ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 46

เมื่อหลี่หยวนเห็นเฟิงฉิ้นหว่านคุกเข่าลง ก็รีบให้นางลุกขึ้น : “แม่นางเฟิงคิดจะทำอะไร ?”

“ใต้เท้าหลี่ ฉิ้นหว่านจนปัญญาแล้วจริง ๆ ขอให้ใต้เท้าหลี่ช่วยเป็นธุระจัดการให้ข้าน้อยด้วย” เฟิงฉิ้นหว่านคำนับลงกับพื้น ทันทีที่พูดจบ น้ำตาก็ไหลรินลงมา

แววตาของหลี่หยวนสั่นคลอนเล็กน้อย : “ไม่รู้ที่เจ้าพูดว่าให้ข้าช่วยเป็นธุระจัดการให้ ควรเริ่มจากตรงไหนล่ะ ?”

“ใต้เท้าหลี่ ท่านพ่อของข้าไม่ได้ตายเพราะอุบัติเหตุ แต่เขาถูกคนฆ่าตาย !” เฟิงฉิ้นหว่างพูดอย่างจริงจัง

“ถูกคนฆ่าตาย ?” มีเจตนาฆ่าแฝงอยู่ในดวงตาของหลี่หยวน “เรื่องนี้จะพูดเหลวไหลไมได้ เพราะเป็นคดีที่เกี่ยวพันกับชีวิตคน ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เลย”

หากเฟิงฉิ้นหว่านรู้ถึงการดำรงอยู่ขององค์ชายสาม นางต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

“ใต้เท้าหลี่ ข้าน้อยไม่ได้โกหก ถึงแม้ข้าน้อยจะไม่รู้แน่ชัดว่าใครเป็นคนฆ่าท่านพ่อ แต่ข้ากลับรู้สึกได้ว่า มีคนบางคนกำลังตามสืบบางอย่างที่อยู่ในมือของท่านพ่อ”

ราวกับว่าต้องการเพิ่มความน่าเชื่อถือให้กับสิ่งที่ตนเองพูด เฟิงฉิ้นหว่านจึงอธิบายต่อว่า

“ใต้เท้า ฉิ้นหว่านไม่กล้ากล่าวเท็จเลยแม้แต่น้อย ก่อนหน้านี้ข้าน้อยเคยเกือบถูกตระกูลเกาฆ่าตาย เกาหวูผู้นั้นเคยถามข้าน้อยเกี่ยวกับที่อยู่ของสิ่งของ หลังจากนั้นตระกูลเฟิงก็ถูกโจรกรรมถึงสองครั้ง ทุกห้องมีร่องรอยการรื้อค้น ภายหลังมีการจัดระเบียบค้าของตระกูลเฟิงหนึ่งครั้ง ถึงจะอ้างว่าเป็นการตรวจสอบและจัดระเบียบ แต่อันที่จริงเป็นการหาของบางอย่างต่างหาก”

หลี่หยวนถือถ้วยชาที่วางอยู่บนโต๊ะด้านข้างขึ้นมาจิบ : “หากเป็นเช่นนี้จริง ทำไมเจ้าไม่ร้องเรียนต่อศาล ?”

“ข้าน้อยร้องต่อศาลแล้ว แต่ใต้เท้าจ้าวยังรีรอไม่ตัดสินโทษตระกูลเกา ฉิ้นหว่านไม่เข้าใจจริง ๆ ว่า คดีถูกสอบสวนอย่างชัดเจนแล้ว แต่ทำไมยังไม่อาจมอบความยุติธรรมให้ข้าน้อยได้ ?”

เฟิงฉิ้นหว่านขมวดคิ้ว แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“ปกติแล้วใต้เท้าเจ้าผู้นั้นเป็นผู้มีความยุติธรรมมิใช่หรือ ? มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางในหลินผิง คงจะไม่ทำเช่นนี้หรอกน่า ? แววตาของหลี่หยวนสั่นไหวเล็กน้อย : หากเฟิงฉิ้นหว่านนึกสงสัยจ้าวยี่จริง เรื่องนี้คงสนุกขึ้นไม่น้อย

“ข้าน้อยเองก็ไม่ทราบ ที่ผ่านมาใต้เท้าจ้าวมีความยุติธรรมก็จริง แต่ครั้งนี้......”

“เจ้าบอกข้ามาซิว่า ต้องการให้ทำเช่นไร ?” หลี่หยวนมีท่าทีสงบ

“ใต้เท้า ท่านเป็นข้าราชการชั้นสูงของกรมอาญา และยังได้รับราชโองการลงมาให้สอบสวนเรื่องของตระกูลเกา ฉินหว่านจึงอยากขอร้องใต้เท้าให้ช่วยสืบหาความจริงเกี่ยวกับการตายของท่านพ่อ และคืนความยุติธรรมให้กับตระกูลเฟิง !”

เฟิงฉิ้นหว่านโขกหัวคำนับ

“แม่นางเฟิงลุกขึ้นก่อนเถอะ เป็นธุระให้ราษฎรถือเป็นหน้าที่ของข้าราชการอยู่แล้ว ถ้าหากคดีของแม่นางเฟิงมีเรื่องไม่ชอบมาพากลจริง ข้าย่อมต้องช่วยเจ้าทวงคืนความยุติธรรมแน่นอน”

เฟิงฉิ้นหว่านเงยหน้าขึ้น ความเกลียดชังในแววตาแสดงออกอย่างชัดเจนยิ่งขึ้น : “ใต้เท้าหลี่ คนของตระกูลเกาจะตายไหมเจ้าคะ ?”

หางตาของหลี่หยวนกระตุกเล็กน้อย : “เจ้าต้องการให้คนของตระกูลเกาตายหรือ ?”

“เจ้าค่ะ ! เมื่อก่อนตระกูลเกาพึ่งพาท่านพ่อของข้าน้อยมาโดยตลอด ท่านพ่อของข้าน้อยคอยสนับสนุนตระกูลเกาอย่างเต็มที่ หลายปีมานี้ ต้องการเงินก็ให้เงิน ต้องการคนก็ให้คน ในใจของเขาเห็นเกาหนานเป็นเหมือนพี่น้องร่วมสายเลือด แต่เกาหนานผู้นั้นกลับเนรคุณ ท่านพ่อของข้าเพิ่งจะตายไป ตระกูลเกาก็คิดที่จะฮุบกิจการของตระกูลเฟิง จากนั้น เกาหวูก็คิดที่จะย่ำยีข้าน้อยให้ต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงอีก ความแค้นครั้งนี้เหลือล้นเกินบรรยาย”

“แม่นางเฟิง เรื่องของตระกูลเกากฎหมายจะเป็นตัดสินออกมาเอง”

“แต่บางครั้ง กฎหมายก็ใช่ว่าจะใช้ได้เสมอไปไม่ใช่หรือเจ้าคะ ?” เฟิงฉิ้นหว่านน้ำตาคลอ “ใต้เท้า ฉิ้นหว่านหมดสิ้นหนทางแล้วจริง ๆ หลังว่าใต้เท้าจะช่วยข้าน้อยแก้แค้นได้ เพื่อแสดงความจริงใจ ฉิ้นหว่านจะบอกข้อมูลที่สำคัญมากบางอย่างให้กับใต้เท้า”

“เจ้าคิดจะต่อรองกับข้าอย่างนั้นหรือ ?”

หลี่หยวนนั่งตัวตรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว : “ที่เจ้าพูดมาเป็นความจริงหรือ ?”

“ใต้เท้าหลี่ฐานะสูงส่ง ถึงแม้เรื่องนี้จะคลุมเครือ แต่ขอเพียงแค่ใต้เท้าต้องการสืบสวน ย่อมสืบหาจนเจอได้แน่นอน ทำไมข้าน้อยจึงต้องโกหกด้วย ?”

ความคิดของหลี่หยวนเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว : “องค์ชายสามเองทรงรู้สึกเป็นทุกข์ไม่น้อยเพราะสูญเสียสมาคมการค้าหนานเจียง หากตอนนี้สามารถคว้าโอกาสทางการค้าระหว่างสองประเทศได้ คงจะดีไม่น้อย

“แม่นางเฟิง ข้าเองก็ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องการค้านัก ข้อมูลนี้ของเจ้าไม่ถือเป็นประโยชน์ต่อข้ามากเท่าไร”

เฟิงฉิ้นหว่านรู้สึกร้อนใจขึ้นมา : “ใต้เท้า ข้ารู้ดีว่าท่านเห็นเงินทองเป็นเหมือนเศษดิน นอกจากไพ่ใบสุดท้ายใบนี้ ข้าน้อยเองก็จนปัญญาแล้ว ขอเพียงใต้เท้ายอมช่วยตระกูลเฟิงแก้แค้น จากนี้ไปจะให้ฉิ้นหว่านเป็นวัวเป็นม้า ข้าน้อยก็ยินดี”

“แม่นางเฟิง เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจไป เจ้าไม่จำเป็นต้องมอบสิ่งนี้ให้ข้าหรอก หากการตายของพ่อเจ้าผิดปกติจริง แต่จ้าวยี่ไม่ช่วยเจ้าทวงความยุติธรรมแล้วละก็ ข้าจะหาคำอธิบายให้เจ้าอย่างแน่นอน”

“ขอบคุณใต้เท้า !” เฟิงฉิ้นหว่านดีใจเป็นอย่างยิ่ง

“รีบลุกขึ้นเถอะ อย่าทำให้คนอื่นเห็นแล้วต้องคิดว่า เกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น !”

เฟิงฉิ้นหว่านยกแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อย เพื่อปิดบังรอบน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม : “เสียมารยาทแล้ว ใต้เท้าโปรดรอสักครู่ ฉินหว่านขอตัวไปจัดการตนเองให้เรียบร้อย”

“ไปเถอะ”

เฟิงฉิ้นหว่านก้มหน้าก้มตาเดินออกจากปักษาเอกาไป และใบหน้าของนางก็เย็นชาลงในทันที นางเดินขึ้นไปยังชั้นสี่ เมื่อกำลังจะกลับเข้าห้องของตนเอง ก็มีคนมาจับข้อมือของนางเอาไว้

ฟู่ลั่วเฉินมองดูใบหน้าที่ยังคงเปื้อนคราบน้ำตาของเฟิงฉิ้นหวาง แล้วยกมือขึ้นบีบคางของนางเอาไว้ พร้อมกระซิบเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง : “อยู่ต่อหน้าข้าใช้วิธีร้ายกาจสารพัด อยู่ต่อหน้าหลี่หยวนผู้นั้นกลับบีบน้ำตา เฟิงฉิ้นหวาง เจ้าช่างเลือกที่รักมักที่ชังเสียจริง ๆ ?”