ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 692

ตอนที่692สงครามของเด็ก

ฉองเหลากับจิงโม่ไม่คิดว่าการขโมยเสี่ยวท่ายซุนออกาจะง่ายดายเช่นนี้

เหตุผลนั้นง่ายมากก่อนที่จะขโมยเสี่ยวท่านซุนออกมาจิงโม่กับฉองเหลาถือขนมลูกอมไปพอเห็นขนมสวี่จี้เฉิงก็เดินตามมาทันที

“ข้าอยากกิน”คำพูดง่ายๆสามคำ

“อยากกินก็ตามพวกเรามาสิ”จิงโม่ไม่คิดว่าการขโมยนี้จะเปลี่ยนเป็นการล่อลวงนางพูดเสียงเบาสายตากลับมองดูสวี่จี้เฉิงกลัวเขาจะไม่ตามมาแม้เด็กตรงหน้าจะดูไปแล้วไม่ได้เจ้าเล่ห์อะไร

สวี่จี้เฉิงตามไปอย่างดีๆแน่นอนตอนออกไปฉองเหลาก็ฝช้พลังเปิดกำแพงออกเด็กสามคนหายวับไปกับตาอย่างรวดเร็ว

แน่นอนก็ไม่ได้เป็นเด็กดีขนาดนั้นพอออกมาจากจวนรัชทายาทสวี่จี้เฉิงก็หลอกฉองเหลากับจิงโม่เอาขนมมาพอออกมาจากจวนท่าทางเขาเหมือนพวกอดอยากมาหลายวันให้ของที่เขาอยากกินขอแค่ได้ของกินเขาก็จะทำตามทุกอย่างที่สั่ง

คิดว่าจะสำเร็จแล้วแต่ไม่คิดว่าเด็กคนนี้ต้องการกินยอะมาก

สวี่จี้เฉิงชอบกินมากขอแค่เห็นได้ยินเขาก็จำได้ทั้งหมดแล้วพออ้าปากพูดก็ขอของกินพอไม่ให้ก็จะกลับจวนรัชทายาท

“ถ้าข้าร้องไห้เสียงดังอาจจะทำให้คนแตกตื่นก็ได้นะตอนนี้คนในจวนรัชทายาทก็เริ่มค้นหาตัวข้ากันแล้ว”สวี่จี้เฉิงพูดอย่างได้ใจ

“เช่นนั้นเจ้าก็อย่าร้องไห้สิอะไรที่เจ้าอยากกินก็บอกข้ามาเดี๋ยวข้าไปซื้อมาให้”จับดูกระเป๋าเงินตัวเองที่เริ่มจะโล่งจิงโม่ก็เริ่มลังเลนี้เป็นเงินที่นางเก็บมาได้อย่างลำบากตัวเองยังเตรียมจะไปซื้อหม่าล่ากุ้งกิน……

“หม่าล่ากุ้งปลาต้มหมูกะทะ……”สวี่จี้เฉิงพูดรายการอาหารนับสิบจิงโม่ฟังแล้วก็ปวดหัว

“เป็นเด็กเป็นเล็กเจ้ากินหมดเหรอ……”จิงโม่ถามอย่างตกใจตามแผนการของนางนางจะซ่อนสวี่จี้เฉิงไว้ห้าถึงหกวันเงินในกระเป๋าตัวเองคงไม่พอแน่

“ข้าชิมได้นะได้ชิมริ้มรสชาติก็พอใจแล้วไม่เช่นนั้นข้าก็อยากจะร้องไห้และตะโกนโวกเวก”สวี่จี้เฉิงพูดต่อไปอย่างจริงจัง

แต่คนตรงหน้านี้เป็นแค่เด็กสองขวบกว่าถ้านางตีเขาเหมือนกับว่า……

สวี่จี้เฉิงพูดของที่ตัวเองอยากกินแค่ชิมดูเท่านั้นมองดูสวี่จี้เฉิงชิมอาหารบนโต๊ะฉองเหลากับจิงโม่ก็กลืนน้ำลายสุดท้ายจิงโม่ทนไม่ไหวนางยกตะเกียบขึ้นมาแต่ไม่คิดว่าสวี่จี้เฉิงกลับจับตะเกียบนางเอไว้แน่และพูดว่า:“นี้เป็นของข้า”

“ข้าชิมแล้วเจ้ากล้ากินได้อย่างไรเจ้า……”มองดูสวี่จี้เฉิงที่ทำหน้าสะใจจิงโม่กัดกรอดๆด้วยความโกรธถ้าเด็กคนนี้ยังกล้าทำกริยาเช่นนี้อีกนางก็จะทำให้เขากินของบนโต๊ะนี้ให้หมดไม่ให้เหลือ……

“นี้เป็นอาหารที่ข้าจะเอาก็ต้องเป็นของข้าอยู่แล้วจะทิ้งก็ให้เจ้ากินไม่ได้ถ้าเจ้าอยากกินนักข้าก็จะร้องไห้ถ้าข้าเดาไม่ผิดตอนนี้คงจะมีคนตามหาข้ากันป่วนเมืองถ้าข้าร้องไห้เจ้าว่าพวกเขาจะ……”สวี่จี้เฉิงพูดไปยิ้มไปอย่างสะใจ

“สวี่จี้เฉิงเจ้าพูดมาจะให้พวกเราสองพี่น้องกินไหมอาหารนี้พวกข้าเป็นคนซื้อเป็นคนก็หัดสำนึกเสียบ้าง”จิงโม่พูดเสนอข้อตกลงกับสวี่จิงเฉิงเสียงเบานางไม่เคยรู้เลยว่าเด็กนั้นดูแลยากขนาดนี้เลยเหรอถ้ารู้เช่นนี้พวกเขาขโมยรัชทายาทที่ป่วยหนักมายังจะดีกว่าอีก

“พวกเจ้าขโมยข้าออกมาจากจวนรัชทายาทยังบอกว่าสำนึกบุญคุณงั้นเหรอ?”สวี่จี้เฉิงพูดจบก็มองหน้าจิงโม่อย่างได้ใจ

“ข้าจะทานข้าวแล้วพวกเจ้าไปเถอะกินอิ่มแล้วเดี๋ยวข้าจะบอกพวกเจ้าเอง”สวี่จี้เฉิงได้เห็นจิงโม่โกรธเขาก็ยิ่งสะใจและกินอาหารบนโต๊ะนั้นต่อใช่เสี่ยวท่ายซุนที่แสนฉลาดยังเล็กมากขนาดตะเกียบยังใช้ไม่เป็นเลยก็เจ้าเลห์มากแล้ว

สวี่จี้เฉิงที่เริ่มกลัวจิงโม่แต่กลับพยายามควบคุมตัวเองไว้และพูดว่า:“กินอิ่มแล้วกินอิ่มแล้ว”

“อืมข้ามีของดีให้เจ้าลองชิม”จิงโม่พูดจบก็เอายาเม็ดสีดำออกมาไม่สนว่าสวี่จี้เฉิงจะยอมหรือไม่นางก็ยัดเม็ดยานั้นใส่ผลาเขาทันทีและยังสั่งให้เขากลืนมันลงไป

“เจ้าร้องไห้อีกสิ?ขอแค่เจ้าร้องไห้ออกมาได้”จิงโม่มองดูสวี่จี้เฉิงอย่างได้ใจใบหน้าเต็มไปด้วยความสะใจ

สวี่จี้เฉิงพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองไม่มีเสียงแล้วเขาจับคอตัวเองแรงๆแต่ก็ไม่มีเสียงอะไรเลยเขาร้องไห้อย่างร้อนรนแต่จิงโม่ก็กลับทำเป็นไม่เห็นและพูดว่า:“ที่จริงข้าก็อยากจะทำดีกับเจ้าแต่เจ้าทำเช่นนี้ก็รับกรรมที่ตัวเองก่อไว้เถอะ”

จิงโม่พูดจบก็พาฉองเหลาออกไปทันทีไม่สนใจสวี่จี้เฉิงว่าจะตกใจแค่ไหนเขาแค่อยากจะแกล้งคนร้ายสองคนนั้นแต่กลับโดนพวกนั้นจัดการเสียก่อน?

จิงโม่และฉองเหลาไม่เหมือนกับสวี่จี้เฉิงที่สิ้นเปลืองพวกเขาหาร้านอาหารข้างทางถูกๆนั่งกินจนอิ่มเพราะยังไงในกระเป๋าพวกเขาก็เหลือเงินไม่มากแล้ว

จิงโม่กลับมาสวี่จี้เฉิงก็อยู่นิ่งๆมองดูจิงโม่ที่ยิ้มให้เขาก็พูดแต่กลับไม่มีเสียงออกมาเลย

“เป็นเด็กดีแล้วเหรอ?”จิงโม่บีบหน้าสวี่จี้เฉิงเล่นและถาม

สวี่จี้เฉิงทำหน้าไม่พอใจและจิงโม่ก็พูดว่า:“ถ้าเจ้าไม่พอใจก็เป็นคนใบ้เช่นนี้ต่อไปเถอะข้าก็ทำให้เจ้าเป็นคนใบ้ได้ตลอดไปนั้นแหละ”

สวี่จี้เฉิงพูดอี้ๆอู้ๆไม่รู้ความแต่จิงโม่กลับทำท่าไม่รู้ไม่ชี้เมื่อกี้เด็กที่ทำหน้าได้ใจกลับร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม