ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 40

ฟู่ลั่วเฉินเดินถึงทางออกบันได ฉับพลันเท้าก็หยุดเดินลง “หยุนซวน เจ้าไปกำชับเตือนจินหมิงอีกสักหน่อย”

“ท่านชาย ก่อนหน้านี้ท่านไม่ใช่ว่าเคยกำชับเตือนแล้วหรือ？เจ้าของร้านทองก็บอกแล้วว่าจะไม่ออกทางแยกอะไรแน่นอน”

“ข้ายังไม่ค่อยวางใจ ให้เขาเพิ่มความระมัดระวังหน่อย”

หยุนซวนกะพริบตาอย่างไม่เข้าใจ ไม่ใช่ว่าภายในหนึ่งเดือนไม่สามารถขายกิจการของตระกูลเฟิงหรือ？ทำไมท่านชายยังต้องการไปกับชับเตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีก？

หรือว่าท่านชายต้องการให้แม่นางเฟิงรู้จักความยากลำบากแล้วถอยไปเอง แสดงสติปัญญาและความสามารถของตนเองดีดีสักหน่อย หลังจากนั้นแม่นางเฟิงจะเลื่อมใสศรัทธาไม่สิ้นสุด ก็คล้ายพวกคุณหนูเหล่านั้นในเมืองหลวง ในใจเลื่อมใสศรัทธาอย่างลับ ๆ หลังจากนั้นก็สามารถครองคู่จัดการมงคล？

งั้นก็ไปกำชับจินหมิงดีดีสักหน่อย！

เฟิงฉิ้นหว่านมาถึงห้องเก็บสินค้า สูดดมกลิ่นไปลึกลึก ในใจก็ข่มแรงอาฆาตที่ไหลเชี่ยวลงไป

ไม่มีความบริสุทธิ์แล้วนางไม่สนใจ แม้กระทั่งสิ่งที่บุรุษผู้นั้นพูดออกไปนางเองก็มีวิธีรับมือ สิ่งที่นางสนใจก็คือเหตุการณ์ไม่คาดคิด

ชาติก่อน ก้าวแรกผิดพลาด ก้าวต่อมาผิดพลาด สุดท้ายถูกทำร้ายจากผู้อื่นจนตายอย่างน่าเวทนา

ในเวลานั้นถูกขังไว้ในจวนเฉิงเสี้ยงได้รับความเจ็บปวดทรมาน นางคาดคิดไว้นับครั้งไม่ถ้วน ทำใหม่อีกครั้งหนึ่ง นางต้องทำอย่างไรถึงจะสามารถแก้ไขผลสุดท้ายได้

ทุก ๆ การเลือก ทุก ๆ ผลลัพธ์ นางล้วนคาดคิดในสมองนับครั้งไม่ถ้วน

ดังนั้นมีชีวิตฟื้นคืนมาใหม่อีกครั้ง นางจะวางแผนทำลายเกาหวู วางแผนทำลายตระกูลเกา ค้ำจุนหอหญิงงามเมือง คบค้าสมาคมไปทีละขั้นกับฟู่ลั่วเฉินและจ้าวยี่ ทุกเรื่องราวล้วนอยู่ในแผนการ จะมีเพียงบุรุษผู้นั้นเท่านั้นที่ช่วยตนเองแก้น้ำเมากามารมณ์……

เขาเป็นตัวแปรหนึ่งเดียว！

เฟิงฉิ้นหว่านหยิบสุราดอกเหมยไว้ในมือ รอชนะพนันในครั้งนี้ ค่อยค่อยได้รับความไว้วางใจของฟู่ลั่วเฉิน ค่อยคิดหาวิธีกำจัดคนเช่นนี้ให้ถึงที่สุด

ท่ามกลางหิมาโอนอนงค์ จ้าวยี่และหลี่หยวนต่างทดสอบหยั่งเชิงกัน หยิงซวงรินเติมน้ำชาอยู่ด้านข้างพอดี เห็นว่าทั้งสองต่างก็ไม่ได้สนใจนาง โชคดีที่เปิดลิ้นชักก็ประดิษฐ์ดอกเหมยสีเขียวดอกแล้วดอกเล่าต่อเนื่องไป ผ่านไปไม่นานดอกเหมยสีเขียวที่สมจริงสมจังเสมือนจริงก็ก็วางแผ่เต็มมุมโต๊ะ

หยิงซวงในใจเพิ่งเริ่มกระวนกระวาย เมื่อก่อนนางต้อนรับแขกด้วยความเคารพนบน้อมมาตลอด เกรงว่าหากไม่ปฏิบัติตามจิตใจและอารมณ์ของตนเอง ก็เลยพยายามเอาใจอย่างสุดความสามารถ

แต่หลังจากได้ครอบครองหิมาโอนอนงค์ เฟิงฉิ้นหว่านกลับบอกนาง ดอกเหมยมีบุคลิกนิสัยเฉพาะตน ไม่จำเป็นต้องพูดเอาใจสุดความสามารถ

ในใจของนางรู้สึกไม่เหมาะสม แต่ก็ไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งของเฟิงฉิ้นหว่าน เพียงแค่บังคับตนเองไม่ให้ไปสนใจสายตาของจ้าวยี่และหลี่หยวน ผ่านไปชั่วครู่ จิตใจของนางก็อยู่บนดอกเหมยสีเขียวทั้งหมด มองข้ามคนไปอย่างหมดสิ้น

เฟิงฉิ้นหว่านเดินเข้ามา ก็เห็นหลี่หยวนและจ้าวยี่มองมือของหยิงซวงอย่างเคลิบเคลิ้ม ในสายตามีแสงประกายวาววับ

นิสัยของหยิงซวงและหิมาโอนอนงค์ก็ไม่ใช่ว่าจะเข้ากันได้ดีมาก แต่นางกลับเห็นฝีมือประดิษฐ์ดอกไม้ของหยิงซวงอีกทั้งมือขาวสะอาดบริสุทธิ์เรียวยาวคู่นั้น

ปลายนิ้วของประดิษฐ์ราวกับตัดต้นหอม เล็กและเรียวยาวขาวบริสุทธิ์น่ามองเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะตอนที่ประดิษฐ์ดอกเหมยสีเขียว อารมณ์สีเขียวขับให้เด่นขึ้น ดุจนิ้วมือขาวสะอาดงดงามดีเลิศมากขึ้น มีเพียงอย่างเดียวคือมือคู่ก็พกพาประเพณีอันไร้ขอบเขตไว้

“ใต้เท้าหลี่ ใต้เท้าจ้าว ลิ้มรสสุราดอกเหมยดูเป็นอย่างไร？” เฟิงฉิ้นหว่านพูดพลาง เปิดฝาไหสุราออกพลาง

หลี่หยวนคืนสติกลับมา ในสายตายังคงมีความตะลึงงันไม่จางจายหายไป “ยังไม่ได้ลิ้มรส ก็ได้กลิ่นสุราเย็นโชยมาแล้ว ไม่เลวเลย”

จ้าวยี่ยืนขึ้น “ข้าไม่ชอบสุรา จึงขอไปดูตรงด้านข้าง ใต้เท้าหลี่ดื่มสุราอย่างสบายใจเถิด”

“งั้นใต้เท้าจ้าวก็ไม่ได้ลาภปากนี้แล้ว”

หลังจากใต้เท้าจ้าวออกไป สายตาของหลี่หยวนก็เคลื่อนไหวเล็กน้อย “ท่านชายฉิน ไม่ทราบว่าตรงนี้พูดคุยกันสะดวกหรือไม่？”

เฟิงฉิ้นหว่านเงยหน้าขึ้น แสดงเจตนาให้หยิงซวงออกไปชั่วคราว “ใต้เท้าหลี่มีคำพูดต้องการพูดกับข้าน้อย แน่นอนว่าเมื่อไหร่ก็ล้วนสะดวก”

“งั้นไม่รู้ว่าข้าควรเรียกเจ้าว่าท่านชายฉินหรือว่าแม่นางเฟิง？”

สายตาของเฟิงฉิ้นหว่านเด็ดเดี่ยวยิ่งขึ้น “ข้าจะต้องทำได้สำเร็จแน่นอน！จะต้องทำให้หอหญิงงามเมืองกลายเป็นอันดับหนึ่งในเจียงหนาน เช่นนี้ หนึ่งแสนตำลึงจะเป็นอะไรไป？”

“แม่นางเฟิง ข้าไม่สงสัยความสามารถในการหาเงินของเจ้า พูดก็คือข้าเกรงว่าเก็บเงินได้พอแล้ว ตระกูลจินก็ไม่วางมือ ไม่ใช่ว่าไร้ประโยชน์หรือ？”

“ตระกูลจินก็เป็นพ่อค้า หรือว่าแม้แต่เงินก็ไม่ต้องการ？อย่าสนใจว่าจะจ่ายเท่าไหร่ ข้าล้วนซื้อกำลังกายและกำลังสมองของท่านพ่อคืนมา”

“ไม่ใช่ปัญหาของเงิน” หลี่หยวนมองสายตาเฟิงฉิ้นหว่าน ในใจมีความคิดหนึ่งแวบมา “แต่เป็นเบื้องหลังของตระกูลจินมีคนสนับสนุน แต่แม่นางเฟิงเจ้า กลับโดดเดี่ยวคนเดียว จะต่อต้านไปได้อย่างไร？”

“มีคนสนับสนุน？” เฟิงฉิ้นหว่านขมวดคิ้ว “ใต้เท้าหลี่ ไม่ทราบว่าท่านสามารถไขข้อสงสัยได้หรือไม่？”

“ข้าเห็นแม่นางกตัญญูและน่ายกย่อง บอกเจ้าไม่มีปิดบัง เบื้องหลังตระกูลจิน อยู่ที่จวนยู่ชินอ๋อง”

“อะไรนะ？” สีหน้าเฟิงฉิ้นหว่านซีดขาว “จวนยู่ชินอ๋อง？นี่……นี่จะเป็นไปได้อย่างไร？”

“ตระกูลจินเป็นร้านชาอันดับหนึ่งในเจียงหนาน หากเบื้องหลังไม่มีคนสนับสนุน จะมีอย่างทุกวันนี้ได้อย่างไร？ความคิดแม่นางเฟิงช่างดีงาม แต่สุดท้ายแล้วประสบการณ์มีไม่มาก สำหรับการต่อสู้นี้ยังเข้าใจไม่มากพอ เกรงว่า……” หลี่หยวนส่ายหน้า

ในสายตาของเฟิงฉิ้นหว่านมีน้ำเต็มไปหมด แต่กลับดื้อรั้นไม่ยอมให้น้ำตาไหล “จวนยู่ชินอ๋อง……จวนยู่แล้วอย่างไร？หรือว่ามีจวนยู่ค้ำจุน ก็สามารถกระทำความผิดอย่างกำเริบได้หรือ？”

หลี่หยวนหรี่ตาเล็กน้อย “สิ่งที่แม่นางพูดก็คือ กิจการนิดหน่อยของตระกูลเฟิง สำหรับจวนยู่ชินอ๋องไม่ได้กระทบกระเทือนอะไร แต่สำหรับแม่นางกลับเป็นกำลังกายและกำลังสมองของบิดาผู้ให้กำเนิด”

เฟิงฉิ้นหว่านได้ยินคำพูดนี้ แววตาโกรธแค้นก็เกาะกลุ่มกันทีละนิด “ข้า……ใต้เท้า ไม่ทราบว่าท่านสามารถช่วยเหลือได้หรือไม่？”

หลี่หยวนส่ายหน้า “แม่นางเฟิง ข้าไม่ได้มีความสามารถมากมายขนาดนั้น เพียงแค่หวังดีมาเตือน แต่บุตรเอกของจวนยู่ชินอ๋องเหมือนว่าจะอยู่ที่หลินผิง เจ้าลองไปขอร้องดู ไม่แน่เขาใจอ่อนยอมตกลง แน่นอนอยู่แล้ว ข้าก็พูดได้แค่นี้”

เฟิงฉิ้นหว่านเม้มปากแน่น พยักหน้าหนักแน่นแล้วพูด “ขอบคุณใต้เท้าที่เตือน”

หลี่หยวนชิมรสสุราดอกเหมย ในใจก็สบายอกสบายใจ ติดกับดักแล้ว สตรีเยาว์วัยก็ยุยงได้ง่าย！