งหมดมิได้ปรากฏออกมาอย่างเห็นได้ชัดแจ้งอย่างที่สุดแล้วหรือ? ท่านชายรองยังไม่เข้าใจหรือ? เหตุใดข้าจึงได้ยินมาว่า ตำแหน่งนายท่านของตระกูลหยุนใกล้จะกำหนดออกมาแล้ว ท่านชายรองในฐานะที่เป็นคนตระกูลหยุน ไม่ควรจะต้องทราบข่าวตั้งแต่เนิ่นๆแล้วหรอกหรือ?”

“เหลวไหล!” หยุนฮั่นสะบัดแขนเสื้อ “ท่านพ่อกล่าวแล้ว ผู้ใดสามารถทำผลงานอันยิ่งใหญ่ออกมาได้สำเร็จ ผู้นั้นถึงจะมีสิทธิ์ได้รับช่วงตำแหน่งนายท่านของตระกูลหยุนต่อ”

“ผลงานอันยิ่งใหญ่? ต่อให้ผลงานอันยิ่งใหญ่ดีสักแค่ไหนก็ต้านความลำเอียงเอาไว้ไม่อยู่” เฟิงฉิ้นหว่านเหลือบตามองเพื่อประเมินหยุนฮั่น “ท่านชายรอง คำพูดที่เหมือนหลอกเด็กน้อยเช่นนี้ ท่านก็เชื่อ?”

“ความหมายของเจ้าคือ สุดท้ายแล้วท่านพ่อจะเลือกหยุนเลี่ยวเพื่อเป็นนายท่าน?”

“ถูกต้อง”

“เป็นไปไม่ได้! ครั้งนี้หยุนเลี่ยวกระทำความผิดร้ายแรง คนภายในวงศ์ตระกูลจำนวนมากมายล้วนมีความไม่พอใจต่อเขา บนร่างกายมีจุดด่างพร้อย ไม่สามารถรับช่วงตำแหน่งนายท่านต่อได้”

เฟิงฉิ้นหว่านยกถ้วยเหล้าขึ้นมาตรงหน้า แกว่งไปมาเบาๆ: “ถ้าหากท่านชายรองไม่เชื่อละก็ คืนวันพรุ่งนี้สามารถมาลองฟังดูที่หอหญิงงามเมืองได้”

สายตาของหยุนฮั่นหวั่นไหวอย่างรุนแรง หลังจากนั้นครู่หนึ่งกลับลุกขึ้นยืนสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินไป: “เจ้าเลิกพูดจายั่วยุเพื่อก่อให้เกิดความบาดหมางที่ตรงนี้ เฟิงฉิ้นหว่าน เจ้าแส่หาเรื่องตระกูลหยุน จะต้องตายอย่างแน่นอนโดยไม่ต้องสงสัย!”

เสียงของเฟิงฉิ้นหว่านดังขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่ามั่นใจแล้วว่าวันพรุ่งนี้หยุนฮั่นจะต้องมาถึงสถานที่ก่อนกำหนด:

“ถ้าวันพรุ่งนี้ท่านชายรองจะมาละก็ โปรดจำไว้ว่าจะต้องมาถึงก่อนล่วงหน้าครึ่งชั่วยาม มิเช่นนั้นถูกนายท่านตระกูลหยุนพบเข้าก็คงจะไม่ดีแน่ อย่างไรเสียการให้เกียรติกันระหว่างบิดากับบุตรก็ยังจำเป็นอยู่”

ฝีเท้าที่กำลังเดินลงชั้นล่างของหยุนฮั่นหยุดชะงัก หลังจากนั้นก็เดินออกไปด้วยความรวดเร็วกว่าเดิมทันที

เฟิงฉิ้นหว่านดื่มเหล้าที่อยู่ในจอกจนหมดเกลี้ยง หลังจากนั้นก็หยิบไหเหล้าขึ้นมา เดินไปที่ข้างกระถางกำยานที่อยู่ด้านข้าง ราดลงไปดับควันหอมที่อยู่ด้านใน

เหว้ยหลันเดินเข้ามา: “คุณหนู ท่านชายรองท่านนั้นออกไปเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ บ่าวมองดูแล้ว บนใบหน้าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ”

“ดี เจ้าไปเปิดหน้าต่างออก ให้อากาศภายในห้องถ่ายเท อย่าให้ถูกผลกระทบจากควันหอมนี้ได้”

“คุณหนู ควันหอมนี้มีประสิทธิผลอะไรหรือเจ้าคะ?” เหว้ยหลันอยากรู้อยากเห็น

“พูดไปประสิทธิผลก็ไม่ได้ร้ายแรงมาก เพียงแค่จะส่งผลต่อสภาพจิตใจของคนอยู่สองสามวัน ทำให้ยากที่จะนอนหลับ ถึงแม้หลังจากนอนหลับไปแล้วก็จะฝันร้ายติดต่อกันซ้ำๆ”

ประสิทธิผลอันเล็กน้อยนี้ไม่มีผลกระทบอะไรสำหรับผู้ที่มีจิตใจและสติที่หนักแน่น แต่ทว่าเมื่อนำมาใช้จัดการกับหยุนฮั่น นับว่ามาเกินพอแล้ว

ความมืดมิดยามราตรียิ่งมืดขึ้นเรื่อยๆ ภายในหอหญิงงามเมืองไม่มีแขกคนอื่นๆ ฉินฮั๋วเหนียนก็จากไปแล้ว แม้ว่านางลี่กับคนอื่นๆปากจะไม่พูด แต่ทว่าสีหน้าล้วนมีความกังวลอยู่นิดหน่อย

“นางลี่ ตระกูลเฟิงมีหมู่บ้านอยู่แห่งหนึ่งอยู่ที่นอกเมือง ที่นั่นเพาะปลูกต้นพุทธรักษาเอาไว้ไม่น้อย ตอนนี้ดอกไม้กำลังบานอยู่ วิวทิวทัศน์งดงามอย่างยิ่ง วันพรุ่งนี้เจ้าพาบรรดาแม่นางในหอไปเที่ยวชมที่หมู่บ้านสักหน่อยเถอะ ตอนนี้ก็ไม่มีแขกเท่าไหร่ ถือว่าไปผ่อนคลาย พักผ่อนสักหน่อย”

นางลี่รีบส่ายหน้า: “คุณหนู ก่อนหน้าที่ท่านฉินจะเดินทางได้กำชับไว้แล้ว ว่าให้บ่าวกับคนอื่นๆดูแลท่านให้ดีๆ ท่านอยู่เฝ้าที่หอหญิงงามเมือง บ่าวและคนอื่นๆก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

“ข้าทราบถึงน้ำใจของพวกเจ้า แต่ทว่าคนที่เหลืออยู่ในหอหญิงงามเมืองยิ่งมาก เรื่องราวก็จะยุ่งเหยิงได้ง่ายยิ่งขึ้น พวกเจ้าไปที่หมู่บ้านก็นับว่าได้ช่วยข้าแล้ว”

“คุณหนู......”

“ไม่ต้องพูดแล้ว นี่เป็นคำสั่งของข้า หรือว่าแม้แต่คำสั่งของข้าพวกเจ้าทั้งหมดก็ไม่เชื่อฟังแล้ว?”

“บ่าวกับคนอื่นๆไม่กล้าอย่างเด็ดขาด เพียงแต่เป็นห่วงความปลอดภัยของคุณหนูก็เท่านั้น”

“ท่านชาย ไม่ว่าอย่างไรก็ตามท่านก็สวมเสื้อกันฝนเถอะ!”

หยุนซวนเลียริมฝีปากที่แห้งแตก เจ็บจนสูดอากาศเย็นเข้าไป ตอนที่กำลังลุกขึ้นยืนจะตามไป รู้สึกเพียงแค่กระดูกทั่วทั้งกายเจ็บปวดไปหมด

ตลอดเวลาห้าวันที่ผ่านมา ท่านชายของตนเองมีเพียงแค่ตอนที่อดทนเอาไว้ไม่แล้วถึงจะนอนหลับสักครู่ สามารถกล่าวได้ว่าเร่งเดินทางไปหลินผิงอย่างไม่หยุดพักทั้งวันทั้งคืน เขาใกล้อดทนเอาไว้ไม่ไหวแล้วจริงๆ

ฝนตกหนักมากเกินไปแล้ว ม้ายืนอยู่ท่ามกลางสายฝนย่ำกีบเท้าไปมาด้วยความกระวนกระวาย

ฟู่ลั่วเฉินพลิกกายขึ้นบนม้า สะบัดเชือกบังเหียนทันที มุ่งหน้าออกไปทางนอกเมือง

หยุนซวนรีบตามไป ติดอยู่ที่เป็นเวลาห้ามออกนอกเมืองในเวลาค่ำคืนอย่างร้อนรน ฝนตกหนักเกินไป ตกลงมาบนร่างกายคน ล้วนมีความรู้สึกเจ็บ ช่วยไม่ได้ที่เขาจะเพิ่มความดังของน้ำเสียง ถึงจะสามารถทำให้ฟู่ลั่วเฉินได้ยินชัดเจน

“ท่านชาย แม่นางเฟิงเฉลียวฉลาดยิ่งนัก บางทีรอตอนที่พวกเรากลับไปถึง นางอาจจะทำให้เรื่องราวสงบแล้วก็ได้ ท่านก็อย่าได้กังวลมากเกินไป”

น้ำฝนไหลลงมาตามใบหน้าอันหล่อเหลาของฟู่ลั่วเฉิน ดวงตาหงส์คู่นั้นเริ่มเปล่งประกายความหนาวเหน็บมากขึ้นท่ามกลางแสงมืดมิดยามราตรี

“นางมีความสามารถนั่นคือฝีมือของนาง แต่อยากจะปกป้องนางคือน้ำใจของข้า นางความสามารถสูง ไม่ใช่เหตุผลที่ข้าจะไม่ปกป้องนาง ในทางกลับกัน ถ้าหากข้าไม่แม้แต่สามารถปกป้องนางเอาไว้อย่างสุดความสามารถได้ ถ้าเช่นนั้นยังต้องมีข้าไว้เพื่ออะไร?”

แววตาในดวงตาของฟู่ลั่วเฉินหนักแน่นขึ้นมา เดิมทีคิดว่าไม่ได้ใส่ใจมากถึงเพียงนั้น แต่ว่าตลอดทางที่เร่งเดินทางมานี้ คิดอยู่ตลอดเวลาว่าเฟิงฉิ้นหว่านตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากหรือไม่ ถึงได้เข้าใจว่าอะไรคือความทรมานเข้ากระดูก

เมื่อได้ยินประโยคนี้ หยุนซวนอดไม่ได้ที่จะอ้าปาก น้ำฝนรินใส่ในปาก แล้วกลืนลงไปดังเอือก

“เป็นอย่างที่คิดไว้ ท่านชายสมกับที่เป็นท่านชาย ในวันธรรมดาที่ไม่ได้อ่านหนังสือนิยาย เมื่อพูดประโยคนี้ขึ้นมา ก็เก่งกาจกว่าบรรดาผู้เรียนหนังสือที่หลอกลวงจิตใจคนเยอะเลย ถ้าหากว่าข้าเป็นแม่นางเฟิง จะต้องร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลด้วยความตื้นตันใจอย่างแน่นอน จะไม่แต่งงานหากไม่ใช่ท่านชาย”

ในที่สุดฟู่ลั่วเฉินก็เจียดเวลามามองหยุนซวนหนึ่งที: “ยังมีแรงพูดมาก ถ้าเช่นนั้นก็รีบเร่งออกเดินทางให้ทันเวลา!”

“ขอรับ!”

อยู่ๆหยุนซวนก็รู้สึกมีกำลังขึ้นมาอีกครั้งแล้ว: ท่านชายจะเดินทางพันลี้เพื่อปกป้องภรรยา ในฐานะที่เป็นลูกน้องย่อมไม่สามารถถ่วงเวลาได้ พุ่งไปเลย!