ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 212

นี่นางกำลังเตือนทุกคนว่า นางไม่ใช่เป็นคนที่จะไปยั่วได้ง่ายๆ!

และยังกำลังประกาศให้ทราบโดยทั่วกันว่านางฆ่าคนได้อย่างง่ายดายและคล่องแคล่วมาก แค่ชั่วเวลาที่นางยกมือขึ้นก็สามารถคร่าชีวิตผู้คนได้แล้ว และนางไม่เคยสนใจที่จะใช้วิธีการโง่ๆอย่างการผลักคนลงไปในน้ำนี้เลย!

หลังจากที่ลู่ตาลงครุ่นคิดอยู่นาน ดวงตาของหยุนเทียนยิ่นก็ค่อยๆกลายเป็นสายตาที่โหดเหี้ยมขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถเก็บเอาไว้ได้ นางก็คือภัยเงียบคนหนึ่ง!

ความผิดฐานกบฏต่อประเทศจะต้องตราเอาไว้บนตัวของนาง เช่นนี้จึงจะสามารถตัดสินโทษประหารชีวิตได้อย่างสมเหตุสมผลและไม่มีจุดบกพร่องใดๆ!

พอหยุนฉีฝูฟื้นคืนสติขึ้นมาจากความกลัวได้แล้ว นางก็พูดอย่างแข็งนอกอ่อนในว่า "เจ้ามันกำเริบเสิบสานจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าที่จะฆ่าคนเป็นผักปลาต่อหน้าเสด็จพ่อได้!"

ผู้หญิงคนนี้ฆ่าคนต่อหน้าเสด็จพ่อ ช่างท้าทายอำนาจของเสด็จพ่อจริงๆ! เสด็จพ่อไม่มีวันปล่อยนางไปอย่างเด็ดขาด!

แต่ทว่าเซี่ยจินอานกลับหัวเราะเยาะและมองไปยังคนที่สลบอยู่บนพื้น แล้วพูดว่า "นางไม่ตายหรอก"

เซี่ยจินอานไม่เชื่อคำแก้ตัวของเซี่ยจินอานนางจึงพูดกับขันทีที่อยู่ข้างๆด้วยท่าทีที่เย่อหยิ่งว่า "เจ้าไปดูสักหน่อยซิ!"

ขันทีไม่กล้าขัดขืน จึงเดินไปอยู่ข้างๆนางกำนัลที่สลบอยู่คนนั้นด้วยร่างกายที่สั่นเทา แล้วเอามือไปตรวจลมหายใจสักครู่หนึ่ง เขารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆพัดผ่านบนมือของเขา หลังจากนั้นจึงรายงานออกไปว่า "ทูลองค์หญิง นางผู้นี้ยังมีชีวิตอยู่พ่ะย่ะค่ะ"

"ยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร!" หยุนฉีฝูพูดเสียงดังด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ถึงแม้ว่าหยุนเทียนยิ่นจะรักลูกสาวคนนี้มาก แต่หลังจากที่นางได้ทำเรื่องอับอายขายหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาก็รู้สึกเอือมระอาอยู่ในใจเช่นกัน เขาจึงมองตรงไปที่หยุนฉีฝูด้วยสายตาที่เย็นชา ขู่ขวัญจนนางไม่กล้าพูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว นางจึงทำได้เพียงรวบเสื้อนอกเอาไว้กับตัวแน่นๆเท่านั้น

เพียงแต่เสื้อผ้าที่เปียกโชกได้แนบชิดอยู่บนร่างกายของนางอย่างเหนียวแน่น ซึ่งมันทั้งหนาวทั้งอึดอัด เสื้อแบบนี้ไม่ใช่เสื้อนอกที่จะสามารถแก้ขัดได้เลยตัวหนึ่ง

ในขณะที่เซี่ยจินอานกำลังจ้องมองสายตาที่กำลังตั้งข้อสงสัยของทุกคนอยู่นั้นนางก็เดินไปอยู่ข้างๆนางกำนัลที่เป็นลมคนนั้น แล้วทิ่มเข็มเงินเล่มหนึ่งลงไปบนศีรษะของนางโดยตรง หลังจากที่หมุนไปสองสามครั้งเบาๆนางก็ดึงเข็มเงินออกมา นางกำนัลจึงตื่นขึ้นอย่างช้าๆ

บนใบหน้าของทุกคนไม่สามารถใช้คำว่าประหลาดใจมาบรรยายได้เลย!

หลังจากที่นางกำนัลฟื้นขึ้นมาด้วยสีหน้าที่สับสนงุนงง

หยุนเทียนยิ่นจึงพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชาว่า "องค์หญิงฝูเหยาเอาแต่ใจตัวเอง ใส่ร้ายผู้อื่น ถูกกักบริเวณเป็นเวลาหนึ่งเดือน"

เมื่อหยุนฉีฝูได้ยินโทษทัณฑ์ที่ตัวเองได้รับ ในใจของนางก็รู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง นางจึงคิดจะออดอ้อนเพื่อขอให้หยุนเทียนยิ่นถอนคำสั่งกลับ แต่กลับถูกสายตาของหยุนเทียนยิ่นข่มขู่ให้ถอยไป!

"ฝ่าบาททรงเป็นกษัตริย์ที่มีพระปรีชาฌานจริงๆเพคะ" เซี่ยจินอานพูดด้วยรอยยิ้มว่า "หม่อมฉันรู้สึกเหนื่อยล้าแล้ว ขอทูลลาไปก่อนนะเพคะ"

หลังจากที่พูดจบเซี่ยจินอานก็หันหลังกลับและเดินจากไป ทิ้งให้ทุกคนที่อยู่ในพระราชอุทยานเอาแต่กลั้นหายใจอยู่ตลอดเวลา โดยไม่กล้าพูดอะไรสักคำ!

หยุนเทียนยิ่นมีใบหน้าที่มืดมน ในขณะที่กำลังมองดูเงาด้านหลังของเซี่ยจินอานค่อยๆเดินออกไปไกล สุดท้ายเขาก็กระซิบกับขันทีที่อยู่ข้างๆสองสามคำ หลังจากที่ขันทีฟังจบก็รีบจากไปในทันที

จากนั้นเขาก็เหลือบไปมองหยุนฉีฝูสุดท้ายก็ทำเสียงหึอย่างเย็นชา แล้วสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป!

พอเซี่ยจินอานกลับถึงเรือนของตัวเองแล้ว องครักษ์ทั้งสองคนที่เฝ้าประตูก็มองเซี่ยจินอานด้วยสายตาที่หวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง และรีบก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็วเพราะไม่กล้าเผชิญหน้ากับนาง

เซี่ยจินอานเองก็ไม่มีเวลาไปสนใจมากนักเช่นกัน นางเอาแต่คิดถึงเกิดอะไรขึ้นในพระราชอุทยาน และมักจะรู้สึกเสมอว่าคืนนี้ไม่ค่อยจะสงบเลย