ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 196

"คนเหล่านี้ทำความชั่วไว้มากมาย สมควรได้รับกรรมเช่นนี้!ตัดหัวก็ยังถือว่าดีต่อพวกเขามากเกินไปแล้ว!"

"ใช่แล้ว ในมือของคนพวกนี้ไม่รู้ว่าฆ่าคนไปเท่าไหร่ สมควรตายจริงๆ!"

"อย่าว่าแต่ฆ่าครั้งเดียวเลย ฆ่าหนึ่งหมื่นครั้งก็ไม่ถือว่ามากเกินไป!"

"ข้าว่านะ น่าจะห้าม้าแยกศพแม้งเลย!"

"เป็นอะไรไม่ดีมาเป็นนักฆ่า ตกอยู่ในชะตากรรมเช่นนี้ก็คือการได้รับผลกรรม!"

"คนชั่วย่อมมีฟ้ามาลงโทษ จะหนี้ยังไงก็หนี้ไม่พ้นหรอก!"

"รีบฆ่าพวกมันทิ้งซะ!"

"ใช่ ฆ่าพวกมันซะ!"

...

อารมณ์ของทุกคนนั้นไปถึงขีดสูงสุด พูดอย่างพร้อมเพรียงกันว่า"ฆ่าพวกมัน" เพื่อสิ่งที่เรียกว่าความยุติธรรมนั้น!

บางคนถึงกับเอาใบผักและไข่ในมือคว้างใส่พวกเขา ยิ่งกว่านั้นมีบางคนถึงกับเก็บก้อนหินในพื้นแล้วโยนไป

คนทุกต่างก็คว้างใส่บนตัวของคนในสำนักซื่ออิ่งอย่างแม่นยำ!

บนตัวของทุกคนนั้นเต็มไปด้วยใบผักและไข่ เหม็นคาวเหลือเกิน ยังมีบางคนถูกก้อนหินคว้างโดนหน้าของพวกเขา มีเลือดสีแดงเข้มหลั่งไหลลงมาตามใบหน้าจนถึงคอ!

ส่วนคนแปดสิบเอ็ดนั้น ไม่ได้ถูกเสียงและการกระทำพวกนี้รบกวน พวกเขาก็จ้องมองทางใกล้อย่างสงบเช่นเคย สำหรับการกระทำของประชาชนแล้ว พวกเขาไม่ขมวดคิ้วแม้แต่นิดเลย

โดยเฉพาะชายสามหญิงหนึ่งที่อยู่แถวหน้าสุดนั้น ต่อให้มีบาดแผลเต็มไปทั้งตัว แต่ก็ยังดูไม่ต้อยต่ำ สีหน้ามั่นคงเช่นเลย! ถึงจะคุกเข่าลงกับพื้น แต่ก็ยังให้ความรู้สึกแบบว่าสูงเกินเอื้อม!

ขุนนางดูแลโทษตัดหัวก็งงกับการเปลี่ยนแปลงที่มาโดยกะทันหันเช่นนี้เหมือนกัน หันมองผู้หญิงชุดแดงที่ขึ้นมาบนสนามประหาร แล้วถามว่า:"เจ้าเป็นใคร!"

เซี่ยจินอานก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงก้าวขึ้น และถ้าต้องบอกเหตุผลอย่างหนึ่งล่ะก็ นั้นก็คือตอนที่เพชฌฆาตยกมีดอันคมขึ้นมานั้น หัวใจของนางบอกนางว่านางต้องลุกขึ้น! เพื่อช่วยคนเหล่านี้! ดังนั้นนางจึงทำตามใจของตัวเอง!

ตอนนี้เห็นการตอบสนองของหัวหน้าสาขาทั้งสี่นี้ ในใจของนางก็ได้แน่ใจตัวตนที่แท้ของร่างนี้แล้ว ต้องบอกว่าเจ้าของเดิมนั้นใช้ชีวิตได้ไม่เลว!

เซี่ยจินอานหันมองขุนนางดูแลโทษตัดหัว เอามือชี้คนทั้งสี่ที่คุกเข่าอยู่บนพื้นแล้วพูดอย่างเฉยชาว่า:"ให้พวกเขามาบอกเจ้าสิ ว่าข้าเป็นใคร"

สีหน้าของขุนนางดูแลโทษตัดหัวตกตะลึง เขาไม่ได้ลืมเรื่องที่ฝ่าบาทสั่งให้เขาทำในเมื่อคืนนี้ จุดประสงค์ของการตัดหัวในครั้งนี้!

ดังนั้นเขาหรี่ตาลงมองดูสี่คนที่คุกเข่าแล้วถามว่า:"พวกเจ้ารู้จักผู้หญิงตรงหน้าของพวกเจ้าหรือไม่?"

ทั้งสีมองดูหลังของหญิงชุดแดง หัวใจก็เต้นอย่างแรง แต่ไม่นานนักก็รีบหลบสายตาออก พูดอย่างเฉยชาว่า:"ไม่รู้จัก!"