ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 296

พอได้ยินคำนี้ เซี่ยจินอานโต้กลับโดยไม่รู้ตัว: "เป็นไปไม่ได้"

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้? ไม่ชอบแล้วทำไมต้องให้ท่านยืมเงินล่ะ! ยังไงซะเงินของข้าให้เพียงแค่คนที่ข้าชอบได้ใช้!" กงซุนหนันเสียน กล่าว

เพ้ยจิ่วชวนในใจมีแต่เรื่องอาวุธ ส่วนเรื่องความรักๆใคร่ๆก็ไม่ได้สนใจ ครั้นแล้วจึงนั่งอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ มองดูวิชาการผลิตเหล็กกล้าที่เซี่ยจินอานให้ เพียงแต่หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ ในใจก็สนใจเล็กน้อย

เซี่ยจินอานค่อนข้างว้าวุ่นในใจ ถึงขนาดที่ว่าแอบดีใจเล็กน้อย

หยุนฝู้เฉินชอบนางหรือ?

แต่คนที่หยุนฝู้เฉินชอบน่าจะเป็นเสิ่นหลีซูไม่ใช่หรือ?

"นั่นคือข้ายืมเงิน!" เซี่ยจินอานพูดเสียงสูง จากนั้นเอามือกุมขมับแล้วพูดอย่างจิตตกเล็กน้อย : "อีกอย่างคนที่หยุนฝู้เฉินชอบก็ไม่ใช่ข้า"

"ท่านรู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่ชอบท่าน?" กงซุนหนันเสียนถามกลับ

เขาชอบเสิ่นหลีซู! ชอบมาหลายปีแล้วแต่ไม่กล้าพูดออกมาประมาณนั้น!

เซี่ยจินอานอยากจะตะโกนออกมาเสียงดัง มีเหตุผลที่ดีช่วยหักล้างอีกฝ่าย แต่นางไม่มี ทำได้เพียงพูดอยู่ในใจอย่างเงียบๆ

ยังไงซะ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของหยุนฝู้เฉิน นางก็ไม่กล้าที่จะโฆษณาต่อผู้คน

"ยังไงก็ไม่ได้ชอบ" เซี่ยจินอานหายใจเข้าลึกๆ และพูดอย่างเศร้าๆ

จื่อโม่แทะแตงชิ้นสุดท้ายในมืออย่างรวดเร็ว พูดว่า: "เท่าที่ข้ารู้ เซ่อเจิ้งหวางเคยช่วยชีวิตประมุขถึงสามครั้ง ครั้งหนึ่งที่กิโยติน ครั้งหนึ่งบนถนน ครั้งสุดท้ายที่โรงหมอ ถ้าไม่ชอบเขาทำไมต้องช่วยท่านด้วย?"

หลังจากที่ช่วยออกมาแดนประหารชีวิต เขาเคยสอบถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในเดือนนั้นกับประมุขที่จวนอ๋องอย่างชัดเจนแล้ว

เซี่ยจินอานพูดเหอะออกมาอย่างเยือกเย็น กระตุกมุมปาก: "นั่นเพราะพวกเจ้าไม่เห็นตอนที่เขาอยากจะฆ่าข้า"

"นั่นไม่ได้ฆ่าไม่ใช่หรือ? ยังคอยปรนนิบัติให้อยู่ดีกินดี ปกป้องอย่างสุดหัวใจ ครั้งนี้ประมุขมีความผิดฐานกบฏต่อแผ่นดินก็ยังเป็นเซ่อเจิ้งหวางที่มัวยุ่งกับการแก้ต่างให้ท่านไม่ผิด" กงซุนหนันเสียนพูดอย่างแทงใจดำ

มู่หลานจิ่นประมุขผู้เดียวที่ดีที่สุด ผู้ชายกระจอกๆในโลกล้วนแล้วไม่คู่ควรกับประมุขของพวกเขา!

รวมถึงการช่วยเหลือซึ่งกันและกันหลายครั้ง มองดูดาวบนหลังคา หลังจากที่เมาแล้วก็ไปวางยาพิษที่จวนแม่ทัพกับนาง แล้วยังมีคืนก่อนหน้านี้ที่"เดทเป็นการส่วนตัว"ไม่นาน

คิดๆดูแล้วมันก็ค่อนข้างคลุมเครือไปบ้าง หรือหยุนฝู้เฉินชอบนางเข้าแล้วจริงๆ?

แต่เสิ่นหลีซูล่ะ?

เซี่ยจินอานฟุบหน้าลงบนโต๊ะอย่างสับสน ในหัวมีสองคนกำลังเถียงกันอยู่

มู่หลานจิ่นเห็นดังนั้น ขมวดคิ้วพูดว่า: "ประมุข ท่านคงจะไม่หวั่นไหวหรอกนะ?"

ลักษณะของผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบใครสักคน นางรู้ดี

เซี่ยจินอานได้ยินประโยคนี้ในใจก็ยิ่งไม่สับสนแล้ว

ชอบหรือ? ตัวนางเองก็ยังไม่แน่ชัด เป็นโสดมา 20 กว่าปี ไม่รู้จริงๆความชอบนั้นรู้สึกอย่างไร