ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 239

ประมุขของสำนักซื่ออิ่งแล้วจะอย่างไร เมื่อมาถึงจวนตระกูลเซี่ยก็ยังต้องฟังพ่อแม่อยู่ดี

วันเวลาระหว่างพวกนางยังคงอีกยาวนาน!

"ตอนนี้ยู่หลินกำลังจดจ่ออยู่กับการเรียน อย่าเพิ่งพูดเรื่องแต่งงานเลย" หวงย่านอวิ๋นกล่าว จากนั้นต้องการเปลี่ยนหัวข้อ จึงได้เอนไปหาหญิงสาวของคนที่เซี่ยจินอานพามาด้วย

"นี่คือพี่สาวคนโตของเจ้า เจ้าน่าจะเคยเจอมาก่อนแล้ว แม่คงไม่พูดอะไรมาก"

มุมปากของเซี่ยจินอานโค้งเล็กน้อย และมากกว่าที่เคยเห็น!

เซี่ยยิวหรานยิ้มรอยยิ้มที่แข็งทื่อขึ้น "น้องรอง"

"คำนับพี่ใหญ่" เซี่ยจินอานพูดเบาๆ

จากนั้นหวงย่านอวิ๋นก็เดินไปหาเด็กหญิงอีกคนที่ก้มหน้าเงียบๆ คนหนึ่ง "นี่คือน้องสี่ของเจ้าเซี่ยอี่ตง"

เมื่อเซี่ยอี่ตงได้ยินว่ามีคนเรียกชื่อตัวเอง จึงได้เงยหน้าขึ้นอย่างขี้ขลาด จากนั้นมองดูเซี่ยจินอานหวาดกลัวและพูดว่า "คำ คำนับพี่รอง"

น้ำเสียงนั้นบางราวกับยุง และทั้งตัวก็ดูก็ได้แต่รับปาก

เซี่ยจินอานยิ้มให้นางและพูดว่า "น้องสี่"

เซี่ยอี่ตงตื่นตากับรอยยิ้มนี้ ได้ตกตะลึงไปทั้งตัว หลังจากที่รู้สึกตัวว่าตัวเองยับยั้งสติไม่อยู่ จึงรีบก้มศีรษะลงอย่างเร่งรีบ

ตอนอยู่ที่จวนอ๋องหยุนฝู้เฉินได้ให้เกร็ดความรู้เกี่ยวกับจวนแม่ทัพแก่นางแล้ว

จำนวนประชากรของจวนแม่ทัพค่อนข้างเรียบง่าย รวมทั้งเซี่ยจินอานถือว่ามีลูกทั้งหมดสี่คน สองคนฝ่ายภรรยาหลวง และอีกสองคนฝ่ายอนุภรรยา

เซี่ยอี่ตงนี้คือบุตรีอนุภรรยาอีกคนหนึ่ง เนื่องจากอนุภรรยาไม่ได้รับความเอ็นดูจากเซี่ยฉู่เหริน และอีกอย่างแม่จองนางได้เสียชีวิตไปตั้งนานแล้ว เด็กคนนี้ได้อาศัยอยู่ในจวนแม่ทัพอย่างไม่มีที่พึ่ง และมักจะถูกรังแก ดังนั้นจึงพัฒนาบุคลิกที่ขี้ขลาดมาก นิสัยได้เพียงแต่รับปาก

เซี่ยจินอานก็ไม่ได้พูดคุยกับนางอีก ได้ยินเพียงหวงย่านอวิ๋นได้พูดขึ้นอีกว่า "คนที่เพิ่งเดินออกไปเมื่อครู่นั้นคือน้องสามของเจ้า ตอนนี้กำเรียนอยู่ที่สถานศึกษาตงหลิง"

"ฮูหยิน มีคนมาจากวังหลวงขอรับ"

เมื่อหวงย่านอวิ๋นได้ยินเช่นนี้ สีหน้าได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ทำไมมีคนมาที่นี่อีกล่ะ? เป็นไปได้ไหมว่าคดีกบฏยังไม่สิ้นสุด?

หวงย่านอวิ๋นกำลังจะออกมาต้อนรับ แต่เห็นขันทีคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ด้านหลังตามด้วยกลุ่มคนจำนวนมาก และในมือยังถือกล่องไม้แดง

"ยินดีกับฮูหยินเซี่ยด้วย ได้มีลูกสาวที่ดีมากจริงๆ" ขันทีได้เดินไปด้านข้างของหวงย่านอวิ๋น และแสดงความยินดีด้วยรอยยิ้ม

หวงย่านอวิ๋นมีสับสนเล็กน้อย และไม่รู้ว่านี่หมายถึงอะไร แต่ก็ยอมรับมันด้วยรอยยิ้ม "ลูกๆ ของข้าโง่ และไม่อาจรับคำชมของกงกง"

"ฮูหยินอย่าถ่อมตัว ข้าเป็นตัวแทนฝ่าบาทมาเพื่อปูนบำเหน็จให้"