ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 121

"ใช่ ข้าจะไปจวนแม่ทัพ!"

เซี่ยจินอานลุกขึ้น อยากจะรีบออกไปข้างนอก เพียงเพราะเมาอ้อแอ้จนเกือบจะหกล้ม แต่โชคดีที่หยุนฝู้เฉินเคลื่อนไหวเร็ว และเข้าปกป้องคนไว้ในอ้อมแขนได้ทัน

เมื่อเห็นเซี่ยจินอานตื่นเต้นเช่นนี้ ในใจของหยุนฝู้เฉินรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ อยากจะกลับบ้านเร็วแบบนี้? อยากจะสลัดเขา?

ดังนั้นพลังที่ควบคุมในอ้อมแขนนั้นได้หนักขึ้นเล็กน้อย

เซี่ยจินอานพยายามดิ้นเพื่อจะให้หลุดพ้น และตะโกนว่า "ท่านอย่าจับข้า ข้าจะไปที่จวนแม่ทัพ รอให้ข้าออกมาจากจวนแม่ทัพก่อน จะชิงทรัพย์ข่มขืนก็แล้วแต่ท่าน!"

ดวงตาของหยุนฝู้เฉินประกายอย่างเย็นชา เพื่อต้องการกลับเรือนยังจะขายเนื้อขายตัวอีก

"อยากกลับบ้านขนาดนั้นเลยหรือ?" น้ำเสียงแผ่วเบา ด้วยความโกรธที่ควบคุมไม่ได้

เซี่ยจินอานหรี่ตา แล้วพูดอย่างเศร้าๆ "กลับเรือนไม่ได้แล้ว"

ดวงตาของหยุนฝู้เฉินเต็มไปด้วยความสงสัย และในระหว่างนี้ไม่รู้ว่าเซี่ยจินอานต้องการทำอะไร

เมื่อครู่ยังตะโกนบอกต้องการไปที่จวนแม่ทัพ ทำไมตอนนี้กลับบอกไม่ไปแล้ว?

เมื่อมองดูอาการเมาอ้อแอ้ของเซี่ยจินอาน หยุนฝู้เฉินรู้สึกแค่ว่าตัวเองได้คิดซับซ้อนแล้ว และคำพูดของคนขี้เมาก็ไม่มีตรรกะอยู่แล้ว

รถม้ามาที่ประตูจวนแม่ทัพอย่างรวดเร็ว หยุนฝู้เฉินพยุงเซี่ยจินอานลงจากรถม้า แล้วยืนอยู่ข้างประคองร่างที่ไม่มั่นคงของนาง

เซี่ยจินอานเงินหน้ามองขึ้นไปป้ายประตู จากนั้นได้ดึงข้อมือของหยุนฝู้เฉิน และกล่าวว่า "เงียบๆ เสียงดังไม่เอา"

"?" หยุนฝู้เฉิน

เซี่ยจินอานดึงหยุนฝู้เฉินไปที่ด้านข้างของกำแพง ชี้ไปที่กำแพงและกล่าวว่า "จากตรงนี่ กระโดดข้ามไป"

หยุนฝู้เฉินมองไปที่เซี่ยจินอาน รู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย

นี่เป็นเพราะกลัวโดนไล่ออกมา ไม่กล้าเดินผ่านประตูใหญ่ จึงได้แค่แอบโดดข้ามกำแพงเข้าไปหรือ?

"..."

หยุนฝู้เฉินไม่ตอบ แต่ได้โอบเอวของเซี่ยจินอานไป จากนั้นกระโดดขึ้นบนกำแพง แค่แตะปลายเท้าเล็กน้อย ก็กระโดดขึ้นไปบนหลังคาข้างในจวนแม่ทัพ ร่างสีดำและสีม่วงในตอนกลางคืนนั้นดูแข็งแกร่งและปราดเปรียวมาก

สองคนสุดท้ายลงไปบนหลังคาของเรือนหลัก

"เจ้าจะวางยาพิษใคร?" หยุนฝู้เฉินถาม

เซี่ยจินอานเงยหน้ามองหยุนฝู้เฉิน กับใบหน้าที่สับสน "อ้อ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน"

หยุนฝู้เฉินถึงกับพูดไม่ออก เขารู้สึกว่าตัวเองได้บ้าไปแล้วที่ได้พาเซี่ยจินอานไปที่จวนขุนนางเพื่อวางยาพิษ!

เซี่ยจินอานพูดอย่างจริงจัง "ไม่อย่างนั้นวางให้หมดเลย"

หยุนฝู้เฉินสงบจิตใจลงและพูดว่า "ไม่จำเป็นต้องลากคนทั้งจวนมาตายด้วยกัน"