ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 12

"พบผู้ป่วยที่เป็นโรคไขข้ออักเสบยอมรับผู้ป่วยหรือไม่"

เซี่ยจินอานเลือกที่จะพูดทีหลัง เพราะยังไงนางยังไม่ได้คุยกับตาเฒ่าประหลาดนี้

พ่อบ้านเห็นตัวเองถูกหญิงสาวคนหนึ่งกุมมือไว้ ก็ระเบิดทันที รีบดึงมือตัวเองออกมา ทันทีที่ใบหน้าแดงจึงพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า "นางมาร! เบาๆ!”

เซี่ยจินอานไม่ได้โกรธ มองไปที่พ่อบ้านราวกับว่ากำลังมองไปที่อาหารจานใหญ่แสนอร่อย แววตาเป็นประกาย!

ตอนนี้นางชอบที่ผู้ป่วยมาถึงที่มากที่สุด!

ไม่มีทางเลือกอื่น ต้องการจะมีชีวิตก็ต้องอัปเกรดระบบก่อน นางเองก็ลำบากมากเหมือนกัน!

"เอ่อ แค่กแค่ก" เซี่ยจินอานกระแอม และยิ้มแล้วพูดว่า "พ่อบ้าน รักษาโรคไขข้ออักเสบหรือไม่?”

วันนี้นางสังเกตเห็นว่าพ่อบ้านเดินผิดปกติเล็กน้อย ราวกับต้องทนรับความเจ็บปวดที่ได้กัดเซาะกระดูก

เมื่อสักครู่ระบบได้แจ้งนางว่าพ่อบ้านมีโรคไขข้ออักเสบนี้ก็พูดถูกแล้ว

วันนี้เพิ่งมีฝนตก ตอนนี้อากาศยังคงชื้นและเย็น สภาพอากาศนี้มีแนวโน้มที่จะทำให้เกิดโรคไขข้ออักเสบได้

"โรคอะไร? ข้าไม่ได้ป่วย! ข้าสบายดี!" พ่อบ้านโต้กลับอย่างสุดกำลัง มีสีหน้าไม่เป็นมิตรอย่างยิ่ง

ฮึ่ม เขาไม่เชื่อคำพูดของนางมารนี่!

"ตาเฒ่า อย่าหลอกตัวเองเลย ท่านป่วยจริงๆ!"

"เจ้าสิป่วย! ร่างกายของข้า ต่อให้ถือหอกเข้าสู่สนามรบก็ไม่มีปัญหาอะไร!"

พ่อบ้านมองเซี่ยจินอานแล้วรู้สึกไม่พอใจมาก ไม่รู้ว่านางมารตนนี้ใช้วิชาอะไรหลอกท่านอ๋อง แต่ตอนนี้ยังคิดจะลงมือกับตาเฒ่าอย่างเขาอีก!

"ตาเฒ่า ขาทั้งสองข้างของท่านมักจะรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยใช่หรือไม่ เมื่อมีลมฝนพัดผ่าน ความเจ็บปวดนี้ก็จะทวีความรุนแรงขึ้นหรือไม่? ในเวลากลางคืนมักจะเจ็บปวดจนนอนไม่หลับ" ใบหน้าของเซี่ยจินอานดูสงบ และดูมั่นใจในอาชีพของนางอยู่เสมอ

พ่อบ้านได้ยินคำพูดเหล่านี้สีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย นางมารคนนี้เดาถูกจริงๆ!

โรคนี้ทรมานเขามานานหลายสิบปี และทุกครั้งที่มันกำเริบต่างอยู่ในช่วงสภาพอากาศที่มีฝนตก! ความเจ็บปวดนั้นมาจากกระดูก หลายปีมานี้เขาไปหาหมอไม่น้อยครั้ง แต่ทำได้เพียงบรรเทาอาการรักษาไม่หาย

และหลังจากการบรรเทาแล้ว ครั้งต่อไปที่มันพลุ่งพล่านออกมาคือความเจ็บปวดที่ยากจะทนได้!

สมุนไพรเหล่านั้นล้วนมีพิษ เพื่อความปลอดภัยของท่านอ๋อง จึงต้องการให้สตรีนางนี้คอยไปปกป้องอยู่

เซี่ยจินอานหันขวับไปมองผู้มาทันที และทำให้เกิดอาการตื่นเต้นขึ้น

ไม่เป็นไร ขอเพียงคนในจวนเห็นว่านางสามารถปราบอาการป่วยของหยุนฝู้เฉินได้จริงๆ ก็จะยืนยันในวิชาแพทย์ของนาง แล้วยังกลัวไม่มีคนไข้อีกหรือ?

"ตกลง จะไปเดี๋ยวนี้!" เซี่ยจินอานรีบวิ่งไปที่ห้องนอนของหยุนฝู้เฉิน ความเร็วนี้ทำให้เทียนเฟิงตามไม่ทัน

เทียนเฟิงมองตามหลังเซี่ยจินอาน ด้วยความสงสัย

หรือว่าช่วงนี้เขาฝึกอย่างไม่เคร่งครัดเท่าไหร่ วิชาตัวเบาที่เท้าถึงได้อ่อนลง?

เซี่ยจินอานผลักประตูเปิดออก และเห็นภาพภายในห้องอย่างชัดเจนกลับได้แต่ตกใจ

รอยยิ้มบนใบหน้าแข็งค้าง และเปลี่ยนเป็นความตกตะลึงแทน

แค่เปิดประตูก็น่าตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ??