ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 319

"ข้าพาเจ้าไปเดินดูซอยนี้สักหน่อย" หญิงชรายืนขึ้นและพาเซี่ยจินอานไปออกจากลาน และยืนอยู่ตรงหน้าประตูของครอบครัวอื่น

เซี่ยจินอานจำลานนี้ได้ นี่เป็นบ้านของหญิงชราที่มองดูพวกเขาไปครู่หนึ่ง

"คนส่วนใหญ่ในตรอกนี่ ล้วนเหลือแต่ผู้สูงอายุกับคนหนุ่มสาวที่มีอายุยี่สิบกว่า และเล็กกว่านี้ก็เป็นเด็กอายุห้าหกขวบ ชายวัยกลางเหล่านั้นเสียชีวิตในสนามรบเมื่อสิบห้าปีก่อนแล้ว "

"ตอนนี้เหลือแต่คนหนุ่มสาวที่มีอายุประมาณยี่สิบกว่าๆ และยังไม่เยอะเท่าคนที่ตายไปแล้วในสนามรบเมื่อสองเดือนก่อนที่แล้วอีก"

หญิงชราผลักประตูในลาน และเดินเข้าไป ตะโกนว่า:"น้องสาว ข้ามาเยี่ยมเจ้าแล้ว"

จากนั้นก็มีหญิงชราผมสีเทาเดินออกมา ด้วยร่างที่เก่าแก่ ใบหน้าที่หย่อน และดวงตาที่มีมัวและสับสนมองดูผู้ที่มา

คนชราดูแก่กว่าหญิงชรานี้มาก แต่หญิงชรากลับเรียกนางว่าน้องสาว อายุของนางคงจะน้อยกว่าหญิงชราสินะ

"เจ้าเป็นใครรึ?" เสียงของยายชราแหบแห้งและไม่น่าฟัง เช่นเดียวกับความรู้สึกที่เอาเล็บไปถูบนพื้น

"ข้าคือชิวหลิง"

"ชิวหลิงรึ" ยายชราดูเหมือนจะมีความรู้สึกบางอย่าง จากนั้นก็มองดูหญิงชราด้วยความคาดหวังและถามว่า:"พี่ชิวหลิง ลูกข้าหมิงจื่อกลับมาแล้วใช่ไหม?"

เมื่อได้ยินชื่อนี้ หญิงชราก็รู้สึกเศร้า และน้ำตาก็ไหลลงมา และก็เอาแขนเสื้อไปเช็ดน้ำตา และพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า: "ยังเลย"

แสงในดวงตาของหญิงชราลดลงอย่างรวดเร็วและจากนั้นเธอก็หันและเข้าไปในห้องร่างกายของเธองอไม่กี่จุดมากกว่าเมื่อเธอออกมา

แสงในดวงตาของยายชราก็หายไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หันหลังเดินเข้าห้อง หลังของนางค่อมกว่าตอนมาไปมาก

เซี่ยจินอานกับหญิงชราก็เดินเข้าไปในห้องตาม แต่ยายชรานั้นไม่รู้ตัวเลย ราวกับว่ามองไม่เห็นเซี่ยจินอานและอีกคน และนั่งอยู่บนเตียง ด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า และตกอยู่ในโลกของตัวเอง

เมื่อเซี่ยจินอานได้ยินคำเหล่านี้ จู่ๆก็จำดวงตาสีเทาคู่นั้นที่ตอนนางเห็นตอนเดินเข้ามาในซอยนี้ ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวด

สงครามในครั้งนี้ได้ทำลายครอบครัวของคนไปหลายครอบครัว! แล้วผู้กระทำผิดจะหลบหนีไปได้อย่างลอยนวลได้อย่างไรกัน!

ทันใดนั้นสีหน้าของเซี่ยจินอานก็เปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยม จะไม่ปล่อยเซี่ยยิวหรานไปอย่างแน่นอน!

เมื่อออกมาจากตรอก ในใจของเซี่ยจินอานก็รู้สึกหนักแน่นเหลือเกิน และก็เห็นลุงร่างใหญ่ที่พบเห็นเมื่อตอนมานั้นอย่างบางเอิญ

"เดินไม่ดูทางหรือไง!" แอบทำอะไรอยู่ที่นี้อย่างลับๆล่อๆห้ะ! อย่าคิดว่าคนในตรอกของพวกข้านั้นจะรังแกได้ง่าย รีบไปให้พ้นซะ! "

เมื่อได้ยินเสียงคำรามนี้ ความหนักแน่นในใจของเซี่ยจินอานก็ลดลงเล็กน้อย

ทันใดนั้นก็รู้สึกว่า แม้ว่าโลกจะมืด แต่ย่อมมีแสงสว่างส่องเข้ามาเสมอ