ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 95

ผู้ที่มีไหวพริบที่อยู่ ณ ที่นั้นล้วนมองออกว่าหยุนฝู้เฉินโมโหแล้ว!

แน่นอนว่าหมอจวนก็รู้สึกได้เช่นกัน และเขาคิดว่าสาเหตุที่หยุนฝู้เฉินโกรธจะต้องเป็นเพราะเรื่องที่เขาถูกใส่ร้ายนี้อย่างแน่นอน

ในครั้งนี้ทั้งตัวเขาราวกับกำลังเหยียบอยู่บนก้อนเมฆ!

พ่อบ้านจะทำอย่างไรได้อีก ความสำคัญที่อยู่ภายในใจของท่านอ๋อง นั้น ไม่ได้มีมากเท่าเขาเลย!

แต่ก็ตามพ่อบ้านก็ยังพูดอย่างโกรธเคืองในขณะที่กำลังชี้ไปที่หมอจวนว่า "เจ้ากำลังพูดเรื่องเหลวไหลไร้สาระ!"

หมอจวนไม่กลัวเกรงสิ่งใด เขามองไปที่พ่อบ้านและยิ้มเยาะเย้ย แล้วพูดว่า "นี่ก็คือละครฉากหนึ่งที่เจ้ากับเซี่ยจินอานกำกับและแสดงเอง! จุดประสงค์ก็คือการใส่ร้ายข้าและบีบบังคับให้ข้าออกไปจากจวน!"

พ่อบ้านโกรธมากจริงๆ เขาไม่เคยเห็นใครที่เล่นงานฝ่ายตรงข้ามกลับได้อย่างด้านไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อนเลย!

"เห็นได้ชัดว่าเจ้าอิจฉาทักษะทางการแพทย์ของคุณหนูเซี่ย ดังนั้นจึงได้วางยาพิษข้าเพื่อใส่ร้ายคุณหนูเซี่ย !" พ่อบ้านพูดโต้แย้ง

"ไร้สาระทั้งเพ! เจ้าบอกว่าข้าเป็นคนทำ ต้องมีหลักฐานสิ!" หมอจวนพูดอย่างหน้าด้านไร้ยางอาย

แม่บ้านจับเขาได้ด้วยมือตัวเอง มีเพียงพ่อบ้านคนเดียวเท่านั้นที่พบเห็น และไม่มีคนอื่นพบเห็นเลย!

เขาจึงมั่นใจว่าพ่อบ้านจะต้องไม่สามารถหาหลักฐานใดออกมาได้!

"ข้าเป็นจับเจ้าได้คาหนังคาเขานะ!" พ่อบ้านพูด ต่อมาก็มองไปทางเซี่ยจินอาน แล้วพูดว่า "สาวน้อย เอาขี้ผึ้งสองตลับที่เจ้าถือไว้ไปมอบให้ท่านอ๋องสิ"

เมื่อเซี่ยจินอานได้ยินคำพูดของพ่อบ้าน ก็เอาขี้ผึ้งทั้งสองตลับที่อยู่ในมือไปมอบให้หยุนฝู้เฉิน

"ตลับหนึ่งในนั้นจะเป็นขี้ผึ้งแก้โรคเหน็บชาที่ใช้รักษาโรคเหน็บชา และอีกตลับหนึ่งก็คือยาพิษที่ทำให้อาการป่วยเรื้อรังเจ้าค่ะ"

หยุนฝู้เฉินรับขี้ผึ้งทั้งสองตลับมา แล้วดูแล้วดูอีกอย่างละเอียด แต่ก็มองไม่เห็นความแตกต่างใดๆ

จะเห็นได้ว่าผู้ที่ต้องการเอาของปลอมมาปะปนกับของจริงนั้นช่างมีความอุตสาหะอย่างมากจริงๆ

เมื่อหมอจวนเห็นขี้ผึ้งที่อยู่ในมือของหยุนฝู้เฉิน บนใบหน้าของเขาก็มีความตื่นตระหนกปรากฏขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่ทันใดนั้นก็สงบลงมาอีกครั้ง

จะอธิบายเกี่ยวกับขี้ผึ้งที่เหมือนกันจนมองไม่ออกทั้งสองตลับนี้ได้อย่างไรอีก!เขาจะไม่ยอมรับก็ได้!

"แน่นอน ที่ข้าเข้าไปในเรือนของพ่อบ้าน ก็เพราะมีธุระอยากจะหารือกับเขา ใครจะไปรู้เล่าว่าทันทีที่เขาเดินเข้าประตูมาจะพูดด้วยท่าทางที่ดุดันว่าข้าต้องการทำร้ายเขาและได้สับเปลี่ยนยาของเขาแล้วเสียอย่างนั้น"

คำโกหกของหมอจวนนี้ยิ่งพูดก็ลื่นไหลขึ้นเรื่อยๆ และเขาเองก็เชื่อคำพูดนี้เข้าแล้วเช่นกัน!

ถึงเขาจะไม่เชื่อ พวกเขาจะมีหลักฐานอะไรมายืนยันได้อีก!

ในขณะที่เซี่ยจินอานกำลังมองตลับยาที่อยู่ในมือของหยุนฝู้เฉิน ก็ถามเพื่อการยืนยันอีกครั้งว่า "หมอเซวียไม่เคยแตะต้องขี้ผึ้งของพ่อบ้านแม้แต่นิ้วเดียวจริงๆหรือ?"

ในขณะที่หมอจวนกำลังหรี่ตามองไปที่เซี่ยจินอาน เสียงเตือนก็ดังขึ้นในหัวใจของเขา ในช่วงเวลาหนึ่งคิดไม่ถึงว่าจะเดาไม่ออกเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะมาไม้ไหนกันแน่!

เซี่ยจินอานมองไปที่หมอจวน แล้วแสร้งพูดขึ้นมาด้วยความประหลาดใจว่า "หรือว่าหมอจวนพูดโกหก เจ้าเคยแตะต้องขี้ผึ้งของพ่อบ้านใช่หรือไม่?"

เมื่อหมอจวนได้ยินดังนั้น เขาก็โต้แย้งกลับไปเสียงดังด้วยความร้อนตัวว่า "มันจะเป็นไปได้ยังไง! ข้าไม่เคยแตะต้องขี้ผึ้ง แล้วก็ไม่ได้สับเปลี่ยนขี้ผึ้งของพ่อบ้านด้วย!"

เซี่ยจินอานได้ยินดังนั้น จึงพูดอย่างสบายใจว่า "ถ้าเป็นเช่นนั้นก็เยี่ยมเลย เพราะข้าเป็นคนวางยาพิษลงในตลับยานั่นเองแหละ"