ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 30

เซี่ยจินอานรู้สึกยินดี แต่สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง

นางพูดอย่างใจเย็นว่า "โอ้? เจ้าคิดดีแล้วจริงๆ เหรอ?"

"เจ้าค่ะ" ซูหยาวพยักหน้าเบาๆ

มันไม่ง่ายเลยจริงๆ! หลังจากยุ่งมาหลายวันในที่สุดก็ได้ผู้ป่วยมาหนึ่งคน!

เซี่ยจินอานเดินไปที่โต๊ะข้างหน้าต่าง เขียนใบสั่งยาหนึ่งฉบับ หลังจากเป่าหมึกแล้วจึงส่งให้ซูหยาว

"จับยาตามใบสั่งยานี้ แล้วล้างมือด้วยวิธีในใบสั่งยานี้ทุกวัน ล้างติดต่อกันเจ็ดวันก็หายแล้ว!"

ซูหยาวรับใบสั่งยามา และระมัดระวังราวกับว่านางได้รับสมบัติมาอย่างไรอย่างนั้น!

นางไม่เคยคิดว่าเล็บเทาของตัวเองจะสามารถรักษาให้หายขาดได้

ในใจรู้สึกตื่นเต้นมาก

เซี่ยจินอานเห็นดังนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า "เอาล่ะไปจับยาเถอะ"

เมื่อเห็นใบหน้าที่มีความสุขของผู้ป่วย อารมณ์ของนางก็มีความสุขมาก

นางเหมาะที่จะรักษาและช่วยชีวิตคนจริงๆ!

"เจ้าค่ะ ขอบคุณมากนะเจ้าคะ"

เซี่ยจินอานโบกมือเป็นสัญญาณให้นางออกไป "ขอบคุณตอนนี้ก็เร็วเกินไป รอให้อาการป่วยของเจ้าหายดีแล้วค่อยขอบคุณก็ยังไม่สาย"

ซูหยาวมองไปที่เซี่ยจินอานอย่างลึกซึ้ง และหันหลังออกไปรับยา

แต่เพราะเซี่ยจินอาน จึงถูกสั่งห้ามไม่ให้ออกจากจวนอ๋อง ดังนั้นจึงคิดจะขอร้องให้บ่าวรับใช้คนหนึ่งออกไปรับยา

ซูหยาวหยุดเด็กรับใช้คนหนึ่ง "น้องชายผู้นี้จะออกไปข้างนอกหรือไม่?"

"ใช่แล้ว"

"น้องชายไปทำอะไร?"

"เมื่อวานดอกไม้ที่ลานซีทิงถูกคนทำลาย พ่อบ้านบอกให้ข้าไปซื้อดอกไม้ราคาแพงมาทดแทน"

ใบหน้าของซูหยาวเต็มไปด้วยความปีติยินดี นางจำได้ว่าอยู่ที่ตลาดดอกไม้มีร้านยา อยู่หนึ่งร้าน และราคาก็ค่อนข้างยุติธรรม

"ดีจังเลย ข้าอยากขอรบกวนน้องชายไปนำยามาให้ข้าด้วยจะได้ไหม"

ซูหยาวพูดและยัดเหรียญกษาปณ์ทองแดงใส่มือของบ่าวรับใช้ "นี่ถือเป็นเงินที่รบกวนน้องชายแล้ว"

บ่าวรับใช้กำลังจะตอบรับ แต่ใครจะรู้ว่าหมอจวนได้เดินเข้ามาพอดี

รอยยิ้มบนใบหน้าของหมอจวนแข็งค้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

รายการนี้เป็นของผู้หญิงคนนั้น!

"เป็นแบบนี้นี่เอง แต่ข้าจำได้ว่าทุกคนในเรือนของพวกเจ้าห้ามออกจากจวนได้อย่างอิสระแล้ว"

"เจ้าค่ะ" ซูหยาวก้มหน้าตอบ "ดังนั้นบ่าวจึงอยากให้น้องชายคนนี้ช่วยบ่าวนำยากลับมา"

หมอจวนทำหน้าเหมือนวางแผนไว้ "เจ้าทำแบบนี้ก็ลำบากเกินไปแล้ว ข้ากำลังจะไปที่หอยากลับชีพแล้วข้าจะนำมันมาให้เจ้าเอง"

"นี่..." ซูหยาวลังเลเล็กน้อย

หอยากลับชีพเป็นร้านขายยาขนาดใหญ่ที่สุดในเมือง สมุนไพรภายในมีราคาแพงกว่าร้านขายยาขนาดเล็กมาก เงินในตัวนางดูเหมือนจะไม่เพียงพอ

หมอจวนดูเหมือนจะเห็นความลังเลของซูหยาว ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างใจกว้างว่า "ข้าและเถ้าแก่ของหอยากลับชีพเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ข้าจะให้เขาไม่คิดเงินกับเจ้า"

ใบหน้าของซูหยาวดูดีใจ "เช่นนั้นก็ลำบากท่านหมอเซวียแล้วเจ้าค่ะ"

"ไม่ลำบาก เจ้ากลับไปรอเถอะ"

หมอจวนถือใบยาเดินออกจากประตูไป แล้วมองตัวอักษรบนใบยา แล้วเค้นเสียงฮึออกมาอย่างเย็นชาหนึ่งครั้ง!