ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 9

การที่เฟิ้งฉิ้นหว่านได้ติดต่อกับฟู่ลั่วเฉิน ทำให้ความหนักอึ้งในใจของนางเบาลงไปครึ่งหนึ่ง

นางถูกนำตัวกลับไปยังห้องขัง นายอำเภอจ้าวยี่ยังใช้ให้คนนำอาหารมาส่งให้นาง

เฟิงฉิ้นหว่านบีบป้ายหยกที่เหลืออยู่ในมือของตัวเอง ความรู้สึกในใจของนางหนักอึ้ง ท่านพ่อ......

หลายปีที่ผ่านมานี้ พ่อเลี้ยงดูแลนางราวสิ่งล้ำค่าด้วยความรักทะนุถนอม และนอกจากแม่เลี้ยงเสิ่นเยว่แล้ว พ่อก็ไม่มีอนุบ้านอื่นอีก รวมถึงไม่มีลูกคนอื่นด้วย......

ก่อนหน้าที่พ่อจะเสียชีวิต เขาก็พยายามจัดการทุกอย่างเอาไว้ให้อย่างดีที่สุด แต่น่าเสียดายที่ชาติก่อน นางโง่เขลา คืนก่อนที่พ่อจะออกเดินทาง พ่อได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับสมาคมหนานเจียงให้นางฟัง การที่นางใช้ชีวิตอยู่แต่ในเรือนมา 15 ปี ทำให้นางไม่รู้ว่าอันที่จริงแล้วสถานการณ์เลวร้ายขนาดไหน เพียงแค่รู้สึกไม่เข้าใจเท่านั้น

ต่อมาเมื่อพ่อเสียชีวิต นางจึงรู้สึกราวโลกถล่ม ไร้ที่พึ่งพิง ดังนั้นชีวิตที่ถูกวางแผนให้แล้วเป็นอย่างดีกลับเดินไปสู่จุดจบ

เฟิงฉิ้นหว่านนำป้ายหยกที่เหลือครึ่งหนึ่งใส่กลับไปเหมือนเดิม จากนั้นจึงหยิบชามข้าวขึ้นมาและตรวจสอบก่อน เมื่อพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติจึงตักข้าวเข้าปากคำใหญ่

อาหารเย็นชืดจืดสนิท ข้าวก็หุงมาไม่สุกดีนัก แต่นางกลับกินอย่างรู้สึกเอร็ดอร่อย

หากกินอิ่ม นางก็จะมีเรี่ยวแรงในการหาหนทางออกจากศาล นางจะได้ออกไปพบกับแม่เลี้ยงเสียที

เฟิงฉิ้นหว่านกำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้นเอง ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น นางช้อนตาขึ้นมองจึงเห็นใบหน้าของแม่นมโจวที่เต็มไปด้วยความสับสน

แม่นมโจวเป็นคนที่เสิ่นเยว่ช่วยชีวิตและซื้อตัวเข้ามาอยู่ในจวน รับใช้มาหลายปีจึงมีความภักดีต่อเสิ่นเยว่มาก ด้วยเหตุนี้เองจึงไม่ค่อยชอบนางนัก

“แม่นมโจวมาที่นี่ได้อย่างไร”

“ฮูหยินใช้ให้ข้ามาดูคุณหนู และเอาอาหารมาให้คุณหนูด้วยเจ้าค่ะ”

เมื่อแม่นมโจวกล่าวจบ แววตาของเฟิงฉิ้นหว่านก็เปล่งประกายสดใสขึ้น

ท่านแม่ยังเป็นห่วงนางอยู่!

“ท่านแม่ล่ะ สบายดีหรือไม่”

แม่นมโจวชะงักไป ตั้งแต่คุณหนูใหญ่เติบโตขึ้นก็ไม่เคยเรียกฮูหยินว่าแม่เลย ตอนนี้เปลี่ยนความคิดแล้วหรือ

“ฮูหยินเชื่อฟังคำสั่งของคุณหนู เลยจับตาดูเกาหวูเอาไว้อย่างดี”

เฟิงฉิ้นหว่านรับกล่องอาหารมาจากแม่นมโจว เมื่อเปิดดูจึงเห็นว่าด้านในกล่องมีข้าวและกับข้าวที่ยังคุกรุ่น ดวงตาของนางหยักยิ้มเป็นประกายวิบไหว ราวกับระลอกคลื่นที่เคลื่อนไหวอยู่บนทะเลสาบ

“ท่านแม่จำของโปรดของข้าได้ด้วย”

“ที่ผ่านมาฮูหยินก็ให้คนเตรียมอาหารพวกนี้ให้คุณหนูอยู่แล้วไม่ใช่หรือ” ที่ผ่านมานางไม่เคยสังเกต และคิดว่าเป็นหน้าที่ที่นางต้องทำอยู่แล้ว

เฟิงฉิ้นหว่านสัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่แผ่ซ่านออกมาจากแม่นมโจว แต่ไม่ได้คิดถือสาอะไร เพราะที่ผ่านมานางก็เลวร้ายจริงๆ

สีหน้าของเฟิงฉิ้นหว่านรีบร้อย นางแสดงได้อย่างสมจริงมากเกินไป จนเอามือไปจับลูกกรงเอาไว้ทำให้บาดแผลที่ถูกกระเบื้องทิ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมากจนเหงื่อผุดออกมา

พัศดีเห็นสีหน้าจริงจังของเฟิงฉิ้นหว่าน จึงให้ความสำคัญขึ้นมา “เจ้า......เจ้าพูดเรื่องจริงหรือ”

“ข้าไม่กล้าหลอกลวงแน่!”

ไม่นานนัก นายอำเภอจ้าวยี่ก็พาคนมาที่นี่อย่างรีบร้อน “เฟิงฉิ้นหว่าน เรื่องที่เจ้าว่าเกี่ยวพันกับชีวิตคนนั้นหมายถึงเรื่องใด”

เฟิงฉิ้นหว่านกลับไม่ยอมกล่าวอย่างตรงประเด็น “ใต้เท้า เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงเรื่องสำคัญ ไม่ทราบว่าใต้เท้ากล้าเข้ามาจัดการหรือไม่”

“ไร้สาระ ในฐานะที่เป็นถึงพ่อแม่ของนครหลินพิง ย่อมกล้าจัดการเรื่องราวที่ไม่ยุติธรรมอยู่แล้ว จะมีเรื่องอะไรที่ไม่กล้า” จ้าวยี่ขมวดคิ้ว

รอแค่ประโยคนี้ของท่านเท่านั้นเอง

เฟิงฉิ้นหว่านพยักหน้าอย่างหนักแน่น แววตาเปล่งประกายความนับถือ จากนั้นจึงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสดใส

“ใต้เท้าจ้าว มีท่านอยู่ แม่นางที่ถูกทารุณพวกนั้นจะต้องได้รับการช่วยเหลืออย่างแน่นอน ใต้เท้า ข้าต้องการจะบอกว่า ตระกูลเกาจับตัวสาวบริสุทธิ์ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวมาทำการแอบค้าประเวณีให้พ่อค้าที่ร่ำรวยและสมาชิกสมาคมหนานเจียงได้เสพสุข ตอนนี้ไม่รู้ว่าผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวต้องตายไปกี่คนแล้วเจ้าค่ะ”

การทำลายเกาหวูก็เป็นแค่ทำลายกากเดนของนครหลินผิงเท่านั้น และหากรวมตระกูลเกาเข้าไปด้วยแล้วก็เป็นเพียงเรื่องผิวเผินเท่านั้น มีเพียงการทำลายสมาคมหนานเจียงทั้งหมดเท่านั้นที่จะระบายความโกรธแค้นในอกของนางออกไปได้!

และยังมีองค์ชายสามที่สังหารพ่อเลี้ยงของนาง แค้นครั้งนี้พวกเราต้องค่อยๆ เอาคืนไปทีละก้าว