ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 213

ตอนที่213พิษหนอนที่ถอนยาก

หรงกุ้ยไทเฟยนึกถึงอันอี้ขึ้นมาและเชื่อคำของไทเฮา“เพค่ะร่างกายแข็งแรงมีความสุขก็พอ”

นางรู้ว่าวันนี้ชูเซี่ยจะไปจวนอ่องแต่ว่าไม่รู้ว่านางมีวิธีช่วยอันอี้ไหม

ตอนนี้ยังไม่เห็นชูเซี่ยเข้าวังเลยอาการป่วยต้องรุนแรงเป็นแน่

กำลังคิดอยู่คนด้านนอกก็มาบอกว่าชูเซี่ยมาแล้ว

นางรีบลุกขึ้นมาและไปรับด้านหน้า

ไทเฮาเห็นนางเป็นเช่นนี้ก็ยิ้มพูดว่า:“กุ้ยเฟยน่าจะชอบชูเซี่ยมากเลยนะนี่แค่ไม่เห็นวันเดียวเองดูสินางตื่นเต้นขนาดไหน?ยังไปรับถึงหน้านั้นอีก”

หลี่เฉินเย่นรู้เรื่องของอันอี้และรู้ด้วยว่าวันนี้ชูเซี่ยต้องไปจวนเจิ้งกั๋วดังนั้นเลยรู้ว่าทำไมนางถึงรีบออกไปขนาดนั้น

เขาก็อยากรู้อาการของอันอี้เช่นกันแต่ว่าก็ไม่อยากถามต่อหน้าท่านแม่กลัวจะรู้ข่าวร้าย

ดังนั้นเขาก็เลยพูดไปว่า:“ลูกก็ขอออกไปดูก่อนนะครับเดี๋ยวกุ้ยเฟยดีใจเกินจนไม่ปล่อยนางเดินเข้ามา”

พูดจบเขาก็รีบเดินออกไปทันที

ไทเฮาเห็นแผ่นหลังเขาเดินไปก็ถอนหายใจพูดกับหวั่นเหนียงที่ยืนข้างๆว่า:“ฮ่องเต้ไม่ไว้ใจชูเซี่ยเลยแต่ว่าจะทำยังไงได้ล่ะ?”

หวั่นเหนียงพูดอย่างจริงจังว่า:“ไทเฮาไม่ต้องเป็นกังวลหรอกเพค่ะฮ่องเต้คิดเองได้เพค่ะ”

“ข้ารู้อยู่แล้วแต่ว่าข้าก็เป็นกังวลมาก”ไทเฮานวดขมับและพูดว่า“เจ้าลองคิดดูสิว่าฮ่องเต้เก่ามีบาปกรรมอะไรเนี่ย?การแต่งงานดีขนาดนี้เขาก็ยังพังมัน”

หวั่นเหนียงไม่กล้าพูดอะไรแต่ว่าในใจก็เข้าข้างไทเฮาจะได้เป็นนิ่พระชายาหนิงอานแต่ก็กลับกลายเป็นกุ้ยเฟยทำเอาคนเศร้าใจนัก

ชูเซี่ยเห็นหรงกุ้ยไท่เฟยและหลี่เฉินเย่นออกมาพร้อมกันและตกใจสักพักพูดว่า“ออกมาขนาดนี้มีเรื่องอะไรงั้นหรือ?”

หรงกุ้ยไท่เฟยจับมือนางไว้และถามว่า:“ชูเซี่ยเจ้าไปที่จวนใช่หรือไม่?เจ้าไปรักษาอันอี้ใช่ไหม?นางเป็นเช่นไรบ้าง?เป็นอาการป่วยที่มาพร้อมตอนเกิดมาใช่ไหม?ยังมีทางรักษาหรือไม่?”

หลี่เฉินเย่นยืนข้างๆและมองดูอย่างเรียบเฉยแต่เขากลับรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจอ

ชูเซี่ยตบมือนางเบาๆปลอบใจและพูดว่า:“ไม่ต้องกังวลเพค่ะไม่เป็นไรแล้วเป็นแค่อาการป่วยของเด็กที่คลอดก่อนกำหนดรักษาได้เพค่ะ”

“จริงเหรอ?”หรงกุ้ยไทเฟยมีความสุขมากดีใจนกระโดดโลดเต้นขึ้นมาและกอดชูเซี่ยไว้“ชูเซี่ยเจ้านี้เป็นตัวโชคดีของบ้านเรามากเลยปลอดภัยเพราะเจ้าตอนนี้ที่อันอี้ปลอดภัยเพราะเจ้าเลยนะข้าไม่รูว่าจะขอบคุณเจ้าอย่างไรดี”

ชูเซี่ยยิ้มและผละออกมาจากนางพร้อมกับพูดว่า“นี่ไม่ใช่เพราะข้าหรอกเพค่ะแต่เป็นแค่คลอดก่อนกำหนดยังไม่เติบโตได้ไม่เพียงพอเองเพค่ะ”

หรงกุ้ยไทเฟยหันไปมองหลี่เฉินเย่น“ฮ่องเต้ครั้งท่านต้องยื้อให้ท่านหมอชูอยู่ต่อในเมืองหลวงให้ได้นะข้าไม่อยากให้นางไปจริง”

หลี่เฉินเย่นมองดูชูเซี่ย“นางจะไปก็ไม่มีใครห้ามได้หรอก”

ชูเซี่ยยิ้ม:“มีของดีของอร่อยอยู่ข้าจะไปได้อย่างไรเล่า?”

“จริงสิ?งั้นเจ้าอยากกินอะไรพูดมาได้เลยเดี๋ยวข้าสั่งคนไปเตรียม”

ชูเซี่ยยิ้มและรู้สึกในใจไม่ค่ยเป็นตัวของตัวเองอาจจะเป็นเพราะหลี่เฉินเย่นอยู่ในนี้ด้วยในพระราชวังนี้ทำเอานางอยู่อย่างไม่เป็นตัวของตัวเองมาก

อาจจะเป็นเพราะเคยเกิดเรื่องขึ้นหรือเป็นเพราะเจอเขาชูเซี่ยไม่อยากไปคิดมาก

ห้าปีผ่านไปก็ไม่ค่อยคุ้นชินกันแล้ว

ไม่ทันรู้ตัวนางมาที่นี้แปดปีแล้วเหตุการณ์ในแปดปีนี้ทำให้นางคิดว่าปีอนาคตเป็นเรื่องของสมัยก่อนแล้ว

นางจากที่นี้ไปไม่ได้แล้วแต่ว่าที่นี้ก็เหมือนไม่ใช่ที่ของนางเช่นกันถึงแม้ว่าจะอยู่เมืองหนานซานดูเหมือนว่าจะอยู่ได้แต่ก็ไม่มีความรู้สึกที่เหมือนบ้านเลย

กำลังคิดอยู่ก็ถูกหรงกุ้ยไทเฟยลากเข้าไป

หลี่เฉินเย่นเดินตามนางเข้าไปเดินอยู่ด้านหลังของนางสายตาไม่ห่างห่ยไปไหนเลย

ชูเซี่ยก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่เขามองตัวเองมานางไม่กล้ากลับหลังหัน

หมอหลวงหลานนึกว่าจะโล่งอกแล้วเพราะว่าวันนี้ไทเฮาอารมณ์ดีมาก

เขาถามอย่างระวังว่า:“ท่านหมอชูมีอะไรหรือเปล่าครับ?”

ชูเซี่ยพูด:“ไม่ค่อยดี”

“ทำไมถึงไม่ดีล่ะ?กระหม่อมเห็นไทเฮาวันนี้อาการดีมากเลยนะครับ”

ชูเซี่ยพูด:“เจ้าดูใบสั่งยายาที่ข้าเขียนสิข้าเขียนอะไรลงไปเนี่ย?”

หมอหลวงหลานพูด:“ที่จริงกระหม่อมก็แปลกใจเหมือนกันครับว่าท่านหมอชูเขียนยาอะไรลงไปเหมือนยาพวกนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับไทเฮาเลย”

ชูเซี่ยยิมและพูดว่า“อาการป่วย?เจ้ารู้เหรอว่าป่วยเป็นอะไร?”

“นี้……ไม่รู้ครับ”หมอหลวงหลานพูดอย่างอายๆ

ชูเซี่ยพูด:“ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมถึงสั่งลาแบบนี้งั้นเหรอ?”

หมอหลวงหลานตกใจเล็กน้อย“ครับครับ!”

ชูเซี่ยถอนหายใจ“เจ้าพูดถูกไม่ว่าไทเฮาป่วยเป็นอะไรแต่ว่าดูจากอาการ่านแล้วยาที่ข้าสั่งไปนี้เหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไรเลยเจ้ารู้ไหมยาที่ข้าสั่งไปนี้เป็นยารักษาอะไร?”

หมอหลวงหลานพูดต่อว่า:“กระหม่อมเห็นยาที่สั่งไปครับมีเลยว่านสือจวินจือปิงลังนานกวาและอื่นๆพวกนี้เป็นยาขับไล่หนอนพิษหมดเลย”

“ถ้าเช่นนั้นดูจากอาการไทเฮาแล้วถ้าข้าลงยาหนักขนาดนี้ท่านต้องมีอาการเช่นไร?”

หมอหลวงหลานพูด:“คนทั่วไปยังรับไม่ไหวต้องมีอาการอะไรปรากฏบ้างและอีกอย่าง……”

ชูเซี่ยพูดแทรกต่อ“อีกอย่างร่างกายของไทเฮาก็ต้องแย่ลงให้ยาขับหนักขนาดนี้แต่ท่านมีอาการใดๆเลย”

ชูเซี่ยดูที่เขาจดและขมวดคิ้ว:“แต่ว่าพอดูจากที่เจ้าจดแล้วท่านไม่ป่วยเลยกลับกันยังมีอาการดีขึ้นนี่จะแสดงว่าอะไร?”