ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 351

"เจ้าช่างกล้ายิ่งนัก!"ฉีเซียวเซียวชี้หน้าเซี่ยจินอานด้วยความโกรธ กล่าวขึ้นว่า"เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร? เจ้าถึงกล้าปฏิบัติกับข้าเช่นนี้!"

ฉีเซียวเซียวที่อยู่ในอารมณ์โกรธไม่ทันสังเกตเห็นสายตาแปลกๆของผู้คนที่อยู่รอบข้างที่มองมาทางนาง!

"เพียะ!"

"!"

เซี่ยจินอานสะบัดแส้ขึ้นตรงๆ และฟาดแส้ไปกระทบกับร่างกายของฉีเซียวเซียว

ร่างกายของฉีเซียวเซียวที่เพิ่งจะลุกขึ้นยืนถูกฟาดจนล้มลงพื้นทันที!

"อึก~แค่ก แค่ก!"ฉีเซียวเซียวนอนไออยู่บนพื้นสองสามที จากนั้นก็มองเซี่ยจินอานด้วยความโกรธแค้น"เจ้าคนชั้นต่ำ เจ้ากล้าตีข้า!"

"ตีเจ้า?"เซียจินอานหัวเราะเสียงเย็น"เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้ายังกล้าฆ่าเจ้า!"

ฉีเซียวเซียวถูกสายตาที่เย็นชาของนางมองจนใจกระตุก และเกิดความเกรงกลัวขึ้นมา

ระงับสีหน้าที่หวาดกลัว แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า"เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตีข้า!"

"เพียะ!"

สิ่งที่ตอบคำถามของนางคือแส้อีกแล้ว เซี่ยจินอานกล่าวเสียงเย็น"ฉีเซียวเซียว ปกติที่เจ้าถกเถียงกับข้า ข้าไม่ว่าอะไรหรอก!แต่คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะคิดกลอุบายที่เลวร้ายเช่นนี้ได้ เจ้ามันเป็นหมอที่ไม่มีจรรยาบรรณจริงๆ!"

พูดจบเซี่ยจินอานก็ฟาดแส้ไปอีกหนึ่งที"ชีวิตคนทั้งคนเจ้าจะหลอกใช้ก็หลอกใช้เลย สติฟั่นเฟือนเสียจริง!"

จากนั้นเซี่ยจินอานก็มองไปที่ชายวัยกลางคนอีกครั้ง และชายวัยกลางคนคนนั้นได้กลัวจนขาอ่อนฉี่ราดตั้งแต่ที่เห็นเซี่ยจินอานฟาดคนแล้ว

"และเจ้า! ฆ่าคนเพื่อเงิน ถึงขั้นลงมือฆ่าคนในครอบครัว มันผิดจรรยาบรรณความเป็นมนุษย์!"

พูดจบ เซี่ยจินอานฟาดแส้ชายวัยกลางคนไปสามครั้งตรงๆ ปล่อยให้ชายวัยกลางคนนอนกรีดร้องอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด

ความทรงจำของเซี่ยจินอานยังถือว่าไม่เลว หลังตั้งใจสังเกตคนชราสักพัก ในสมองของนางก็ปรากฏภาพที่เกี่ยวข้องกับคนชราคนนี้ขึ้นมา

เมื่อวานตอนที่ทำการรักษาอาการของนางอยู่ คนชราคนนี้มีนิสัยช่างพูด นางรั้งหล่อนเอาไว้เล่าเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับบุตรชายของนางให้ฟัง สามีของนางล้มป่วยตายไปเร็ว นางเลี้ยงบุตรให้โตมาเพียงลำพัง ชีวิตก็ช่างลำบาก แต่นางก็พอใจมาก เพราะนางมีบุตรชายให้พึ่งพาอาศัยกัน เมื่อมีบุตรชายไม่ว่าจะลำบากขนาดไหนนางก็สามารถผ่านมันไปได้

ตอนที่นางลงคำสั่งแพทย์ คนชราเองก็ได้ยิน นางจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าอาการป่วยของนางไม่สามารถกินส้มได้! แต่นางกลับกินส้มที่บุตรชายป้อนเข้าปากเองกับมืออย่างไม่ลังเล

ในขณะนั้นสภาพจิตใจของคนชราจะสิ้นหวังและว่างเปล่าขนาดไหน

แล้วต้องเป็นความรักของแม่แบบไหนถึงทำให้นางกินส้มเข้าไปโดยที่ไม่เปลี่ยนสีหน้า

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เซี่ยจินอานมองดูคนชราที่นอนอยู่บนพื้นอย่างเศร้าใจ

ฉีเซียวเซียวเองก็เห็นชายวัยกลางคนคนนั้น แล้วก็นึกขึ้นได้ทันที

คิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะถูกเปิดเผย!

"เจ้ามีสิทธิ์อะไรจะส่งข้าไปที่หยาเหมิน!"ฉีเซียวเซียวกล่าว"เจ้ามีหลักฐานอะไรที่มากล่าวว่าทั้งหมดนี้เป็นฝีมือข้า!"

เซี่ยจินอานหัวเราะเสียงเย็น"หลักฐาน คนของหยาเหมินจะไปหามันเอง ส่วนสิทธิ์อะไรนั้น?"

เซี่ยจินอานกวาดสายตามองผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ หัวเราะแล้วพูดว่า"พวกเจ้าทุกคนกล่าวหาว่าข้าเป็นคนเลว หากข้าไม่ทำเรื่องเลวๆบ้างจะเหมาะกับชื่อนี้ได้อย่างไร!"

"เอาตัวไป!"

"เซี่ยจินอานเจ้าอย่าได้ใจนักเลย!"ใบหน้าของฉีเซียวเซียวบูดบึ้ง"อย่าคิดว่าทักษะทางการแพทย์ของเจ้าเก่งกาจมาก!"

"ฝีมือแค่นี้ของเจ้า เมื่ออยู่ต่อหน้าศิษย์พี่ของข้าแล้วเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำ!"

"เจ้าชนะข้าได้แล้วมันยังไง เจ้าไม่มีทางเทียบเคียงศิษย์พี่ของข้าได้หรอก!"

ตอนที่ฉีเซียวเซียวถูกคนลากตัวไป ปากยังคงตะโกนไม่หยุด ท้ายที่สุดถึงขนาดหัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง "เซี่ยจินอาน ข้าจะรอดูวันที่เจ้าเสื่อมเสียชื่อเสียง!"

เซี่ยจินอานฟังนางตะโกนด้วยสีหน้าเฉยชา สำหรับศิษย์พี่ที่นางพูดถึง เซี่ยจินอานทำเพียงแค่ฟัง แต่ไม่ได้เอากลับมาคิด!

"เรื่องวันนี้ เป็นคำเตือนของข้าที่ให้ทุกคน! ถือว่าเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู!"เซี่ยจินอานมองผู้คนแล้วกล่าวขึ้น

"มีการแข่งขันกันในสายงานมาตั้งแต่โบราณ ในสายงานเดียวกันความขัดแย้งก็จะยิ่งรุนแรงมากขึ้น"

เซี่ยจินอานก้าวเดินสองสามก้าวในพื้นที่ว่างกลางฝูงชน ใช้ด้ามแส้เคาะฝ่ามือตัวเองเบาๆ จากนั้นหยุดเดิน กล่าวโดยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน