ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 174

หยุนฝู้เฉินเองก็เป็นห่วงอาการบาดเจ็บของหวงเฟิง เลยตามไปด้วย เทียนเฟิงเห็นทั้งคู่ก็ทำการคารวะอย่างเงียบๆ

แต่พอคารวะก็ได้เห็นสิ่งที่ไม่อยากจะเชื่อสายตาตน

ถุงสีเหลืองที่เอวท่านอ๋องเขามันคืออะไรกัน?

น่าเกลียดอย่างยิ่ง ทำไมท่านอ๋องถึงพกไว้ติดกายเล่า?

หรือในนั้นจะมีอาวุธลับร้ายกาจอยู่?

พอคิดถึงตรงนี้ สายตาเทียนเฟิงไม่เหมือนเดิมแล้ว

ท่านอ๋องของพวกเขาเป็นบุรุษหล่อเหลาขั้นเทพคนนั้นอยู่

เทียนเฟิงเดาได้ว่าพวกเซี่ยจินอานจะไปเปลี่ยนยาให้หวงเฟิง จึงตามหลังทั้งคู่ไป จมูกเขาพลันได้กลิ่นหอมลอยมาในอากาศ เทียนเฟิงดมฟุดฟิดดู กลิ่นหอมของดอกมะลิ

เทียนเฟิงหาที่มาของกลิ่นหอม สุดท้ายจับจ้องที่ตัวหยุนฝู้เฉินและเซี่ยจินอาน ดังนั้นเขาจึงคิดคำตอบเอง บุรุษเลือดร้อนอย่างท่านอ๋องเขามีหรือจะใช้กลิ่นดอกมะลิ ต้องมาจากตัวคุณหนูเซี่ยแน่

ตัวต้นเหตุไม่รู้เลยว่าในใจบางคนคิดไปไกลมากมาย และไม่รู้ว่าถุงหอมโดนคนแอบคิดไปว่าเป็นอาวุธลับร้ายกาจ

ตอนพวกเซี่ยจินอานไปถึงเรือนพวกเสวียนเฟิง กลับพบว่าตี้เฟิงกำลังฝึกยุทธ์อย่างเอาเป็นเอาตาย ผ้าพันแผลทตรงแขนที่ได้รับบาดเจ็บถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด แต่เขายังคงไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยหรือเจ็บปวด

แววตาคมปลาบเต็มไปด้วยแววอาฆาต ประหนึ่งสัตว์ร้ายหลุดจากกรงขัง

เซี่ยจินอานเห็นอย่างนั้น สีหน้าเคร่งขรึม สั่งเสียงเย็นว่า "เทียนเฟิง ทำให้เขาหยุดลงซะ!"

เทียนเฟิงเห็นอย่างนั้นรีบเข้าไปทำกระบี่ในมือเขาหลุดกระเด็น และกดเขาลงต่ำติดพื้น

"ปล่อยข้านะ!" ตี้เฟิงตะคอกอย่างโกรธจัด

"เจ้ากำลังทำร้ายตัวเองนะรู้ไหม? ไม่ต้องการแขนแล้วรึ?" เซี่ยจินอานตะคอกบอก ตี้เฟิงเงียบไม่พูดจา สีหน้าย่ำแย่มาก ไม่เหมือนท่าทีเริงร่าหัวเราะอย่างทุกวัน

หวงเฟิงเจ็บแทนเขาครั้งนี้ เป็นเพราะเขาอ่อนแอเกินไป เขาต้องแข็งแกร่งขึ้น จะไม่ยอมเป็นภาระให้ทุกคนอีกเด็ดขาด!

สีหน้าซีดเผือดของหวงเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย "ดื้อรั้นจริงๆ"

"ท่าทางนอนหายใจระรวยเพราะได้รับบาดเจ็บของเจ้าครั้งนี้คงจี้จุดเขาน่ะ"

หวงเฟิงเงียบไม่พูดอะไร ตอนเข้าไปรับธนูแทน เป็นเพราะธนูดอกนั้นเพ่งเล็งไปที่หัวใจตี้เฟิงตรงๆ ดังนั้นตอนนั้นเขาจึงไม่คิดอะไรมาก วิ่งเข้าไปรับแทนเลย เหมือนตอนที่ช่วยท่านอ๋องเช่นกัน

"สติดีไม่เลว" เซี่ยจินอานเข้ามาก็ได้ยินเสียงพูดคุยของทั้งคู่

"ท่านอ๋อง คุณหนูเซี่ย" เสวี่ยนเฟิงเรียก

หวงเฟิงอยากจะลุกขึ้นคารวะ หยุนฝู้เฉินห้ามเขาไว้พลางว่า "ไม่ต้องมากพิธี"

ฤทธิ์ยาของยาชาหมดไปแล้ว ความเจ็บปวดที่หน้าอกทำให้เขาลุกไม่ขึ้นจริงๆ พอได้รับคำอนุญาตจากหยุนฝู้เฉินเขาจึงไม่พยายามอีก

เพียงหันไปบอกเซี่ยจินอานอย่างหนักแน่นว่า "ขอบคุณบุญคุณที่ช่วยชีวิตของคุณหนูเซี่ยยิ่งนัก"