ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 88

ตอนนี้นางยังไม่มีหลักฐานใดๆ หยุนฝู้เฉินจะสั่งโบยสั่งฆ่านางอย่างนั้นเหมือนครั้งที่แล้วหรือเปล่า!

หยุนฝู้เฉินเห็นนางพูดไม่เต็มปากเต็มคำ จึงพูดอย่างไม่พอใจว่า "ข้าต้องการฟังความจริง"

เซี่ยจินอานเห็นดังนั้นจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่า ถ้าเขาอยากจะฟังความจริง นางก็จะพูดความจริงออกมา เขาจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เขา!

พอคิดดูดีๆแล้ว ชายผู้นี้ยังต้องการให้นางรักษาอาการป่วยให้เขาอยู่ ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ฆ่านางหรอก!

"ท่านขอให้ข้าพูดเองนะ! ถ้าท่านไม่พึงพอใจในสิ่งที่ข้าพูดจะตำหนิข้าไม่ได้นะ!" เซี่ยจินอานพูด

"พูดมาสิ"

"ในร่างกายของตาเฒ่ามีโรคเหน็บชา ซึ่งโรคนี้ได้ทรมานเขามานานนับสิบปีแล้ว ในฐานะที่เป็นหมอข้าจึงไม่อาจนิ่งดูดายได้อยู่แล้ว ดังนั้นข้าก็เลยอยากจะรักษาอาการป่วยให้พ่อบ้าน และพ่อบ้านก็เห็นด้วยแล้วเช่นกัน แต่ทว่ากลับมีใครบางคนแอบเปลี่ยนยาของพ่อบ้านเสียแล้ว"

ตอนที่เซี่ยจินอานพูดอยู่นั้นก็ไม่ลืมที่จะโอ้อวดตัวเองด้วย แต่พอพูดถึงคำพูดสุดท้ายในน้ำเสียงก็มีความเย็นชาแวบผ่านเข้ามา

"ความหมายของเจ้าคือมีคนปองร้ายพ่อบ้านอย่างนั้นหรือ?" น้ำเสียงของหยุนฝู้เฉินไม่มีความผันผวนปรวนแปรมากนัก แต่ภายในดวงตากลับเต็มไปด้วยความเย็นชา

"ไม่ผิด" เซี่ยจินอานตอบ "คนผู้นั้นเปลี่ยนยาของพ่อบ้านเป็นยาพิษที่ทำให้อาการป่วยเรื้อรัง ถ้าใช้ไปนานๆ ขาคู่นั้นของพ่อบ้านก็จะพิการได้เจ้าค่ะ"

เมื่อเทียนเฟิงได้ยินคำพูดประโยคนี้เข้า คิ้วของเขาก็ขมวดแน่นขึ้นมา

คนผู้นี้ช่างโหดเหี้ยมอำมหิตมากจริงๆ!

น้ำเสียงและสีหน้าของหยุนฝู้เฉินเย็นชาลงอีกแล้วเล็กน้อย ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัว "คนผู้นี้เป็นใคร?"

ในขณะที่เซี่ยจินอานกำลังมองดูปฏิกิริยาตอบสนองของหยุนฝู้เฉิน ภายในใจกลับมีความสงสัยใคร่รู้เล็กน้อย

ในวันธรรมดานางมักจะรู้สึกว่าหยุนฝู้เฉินไม่เคยเก็บเรื่องผู้ใดมาใส่ใจ ชีวิตและความตายของผู้อื่นล้วนไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย

แต่เรื่องที่เกิดขึ้นกับพ่อบ้านในวันนี้ ทำให้นางตระหนักได้ว่าตัวเองผิดไปแล้ว

หยุนฝู้เฉินไม่ใช่คนที่เงียบขรึมและเลือดเย็นโดยสมบูรณ์ เขายังคงกังวลเกี่ยวกับพ่อบ้านอยู่มาก

เมื่อคิดดูอีกทีท่าที่ของพ่อบ้านที่มีต่อหยุนฝู้เฉินนั้น ก็ถือว่าเป็นบุคคลที่มีความซื่อสัตย์และมีสัจจะอย่างเป็นแบบแผนเหมือนกันนะ

คิดว่าหยุนฝู้เฉินผู้นี้จะต้องแสดงความสนใจเฉพาะคนที่เห็นด้วยกับตัวเองเท่านั้น

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ นอกจากบ่าวรับใช้ชายที่อยู่ข้างกายเขาแล้วก็มีเพียงเซวียฉางกุ้ยเท่านั้นที่เคยแตะต้องยาของพ่อบ้าน สังเกตให้ดีๆสิ! มีเพียงเซวียฉางกุ้ยเท่านั้นที่มีทักษะทางการแพทย์และสามารถปรุงยาพิษที่คล้ายกับขี้ผึ้งออกมาได้!"

เทียนเฟิงขมวดคิ้วแน่นและโต้แย้งกลับไปว่า "คุณหนูเซี่ย เรื่องพวกนี้เจ้าก็ทำได้เช่นกันนี่"

สีหน้าของเซี่ยจินอานเย็นชาลงมาในชั่วพริบตา "เจ้าหมายความว่า ข้ารักษาโรคให้พ่อบ้าน หลังจากนั้นก็จงใจวางยาพิษเขาแล้วค่อยแก้พิษอีกทีใช่ไหม?"

เทียนเฟิงเงียบและไม่พูดไม่จาอะไร

แต่ในพจนานุกรมของเซี่ยจินอานนั้น การนิ่งเงียบก็หมายถึงการแสดงการยอมรับ!

ดังนั้นเซี่ยจินอานจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเป็นอย่างมากว่า "เจ้าคิดว่าเป็นคนที่กินอิ่มแล้วไม่มีงานทำงั้นหรือ? ถึงได้เอาแต่ทำเรื่องแย่ๆมากมายแบบนั้น!"

และเทียนเฟิงเองก็ตระหนักได้เช่นกันว่าคำพูดที่ตัวเองพูดนั้นไม่มีน้ำหนักพอ ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนคำพูดว่า "หมอเซวียไม่อาจทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้หรอก! เขาเป็นคนที่หลิวหลีจวิ้นจู่ส่งมา และเป็นคนที่นางตั้งใจคัดเลือกมาอย่างดีเพื่อมอบให้กับท่านอ๋อง ข้าเชื่ออย่างนั้น!"

เซี่ยจินอานหัวเราะเยาะอยู่ในใจ

ข้าเชื่อแล้วว่ามันช่างเป็นประโยคที่ดีมากจริงๆ!