ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 189

“ฉิ้นหว่าน？”

ฟู่ลั่วเฉินพูดกระซิบกระซาบ จู่ๆเฟิงฉิ้นหว่านก็สะดุ้งรู้สึกตัว：“ท่านชาย เกิดอะไรขึ้น？”

“พวกเรากลับมาถึงหน้าประตูสวนแล้ว” ฟู่ลั่วเฉินลงจากรถม้ายื่นมือประคองเฟิงฉิ้นหว่านลงจากรถม้า “คิดอะไรอยู่? เคลิ้มเชียว？”

“ไม่มีอะไรจริงๆ” เฟิงฉิ้นหว่านรีบส่ายหัวปฏิเสธ

“ข้าเห็นว่าสีหน้าเจ้าไม่สู้ดีนัก กลับไปพักเสียก่อนเถอะ”

“เจ้าข้า” เฟิงฉิ้นหว่านตอบแล้วเดินหันหลังปยังห้องของนาง

เหลียงฮุยน่าจะเพิ่งรู้ที่อยู่ของนางเมื่อสองปีก่อน แล้วไปรายงานเรื่องของนางต่อเจ้าหน้าที่จวนเฉิงเสี้ยง หลังจากนั้นตระกูลซูถึงจะส่งคนมาหานาง แต่ทำไมถูก แต่ทำไมเขาถึงมาปรากฏตัวในตอนนี้?

เขาปรากฏตัวขึ้นเพราะว่าหลังจากที่นางเกิดใหม่ก็ได้ทำการเปลี่ยนแปลงหลายสิ่ง？หรือชาติก่อนเขาเคยมาที่นี่ แต่นางไม่เคยสังเกตเห็นเอง?

ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร ก็ส่งผลกระทบอย่างมากต่อแผนการที่นางจะทำในอนาคต

เฟิงฉิ้นหว่านคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน ยิ่งคิดสีหน้านางก็ยิ่งเคร่งขรึมขึ้น

ส่วนทางด้านของฟู่ลั่วเฉินก็ได้เรียกหยุนซวนให้เข้ามา แล้วยื่นภาพสเก็ตช์ในมือส่งให้เขา ภาพสเก็ตช์บนกระดาษนั้นคือเหลียงฮุย

“วันนี้ที่หอเสียงเหอคนนี้มีเรื่องขัดแย้งกับทางนั้นเจ้าไปสืบหาดูสิว่าเขาเป็นใคร”

เมื่อเห็นฟู่ลั่วเฉินมีสีหน้าที่จริงจัง หยุนซวนรู้สึกประหม่าทันที：“ท่านชาย ผู้ชายคนนี้เป็นสมุนของใคร？”

เป็นคนตายหรือฆาตกร หรืออาจจะเป็นคนสอดแนมที่เก่งกาจ หากไม่ใช่อย่างนั้นทำไมท่านชายถึงมีสีหน้าที่เคร่งขรึมแบบนี้?

“ข้าก็ไม่รู้ เจ้าลองไปสืบดู”

เฟิงฉิ้นหว่านขังตัวเองอยู่ในห้องทั้งวัน บรรยากาศรอบตัวฟู่ลั่วเฉินเย็นลงเรื่อยๆ

ในเวลากลางคืน ฟู่ลั่วเฉินยืนขมวดคิ้วจนกันอยู่หน้าประตู มองไปทางประตูห้องของเฟิงฉิ้นหว่านที่ปิดอยู่

ไม่ได้เปิดประตูห้องมาทั้งวัน ตอนนี้ก็มืดไปหมด และในห้องนอนก็ไม่มีคมไฟ

หยุนซวนรีบวิ่งเข้ามาหา: "ท่าน..."

ฟู่ลั่วเฉินหันไปมอง และหยุดเสียงแอ๊ดของประตู เมื่อพาเขาเข้าไปในห้องแล้วถึงจะเอ่ยปากพูดว่า：“เกิดอะไรขึ้น？”

“ชายท่าน ข้าน้อยเจอเบาะแสบางอย่าง เกรงว่าท่านชายจะรีบร้อน ข้าน้อยจึงรีบกลับมารายงานเสียก่อน ชายที่ท่านให้ข้าน้อยสืบหามีชื่อว่าเหลียงฮุย เป็นคนตระกูลเหลียงทำธุรกิจอยู่ที่เมืองหลวงเขาเป็นคนหุนหันพลันแล่น โลภมากและไร้ยางอายเมื่อทำธุรกิจชอบคดโกง ชื่อเสียงย่ำแย่ ข้าน้อยไม่ได้สืบหาความสัมพันธ์ของเขากับองค์ชายรองและองค์ชายสาม”

“ตระกูลเหลียง...เป็นเพียงนักธุรกิจธรรมดาไม่ใช่หรือ？”

“ใช่”

“หากเป็นเช่นนั้นจริง ทำไมเฟิงฉิ้นหว่านถึงต้องรังเกลียดเขาด้วย...” ฟู่ลั่วเฉินยังไม่หายสงสัย ตอนนั้นเขาอารมณ์วาบหวิวๆ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลย

“ท่านชายหมายความว่า แม่นางเฟิงเกลียดเหลียงฮุยคนนี้หรือขอรับ？” หยุนซวนรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที “แม่นางเฟิงมีสายตาที่เป็นมิตร หากทำให้นางแสดงว่าเกลียดได้ เหลียงฮุยคนนี้ต้องเป็นคนที่ก่อกรรมทำชั่วทุกอย่างจริงๆ ข้าน้อยเองที่ไม่ได้ตรวจสอบให้ชัดเจน ข้าน้อยจะกลับไปตรวจสอบใหม่อีกครั้งเดียวนี้ขอรับ”

“ตระกูลเหลียง...” ฟู่ลั่วเฉินขมวดคิ้วอย่างโหดเหี้ยม “ข้าจำได้ว่ามารดาผู้ให้กำเนิดเฟิงฉิ้นหว่านก็นามสกุลเหลียงไม่ใช่หรือ”

“ห๊ะ？หยุนซวนเกาหัวอย่างมึนงง “ข้าน้อยไม่เคยรู้มาก่อน”

“ครั้งก่อนที่ตรวจสอบตระกูลเฟิง เขียนไว้ว่าภรรยาของเฟิงหลิงคือสกุลเฟิงเหลียงซึ่งเป็นนามสกุลเดียวกับเหลียงฮุยคือนามสกุลเฟิง”

“ท่านชายมีความจำที่ยอดเยี่ยมจริงๆ แต่ว่ามารดาผู้ให้กำเนิดของแม่นางเฟิงเสียไปตอนคลอดมิใช่หรือขอรับ？นี่ก็ผ่านมาหลายสิบปีแล้ว ไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันนะขอรับ？”

“สืบหาตระกูลเหลียงอย่างละเอียด” เฟิงฉิ้นหว่านจะไม่เกลียดชังใครอย่างไร้เหตุผล ต้องมีอะไรบางอย่างแน่

“ในสัญญาก็เขียนไว้อย่างชัดเจนว่าพวกเราสองคนเป็นคู่รักกัน แต่ข้ากับติเจ้า อย่าลืมว่าเจ้าสามารถใช้นามข้าวางอำนาจได้เลย อย่าพูดถึงเหลียงฮุยเลย แม้แต่เมืองหลวง เจ้าก็สามารถเดินอ้าแขนอ้าขาได้เลย”

เพราะฉะนั้น เจ้าไม่ต้อกลัว

ค่ำคืนที่เงียบสงัดกับน้ำเสียงฟู่ลั่วเฉินที่นุ่มนวล ทำให้เฟิงฉิ้นหว่านรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันใด แม้แต่ความรู้สึกตาร้อนนางยังไม่รู้สึกตัว

“ท่านชายปล่อยมือลงเถอะ เหงื่อออกมือท่านหมดแล้ว รมควันจนข้ารู้สึกเจ็บตาแล้ว”

ฟู่ลั่วเฉินรีบปล่อยมือเล็กๆของเขาลง ถึงได้เห็นว่าตาของเฟิงฉิ้นหว่านแดงไปหมด：“ข้า...”

รอยยิ้มเยาะจางๆแสดงออกมาทางใบหน้าของเฟิงฉิ้นหว่าน：“ท่านชายไม่ต้องเป็นกังวล เมื่อถึงเวลาที่ต้องใช้อำนาจของท่าน ข้าจะไม่มีทางประนีประนอมแน่นอน

ข้อเสนอเมื่อครู่ทำให้หวั่นไหว แต่นางไม่กล้าทิ้งชีวิตทั้งชีวิตไว้ในกำมือคนอื่น แม้ว่าคนนั้นจะเป็นฟู่ลั่วเฉินก็ตาม และแม้ว่าเขาเคยช่วยชีวิตนางไว้ก็ตาม

ฟู่ลั่วเฉินพยักหน้า：“หากเป็นเช่นนั้นก็ดี”

“เมื่อกี้กำลังคิดเรื่องทำธุรกิจกับตงเหว้ยอย่างจริงจัง ไม่คิดว่าจะดึกขนาดนี้แล้ว แผลที่ฝ่ามือท่านชายควรเปลี่ยนผ้าพันแผลได้แล้ว หลังจากเปลี่ยนผ้าพันแผลแล้ว ข้าจะไปทำขนมน้ำตาลกรวดที่ท่านชายชอบมาให้”

“ได้”

ต่อมาเฟิงฉิ้นหว่านกลับสู่สภาวะปกติ นางยิ้มและใส่ใจทุกเรื่องที่ทำ

แต่ความคิดของฟู่ลั่วเฉินกลับยิ่งเคร่งขรึมมาขึ้นเรื่อยๆ

สามวันถัดมา เฟิงฉิ้นหว่านได้รับจดหมายจากอ๋องผิงหวางในจดหมายระบุไว้ว่าต้องการเปิดเส้นทางการค้าและเขาได้ส่งสมุดพับอย่างเป็นทางการไปยังเมืองหลวงแล้ว ซึ่งจะได้รับการอนุมัติในเร็วๆ นี้

เฟิงฉิ้นหว่านดีใจมาก และได้จัดการเติมบางอย่างไปในภาพกระดาษที่หอหญิงงามเมือง

เมื่อหอหญิงงามเมืองสร้างเสร็จ เส้นทางการค้านี้ก็น่าจะเปิด เดินออกจากห้องโถงไปที่นิทรรศการสมบัติล้ำค่าจากตงเหว้ย เมื่อถึงตอนนั้นต้องเป็นที่ดึงดูลุกค้าจำนวนมากอย่างแน่นอน