ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 63

ชั้นล่าง ชายวัยกลางคนกำลังยืนอยู่ที่ประตูของ บุปผาร้อยพิษด้วยความไม่พอใจ ตะโกนด้วยความไม่พอใจที่ประตู

เฟิงฉิ้นหว่านเดินลงมา ยกมือขึ้นเคารพต่อชายคนนั้น: "น้อมพบท่านผู้นี้ ไม่รู้ว่านางหยุนคือมีอะไรทำท่านไม่พอใจหรือ ทำให้ท่านโกรธเช่นนี้?"

“ฉินหว่าน ท่านชายฉิน ข้าก็ไม่ได้จงใจมาหาเรื่องเจ้า แต่นางหยุนในเหวาศักดิ์สิรานี้ให้หน้าไม่ไว้หน้าจริงๆ！หญิงวัยกลางคนเจ้าเสน่ห์คนหนึ่ง ยังทำลักษณะท่าทางตามคนอื่น？หยิงซวงในหิมาโอนอนงค์นั้น คนสวยงดงาม ฝีมือช่างประณีต ดูมีชีวิตชีว่าราวกับของจริง ควรค่าแก่การชื่นชม”

“แม่นางลู่เยาในเหวาศักดิ์สิรานั้น ระบำลู่เยาหนึ่งบทเพลงตะลึงผู้คน รูปร่างนั้น ใบหน้านั้น ล้วนไม่มีที่ติ ก็ทำให้ทุกคนว่ายอดเยี่ยม”

“และยังมีสมุทรวลาลัย แม่นางชูซิ่นมีความรู้มีมารยาท มีความรู้มากมาย พูดคุยกับนาง มักสามารถทำให้คนจิตใจผ่อนคลาย อารมณ์ความคิดชัดแจ้ง แต่บุปผาร้อยพิษนี่ล่ะ？นอกจากหญิงที่รูปลักษณ์แก่ไปแล้ว ยังมีอะไรอีก？”

คำพูดเหล่านี้ออกมา ได้การสนับสนุนจากหลายคน： “ถูกต้อง นางหยุนในบุปผาร้อยพิษนี้ลึกๆลับๆอยู่เสมอ หยิงซวง ลู่เยา แม่นางชูซิ่นก็ล้วนออกมาเจอแขกกันหมดแล้ว มีเพียงนาง ประตูปิดแน่นสนิท ตั้งแต่ต้นจนจบก็เชิญเข้าไปเพียงบัณฑิตใบหน้าเกลี้ยงเกลาคนหนึ่ง ชิ ก็ไม่รู้ว่าทำอะไรข้างใน！”

คำพูดเหล่านี้ ก็ทำให้เกิดเสียงหัวเราะขึ้นมาทันที

“ล้วนว่าคนหน้าตาน่าเกลียดมักทำสิ่งแปลกประหลาด นางหยุนนั้นก็คงเป็นเช่นนี้แหละมั้ง！”

ชายผู้เริ่มจับผิดก็หัวเราะเสียงดัง “นางหยุนนั่นชื่อไม่เคยไม่เปลี่ยน คงจะเป็นคนที่อยู่ในหอหญิงงามเมืองตลอด ทุกท่านในที่นี่คงเคยเห็นมาหลายท่านแล้ว และหลายๆ ท่านก็ไม่เพียงเคยได้พบเจอ ยังรู้ว่ารสชาติเช่นไร!”

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเดิมของ เฟิงฉิ้นหว่านเย็นลงในทันที มองไปที่ชายที่กำลังหาเรื่อง: "ขอถามชื่อเสียงเสียงเรียงนามของท่านผู้นี้？"

“ข้าไม่เปลี่ยนชื่อ ไม่เปลี่ยนนามสกุล ฉือเหลียน พ่อค้าชาตระกูลฉือเมืองหยาง” ฉือเหลียนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยมองไปยังเฟิงฉิ้นหว่าน “เช่นไร ชื่อเสียงของตระกูลฉือเมืองหยางข้า สามารถเปิดประตูบุปผาร้อยพิษได้หรือไม่?”

“ตระกูลฉือเมืองหยาง？” เฟิงฉิ้นหว่านเงยหน้าขึ้น ยิ้มอย่างเย็นชา "เมื่อพูดถึงการค้าชา ข้าเคยได้ยินเพียงชื่อของตระกูลจินเท่านั้น สำหรับตระกูลฉือ？ขออภัย ไม่เคยได้ยินจริงๆ ในเมื่อท่านฉือรู้สึกว่าหอหญิงงามเมืองข้านั้นไม่สมคำร่ำลือ เช่นนั้นก็ขออภัย มาเอาท่านผู้นี้ออกไป สถานที่หอหญิงงามเมืองข้าเล็ก ไม่สามารถรองรับพระพุทธรูปท่านใหญ่ท่านนี้ได้”

ใบหน้าของฉือเหลียนเต็มไปด้วยความโกรธ: "เจ้าพูดอะไร？เป็นแค่เพียงหอนางโลมต่ำต้อย ยังคิดว่ามันเป็นที่ที่สูงส่งจริง ๆ ในเมื่อขับไล่แขกผู้มา？เจ้าเชื่อหรือไม่ พรุ่งนี้ข้าก็สามารถทำให้หอหญิงงามเมืองนี้เปิดต่อไปไม่ได้ ?”

เฟิงฉิ้นหว่านหัวเราะเยาะ แขนเสื้อขยับเล็กน้อย ดวงตาเริ่มหมดความอดทนมากขึ้น “ข้าไม่เชื่อ”

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ?” ฉือเหลียนไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นความโกรธก็พุ่งขึ้นสมอง “ก็แค่มดจ้อยตัวเล็ก กลับมีความกล้าเช่นนี้! วันนี้ ข้าจะให้เจ้าเห็นความสามารถของข้า!"

ทันทีที่คำพูดจบลง ฉือเหลียนนั้นก็ยกกำปั้นขึ้นอย่างโกรธจัด พุ่งเข้าไปยังเฟิงฉิ้นหว่าน

ทันใดนั้นรอบๆก็มีเสียงอุทานดังขึ้น “อ่า ระวัง...”

เฟิงฉิ้นหว่านยืนอยู่ในที่เดิมทั้งตัวเย็นยะเยือก โดยไม่มีเจตนาที่จะขยับแม้แต่น้อย เมื่อเห็นว่าหมัดหนักของฉือเหลียนกำลังจะกระแทกที่ใบหน้าของนาง ร่างสูงก็ก้าวออกมาจากด้านข้าง แล้วเตะออกไปอย่างแรงที่ท้องของฉือเหลียน

ฉินฮั๋วเหนียนเดินออกไปด้วยใบหน้าที่มืดมน ใบหน้าที่มืดมิดเต็มไปด้วยความบูดบึ้ง กลิ่นอายท่าทางที่กดดัน: "ฉือเหลียน ？”

ฉือเหลียนตกใจ： “ฉินฮั๋วเหนียน！”

ท่านนายของหอหญิงงามเมืองนี้เปลี่ยนแล้วไม่ใช่หรือ？เหตุใดฉินฮั๋วเหนียนยังอยู่？

ฉินฮั๋วเหนียน ต่อหน้านั้นค่อยทำกิจหอหญิงงามเมือง แต่ในความเป็นจริงแล้วเฟิงหลิง เป็นมือขวาที่ไว้วางใจมากที่สุด ข้างนอกก็พูดกันว่าสาเหตุที่หอหญิงงามเมืองเปลี่ยนท่านนายนั้น ก็เพราะเฟิงหลิงเสียชีวิต ฉินฮั๋วเหนียนก็ออกจากสถานที่ที่น่าเศร้านี้แล้วไม่ใช่หรือ?เหตุใดตอนนี้ถึงปรากฏตัวในอาคารอีก?

บนชั้นสาม หยุนซวนถอนหายใจด้วยความเสียดาย: “พู่!”

“ท่านฉือท่านนี้ วันนี้เป็นวันดีที่จะเปิดชั้นสี่ของหอหญิงงามเมือง ทีแรกข้าไม่ได้ต้องการทำเรื่องใหญ่ แต่ท่านเช่นนี้ทำข้าลำบากใจ มันเป็นเรื่องน่าปวดหัวจริงๆ” เฟิงฉิ้นหว่านกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ก็จะทำให้เจ้าลำบากใจแล้วจะเหตุใด？”

“ท่านฉือแน่ใจหรือว่าจะไปกับข้าไม่ได้？” เฟิงฉิ้นหว่านมองไป กลิ่นอายรอบกายไม่อ่อนแม้แต่น้อย

“เจ้าออกแบบบุปผาร้อยพิษนี้เป็นชัดเจนว่าความโลภในเงินเท่านั้น ไม่ใช่เพื่อความพึงพอใจของลูกค้าแม้แต่น้อย เอาหญิงวัยกลางคนเจ้าเสน่ห์มาให้ครบเลข วันนี้เจ้าไม่พูดให้ชัดเจน ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น"

เฟิงฉิ้นหว่านลืมตาขึ้น ไม่ว่าใครจะอยู่เบื้องหลังคำสั่งของฉือเหลียน หากวันนี้ไม่จัดการให้ดี ชื่อเสียงของหอหญิงงามเมืองจะได้รับผลกระทบอย่างมาก:

“ท่านฉือ ข้าไว้หน้าท่าน ให้ท่านเดินออกไปเอง ท่านก็ไม่ต้องหาเรื่องแล้ว”

“เฮอะ เจ้าคิดว่าเป็นใครกัน ก็คู่ควรที่จะให้หน้าข้า？”

“ดูเหมือนว่าท่านฉือจะไม่ต้องการใบหน้านี้อีกต่อไป หากเป็นอย่างนั้น งั้นก็ได้แค่ขออภัยแล้ว” เฟิงฉิ้นหว่านหันไปมองหยุนชีที่รีบวิ่งเข้ามา “ไปเชิญใต้เท้าจ้าวเข้ามา ให้เขาส่งคนพาฉือเหลียนนี้ไปที่คุกเถิด "

ทันทีที่คำกล่าวนี้ออกมา ฉือเหลียนก็หัวเราะทันที: “ดารารัตน์ดอกไม่บาน พวกเจ้าแสร้งเป็นใหญ่อะไรที่นี่？ เจ้าคิดว่าที่ว่าการอำเภอเป็นของเจ้าหรือ ใต้เท้าจ้าวที่มาซื่อตรงไม่ยอมประจบสอพลอผู้ใด จะมีความสัมพันธ์อะไรกับเจ้า”

หยุนชีกัดฟันแน่น ดวงตามองบนตัวของฉือเหลียน มีความชั่วร้ายที่อธิบายไม่ได้ในดวงตาของเขา ราวกับว่าเป็นหมาป่าที่พร้อมจะกัดคอเหยื่อของมันทุกเมื่อ การพักตัวตลอดเวลา ไว้เพียงเพื่อความแม่นยำในการจู่โจมครั้งต่อไปเท่านั้น

เมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ที่นี่ก็ทำอะไรฉือเหลียนไม่ได้ หยุนชีได้ยินคำพูดของเฟิงฉิ้นหว่าน หันกลับก็วิ่งไปที่ประตูหอหญิงงามเมือง เมื่อกี้เขาสังเกตเห็นใต้เท้าจ้าวและหลี่หยวนมาถึงหน้าประตูของหอหญิงงามเมืองแล้ว