ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 16

การจัดวางในห้องตำรามีความพิเศษเฉพาะตัวมาก ตั้งแต่การจัดวางกระดาษพู่กันไปจนถึงโต๊ะเก้าอี้ได้มีความเฉพาะเจาะจงและสง่างามมาก

ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ของไม้จันทน์ มีสรรพคุณทำให้จิตใจสงบ

หยุนฝู้เฉินนั่งนิ่งอยู่ริมหน้าต่าง ในมือถือพู่กัน เขียนตัวอักษรอย่างสงบ

ตัวอักษรนั้นช่างดูกระฉับกระเฉง และมีพลังทะลุผ่านกระดาษ!

เทียนเฟิงยืนอยู่ข้างๆ แล้วกล่าวขึ้นว่า "ป้ายทหารนั้นต้องถวายต่อฝ่าบาทอย่างนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ?"

น้ำเสียงของเขาดูเหมือนจะไม่เต็มใจ

หยุนฝู้เฉินเขียนคำสุดท้ายเสร็จ ก็วางพู่กันในมือลง มองตัวอักษรบนกระดาษดูแล้วไม่ค่อยพอใจนัก เขาขยี้เป็นก้อนกลมแล้วโยนไปด้านข้าง "อยู่ในมือของเจ้าเจ็ด ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว”

ในเวลานี้พ่อบ้านก็เดินเข้ามา และโค้งคำนับทันที "คารวะท่านอ๋อง"

"ไม่ต้องมากพิธี" หยุนฝู้เฉินกล่าวเสียงเข้ม ก่อนจะปูกระดาษแผ่นใหม่อีกแผ่น และถามตรงๆ ว่า "ผู้หญิงคนนั้นล่ะ?"

"คุณหนูเซี่ยกำลังนอนอยู่ที่เรือนรับรองพ่ะย่ะค่ะ" พ่อบ้านรายงานด้วยความเคารพ และถามต่อด้วยความเป็นห่วงว่า "ท่านอ๋อง ร่างกายของท่านได้มีอะไรเปลี่ยนไปหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?"

หยุนฝู้เฉินกล่าวเสียงทุ้มๆ ว่า "ตอนนี้ไม่มี"

บางครั้งการเขียนตัวอักษรยังคงกระสับกระส่ายเหมือนเดิม การอาบน้ำสมุนไพรครั้งเดียวไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น

อย่างไรก็ตามเขามีเวลาอีกหนึ่งเดือนที่จะลอง และถ้าหนึ่งเดือนให้หลังยังไม่ดีขึ้น ชีวิตของผู้หญิงคนนั้นก็ไม่จำเป็นต้องอยู่อีกต่อไปแล้ว

"จัดสาวใช้ให้นางสองคน" หยุนฝู้เฉินกล่าว

ในเมื่อเป็นนางให้การรักษาเขา เช่นนั้นหนึ่งเดือนนี้เขาก็จะไม่ปฏิบัติต่อนางอย่างไม่เป็นธรรมทั้งเรื่องอาหารการกินเหล่านั้นด้วย

"พ่ะย่ะค่ะ! ข้าน้อยจะไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้" พ่อบ้านประสานมือแล้วขอตัวกลับ

จากนั้นก็ไปเลือกสาวใช้อีกสองคน ให้ไปที่ลานเรือนที่เซี่ยจินอานพักอยู่

เมื่อพ่อบ้านและคนอื่นๆ เข้ามา เซี่ยจินอานยังคงนอนหลับอยู่เหมือนเดิม

ท่านอนไม่สุภาพมาก

พ่อบ้านเห็นดังนั้นก็เอ่ยอย่างโมโหว่า "หยาบคาย!"

"มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเจ้า! นี่เป็นคำสั่งของท่านอ๋อง เจ้าจะต้องทำตาม!" พ่อบ้านกล่าว

เซี่ยจินอานขมวดคิ้ว ความรู้สึกถูกควบคุมแบบนี้ ทำให้นางอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก!

"ข้ามีมือมีเท้า ทำอะไรก็สามารถทำได้เอง ต้องเอาสาวใช้มาทำอะไร!" เซี่ยจินอานกล่าวด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"นี่เป็นความปรารถนาดีของท่านอ๋อง เจ้าอย่าไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี!" พ่อบ้านโกรธจนหนวดเคราชี้แล้ว!

นางมารผู้นี้ไม่รู้จักชั่วดี ทั้งยังทำลายความปรารถนาดีของท่านอ๋องอีก!

ช่างโอหังเสียจริง! ดูท่าทางหยาบคายไร้มารยาทของนางแล้ว การออกไปจะต้องทำให้จวนอ๋องของพวกเขาเสียหน้าแน่!

ใบหน้าของเซี่ยจินอานเต็มไปด้วยความไม่พอใจ อารมณ์เคร่งขรึมขึ้น อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ถูกขัดจังหวะโดยเสียงหัวเราะเยาะ!

"เฮอะๆ อย่างเจ้าที่เป็นเช่นนี้ยังมีเรื่องอะไรที่ทำได้ด้วยตัวเอง!"

เสียงดูถูกนี้ ช่างดึงดูดความสนใจของเซี่ยจินอานเสียจริง จากนั้นมองไปอย่างเย็นชา