ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 704

ตอนที่704เวินซือชูเชี่ย

องค์หญิงเวินซือไม่คิดว่าในหัวตัวเองจะมีความทรงจำของชูเชี่ยนางยอมรับเองว่าเป็นชูเชี่ยและคิดว่าตัวเองก็คือชูเชี่ยตัวจริง

นางอยากอยู่ข้างหลี่เฉินเย่นอยากเฝ้าเขาอยู่ใกล้ๆไม่อยากจากไปไหนเลย

พวกเขารักกันมาหลายปีวันที่ได้อยู่ด้วยกันจริงๆแทบจะนับวันได้ตอนนี้พวกเขาก็ได้มาเจอกันอีกครั้งแน่นอนว่าไม่อยากแยกจากกัน

“ชูเชี่ยให้เวลาข้าหน่อยข้าจะไปขอเจ้าแต่งงานอย่างเป็นทางการให้เจ้าได้เป็นฮองเฮาของต้าเหลี่ยงเจ้ากลับไปก่อนเถอะข้า……”ด้านนอกก็มืดมากแล้วแม้หลี่เฉินเย่นอยากให้ชูเชี่ยอยู่ข้างก็ไม่กล้าทำให้ชื่อเสียงขององค์หญิงเวินซือเสียหาย

“รออีกหน่อยข้าจะดูเจ้าหลับก่อนแล้วค่อยกลับ”ชูเชี่ยรู้ว่าหลี่เฉินเย่นกังวลอะไรแต่ตอนนี้ในใจนางมีแต่เขาอยากจะอยู่กับเขาตลอดเวลาทั้งวันนางไม่สนใจเรื่องชื่อเสียงตัวเองแล้ว

“ชูเชี่ยกลับไปก่อนเถอะเจ้าอยู่ที่นี้ข้านอนไม่หลับ”หลี่เฉินเย่นพูดซ้ำอีกครั้งตอนนี้ร่างกายเขาอ่อนล้าลงมากเขาพูดกับชูเชี่ยด้วยแรงทั้งหมดที่มีอยู่เขารู้ว่าถ้าตอนนี้นอนลงไปคงจะหลับตาลงไปทันทีแต่ชูเชี่ยอยู่ตรงหน้าเขาจะหลับตาลงได้อย่างไร

ระยะเวลาสองปีที่ยาวนานพวกเขามีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดต่อกันคำพูดมากมายที่ฝังลึกอยู่ในใจแต่เวลานั้นสั้นมากเหมือนพวกเขายังพูดด้วยกันไม่กี่คำอยู่เลย

“เดี๋ยวอีกหนึ่งชั่วยามข้าค่อยกลับ”สุดท้ายก็เป็นชูเชี่ยที่ยอมแพ้แม้หลี่เฉินเย่นจะมองออกว่าชูเชี่ยจะนอนไม่หลับแน่นอนแต่มองดูหลี่เฉินเย่นที่หลับตาลงได้อย่างสบายใจชูเชี่ยก็ไม่กังวลแล้ว

“ตั้งแต่เจ้าไปข้าเคยค้นหาเจ้าทั่วต้าเหลี่ยงแทบจะพลิกแผนดินหาพอเห็นชายหนุ่มกำลังพอดรักอยู่กับหญิงที่ตนรักตอนนั้นข้าก็คิดว่าพวกเราสองคนยังไม่เคยมีช่วงเวลาเช่นนี้ต่อกันเลยแต่ไมคิดว่าเจ้ามาแล้วเมื่อก่อนพวกเราไม่เคยพูดจาหวานต่อกันตอนนี้กลับพูดเสริมแล้ว”พูดจบหลี่เฉินเย่นก็ยิ้มกรุ้มกริมอย่างมีความสุข

เขารู้ว่าชูเชี่ยมีนิสัยอย่างไรและรู้ว่าตัวเองจะพูดจาหวานๆเช่นนี้ทั้งวันได้ดังนั้นวันแบบนี้เวลาที่เช่นนี้อาจจะรักษาไว้ได้ไม่นาน

“พวกเราเป็นพ่อแม่คนแล้วยังเป็นเช่นนี้อีกเดี๋ยวเด็กๆก็หัวเราะเอาหรอก”เพราะคำพูดของหลี่เฉินเย่นทำเอาชูเชี่ยหน้าแดงกล้ำมองดูหลี่เฉินเย่นและก้มหน้าด้วยความเขินอาย

หลี่เฉินเย่นแค่คิดก็พอใจแล้วแต่ชูเชี่ยตรงหน้านี้ขอแค่นางยอมอยู่กับเขาเขาก็ไม่มีอะไรจะขออีกแล้ว

“ฝ่าบาทหญิงคนนั้นตะโกนโวกเวกกระหม่อมไม่มีวิธีแล้วพ่ะย่ะค่ะท่านว่า……”ลู่กงกงโดนหลี่เฉินเย่นสั่งให้ไปจัดการหญิงคนนั้นก่อนที่อานเหยียนจะมาถึงแต่หญิงคนนั้นร้องไห้กอดขาเขาเอาไว้เหมือนเขาเป็นเหมือนคนที่ช่วยเขาได้คนสุดท้าย

เพราะใบหน้าของหญิงคนนั้นลู่กงกงก็เลยตีไม่ลงดังนั้นก็เลยโดนนางคุกคามจนมาถึงตอนนี้เขาได้ยินว่าพิษของฝ่าบาทถูกถอนแล้วก็รีบมาถามความคิดเห็นจากฝ่าบาททันที……

แต่ลู่กงกงไม่คิดว่าตัวเองจะเห็นองค์หญิงเวินซือเขามองดูอย่างตกใจจนลืมทำความเคารพ

“องค์หญิงเวินซือท่าน……”ลู่กงกงมองด้วยความตกใจเขามองดูชูเชี่ยอยู่อย่างนั้นนานมากและพูดว่า:“ท่านเป็นหัวหน้าชูเชี่ยท่าน……”

“พูดแล้วก็บังเอิญมากตอนนี้ข้ามีอีกชื่อเรียกว่าอี้เอ๋อแม้จะเกิดใหม่อีกกี่ชาติข้าก็ยังเป็นชูเชี่ยคนเดิมของเจ้า”ชูเชี่ยพูดจบก็หันไปมองหน้าหลี่เฉินเย่น

“ชูเชี่ยต่อไปพวกเราจะไม่แยกจากกันอีก”หลี่เฉินเย่นจับมือชูเชี่ยไว้แน่นพูดสัญญาอีกครั้งเหมือนสัญญาเช่นนี้แล้วจะทำให้ปรากฏขึ้นจริง

ตอนนี้พวกเขาได้ความเมตตาจากสวรรค์แต่ในใจก็ยังคงกังวลอยู่เพราะสวรรค์เคยกลั่นแกล้งพวกเขามาหลายครั้ง

“หัวหน้าหญิงคนนั้นพวกเราจะจัดการอย่างไรดีท่านก็กลับมาแล้วหรือว่า……”ลู่กงกงพูดอย่างอ้อนวอนเขาทนไม่ไหวกับหญฺงคนนั้นที่มีหน้าตาคล้ายชูเชี่ยแล้วเพราะหน้าใบนั้นฝ่าบาทก็ให้โอกาสนางมาหลายครั้งแต่นางกลับไม่พอใจถึงกับคิดที่จะ……

“หญิงคนนั้นไม่จำเป็นต้องเก็บไว้แล้ว?”หลี่เฉินเย่นพูดละมองหน้าชูเชี่ยเป็นเชิงถาม

“แต่หญิงคนนั้นก็น่าสสารถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าตามใจนางนางก็ไม่คิดจะวางยาให้เจ้าหรอกปล่อยนางไปเถอะ”ไม่ว่าจะเป็นชาติก่อนหรือชาตินี้นางก็ไม่ใช่คนที่คิดจะฆ่าคนได้แม้จะรู้ว่าหญิงคนนั้นร้ายมากเพียงใดนางก็ยังคงให้อภัยได้

“ข้าจะฟังเจ้าปล่อยนางไปเถอะแต่ว่า……หน้าใบนั้นทำลายทั้งด้วยไม่เพียงแต่นางใบหน้าหญิงในจวนองค์ชายสามของทำลายทั้งให้หมด”

ถ้านี้เป็นความหวังของชูเชี่ยเช่นนั้นเขาก็จะไว้ชีวิตคนพวกนั้นแต่เขาไม่ยอมให้พวกนั้นเอาหน้าชูเชี่ยไปทำอะไรเสียหายแน่