ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 124

ยิ่งกระวนกระวายใจมากเท่าไรในสมองก็ยิ่งว่างเปล่ามากขึ้นเท่านั้น และความทรงจำหลังจากที่เมาแล้วก็จำอะไรไม่ได้อยู่เลย นางเงยหน้าขึ้นและสัมผัสกับดวงตาที่เย็นชาของหยุนฝู้เฉิน และเหงื่อเย็นๆ ก็ผุดขึ้นบนหน้าผาก

ถามอย่างระมัดระวังว่า "ท่านอ๋อง เมื่อวานข้าได้ขุดหลุมศพบรรพบุรุษของท่านแล้วหรือ?"

หยุนฝู้เฉินสำรวจเซี่ยจินอานอย่างละเอียด ด้วยท่าทางที่ไม่เคยเข้าใจจนเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "สุสานหลวงราชวงศ์ได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนา เจ้าไม่อาจจะบุกเข้าไปได้"

เซี่ยจินอานได้วางใจ แล้วถอนหายใจออกยาวๆ ด้วยความโล่งอก

หากไม่ได้ขุดหลุมฝังศพบรรพบุรุษของเขา ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จนไม่อาจจะยกโทษให้ได้

หยุนฝู้เฉินหลับตาลง นำขี้เถ้ากระดาษที่เผาแล้วเทลงในถังขยะ จากนั้นหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาหนึ่งผืน เช็ดที่โต๊ะให้สะอาดอีกครั้ง แล้วโยนผ้าเช็ดหน้าลงในถังขยะ ถึงได้พูดอย่างใจเย็นว่า "เจ้าบอกกับข้ามาว่าไอ้สารเลวที่อยู่ในปากของเจ้ามา"

เมื่อพูดถึงสามสี่คำนั้น หยุนฝู้เฉินได้จงใจเน้นคำพูดออกมา ซึ่งหมายความว่าเขากำลังขบฟันอยู่

"?? ไอ้สารเลวอะไร?" เซี่ยจินอานดูงุนงง

หยุนฝู้เฉินมองไปที่เซี่ยจินอานพูดอย่างเบาๆ ว่า "ไอ้สารเลวที่ต้องการทำให้เจ้าเป็นเหรินจื้อ"

เซี่ยจินอานตกใจ และกลืนน้ำลายที่หลั่งออกมาจากความกังวลใจ

เมื่อวานนางด่าเขาต่อหน้าหยุนฝู้เฉินแล้ว? คำพูดในใจก็พูดออกมาในตอนที่เมาแล้ว?

แน่นอนสิ่งที่นางสนใจมากที่สุดคือหยุนฝู้เฉินจะปล่อยนางไปหรือไม่?

"...นั่น ท่านอ๋อง ท่านได้ยินผิดแล้ว..." เซี่ยจินอานยิ้มอย่างเคอะเขิน

"ได้ยินผิด?"

"ถูกต้อง ข้าไม่ได้พูดไอ้สารเลว และไม่ใช่เปลี่ยนจากคนให้เป็นหมูด้วย"

"แล้วเจ้าพูดถึงอะไร?"

เซี่ยจินอานตะลึงงัน นางเองไม่รู้ว่านางกำลังพูดถึงคืออะไร อยากจะโกหกก็ไม่รู้จะโกหกอย่างไร จึงได้แต่ยิ้มแห้งๆ เท่านั้น "เมื่อวานข้าดื่มเยอะเกินไป ทำให้ท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้ว แต่ข้ากล้าสาบานได้เลยว่าเมื่อคืนข้าไม่ได้พูดไอ้สารเลวกับเปลี่ยนคนให้เป็นหมู และอีกอย่างใครจะจิตใจทรามขนาดที่จะเปลี่ยนคนให้กลายเป็นหมูได้"

หยุนฝู้เฉินกล่าวอย่างใจเย็น "ข้าอยากจะเปลี่ยนเจ้าให้กลายเป็นเหรินจื้อเสียจริง"

เซี่ยจินอาน "...เฮอๆ จริงหรือ? งานอดิเรกของท่านอ๋องนี่ไม่เหมือนใครจริงๆ"

แล้วนี่จะโกหกอย่างไร แม้แต่เด็กก็รู้ว่าข้อแก้ตัวใช้เป็นครั้งที่สองไม่ได้!

"นี่ พูดแล้วเรื่องมันยาว..." เซี่ยจินอานพูดอย่างลังเล

"เอาใจความสำคัญ"

"ที่จริงคำพูดของข้าไม่ได้มีเจตนาดูถูกท่าน..."

หยุนฝู้เฉินยิ้มเย้ยหยันหลังจากที่ได้ฟัง "ถ้าเช่นนั้นข้าต้องขอบใจเจ้าที่ชมข้าแล้ว"

เซี่ยจินอาน "..."

นั่นไม่จำเป็น

"ตามกฎหมายของราชวงศ์ฉีสุ้น ชายอายุสิบสี่สามารถแต่งงานได้แล้ว แต่บุตรจากครอบครัวใหญ่เมื่ออายุสิบสองก็สามารถนอนร่วมห้องกันได้ ในทางกลับกันท่านอ๋องมีอายุยี่สิบเจ็ดแล้ว กลับยังคงรักษาร่างกายให้สะอาด ปกป้องร่างกายดั่งหยก ไม่ได้ลุ่มหลงในความงาม มีลักษณะของความเป็นสุภาพบุรุษ..."

เซี่ยจินอานอดที่จะชื่นชมก่อนไม่ได้ และอวยจนเกินงาม เพื่อจะลดความโกรธของหยุนฝู้เฉิน