ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 7

เซี่ยจินอานพยายามดิ้นให้หลุดจากการควบคุมของเขา แต่ขาเรียวบางของนางจะสามารถเอาชนะฝ่ามือที่เต็มไปด้วยพลังได้อย่างไร นางทำได้เพียงกัดฟันและล้มลงไปพร้อมกับหยุนฝู้เฉินเท่านั้น

ได้โอกาสที่ เซี่ยจินอานยังข่วนไปที่คอของเขาอย่างโหดเหี้ยมจนเกิดเป็นรอยแผลออกมา เพื่อแก้แค้นที่ถูกบีบคอก่อนหน้านั้น

"บึ้ม!"

เสียงดังสนั่น และทั้งสองล้มลงกับพื้น

"ซี๊ด!"

"ท่านอ๋อง!" "ท่านอ๋อง!!"

เทียนเฟิงและคนอื่นๆ ที่อยู่นอกกรงอุทานออกมา

เซี่ยจินอานสูดหายใจเข้าลึกๆ และลุกขึ้นมาอดทนต่ออาการวิงเวียนศีรษะของนาง และยังทิ้งรอยรองเท้าหลายรอยไว้บนเสื้อผ้าสีดำของหยุนฝู้เฉิน

เทียนเฟิงตี้เฟิงเห็นหยุนฝู้เฉินนอนนิ่งอยู่บนพื้นไม่ขยับ ก็รีบเปิดกลไกกรงเหล็กขึ้นมา เสวียนเฟิงและหวงเฟิงรีบวิ่งเข้าไปตรวจสอบสถานการณ์ของเขา

"อย่าขยับเขาตามอำเภอใจ ถ้าบังเอิญไปโดนเข็มเงินล่ะก็ ผลที่ตามมาจะต้องรับผิดชอบเองนะ"

เซี่ยจินอานพูดอย่างอารมณ์เสีย

ทุกครั้งที่หยุนฝู้เฉินป่วยหนัก คนที่ต้องทนทุกข์ทรมานคือเซี่ยจินอาน ส่วนลูกน้องของหยุนฝู้เฉินยังยืนดูอยู่เฉยๆ ไม่ว่าจะเปลี่ยนเป็นใครต่างก็มีอารมณ์ไม่ดีกันทั้งนั้น

เทียนเฟิงมองไปที่เซี่ยจินอาน และกล่าวด้วยใบหน้าที่เย็นชาว่า "นางมาร ไม่ว่าเจ้าจะใช้วิชามารอะไรก็ตาม ก็ต้องรักษาท่านอ๋องของเราให้ได้"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เซี่ยจินอานที่ตอนแรกไม่พอใจ ก็กลอกตาทันที "นี่คือท่าทางของเจ้าที่จะขอร้องคนอื่น?"

"เจ้าเป็นเพียงบุตรีของอนุภรรยา ยังเป็นนักโทษที่จะตายแล้ว การรักษาท่านอ๋องของเราเป็นเกียรติของเจ้าอย่างยิ่ง" เสวียนเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา

"เหอะ เกียรตินี้ทิ้งให้คนอื่นเถอะ ข้าไม่บังอาจเอื้อมได้" เซี่ยจินอานพูดอย่างเย็นชา หลังจากนั้นไม่ได้สนใจสัญญาณเตือนภัยที่บ้าคลั่งของระบบรักษาการแพทย์ และหันหลังเดินออกไป

แม้ว่าเซี่ยจินอานจะถูกขังอยู่ในคุก และจะถูกลากออกไปประหารชีวิต ก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกบ้าพวกนี้อีก!

เสียงชักกระบี่ดังขึ้น เซี่ยจินอานหยุดฝีเท้ากะทันหัน เพราะมีกระบี่เล่มหนึ่งวางอยู่บนคอของนาง

"ถ้าวันนี้เจ้าไม่บอกวิธีการรักษาท่านอ๋อง ให้เจ้าอยู่ต่อก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว" เทียนเฟิงที่ถือกระบี่กล่าวข่มขู่อย่างเยือกเย็น

ไม่โกรธ ไม่โกรธ โกรธจะเป็นมาร

เซี่ยจินอานพึมพําในใจ แต่หันไปกลับฝืนยิ้มออกมา

"ตกลง ข้ารับปากเจ้า แต่อุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับการรักษาจะต้องจัดหามาให้ข้าโดยไม่มีเงื่อนไข"

"นี่ไม่ใช่ปัญหา สิ่งที่จวนอ๋องของเราไม่ขาดที่สุดก็คือเงิน" ตี้เฟิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

ในสายตาของพวกเขา ความปลอดภัยของท่านอ๋องคือสิ่งสำคัญที่สุด สำหรับสิ่งของและทรัพย์สินนั้น ไม่คุ้มค่าที่จะพูดถึง

เทียนเฟิงเก็บดาบ เซี่ยจินอานถึงรู้สึกถึงความเย็นที่คอ และสบถด่าในใจว่า มีเจ้านายแบบไหนก็มีลูกน้องแบบนั้นจริงๆ ทั้งเรือนไม่มีคนปกติอยู่เลย

ป้ายทหาร!

คำพูดสั้นๆ นี้ ทำให้เกิดคลื่นลูกใหญ่ขึ้นกับทุกคนในสถานที่ตรงนี้

ตอนนี้ท่านอ๋องอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่อย่างยิ่ง และไม่อาจให้คนนอกล่วงรู้ได้

แต่ตอนนี้ฝ่าบาทได้ส่งคนมารับป้ายทหารแล้ว จะทำอย่างไรดี?

หลังจากเทียนเฟิงตี้เฟิงเสวียนเฟิงหวงเฟิงทั้งสี่คน หารือกับพ่อบ้านแล้ว จู่ๆ เทียนเฟิงก็จ้องเซี่ยจินอานเขม็งและกล่าวว่า "ทำให้ท่านอ๋องตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้"

ท่าทีได้แตกต่างจากก่อนหน้านี้ บนร่างของเทียนเฟิงในตอนนี้ เผยให้เห็นถึงรัศมีของความเก่งกาจอย่างชัดเจน!

แต่เซี่ยจินอานกลับไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย เพียงทำหน้าบึ้งตึงลง

"พวกเจ้าแน่ใจนะ ว่าต้องการให้เขาตื่นขึ้น แล้วเข้าไปในวัง?"

ทุกคนตกใจกับคำพูดของนาง แต่ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ตั้งตัว เซี่ยจินอานก็พูดอย่างเย็นชาว่า

"พวกเจ้าต้องคิดให้ดี เขาตอนนี้เข้าวังในสภาพเช่นนี้......บางทีเขาอาจจะฆ่าราชาจริงๆ ก็ได้!”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ดวงตาของเทียนตี้เสวียนหวงและพ่อบ้านก็หดเล็กลง ร่างกายสั่นสะท้าน!

ฆ่า......ราชา?