ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 181

เช้าวันรุ่งขึ้น เฟิงฉิ้นหว่านตื่นแต่เช้าตรู่

ร่างกายของฟู่ลั่วเฉินนับวันก็ยิ่งจะฟื้นตัวได้ดีขึ้น เฟิงฉิ้นหว่านก็จึงไปพักอยู่ที่ห้องหับข้างๆ

เดิมทีนางตั้งใจจะกลับตระกูลเฟิง แต่ถูกฟู่ลั่วเฉินเอาเรื่องสัญญามาเป็นข้ออ้าง และปฏิเสธไป

เฟิงฉิ้นหว่านเปลี่ยนสวมเสื้อผ้าที่เรียบง่าย และมายังประตูหน้าห้องของฟู่ลั่วเฉิน กำลังจะเคาะประตู ประตูก็ถูกเปิดออกจากด้านใน

“ท่านชาย นี่ท่าน……”

ฟู่ลั่วเฉินสวมเสื้อคลุมผ้าเรียบๆสีขาวพระจันทร์นวล ที่ปกคอเสื้อ แขนเสื้อ และหัวไหล่ปักลายเมฆาละเอียด ที่เอวมีหินหยกห้อยอยู่ บนศีรษะมีกวานสวมประดับ ในมือถือพัด ที่หางพัดมีด้ายแดงที่ทำเป็นพู่อย่างเรียบง่ายผูกติดอยู่ เป็นฝีมือนางที่ถักขึ้นเมื่อครั้งก่อน

นัยน์ตาเรียวสุกใส เป็นประกายระยิบระยับ

มือที่วางอยู่ข้างลำตัวของฟู่ลั่วเฉินยกขึ้นมา ยื่นพัดหยกใบกลมในมือไปที่มือของเฟิงฉิ้นหว่าน ที่ส่วนหางของพัด มีพู่ที่ถักขึ้นจากด้านแดงผูกติดอยู่

พัดคลี่พับได้กับพัดใบกลม พู่แบบเดียวกัน ดูๆไปแล้วเป็นอะไรที่น่าชวนมองอย่างยิ่ง

“เอาไป ”

เฟิงฉิ้นหว่านรับมันมา มึนงงสับสนไปชั่วขณะ

ฟู่ลั่วเฉินกลับสาวเท้าเดินออกไป“ยังไม่รีบตามมาอีก ? อย่าให้ฮูหยินท่านรอนาน”

เฟิงฉิ้นหว่านได้สติ ตอบกลับอย่างใจลอย“เจ้าค่ะ ท่านชาย”

เท้าของฟู่ลั่วเฉินชะงัก หันกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงขึงขัง “น้ำเสียงไม่ถูกต้อง”

ดวงตาเฟิงฉิ้นหว่านกะพริบปริบๆ “ครั้งหน้าข้าจะระวังเจ้าค่ะ ”

“ครั้งนี้จะยกเว้นให้ครั้งหน้าไม่ได้อีกแล้วนะ”

“เจ้าค่ะ”

หยุนซวนที่อยู่ตรงประตูเดินเข้ามาต้อนรับ แอบขยิบตาให้ฟู่ลั่วเฉิน “ท่านชาย รถม้าเตรียมพร้อมไว้แล้วขอรับ ”

เขาทำตามเนื้อความในหนังสือ ภายในรถม้าจัดแต่งอย่างโอ่อ่าตระการตา และยังรมเครื่องหอมอีกด้วย รับประกันได้ว่าท่านชายกับแม่นางเฟิงต้องนั่งกันอย่างสุขสบาย และอบอวลไปด้วยความชื่นมื่นเบิกบานใจแน่

เฟิงฉิ้นหว่านกำลังจะตามฟู่ลั่วเฉินขึ้นไปบนรถม้า แต่ก็เห็นรถม้าของตระกูลเฟิงวิ่งตรงเข้ามา

เสิ่นเยว่เปิดผ้าม่านออก มองมายังเฟิงฉิ้นหว่านแล้วกวักมือเรียก“ฉิ้นหว่าน ท่านแม่มารับเจ้า”

ดวงตาของเฟิงฉิ้นหว่านมีประกายรอยยิ้ม“ท่านชาย ข้าจะไปกับท่านแม่ ท่านตามมาแล้วกัน”

พูดจบ ไม่รอให้ฟู่ลั่วเฉินได้ตอบตกลง ขึ้นรถม้าของเสิ่นเยว่ไปในทันใด

มือที่ถือพัดอยู่ของฟู่ลั่วเฉินกระชับแน่น จากนั้นก็ขึ้นรถม้าไปอย่างเงียบๆ

“ท่านชาย ท่านไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่ ？”

“คิดคาดการณ์เอาไว้อยู่แล้ว ไปกันเถิด ”ดวงตาที่หลุบลงของฟู่ลั่วเฉินมีความวูบไหวเล็กน้อย

เขาย่อมรู้อยู่แล้วว่าเอาชนะเสิ่นเยว่ไม่ได้ ต่อให้มีสัญญาก็ทำอะไรไม่ได้ แค่รู้สึกผิดหวังเท่านั้น

“หยุนซวน ทางฝั่งวัดอานหลิงจัดการเรียบร้อยแล้วหรือไม่ ？”

“ตามคำสั่งของท่านชาย ข้าน้อยได้แจ้งไปยังเจ้าอาวาสของทางวัดอานหลิงแล้ว ทางนั้นได้เตรียมการเอาไว้พร้อมแล้วขอรับ”

“อืม”

ตอนนี้ไม่ใช่ช่วงเทศกาล ภายในวัดอานหลิงก็จึงไม่มีควันธูปเทียนอีกทั้งผู้แสวงบุญมากสักเท่าไร

เฟิงฉิ้นหว่านหยิบเอาพู่กันมา จุ่มไปในน้ำหมึกเล็กน้อย ภายในใจเกิดความสงสัยขึ้นมา นี่ถึงกับใช้ผงอบเชยทองคำเลยเชียวหรือ วัดอานหลิงอู้ฟู่ตั้งแต่เมื่อไรกัน ？

เฟิงฉิ้นหว่านคัดลอกพุทธคัมภีร์ ไปกว่าครึ่งม้วนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นก็พูดขึ้นว่า“ท่านแม่ เมื่อครู่คุกเข่านานเกินไป ตอนนี้ที่เข่ารู้สึกปวดขึ้นมา ดังนั้นจึงอยากจะไปเดินบริเวณรอบๆ”

เสิ่นเยว่พยักหน้า“ให้เหว้ยหลันคอยติดตามเจ้าไปด้วย ”

“ไม่ต้อง ให้เหว้ยหลันอยู่กับท่านแม่เถิด ข้าจะเดินไปมาอยู่ที่บริเวณประตู ไม่ไปไหนไกล จะไปดูท่านชายฟู่ด้วย ยังไงก็ขึ้นเขามาด้วยกัน จะปล่อยทิ้งขว้างเอาไว้แบบนั้นก็ดูจะไม่เหมาะไม่ควรสักเท่าใด”

“ก็ดี”

แม้ฟู่ลั่วเฉินจะขึ้นเขามาด้วย แต่เพราะบาดแผลที่ร่างกายยังไม่หายดี บวกกับสถานะที่เป็นที่รู้กัน ก็จึงย่อมไม่ต้องมาอธิษฐานขอพรอันใด เพียงแค่จุดธูป แล้วจึงออกไปชมวิวทิวทัศน์อยู่ที่ด้านนอกของวัด

ใบหน้าหยุนซวนกังวลใจอย่างมาก“ท่านชาย ข้าน้อยขอยืนยัน ไม่รู้จริงๆว่าลุงฉีมาที่วัดอานหลิงตั้งแต่เมื่อใด ข่าวที่ได้ยินมาก่อนหน้านั้น บอกว่าเขาอยู่ที่ชายแดนประเทศตงเหว้ย ไม่คิดว่าแค่พริบตาก็จะมาอยู่ที่นี่ได้”

ฟู่ลั่วเฉินปวดหัวอย่างมาก

ฉียุ่นเซิง เป็นที่รู้กันว่าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของท่านพ่อ แต่แท้จริงแล้วเป็นสหายกันมานานหลายปี วรยุทธของตัวเองส่วนหนึ่งก็ได้รับการฝึกฝนมาจากเขา คนทั้งจวนอ๋องต่างเรียกขานเขาว่าลุงฉี

“ตามลุงฉีมาได้หรือไม่ ? ข้ามีเรื่องต้องการจะถามเขา ”

ใบหน้าหยุนซวนขมวดมุ่น“ข้าน้อยก็อยากจะตามตัวมาเช่นกัน แต่ลุงฉีอยู่กับคุณนายเสิ่นและแม่นางเฟิงตลอด คงกลัวว่าเราจะตามตัวเขามากระมัง ”

ฟู่ลั่วเฉินยกมือขึ้นนวดคลึงไปที่ขมับ ยังดีที่เขาตามมาด้วยในครั้งนี้ มิเช่นนั้น ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“ช่างมัน วันนี้ที่วัดอานหลิงไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ”

ขอแค่ผ่านพ้นสามวันนี้ไปได้อย่างราบรื่น เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง

“ท่านชาย ท่านคิดว่ามีลุงฉีอยู่ จะราบรื่นได้อย่างนั้นหรือขอรับ？”