ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 139

"แต่นายท่านพูดว่า คาดว่าวันนี้ประสิทธิผลของยานี้ก็คงจะหยุดลงแล้ว ดังนั้นก็เลยไม่จำเป็นต้องให้ความสนใจคนในจวนตระกูลเซี่ยหรอก"

เด็กในร้านยาจัดสมุนไพรไปด้วย และพูดไปด้วย

เซี่ยจินอานนับวันอยู่ครู่หนึ่ง ประสิทธิผลของยาหยุดลงในวันนี้จริงด้วย

หลังจากที่เด็กในร้านยาพูดซุบซิบเรื่องที่เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้จบแล้ว เขาก็ถามขึ้นมาว่า "ท่านจะมาซื้ออะไรรึ?"

"เมล็ดสมุนไพรน่ะ" เซี่ยจินอานพูด

ดังนั้นเด็กในร้านยาก็ได้พาเซี่ยจินอานไปที่หน้าชั้นวางของซึ่งวางเมล็ดสมุนไพรเอาไว้ เซี่ยจินอานคัดเลือกเมล็ดพันธุ์จำนวนหนึ่งมา และเด็กในร้านยาตัวน้อยก็ห่อให้เรียบร้อยแล้วยื่นให้กับนาง พอเซี่ยจินอานรับเมล็ดพันธุ์มาแล้วก็จากไป ตอนที่ออกมาจากร้านกลับเห็นชายชุดเขียวคนหนึ่ง และบนร่างกายของเขาก็มีกลิ่นหอมของยามวลหนึ่งอยู่ด้วย

เซี่ยจินอานชะงักฝีเท้าเอาไว้ครู่หนึ่งแล้วหันหลังเหลือบไปมองชายคนนั้น แต่กลับเห็นเพียงด้านหลังของเขา และมองไม่เห็นหน้าตาของเขาอย่างชัดเจน นางจึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

หลังจากที่เปลี่ยนไปแต่งตัวเป็นผู้หญิงและกลับไปที่จวนแล้ว เซี่ยจินอานก็พบว่าบรรยากาศของจวนนั้นผิดปกติไปเป็นอย่างมาก และมีความเงียบที่อธิบายไม่ได้เล็กน้อย

เซี่ยจินอานมองซ้ายมองขวาสักพัก แล้วจึงพบว่าไม่มีสาวใช้และบ่าวรับใช้ชายอยู่ที่ลานหน้าบ้านเลย

เซี่ยจินอานกลับเข้าไปในเรือนของตัวเองด้วยจิตใจที่อยากรู้อยากเห็น แต่กลับพบว่าสาวใช้สองคนของนางที่รอมักจะรอนางอยู่ในลานบ้านตามปกติก็ไม่อยู่เช่นกัน

หายกันไปทั้งหมู่เลยหรือ?

เซี่ยจินอานวางเมล็ดพันธุ์เอาไว้ในเรือน หลังจากนั้นก็เดินออกไปหาและอยากจะเดินไปหาหยุนฝู้เฉินเพื่อพูดคุยเรื่องเด็กๆสักหน่อย แต่เมื่อนางเพิ่งจะเดินผ่านลานบ้านแห่งหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงที่แสบแก้วหูเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

มันเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เสียงนี้ก็เป็นเสียงที่เหมือนกับถูกบีบคอหอยเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น มันไม่น่าฟังอย่างยิ่ง จนทำให้เซี่ยจินอานขนลุกซู่ไปทั้งตัวในเวลาชั่วพริบตาเดียว

เซี่ยจินอานบังเกิดจิตใจที่อยากรู้อยากเห็นขึ้นมาแล้ว นางจึงเดินตามแหล่งกำเนิดเสียงไป แล้วพบว่าคนใช้และบ่าวรับใช้ชายทั้งหมดในจวนล้วนแต่ยืนอยู่ที่นี่ทุกคน และแม้แต่พ่อบ้านเองก็ยืนอยู่แถวหน้าเช่นกัน

ผู้หญิงที่หยิ่งผยองและชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่ชี้ไปที่เซี่ยจินอานและพูดว่า "เจ้าเป็นบ่าวของเรือนไหน ทำไมถึงเพิ่งมาฟังการอบรมตอนนี้!"

ผู้หญิงที่นุ่มนวลดุจสายน้ำมองไปที่ร่างของเซี่ยจินอาน และครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นจึงดึงแขนเสื้อของหญิงสาวผู้เย่อหยิ่งและชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่เบาๆเพื่อให้นางได้สงบสติอารมณ์ลงก่อน

นางจึงยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า "ท่านนี่ก็คือพี่เซี่ยสินะเจ้าคะ"

เซี่ยจินอานเหลือบมองผู้หญิงคนนี้ จากนั้นก็พูดด้วยสีหน้าที่เมินเฉยว่า "ใครเป็นพี่สาวของเจ้า วัยอย่างเจ้ายังคิดจะแสร้งทำเป็นเด็กเหมือนแตงกวาแก่ทาสีเขียวอยู่อีกรึ!"

รอยยิ้มบนใบหน้าของหญิงสาวชะงักงันไปครู่หนึ่ง แล้วนางก็พูดอย่างอ่อนโยนว่า "นี่คุณหนูเซี่ยไม่พอใจพวกเราสองพี่น้องหรือเจ้าคะ?"

เสียงที่สะบัดสะบิ้งนี้ ทำให้เซี่ยจินอานรู้สึกขนลุกขึ้นมาขั้นหนึ่ง และอดไม่ได้ที่จะพูดเหน็บแนมว่า "มีอะไรจะพูดก็พูดมาดีๆ อย่ามาทำท่าทางสะบัดสะบิ้ง ข้าไม่ใช่ผู้ชายนะ ไม่หลงกลลูกไม้นี้ของเจ้าหรอก!"

คราวนี้ผู้หญิงที่นุ่มนวลดุจสายน้ำก็ยิ้มไม่ออกอีกต่อไปแล้วเช่นกัน และสีหน้าของนางก็ขรึมลง