ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 323

จวนเซ่อเจิ้งหวางยังคงเงียบวังเวงเช่นเคย พ่อบ้านยืนอยู่ตรงลานหน้าเรือนและสั่งให้ทุกคนทำความสะอาดลาน หลังจากที่เห็นเซี่ยจินอาน ก็ยิ้มทักทาย เซี่ยจินอานจึงให้เขาตรวจค้นร่างกายไปด้วย หลังจากลากับพ่อบ้านแล้ว เซี่ยจินอานก็ตรงดิ่งไปที่เรือนของหยุนฝู้เฉิน

กิ่งก้านของต้นอู๋ถงและต้นงิ้วที่อยู่ในเรือนนั้นโล่งหมดแล้ว มีเพียงดอกไม้และพืชอันล้ำค่าที่ปลูกไว้ข้างกำแพงเท่านั้นที่บานสะพรั่ง มันช่วยเพิ่มสีสันให้กับช่วงต้นของเหมันตฤดู

ทันทีที่เซี่ยจินอานเดินเข้าเรือน เทียนเฟิงก็กระโดดลงมาจากหลังคา

"คุณหนูเซี่ย"

เซี่ยจินอานหยุดฝีเท้าลง เอ่ยถามขึ้นว่า "ท่านอ๋องของพวกเจ้าล่ะ?"

"อยู่ในห้องหนังสือขอรับ"

เซี่ยจินอานกำลังจะเดินไปยังห้องหนังสือ ตี้เฟิงและหวงเฟิงก็กระโดดลงมาจากต้นไม้ ตี้เฟิงพูดอย่างตื้นตันใจว่า

"คุณหนูเซี่ย ในที่สุดท่านก็นึกถึงท่านอ๋องของเราแล้ว!"

เขาแทบอยากจะจุดประทัดเพื่อเฉลิมฉลอง!

"ในที่สุดวันนี้ก็ไม่ต้องฝึกซ้อมกับท่านอ๋องแล้ว!"หวงเฟิงกล่าว

เมื่อคิดถึงตอนที่ฝึกซ้อมกันเมื่อสองสามวันมานี้ มันช่างทุกข์ทรมานจริงๆ!

นั่นเป็นการประลองฝีมือเหรอ? นั่นมันคือการถูกต่อยตีอยู่ฝ่ายเดียวมากกว่า! กระดูกแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ!

"ท่านรีบเข้าไปเถิด!"ตี้เฟิงผลักเซี่ยจินอานให้เดินไปทางห้องหนังสือ

เซี่ยจินอานรู้สึกสับสนกับสถานการณ์เล็กน้อย คนเหล่านี้บ้าไปแล้วหรือเปล่า?

ในห้องหนังสือ หยุนฝู้เฉินก้มหน้ามองจดหมายลับในมือ ได้ยินเสียงวุ่นวายจากผู้ใต้บังคับบัญชาที่อยู่ข้างนอก จึงพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า "ไสหัวออกไป!"

ฝีเท้าของเซี่ยจินอานที่เดินเข้าไปในห้องหนังสือหยุดชะงัก ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองด้วยท่าทางสับสน "ท่านให้ข้าไสหัวออกไปหรือ?"

หยุนฝู้เฉินเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาเขาก็ตกตะลึง จากนั้นเขาเหลือบมองเสวียนเฟิงที่ยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆแล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้านิ่งๆว่า"ข้าให้เขาไสหัวออกไป"

เสวียนเฟิงสีหน้างงงวย??

"ขอรับ ข้าน้อยจะรีบไสหัวออกไป!"เสวียนเฟิงรีบเดินออกไป

หลังจากคนเดินออกไปแล้ว เซี่ยจินอานก็จ้องตรงไปที่หยุนฝู้เฉิน นางรู้สึกว่าเขาหลอกลวงตนอยู่ แต่นางไม่มีหลักฐาน!

หยุนฝู้เฉินถูกจ้องด้วยสายตาคู่นั้นจนรู้สึกอึดอัด ติ่งหูถูกย้อมจนเป็นสีแดง

เขาขยับร่างกายเล็กน้อย กระแอมไอเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งว่า "เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอันใด?"

เซี่ยจินอานเดินตรงไปที่หน้าโต๊ะของหยุนฝู้เฉิน หยิบตั๋วเงินที่อยู่ในอกออกมาวางไว้บนโต๊ะ "นี่ คืนเงินให้ท่าน"

หยุนฝู้เฉินเหลือบมองตั๋วเงินบนโต๊ะ พูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า "เจ้ามาหาข้า เพียงเพื่อจะคืนเงินหรือ?"

หากตั้งใจฟังดีๆจะรู้สึกถึงความน้อยใจน้อยๆ

"แน่นอนว่าไม่ใช่"เซี่ยจินอานรีบปฏิเสธ

เซี่ยจินอานรับมา เหลือบมองอย่างสงสัย แล้วดวงตาก็เป็นประกายขึ้น "สงครามชายแดนใกล้จะสิ้นสุดแล้วหรือ?"

"อืม เพลานี้เป่ยตี๋ซีจาวสองแคว้นต่างล่าถอย อีกไม่นานคงมีการสงบศึกกัน"หยุนฝู้เฉินพูดเสียงเบา

"สงบศึกก็ดีแล้ว"เซี่ยจินอานกล่าวอย่างปลงใจ

สงครามทำให้ชีวิตของผู้คนต้องแยกจากกันอย่างไม่มีทางหวนกลับ

หยุนฝู้เฉินมองเซี่ยจินอานเงียบๆ "สงครามครั้งนี้เจ้าเจ็ดและแม่ทัพเซี่ยทำผลงานได้ดี ฝ่าบาทคงจะให้บำเหน็จตามความชอบ"

ในตอนแรกหยุนเทียนยิ่นกังวลที่หยุนฝู้เฉินมีกองทัพอยู่ในมือจะเป็นภัยคุกคามต่อบัลลังก์ของเขา ดังนั้นจึงยึดอำนาจทางทหารของหยุนฝู้เฉินให้ไท่จื่อไปรบแทน เพราะหยุนฝู้เฉินต้องการจะปกป้องชีวิตของเซี่ยจินอานจึงตกลงยอมมอบอำนาจทางทหารให้ เพียงแต่เขามอบให้องค์ชายเจ็ดหยุนจวินมู่

หยุนเทียนยิ่นเป็นคนหวาดระแวงอยู่เสมอ กังวลว่าไท่จื่อจะยึดบังลังก์ ดังนั้นเขาจึงได้ส่งเสริมเจ้าเจ็ดเพื่อขัดขวางไท่จื่อ ตอนนี้สงครามได้รับชัยชนะแล้ว หยุนเทียนยิ่นจึงมีข้ออ้างที่จะส่งเสริมเจ้าเจ็ดมากขึ้น

เพียงแต่เจ้าเจ็ดมีอำนาจทางทหารอยู่ในมือ หยุนเทียนยิ่นจะต้องหาคนมาแบ่งอำนาจทางทหารกับเจ้าเจ็ดอย่างแน่นอน ในเวลาเช่นนี้เซี่ยฉู่เหรินจะเป็นหมากที่ดีตัวหนึ่ง

แล้วหยุนเทียนยิ่นที่อยากใช้งานเซี่ยฉู่เหริน เขาจะเลือกวิธีจัดการแบบไหนกับเรื่องของเซี่ยยิวหรานกันนะ?

หลังจากที่เซี่ยจินอานได้ยินคำพูดของหยุนฝู้เฉิน ก็คิดมาถึงขั้นนี้เช่นเดียวกัน เมื่อตระหนักถึงความตั้งใจอันลึกซึ้งของข่าวที่หยุนฝู้เฉินบอกกับนาง นางจึงกล่าวอย่างจริงใจว่า "ขอบคุณนะ!"

"เจ้ามีแผนในใจหรือไม่?"

เซี่ยจินอานยิ้ม นิ่งเงียบไม่พูดสิ่งใด