ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 356

ตอนที่ป้ายประกาศออกมาเมื่อวาน พายุก็ได้ก่อตัวขึ้นมาในเมือง วันนี้ฟ้าเพิ่งจะสาง ชาวบ้านก็ได้ล้อมลานประหารไว้แล้ว แออัดกันอยู่ตรงลานประหารจนแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ผ่านไปไม่ได้!

ยิ่งกว่านั้นในมือของผู้คนแทบจะทุกคนถือตะกร้าผักไว้ในมือ สิ่งของที่อยู่ในตะกร้าผักก็มากมายหลากหลาย

ตอนที่เซี่ยจินอานพาคนไปถึงลานประหาร ผู้คนที่รุมดูกันอยู่เปิดทางให้โดยอัตโนมัติ แต่ก็มีคนสงสัยว่าทำไมเซี่ยจินอานถึงเป็นคนพาเซี่ยยิวหรานมา

"เหตุใดเซี่ยจินอานจึงเป็นคนพาคนทรยศชาติผู้นี้มากัน?"

"เจ้าคงยังไม่ได้ยินข่าวสินะ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดเมื่อวานนี้เซี่ยจินอานถึงได้ตีกลองเติงเหวิน"

"ไม่รู้ หรือว่าในนั้นยังมีเรื่องอื่นอยู่อีกหรือ?"

"นางทำเพื่อคดีนี้! ได้ยินมาว่าเซี่ยจินอานเป็นคนหาหลักฐาน และฟ้องร้องเซี่ยยิวหรานต่อหน้าฝ่าบาท!"

"เช่นนั้นนางก็จัดการต่อญาติพี่น้องตามกฎหมายเพื่อรักษาสัจจะต่อประเทศชาติน่ะสิ!"

"เซี่นจินอานก็เป็นคนที่เที่ยงตรงเหมือนกันนะ!"

"ต้องบอกว่าคนรวยนี่มันวุ่นวายจริงๆ!"

...

ในลานประหารได้มีคนจากหยาเหมินคอยเฝ้าอยู่นานแล้ว ถึงขนาดที่มีผู้พิพากษาคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างหน้า เซี่ยจินอานทำเพียงเหลือบมองคนผู้นั้นนิ่งๆ จากนั้นก็มุ่งมั่นอยู่กับการพาเซี่ยยิวหรานเข้าลานประหาร ให้นางคุกเข่าต่อหน้าประชาชน

ก่อนที่เซี่ยยิวหรานจะคุกเข่าลงนางเหลือบมองเซี่ยจินอานด้วยสายตาที่อัปยศอดสู จากนั้นก็กัดปากล่างไว้แน่น

ความอัปยศในวันนี้ นางจะต้องเอาคืนเป็นร้อยเท่าในวันข้างหน้า!

"คำนับเสียเถิด คำนับจนกว่าอาทิตย์จะตก ทุกครั้งที่คำนับก็ตะโกนคำว่า'ข้ามีบาป'"เซี่ยจินอานกล่าวเสียงเย็น

เซี่ยยิวหรานทำตาม เสียงศีรษะกระทบครั้งที่หนึ่ง ปากก็ตะโกนว่า"ข้ามีบาป"

"ข้ามีบาป"

"ข้ามีบาป"

...

ทุกครั้งที่คำนับ ก็พูดคำหนึ่ง ความเกลียดชังในใจของนางที่มีต่อเซี่ยจินอานก็เพิ่มขึ้นหนึ่งขั้น

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนนำ โยนเศษผักชิ้นแรกมาทางเซี่ยยิวหราน แล้วด่าว่า:

"ถุย คนขายชาติ ก็ควรถูกประหาร!"

เห็นแบบนี้ทุกคนก็ได้รับแรงกระตุ้น ต่างพากันโยนใส่หน้านาง!

ความเจ็บปวดบนใบหน้า ทำให้นางเหลือเพียงความชาที่กำลังคำนับยอมรับผิด

เซี่ยจินอานยืนอยู่ข้างเซี่ยยิวหราน มองดูผู้คนที่โกรธแค้นใต้ลานประหารอย่างสงบ นางหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกหินก้อนเล็กกระแทกเข้าสองสามก้อน แต่สีหน้าของเซี่ยจินอานไม่ได้เปลี่ยนแปลง สายตามองลึกลงไปยังคนที่ยืนอยู่ใต้เวทีท่ามกลางผู้คนที่ดูยังไงก็ไม่เข้าพวก

คนเหล่านั้นไม่ได้โยนเศษผัก ไม่ได้โยนก้อนหิน และไม่ได้โยนไข่เน่า

แต่กลับยืนมองเซี่ยยิวหรานที่จนตรอกอยู่บนเวทีด้วยท่าทางที่เฉยเมย

คนเหล่านี้ก็คือคนที่อยู่ในตรอกซอยนั้น

พวกเขาไม่แค้นหรือ? แน่นอนว่าต้องแค้น!

แต่ความแค้นสามารถทำให้คนในครอบครัวของพวกเขาตายแล้วฟื้นกลับมาได้หรือ? ไม่ได้

ดังนั้นวันนี้พวกเขาจึงมองดูคนผิดถูกทำโทษอย่างเงียบๆก็เพียงพอแล้ว

ในท้ายที่สุดการลงโทษนี้ก็ไม่สามารถคงอยู่ได้จนกว่าดวงอาทิตย์จะตกดิน ในช่วงบ่ายร่างกายของเซี่ยยิวหรานทนไม่ได้แล้วเป็นลมไป จากนั้นก็ถูกพลตระเวนลากลงไป

ผู้กระทำผิดหลักออกไปแล้ว และชาวบ้านที่มาระบายอารมณ์ก็ต่างแยกย้ายกันไป