ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 58

วันนี้อากาศเย็นระเรื่อย เหมือนกำลังก่อตัวสร้างพายุ

ซูหยาวถือตั๋วเงินกับใบสั่งยามุ่งตรงไปหาพ่อบ้าน

พ่อบ้านยืนอยู่ในเรือน มองดูคนงานทำงานกันตัวเป็นเกลียว พลันรู้สึกปวดๆชาๆที่เท้า

ซูหยาวมุ่งตรงเข้าไปหา พลางเรียกอย่างเคารพว่า "พ่อบ้าน"

พ่อบ้านมองคนที่มา และจำได้ว่าเป็นสาวใช้ในเรือนเซี่ยจินอาน และเป็นคนที่พึ่งถูกเซี่ยจินอานรักษาหาย

"มีกระไรรึ?" เวลาเผชิญหน้าคนงาน พ่อบ้านมีมาดน่าเกรงขามอยู่

ซูหยาวดึงตั๋วเงินสองพันตำลึงออกจากในอกเสื้อ ยื่นให้พ่อบ้านพลางว่า "นี่แม่นางเซี่ยวานข้ามอบให้พ่อบ้านเจ้าค่ะ บอกว่าเป็นเงินที่นำมาคืนพร้อมทั้งดอกเบี้ย"

พ่อบ้านยื่นมือไปรับมา เขาย่อมรู้ดีว่าเซี่ยจินอานยืมเงินไปทำอะไร มาวันนี้ดูจะได้เงินคืนมาไม่น้อย

ทำให้เขาสงสัยว่านางเป็นคนจงใจปล่อยข่าวลือที่ก่อกวนในตอนแรกของจวน

หางตาเห็นใบสั่งยาในมือซูหยาว เขาเลยถามเพิ่มหน่อยว่า "เจ้าไปจับยาให้ใครกัน?"

ยังไงมันก็เกี่ยวพันถึงเรื่องส่วนตัวของสตรี ซูหยาวไม่อาจพูดออกมาได้ชัดเจนเพียงนั้น

นางจึงพูดอ้อมแอ้มว่า "ซูหลานไม่สบาย คุณหนูเซี่ยตรวจให้นางแล้ว ให้ข้าน้อยไปซื้อยา"

พ่อบ้านสีหน้ากระตุก "รักษาหายแล้ว?"

ซูหยาวพยักหน้าบอก "อืม คุณหนูเซี่ยฝังเข็มให้นางยับยั้งอาการกำเริบไว้ได้แล้ว หลังจากนี้ทานยาอีกหลายชุดก็หายแล้ว"

พ่อบ้านครุ่นคิดชั่วครู่ สายตาจับจ้องไปที่นิ้วมือขาวเนียนของซูหยาว ไม่เพียงไม่มีเชื้อราที่เล็บ ขนาดร่องรอยที่ตอนแรกเกาจนเละยังหายไปอย่างไร้ร่องรอย

"เจ้าคิดว่าวิชาการแพทย์ของคุณหนูเซี่ยเป็นอย่างไรบ้าง?"

"สูงกว่าหมอจวน" ซูหยาวบอกออกมาตรงๆ

พ่อบ้านได้ยินอย่างนั้นโบกมือไล่ไป "ไปซื้อยาเถิด"

ซูหยาวรับคำสั่งเดินจากไป

พ่อบ้านก้มหน้ามองขาที่เจ็บปวดของตน ในใจครุ่นคิดว่าจะให้เซี่ยจินอานมารักษาตนหรือไม่

เลยถามพวกเขาสองคนว่าหยุนฝู้เฉินไปไหน

คำตอบของพวกเขาไม่เปลี่ยนเลย บอกว่าท่านอ๋องไปแช่น้ำพุร้อนที่ภูเขาด้านหลัง

คราวนี้เซี่ยจินอานฟังไม่ออกละ สองคนนี้กำลังปิดบังนาง นางไม่มีสมอง และก็ไม่คิดจะถามอีกเลยจากไป

ตอนบ่าย พายุฝนโหมกระหน่ำ

ฝนตกหนัก พ่อบ้านปวดขามากเกินทนรับไหว ให้คนเอายาที่หมอจวนเคยให้เขาไปต้มมาหนึ่งชาม และให้คนเพิ่มปริมาณยา

หลังจากยาทั้งดำและขมเข้าไปในท้อง ทำเขาอยากอาเจียน เขาพยายามข่มกลั้นความอยากอาเจียน และกล้ำกลืนมันลงไป

แต่ว่ามีประโยชน์อยู่บ้าง ช่วยบรรเทาอาการปวดไปไม่น้อย เพียงแต่ไม่ได้ทำให้มันหายไป

เขากัดฟันทนผ่านพายุฝนครั้งนี้ไป

พริบตาเดียว ก็มาถึงเวลาที่จะฝังเข็มให้หยุนฝู้เฉินอีกครั้งแล้ว