ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 162

เจียงซือหยิบขวดยาบนโต๊ะขึ้นมาดูอย่างระแวดระวังด้วยสีหน้าคลางแคลงใจ และเปิดขวดเทยาลงบนฝ่ามือตรวจดู

กลิ่นหอมคละคลุ้งของยาค่อยๆกำจายไปในห้อง เม็ดยาสีแดงดูกลมเกลี้ยงซะเก้าสิบส่วน

กลิ่นนี้พอเจียงซือได้กลิ่นก็รู้ทันทีว่าไม่ใช่ยาพิษ

นางศึกษายาพิษมาหลายปี รู้จักกลิ่นของยาพิษดี

แต่เพื่อความปลอดภัย นางยังถามอีก "เหตุใดนางจึงมิมาเอง?"

เซี่ยจินอานก็ไม่รีบร้อน นั่งลงบนเก้าอี้ทันที พลางพูดช้าๆว่า "ศิษย์น้องมีธุระและไม่อาจละทิ้งมาได้ เลยไหว้วานให้ข้ามาส่งยาให้พวกแม่นาง"

เจียงยี่ที่จับตาดูเซี่ยจินอานอยู่ข้างๆ คล้ายกับนึกถึงเรื่องเหลือเชื่ออะไรขึ้นมาได้ สีหน้าแปลกประหลาด จากนั้นกระซิบข้างหูเจียงซือหลายคำ ทำให้สายตาเจียงซือที่มองเซี่ยจินอานเริ่มมีแววล้อเลียน

เซี่ยจินอานโดนทั้งคู่มองจนขนหัวลุก นี่มันสายตาสงสัยอะไรกัน?

นางมีหรือจะรู้ว่าเจียงซือเจียงยี่เดาได้แล้วว่า เซี่ยลิ่งหยิงตรงหน้าก็คือผู้ชายที่มีข่าวกับเซ่อเจิ้งหวาง!

และเมื่อทั้งคู่เดาได้ถึงขั้นนี้ ความสงสัยในฐานะของเซี่ยจินอานก็หายไปกว่าครึ่ง

เจียงซือไม่ได้พูดอะไรมากมาย อาจเพราะความเคยชินที่สะสมมาหลายปี หยิบเม็ดยากลืนลงไป หลังจากแน่ใจว่าไม่มีผลข้างเคียง จึงส่งขวดยาให้เจียงยี่

"พวกเจ้าสองคนพักอยู่ที่นี่ชั่วคราว อีกไม่กี่วันจะมีเด็กหลายคนเข้ามาอยู่ที่นี่ รบกวนพวกเจ้าดูแลหน่อยแล้วกัน" เซี่ยจินอานยิ้มบอก

หลังจากเมื่อวานคุยกับสองสาวพี่น้องนี้ และแน่ใจถึงแผนลอบฆ่าปลอมๆ ต่อมาในตอนที่ปรึกษากับหยุนฝู้เฉินว่าจะส่งทั้งสองคนนี้ไปที่ไหนดี ที่แรกที่เซี่ยจินอานคิดถึงคือที่นี่

เรือนนี้ต้องการกำลังคน มาวันนี้มีกำลังคนสองคนมาช่วยงานฟรีๆ มีหรือจะไม่ดีใจ

พิษเล็กน้อยแค่นี้นางจัดการได้ในยาเม็ดเดียวแล้ว แต่นางไม่ทำ

เหตุผลมีสองข้อ

หนึ่งคือนางยังไม่ได้เชื่อใจสองสาวพี่น้องทั้งหมด ต้องการเวลาค่อยๆดูไป

สองคือนางอยากเก็บทั้งสองคนไว้เป็นพวก คนหนึ่งรู้เรื่องการรักษา อีกคนรู้เรื่องพิษ ไม่ว่ายังไงก็เป็นผู้ช่วยทั้งสองคน

แน่นอนถ้าอีกสามเดือนให้หลังทั้งสองคนตัดสินใจจะจากไป นางจะไม่รั้งพวกนางไว้

หลังจากเซี่ยจินอานจัดการตระเตรียมเรื่องทางนี้แล้วเสร็จ ก็ตรงไปโรงเตี๊ยมตามที่นัดไว้กับหยุนฝู้เฉิน นางไม่ได้ลืมว่าวันนี้พวกเขาจะไปค่ายทหารกัน