ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 124

ตอนที่124เปิดเผยความในใจ

พิการ？มือที่ถือจอกเหล้าของจินชื่อสั่นที่เขาพูดคงจะไม่ใช่……หมิงอ๋องนะ！ถ้าเกิดเป็นหมิงอ๋องจริงๆถ้าอย่างนั้นเขามองผิดเห็นตัวเองเป็นโล่หวินหลานอย่างนั้นหรอ?

จินชื่อสูดหายใจเข้าลึกๆคิดไม่ถึงเลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะซับซ้อนกันถึงขนาดนี้เขากลับคิดว่าคนที่องค์รัชทายาทชอบเป็นตัวเองมาโดยตลอดแววตาของเขาค่อยๆเศร้าสลดลงไป.

ในสมองเขามีภาพเรือนร่างของโล่หวินหลานปรากฏออกมาอย่างไม่ขาดสายเขากับโล่หวินหลานเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวไม่พูดตามความจริงแล้วน่าเป็นสองครั้ง

ครั้งแรกคือตรงปากประตูทางเข้ายองเชียงโหลวตอนนั้นรัชทายาทอารมณ์ไม่ค่อยดีนักเดินข้าไปข้างในด้วยตัวเองเขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนมองรัชทายาทด้วยสีหน้าไม่น่าเชื่ออยู่อย่างไกลๆเขานึกว่าเป็นคุณหนูของบ้านไหนชอบองค์รัชทายาทด้วยความอิจฉาริษยาของผู้หญิงตอนนั้นเขาจึงไปเดินออดอ้อนออเซาะรัชทายาทเข้าไปข้างในยองเชียงโหลว

ครั้งที่สองคือที่ด้านนอกร้านตัดเสื้อเขาออกมาหยิบเสื้อผ้าที่รัชทายาทสั่งให้คนตัดให้ด้วยตัวเองแต่กลับเจอหลินอ๋อง.เขาเคยได้ยินว่าหลินอ๋องเป็นอ๋องที่เสเพลมาก่อนแต่ด้วยความที่ติดอยู่ที่บรรดาศักดิ์ของตัวเองเขาไม่ปฏิเสธให้เด็ดขาดมากนักแต่อยู่ดีๆไม่รู้ทำไมโล่หวินหลานถึงยอมออกหน้ามาช่วยเขาพูด

นี่คือครั้งที่สองที่เขาได้เจอกับโล่หวินหลานการเจอกันในครั้งนั้นทำให้เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนกันผู้หญิงคนอื่นอย่างน้อยในทางด้านวาจาและความฉลาดคือดีกว่าผู้หญิงคนอื่นมากเพราะว่าเขาพบว่าหลินอ๋อง……กลัวโล่หวินหลานนิดหน่อย！

“องค์รัชทายาทข้าคือหวินหลานข้ามาแล้วทุกคำที่ท่านพูดมาข้าได้ยินหมดแล้วข้ายินดีที่จะไปกับท่านข้ายินดีที่จะทิ้งทุกอย่างที่มีอยู่ในตอนนี้แล้วหนีไปกับท่าน”จินชื่อกระซิบที่ข้างหูขององค์รัชทายาทเบาๆ

เขาอยากจะเห็นว่าองค์รัชทายาทมีความรู้สึกกับโล่หวินหลานมากน้อยแค่ไหนหรือไม่ก็เขาจะสามารถได้ยินเรื่องที่ไม่คาดคิดออกจากปากขององค์รัชทายาทได้บ้างสักนิด

เป็นไปอย่างที่คาดเอาไว้พอพูดคำนี้ออกไปร่างกายขององค์รัชทายาทก็สั่นและค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาจากงอกเหล้าด้วยแววตาที่สลึมสลือ นัยน์ตาส่องแสงเป็นประกายแบบที่จินชื่อไม่เคยเห็นมาก่อน

มือใหญ่ๆของเขาบีบไหล่ของจินชื่อไว้แน่นบีบแรงจนตัวเขาใกล้แตกแล้ว

“จริงหรอ？เจ้าจะแยกออกมาจากเขาแล้วไปกับข้า？”

จินชื่อพยักหน้าอย่างอายๆ

รัชทายาทกอดเขาเข้าไปไว้ในอ้อมอกอย่างรวดเร็วบนตัวเขาเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าแต่อ้อมกอดของเขากลับทำให้คนสงบและสบายใจ

“องค์รัชทายาทท่านชอบข้าตรงไหน?ข้าแต่งงานกับหมิงอ๋องแล้ว แล้วยังเป็นน้องสะใภ้ของท่านอีกถ้าหากว่าพวกเราสองคนอยู่ด้วยกันจะทำให้ถูกคนประณาม นอกจากนี้ท่านยังเป็นกษัตริย์ในอนาคตอีกพวกเราจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง?”ตอนที่จินชื่อพูดคำนี้ออกมานั้นหัวใจของเขาเต้นตุบตุบ นางทั้งกลัวคำตอบของเขาแล้วก็กังวลว่าเขาจะไม่ตอบ

ผ่านไปนานสักระยะนึงก็ยังไม่ได้ยินคำตอบของรัชทายาทจินชื่อตบหลังเขาเบาๆเพื่อบอกให้เขาตอบแต่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาแต่อย่างใดภายในห้องเงียบสงัดเหมือนได้เสียชีวิตไปแล้ว

“องค์รัชทายาท？”

นางผลักไหล่ของเขาออกถึงจะพบว่าเขาหลับลงไปแล้ว

จินชื่อจ้องเขาอยู่นานมากในใจสับสนและทรมานไม่รู้ว่าควรจะรักษาความสัมพันธ์นี้กับเขาไว้ต่อไปหรือว่าควรจะออกห่างจากชีวิตของเขา.

นางไม่รู้ว่าความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเขาเป็นอย่างไรกันแน่มันอธิบายไม่ได้ความรู้สึกมันซับซ้อนมาก

แต่ว่าความลับนี้เป็นของนางแล้วในเมื่อองค์รัชทายาทชอบโล่หวินหลานถ้าอย่างงั้นนางก็ลงมือได้ง่ายขึ้นเยอะเลย

ความสัมพันธ์ระหว่างองค์รัชทายาทจากศัตรูเปลี่ยนมาเป็นพันธมิตรกันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีเวินอ๋อนจะต้องคิดไม่ถึงแน่ๆว่าเรื่อที่เป็นรูปธรรมแล้วจะยังสามารถเปลี่ยแปลงได้การโจมตีสำหรับเขาในครั้งนี้จะต้องถึงแก่ชีวิตแน่นอน.

แต่งงานกับพี่สามที่ไม่มีประโยชน์อะไรเลยแล้วยังเป็นสิ่งที่แย่งมาจากมือพี่ชายตัวเองยากที่จะหลีกเลี่ยงจากการถูกคนประณาม

กลางดึกโล่หวินหลานานั่งค้ำคางเล่นแก้วชาที่อยู่ในมืออย่างเบื่อหน่ายเขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าคนที่นั่งอยู่เดินลงมาอย่างช้าๆเงาร่างนั้นปกคลุมตัวเขาที่อยู่ด้านหน้า

“มีคนสุขก็ต้องมีคนทุกข์คนที่ได้รับชัยชนะไปจะเป็นใครกันนะ”โล่หวินหลานาพูดขึ้นมาอย่างเรียบๆ

“ตนมีความสามารภก็จะได้โลกหล้าไปใครจะทกข์จะทุกข์นั้นก็เป็นชะตากรรมของเขาขอเพียงแค่พวกเราได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขใครจะชนะนั้นก็ไม่ได้สำคัญอะไร”คำพูดโม่ฉีหมิงไร้เยื่อใยมากเย็นชาซะจนทำให้คนรู้สึกกลัว.

โล่หวินหลานาเงยหน้าขึ้นโก่งคิ้วขึ้นแล้วมองไปทางเขานางพยักหน้าขึ้นมาด้วยความสนใจ“นานๆทีเจ้าถึงจะมีความตระหนักสูงถึงขนาดนี้ภายภาคหน้าถ้าหากให้เจ้าเลือกระหว่างข้ากับสิ่งที่เจ้าอยากได้เจ้าจะเลือกปล่อยสิ่งไหนไป?”

ไม่ใช่ว่าเขามีเจตนาที่จะถามอย่างนี้แต่ว่านี่คือเรื่องที่กำลังวิตกอยู่จริงๆดูจากสถานการณ์ในตอนนี้แล้วเขาไม่มีทางที่จะอยู่อย่างสงบได้อย่างนี้อีกต่อไปแล้วยกตัวอย่างเรื่องในครั้งนี้พูดเช่นบาดแผลที่ขาเขาเพิ่งจะหายสนิทเช่นตัวนางเอง.ทุกสิ่งทุกอย่างก็เพื่อทำเพื่ออนาคตในภายภาคหน้าของเขา

ในชีวิตคนเรายากที่จะเลี่ยงการตัดสินใจได้ไม่ใช่ทุกเรื่องที่จะราบรื่นได้ตลอดอนาคตพวกเขาอาจจะต้องประสบปัญหาอีกเยอะแยะ

โม่ฉีหมิงขมิบปากไปมาผ่านไปนานสักพักถึงจะได้ยินเขาพูดออกว่าเบาๆว่า“สิ่งที่ข้าต้องการ……”ตอนที่เขาพูดประโยคนี้ออกมาสายตาเขามองไปยังเรือนร่างของนางเขามองจากบริเวณลำคอไปจนถึงบริเวณหน้าอกเขามองนางด้วยสายตาที่หวานเยิ้ม“ไม่มีอะไรที่จะทำให้ข้าต้องการได้ไปมากกว่าตัวเจ้า”

สายตาอันร้อนแรงของเขาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของนางแล้วยื่นมือไปอุ้มนาขึ้นมาเขาเดินผ่านในแสงเทียนที่เจิดจรัสอยู่ท่ามกลางความมืดไปถึงห้อง

เย่หวินพยัหน้า“ใช่เพคะคาดว่าจนกว่าจะถึงฤดูใบไม้ผลิปีหน้าหิมะถึงจะหยุดตก”

“เย่หวินช่วงหิมะตกปกติแล้วพวกเจ้าเล่นอะไรกัน?”โล่หวินหลานวางผ้านวมวางลงบนเตียงโดยมีเย่หวินตามสวมใส่เสื้อผ้าที่ละชั้นสุดท้ายก็สวมใส่เสื้อนอกที่ปากกระบอกแขนเสื้อและปกคอเสื้อมีขนปุยสีขาวติดอยู่และสวมใส่เสื้อกันลมตัวหนาอีกหนึ่งชั้นในที่สุดก็เป็นอันเสร็จสิ้น

เย่หวินทาชาดพร้อมเอ่ยว่า“อืม ก็จะเล่นสิ่งที่กับสาวรับใช้ในจวนเล่นเป็นซะส่วนใหญ่เช่นขว้างบอลหิมะก็คือปั้นหิมะเป็นก้อนกลมๆเมื่อเห็นคนก็ขว้างไปที่คนนั้นแต่ว่าเวลาขว้างบอลก็มักจะโดนซุ่มโจมตีจากทางด้านหลังนอกจากนั้นก็ปั้นหิมะส่วนคนที่เคยฝึกมาเป็นพิเศษก็จะสามารถเล่นละครบนน้ำแข็งได้สวยงามนัก”

ฟังที่เย่หวินบรรยายวิธีการเล่นของพวกเขาก็ไม่แตกต่างจากปัจจุบันเท่าไหร่เล่นละครบนน้ำแข็งคงจะหมายถึงการเล่นสเก็ตน้ำแข็งแน่

เมื่อหวีผมเสร็จก็เสียบปักปิ่นหยกลงไปโล่หวินหลานอดใจไม่ไหวที่จะวิ่งออกไปที่ลานด้านนอกพวกสาวรับใช้ทำงานที่รับผิดชอบเสร็จแล้วก็จะแอบไปเล่นที่ห้องโถงที่ไม่ใช้งานทางของเรือนทางทิศตะวันออก

“ท่านอ๋องไปไหน?”โล่หวินหลานยืนอยู่ที่ประตูเรือนทิศตะวันออกก่อนที่จะเข้าไปต้องสอบถามตำแหน่งที่อยู่ของโม่ฉีหมิง

“ท่านอ๋องออกไปตำหนักรัชทายาทตั้งแต่เช้าก่อนที่จะไปสั่งไว้ว่า……”เย่หวินเอ่ยพูดอย่างจำใจอีกทั้งยังเลียนแบบท่าทางการพูดของโม่ฉีหมิงและรายงานโล่หวินหลานว่า”พระชายาชมชอบหิมะจะต้องออกไปชมหิมะอย่างแน่นอนจำไว้ต้องทำร่างกายนางให้อุ่นเข้าไว้อย่าให้ต้องไอเย็น”

นางเลียนแบบได้เหมือนยิ่งนักตั้งใจทำเสียงสูงลึกท่าทางดุดันแต่โล่หวินหลานเห็นเป็นเรื่องตลกขบขัน

“วางใจเถอะข้าจะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจหรอก”โล่หวินหลานส่งยิ้มให้นางรอยยิ้มนั้นช่างอ่อนโยนนัก

เยหวินทั้งโน้มน้าวไม่ให้นางไปแต่ก็ห้ามไว้ไม่ได้ทำได้เพียงเดินตามนายหญิงไปยังไม่ทันเปิดเข้าไปที่ประตูของเรือนทิศตะวันออกโล่หวินหลางก็ได้ยินเสียงหัวเราะสนุกสนานลอยออกมานางผลักประตูเข้าไปอย่างไม่รีรอวัตถุทรงกลมก็ลอยมาทางใบหน้าของนางในใจของเย่หลินแน่นขนัดถือดึงดาบที่อยู่ข้างหลังออกมาเสียงดาบตัดกับหิมะสีขาวทันใดนั้นหิมะก้อนกลมก็ถูกแยกออก

สาวใช้ทั้งหมดล้วนตกใจกลัวเมื่อเห็นโล่หวินหลานที่ยืนอยู่ข้างนอกตกตะลึงอยู่สองวิก็ทยอยคุกเข่าลงกับพื้น

มีหญิงสาวคนหนึ่งรีบหน้ามาข้างหน้าเอ่ยขอโทษตัวสั่นสะท้าน”ข้าน้อยสมควรตาย ข้าไม่คาดคิดว่าจะโดนพระชายา ข้าน้อยเต็มใจรับโทษ”

หัวใจเย่หวินเต้นโครมครามถ้าไม่ใช่เพราะนางออกดาบเร็วการตอบสนองว่องไวนางไม่อยากจะคาดคิดเลยถ้าบอลหิมะลูกนี้กระทบโดนตัวโล่หวินหลานแล้วจะเป็นเช่นไร!

แต่ว่าโล่หวินหลานกลับทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นยังคงเดินยิ้มเข้าไปข้างในเสื้อคลุมสีเขียวสดท่ามกลางหิมะสีขาวทำให้ดูเรียบหรูไม่ฉูดฉาด

“ไม่เป็นไรพวกเจ้ากำลังเล่นขว้างหิมะอยู่หรือ?ข้าขอเข้าร่วมสักคนได้หรือไม่เอาแบบนี้ดีกว่าพวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่มทีมหนึ่งโจมตีอีกทีมป้องกัน”โล่หวินหลานพูดพร้อมใช้กิ่งไม้ขีดแบ่งเขตแดนบนพื้นเสร็จแล้วก็โดนเสร็จบนพื้น“นี้คือเส้นแบ่งเขตแดนทีมหนึ่งยืนอยู่ตรงนี้คอยรักษาประตูคนนี้ต้องเป็นคนคอยตั้งรับฝ่ายตรงข้าม”