ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 75

น้ำเสียงที่เยือกเย็น เคร่งขรึมและแข็งกระด้าง ทำให้ทุกคนตัวสั่นเทา

ทั่วทั้งถนนเงียบสงัดไม่มีแม้แต่เสียงนกกระจอกหรือเสียงกา

มองเห็นคนที่พูด ใบหน้าของเซี่ยยิวหรันซีดขาวลงในทันที บนหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น

เซ่อเจิ้งหวาง! ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ได้? ทำไมเขาถึงช่วยเซี่ยจินอานอีกแล้ว!

แต่ว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการกำจัดเซี่ยจินอานแล้วแท้ๆ นางจะยอมแพ้ไปเช่นนี้ได้อย่างไร!

"ท่าน ท่านอ๋อง" เซี่ยยิวหรานกลืนสารคัดหลั่งของความประหม่า กล่าวต่อไปว่า: "เซี่ยจินอานเป็นขุนนางต้องโทษในใต้หล้า สมควรได้รับการลงโทษจากคนในใต้หล้า"

หยุนฝู้เฉินเหลือบมองชาวบ้านที่กำลังมุงดูอยู่อย่างดูแคลน แต่ละคนขี้ขลาดจนไม่กล้าพูด ยังกล้าให้พวกเขาไปลงโทษอีก

จากนั้นก็มองเซี่ยยิวหรานอย่างเย็นขา กล่าวเย้ยหยันว่า: "ต่อหน้าข้า เจ้ามีสิทธิพูดเมื่อไหร่กัน"

ท่าทางเช่นนี้ น้ำเสียงเช่นนี้ ทรงพลังจริงๆ!

เซี่ยจินอานเดินไปถึงตรงหน้าหยุนฝู้เฉิน กล่าวว่า: "เรากลับไปกันเถอะ"

นางเป็นกังวลว่าหยุนฝู้เฉินจะฆ่าคนด้วยความโกรธมากกว่า ไม่ใช่ว่าจะขอร้องแทนเซี่ยยิวหรานหรอก

และตอนนี้นางยังคงแบกรับความผิดของเซี่ยยิวหรานอยู่ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องทวงหนี้บัญชีนี้กลับมาก่อนค่อยว่ากัน

ถึงแม้นางจะไม่ชอบการเข่นฆ่า แต่ว่านางก็ไม่ชอบปล่อยให้ตัวเองเสียเปรียบโดยที่พูดอะไรไม่ออก

เพียงแต่ว่าเรื่องที่จะรื้อคดีของตนเองก็จำเป็นต้องจะคิดวางแผนในระยะยาว

หยุนฝู้เฉินหันหลังจากไป เซี่ยจินอานเดินตามอย่างใกล้ชิด

เซี่ยยิวหรานไม่เต็มใจต้องการจะรุดหน้าเข้าไปขัดขวาง----

"รอเดี๋ยว…"

"พรึบ!"

แต่ว่าปฏิกิริยาตอบสนองของหยุนฝู้เฉินไวกว่า หันหลังยกมือขึ้นแล้วปล่อยพลังลมปราณแรง จู่โจมจนคนล้มลงไปกับพื้น พร้อมกระอักเลือดออกมามาก

สายตานี้เหมือนกับหยดน้ำแข็งบนชายคาในฤดูหนาวของเดือนสิบสองตามปฏิทินจันทรคติ ถูกเขามองแวบหนึ่ง ร่างกายทั้งเย็นทั้งเจ็บ!

เซี่ยยิวหรานจับหน้าอกเอาไว้ หายใจหอบแรง

นางนึกไม่ถึงจริงๆว่าหยุนฝู้เฉินจะลงมือกับนางจริงๆ!

ล้อเล่นหรืออย่างไร กระตุกหนวดของเซ่อเจิ้งหวาง เจ้าใช้ชีวิตเพียงพอแล้วใช่ไหม?

การตายที่น่าสลดใจของสาวใช้คนนั้นพวกเขาต่างก็ยังจำได้อยู่เลย

หยุนฝู้เฉินพอใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างมาก กล่าวต่ออีกว่า: "นอกจากนี้ คนของข้า ก็ไม่จำเป็นต้องให้คนในใต้หล้ามาตัดสิน!"

พูดจบ ก็หันหลังจากไป เซี่ยจินอานรีบตามไปในทันที

สาวใช้พวกนั้นเห็นเทพอสูรจากไปแล้ว ก็รีบขยับตัวไปประคองเซี่ยยิวหรานขึ้นมาทันที ลากตัวกลับไปยังจวนแม่ทัพโดยตรง

เซี่ยจินอานเดินไปด้านข้างของหยุนฝู้เฉิน คอยแอบมองด้านข้างของหน้าเขาอยู่เป็นระยะๆ

ถึงแม้จะมองไม่เห็นหน้า แต่ก็สามารถมองเห็นขากรรไกรส่วนล่างที่โค้งมนงดงาม

ผู้ชายคนนี้หน้าตาน่าจะไม่เลว?

หยุนฝู้เฉินหยุดฝีเท้ากะทันหัน หันมากล่าวด้วยเสียงราบเรียบ: "ทำไมเจ้าต้องเอาแต่จ้องมองข้าด้วย?"

เซี่ยจินอานมองเคลิ้ม ถูกคำถามที่ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยนี้ทำให้ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

จากนั้นทำอารมณ์ให้สงบลงมา สอบถามด้วยความลังเล: "ท่านอ๋อง ท่านเคยโดยซ้อมไหม?"