ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 345

สีหน้าของเสิ่นหลีซูแข็งทื่อ อึ้งไปตั้งนาน จากนั้นก็ยิ้มจางๆเลยพูดว่า:"ก็ไม่ได้รู้สึกหนาวมากนัก เป็นเพราะสาวรับใช้ข้างข้าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่"

"ใช่แล้ว ท่านแม่อยากปลอกคอขนสุนัขจิ้งจอกบนคอเสื้อคลุมของข้า ฝู้เฉินรู้หรือไม่ว่าขนสุนัขจิ้งจอกแบบไหนเหมาะเอามาทำปลอกคอที่สุด?"

"ไม่รู้" หยุนฝู้เฉินกล่าวอย่างเฉยชา จากนั้นก็มองดูนางอย่างแปลกประหลาด เรื่องเล็กๆแค่นี้ ทำไมต้องมาถามเขาโดยเฉพาะด้วย?

เสิ่นหลีซู:"......"

นางกัดฟันแล้วยิ้มพูดว่า "แต่ขนของสุนัขจิ้งจอกบางตัว ก็เป็นสีแดงไม่ใช่หรือ? ข้าอยากได้ขนสีขาวล้วนตัวหนึ่ง"

"แล้วทำไมเจ้าไม่ให้คนรับใช้ไปซื้อที่ตลาด?มาที่จวนข้าทำไม" หยุนฝู้เฉินเริ่มหมดอารมณ์

เสิ่นหลีซู:"......"

นางรู้อยู่แล้วว่าในตลาดมี แต่ขนสุนัขจิ้งจอกในตลาดนั้น เทียบกับขนสุนัขจิ้งจอกสีขาวในจวนของเขาไม่ได้นี่นา!

ตอนนั้นแค้วนเล็กในทิศเหนือนั้น ได้เสนอหนังสุนัขจิ้งจอกสีขาวให้ราชสำนักมาหลายผืน และต่อมาหยุนเทียนยิ่นก็ได้มอบให้กับหยุนฝู้เฉินที่ได้ทำความดีความชอบทางทหาร!

แม้แต่หยุนฉีฝูก็ยังไม่ได้แม้แต่ผืนหนึ่งเลย!

ไม่รู้ว่าเขาไม่รู้จริงๆหรือแกล้งทำเป็นไม่รู้ความหมายของนาง!

แต่ความเย่อหยิ่งของนางไม่อนุญาตให้ตัวเองเป็นคนเอ่ยปากขอโดยตรง ดังนั้นจึงต้องปล่อยวาง!

"งั้นเดียวข้าลองไปดูที่ตลาดดู"เสิ่นหลีซูพูด จากนั้นก็หาเรื่องมาอ้างแล้วจากไป

หลังจากเสิ่นหลีซูจากไป เทียนเฟิงก็มองดูท่านอ๋องที่ซื่อของเขาอย่างยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดสั้นๆได้

"ท่านอ๋อง หลิวหลีจวิ้นจู่น่าจะหมายความว่าอยากให้ท่านส่งหนังจิ้งจอกให้นางสักสองสามผืน"

หยุนฝู้เฉินก้มหัวครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง แล้วค่อยนึกขึ้นได้

"ข้าเคยได้รับหนังสุนัขจิ้งจอกมาสักสองสามผืนใช่หรือไม่?"

เทียนเฟิงที่ยืนอยู่ด้านข้างรีบพยักหน้าตอบอย่างรวดเร็ว:"ขอรับท่านอ๋อง จะให้ข้าน้อยส่งไปให้หลิวหลีจวิ้นจู่หรือไม่?"

ตอนนั้นฝ่าบาทส่งของพวกนี้ให้ท่านอ๋อง ก็เป็นเพราะว่าท่านอ๋องไม่จำเป็น และจงใจจะทำให้ท่านอ๋องไม่สบายใจไม่ใช่รึ? ตอนนี้เป็นไงละ ท่านอ๋องของเขาจะเปิดโล่งทันทีแล้ว และกำลังจะเอาไปส่งให้ผู้หญิงแล้ว!

หยุนฝู้เฉินเงยหน้าขึ้นและขมวดคิ้ว:"ทำไมเจ้าต้องส่งให้นาง?"

เทียนเฟิง:"......"ไม่ส่งให้นางจะส่งให้ใคร!หรือว่าท่านจะใส่เองหรือ?

หยุนฝู้เฉินจิบชาไปคำหนึ่ง แล้ววางถ้วยชาไว้บนโต๊ะและมือข้างเดียวก็เคาะขอบโต๊ะเบาๆ

เสิ่นหลีซูนั่งรอเขาเพียงพักหนึ่งก็หนาวจนเช่นนี้ เซี่ยจินอานนั่งอยู่ในโรงหมอเป็นเวลาตั้งหนึ่งวัน คงจะต้องหนาวมากแน่ๆ?

แต่เดิมจวนเซ่อเจิ้งหวางของเขานั้นไม่จำเป็นต้องใช้ แต่ว่าต่อไปเซี่ยจินอานมาเป็นแขกที่จวนของตัวเอง จะให้นางหนาวตัวสั่นเหมือนคนอื่นได้อย่างไร!

"ยังมีอีกส่วนหนึ่งส่งไปที่เรือนจินซีของจวนแม่ทัพ"

ครั้งนี้จวนแม่ทัพถูกปรับเงินสามล้านตำลึง คงต้องจนมากแน่ๆ คงจะไม่มีเงินมาซื้อถ่าน

เซี่ยจินอานกลัวหนาวขนาดนั้น หากไม่มีถ่านคงจะแย่แน่ๆ

"...ข้าน้อยรับทราบ"

เทียนเฟิงรู้สึกตัวเองสติจะแตกอยู่แล้ว!

ข้อคิดที่ท่านอ๋องได้รับมาจากเสิ่นหลีซูนั้น กลับใช้กับเซี่ยจินอานไปหมด?!

เขาไม่รู้ว่าจะมีดีใจที่ท่านอ๋องเปิกโล่งสักทีหรือควรโศกเศร้าแทนเสิ่นหลีซูดี!

เซี่ยจินอานไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในจวนเซ่อเจิ้งหวางเลย และตอนนี้นางได้กลับไปที่โรงหมอแล้ว และเริ่มการรักษาครั้งแรกให้จ้าวหลิง

เพราะเป็นโรคหัวใจแต่กำเนิด แน่นอนว่าไม่อาจรักษาให้หายไปเลยทีเดียว