ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 165

พอทหารได้ยินดังนั้นก็ร้องอย่างตื่นเต้นว่า "เซ่อเจิ้งหวางเชียวนะ! เป็นความฝันของทหารเราทุกคน!"

พอตื่นเต้นก็ลากเซี่ยจินอานมาคุยเรื่องความรุ่งเรืองของหยุนฝู้เฉินไม่น้อยเลย เทียบเคียงได้กับเรื่องที่ตี้เฟิงเล่าย่อให้เลย

แต่ว่าเรื่องเหล่าทหารเหล่านี้เล่าออกมา ยังครบรสมากกว่าเรื่องที่ตี้เฟิงเล่าคนเดียวมากนัก

อย่างเช่นหยุนฝู้เฉินนำทัพไปตีประเทศเล็กเพื่อนบ้านยังไง ทำให้ราชวงศ์ฉีสุ้นจากที่เป็นประเทศเล็กไม่มีชื่อเสียงอะไรกลายเป็นหนึ่งในห้าประเทศใหญ่!

วางเพลิงเผาค่ายทหารกลางดึก เสียบหัวแม่ทัพศัตรูในทวนเดียว คนเดียวถล่มทหารนับหมื่นเป็นต้น

การศึกที่มีชื่อเสียงมากที่สุดคือศึกกับเป่ยตี๋ครั้งนั้น

ตอนนั้นหยุนฝู้เฉินอายุเพียงสิบห้าปี แต่กลับนำทหารองครักษ์สี่คนในมือและทหารชายแดนไม่ถึงห้าหมื่น สู้จนกองทัพเป่ยตี๋กว่าสองแสนถอยร่นไปไม่เป็นท่า สุดท้ายก็ใช้กลยุทธ์ยิงซ้ายล่อขวาอีก หยุนฝู้เฉินคนเดียวแอบเข้าค่ายทหารศัตรู เข้าไปวางเพลิงเผาเสบียงศัตรูราวกับอยู่ในที่รกร้างไร้ผู้คน สร้างความระส่ำระสายให้กับทหารเป่ยตี๋ ต้องรีบดับไฟกันเป็นการใหญ่

แต่สี่ทหารองครักษ์กลับทำเรื่องคาดไม่ถึง นำทหารบุกเข้าโจมตีเลย ศึกนั้นสามารถยึดเอาสามเมืองของเป่ยตี๋มาได้!

และหยุนฝู้เฉินก็มีชื่อเสียงจากศึกเดียว!

"น้องเซี่ย ท่านรู้หรือไม่ว่าหอกยาวนั่นของท่านอ๋องใช้ได้อย่างยอดเยี่ยมยิ่ง! ไม่มีใครเทียมเลยนะ!"

เซี่ยจินอานอยากจะบอกว่าเรื่องนี้นางรู้ แต่นางไม่รบกวนความอยากคุยของเหล่าทหารดีกว่า ปล่อยให้พวกเขาเล่าต่อไป

"หอกยาวนั่นของท่านอ๋องเคยเสียงทะลุหัวคนสามคน ก็คือเสียบหัวที่หนึ่งทะลุถึงหัวที่สามในคราวเดียวเลย! ร้ายกาจมากจริงๆ"

เซี่ยจินอานคิดในหัว ร้ายกาจน่ะจริง แต่นางก็รู้สึกว่ามันระทึกขวัญมาก นี่มันเรื่องอะไรกัน

พลังแฟนคลับนะเนี่ย!

แต่นี่ก็แสดงให้เป็นถึงชื่อเสียงความนิยมของหยุนฝู้เฉินในค่ายทหาร

ทั้งหมดพากันเล่าเรื่องความเก่งกาจของหยุนฝู้เฉินอย่างเมามันส์ แทบจะล้างสมองเซี่ยจินอานเสียให้ได้

"ผู้เลื่อมใสในตัวท่านไง!" เซี่ยจินอานรีบอธิบาย

หยุนฝู้เฉินไม่ถือสาเรื่องนี้ และนำนางไปยังสนามม้าอีกด้าน ทั้งคู่เดินไปพลางคุยกันไป

"เจ้ามองอะไรออกหรือไม่?"

สีหน้าสบายๆแต่เดิมของเซี่ยจินอานถูกเก็บไปทันที นางพูดอย่างเคร่งเครียดว่า "ในตัวพวกเขามีพิษยารั้งชีวิตครึ่งเดือน แต่ไม่มีร่องรอยการกำเริบมาก่อน"

เมื่อกี้เซี่ยจินอานไม่คุยเล่นไปเรื่อย แต่ใช้ระบบตรวจสแกนร่างกายทหารเหล่านั้นระหว่างที่พูดคุยเล่นกัน และพบว่าบนตัวพวกเขาโดนยารั้งชีวิตครึ่งเดือนจริงๆ แต่กลับไม่มีร่องรอยการกำเริบมาก่อนเลย

ตอนแรกเซี่ยจินอานตกใจมาก แต่พอเห็นทหารหนุ่มที่เลือดร้อนพวกนั้น ก็ดูจะพอเข้าใจได้

ความเย่อหยิ่งที่สะสมมาหลังเข้าเกณฑ์ทหาร ทำให้พวกเขาไม่ยอมโดนควบคุม ดังนั้นทุกคนที่เจ็บปวดก็จะอาศัยกำลังตัวเองอดทนผ่านพ้นไป

โชคดีที่ถึงยารั้งชีวิตครึ่งเดือนนี่จะทำให้คนเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่ไม่ถึงกับเอาชีวิตคน!