ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 309

ตอนที่309 ขับไล่ความหนาวเย็น

ดูไป ความสงสัยของฮ่องเต้เจียเฉิงมันหนักมาก

“หลินอ๋อง ยังไงเจ้าก็ควรระวัง ไม่งั้นเรื่องนี้จะต้องถูกเปิดเผย “ ฉินหยิ่นสัมผัสเหงื่อบนหน้าผากของเขาด้วยความกลัว

โม่ฉีหมิงฉีกรอยยิ้มเย็นชาที่มุมปาก

หนังสือที่ถืออยู่ในมือถูกเปิดเผยใบหน้าของฮ่องเต้เจียเฉิงก็ดูเปลี่ยนไปข้างหนึ่งครอบคลุมหน้าอกของเขาและสั่นอย่างต่อเนื่อง

“พระราชา ท่านเป็นอะไรไป อย่าไปกลัวทาสเก่า”จ้าวกงกงรีบจับเขาไว้แต่เขาก็เหวี่ยงออกไป

ถูกคนก็ต่างก้มหัว ไม่กล้าที่จะพูด

โดยเฉพาะพระชายา คุกเข่าอย่างสิ้นหวังบนใบหน้าของเขา เขาก้มหน้ามองลงไปที่พื้นดิน

ไม่มีใครเห็นการกระทำของเขา ถ้าพูดแทนเขา เวลาแบบนี้ ถึงแม้ให้ตายยังไงก็แก้ปัญหานี่ไม่ได้

ฮ่องเต้เจียเฉิวใช้แรงทั้งหมดที่มีเพื่อพยุงตัวเองขึ้น ค่อยๆเอาหนังสือที่ถือไว้วางลงบนโต๊ะอย่างช้าๆลองจับที่มุมโต๊ะอย่างแน่น

“ความชั่วร้ายที่เลวร้ายที่สุด ความชั่วร้ายที่เลวร้ายเกินกว่าที่จะให้อภัย เขาพูดประโยคเหล่านี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกเขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่สดใสราวกับจะร้องไห้จ้าวกงกงอยู่รับใช้เขามาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป

“พระราชา ตกลงท่านเป็นอะไร”จ้าวกงกงอยากยื่นมือไปช่วยจับตัวของเขาไว้ แต่ฮ่องเต้เจียเฉิงผลักเขาออกไป

มีเพียงหลิงอ๋องคนเดียวที่ได้อ่านหนังสือเล่มนั้นแต่คนที่รู้เห็นเป็นใจกับเรื่องที่พระชายาทำมาหลายปียังมีอีกคนที่รู้เรื่องนี้ นั้นคือหรงฝิน

เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับพวกเขาสองคน ก้มหน้าลง ไม่กล้าพูด

ตอนที่หลิงอ๋องได้รับหนังสือเล่มนี้ รู้สึกตกใจมาก และคนที่ตกใจมากกว่าก็คือฮ่องเต้เจียเฉิง

ฮ่องเต้เดินลงไปอย่างหมดเรี่ยวแรง ยืนหยุดที่ข้างหลังของพระชายา ร่างกายที่บอบบาง ดูเหมือนตอนนี้ถูกผลักจนล้มลง

มองดูรองเท้าที่อยู่ตรงหน้า พระชายาค่อยๆเงยหน้าขึ้น

“ทำไมเจ้าถึงทำกับข้าอย่างนั้นข้าก็ไม่ได้ทำอะไรให้เจ้า ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้กับคนที่อยู่ในวังพวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์

ด้วยความโกรธพระชายาทำหน้าไม่พอใจเสียงตบคมชัดในหูของทุกคน

ในขณะนั้น ฝ่ามือสีแดงทั้งห้านิ้วก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าข้างซ้ายของพระชายา ร่างกายของเขาถูกตีจนล้ม

“หลายปีมานี่ นางสนมในวังก็ถูกเจ้าคอยรังแก และผู้สมรู้ร่วมคิดกับเจ้าไท่หลานก็วางยาพิษ คิดไม่ถึง เจ้ากับมันก็ไม่ต่างอะไรจากม้าตัวสีเขียวก็ว่าทำไมถึงไม่กล้าพูด ดี ดี มันเยี่ยมมาก ฮ่องเต้เจียเฉิงพูดคำว่าดีสามรอบ ร่างกายสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

“พระราชา ข้าผิดไปแล้ว พระราชา”พระชายาร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิด

มงกุฎฟีนิกซ์บนหัวของนางไม่เป็นที่รู้จักใบหน้าที่ร้องไห้ในความสับสนและกลัวคว้าแขนของฮ่องเต้เจียเฉิง

คิดไม่ถึง และถูกไล่ออกอย่างไร้ความปราณีจากเขา

“ไอ้คนสาระเลว อย่ามาแตะต้องตัวข้าอีก”

ฮ่องเต้เจียเฉิงโมโหมากและสาบานกับนาง”อย่าให้ต้องพบเจอกับผู้หญิงใจร้ายคนนี้อีกเลยทำไมข้าถึงแต่งงานกับเจ้าในวันนั้น เจ้าวางแผนที่จะฆ่าทุกคนในวังและฆ่าข้าในที่สุด”

“พระราชา มันไม่ใช่ มีคนใส่ร้ายหม่อมฉัน คือมัน หรงฝินที่เป็นคนใส่ร้ายหม่อมฉันตั้งใจหาคนมาใส่ร้ายหม่อมฉัน”พระชายายื่นมือไปจับที่ขาของฮ่องเต้เจียเฉิง ร้องไห้แล้วพูดว่า

หรงฝินบริสุทธิ์อย่าใส่ร้ายหม่อมฉัน เวลานี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะอธิบายอะไรทั้งนั้น

หลินซงยังถูกจับ ทุกอย่างที่พระชายาทำถูกเปิดเผย ตอนนี้ความผิดของเจ้าก็ถูกเปิดเผย เจ้าจะจะพูดยังไงกับคนที่เจ้าเคยกระทำไว้ละ

“ยังจะใช้ความเจ้าเล่ห์”ฮ่องเต้เจียเฉิงโกรธมาก เตะเข้าไปที่ร่างกายของเขาอีกครั้ง

เมื่อหันหน้ามอง เขานั่งลงบนที่นั่งด้านบนหน้าอกยังคงลอยขึ้นและลง มองพระชายาอย่างหงุดหงิด

แค่มองเจ้าเพียงครั้งเดียวก็รู้สึกได้ว่ามันน่ากลัวจริงๆ

รอจนกว่าเขาจะใจเย็นลง ฮ่องเต้เจียเฉิงมองด้วยความโกรธแล้วพูดว่า”เย่ซื่อห๋วนเหิ้ว หลายปีของการเป็นพระชายา ฮาวังอยู่ในความวุ่นวายไม่ทำหน้าที่ของพระชายา ฆ่าคนมากมายการทำผิดศีลธรรมปีศาจยกเลิกราชบัลลังก์ของพระชายาทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง อย่าให้ได้มีเรื่องพวกนี้อีกเลย

ตัวสุดท้าย ฮ่องเต้เจียเฉิงกัดฟันแล้วพูดจนจบ

พระชายาคิดไม่ถึงว่าจะจบแบบนี้ ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

“ข้าเป็นพระชายา ข้าเป็นพระชายา เจ้าไม่สามารถไล่ข้า เจ้าไม่สามารถไล่ข้า พระชายากระตือรือร้น แล้วตะโกนออกมาหรงฝินนั่งลงข้างๆฮ่องเต้เจียเฉิง มองพระชายาอย่างเย็นชาที่ข้างๆ ยังอยากจะพูดอะไรอีกเห็นพระชายาดึงปิ่นหยกออกจากจากหัวของเขา

ที่ส่องแสงสีทองแกะสลักไก่และปิ่นหยกยังคงส่องแสงอย่างต่อเนื่องในมือของพระชายา

หรงฝินมองลงไปที่ด้านล่างของปิ่นหยกดวงตาเบิกกว้างและจ้องตรงไปที่ปิ่นหยก

ปิ่นหยกอันนี้มันเปรียบเสมือนอะไร เจ้ารู้ดีคิดไม่ถึงว่าพระชายายังคงมีแผน

“พระราชา นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ท่านย่ามอบให้หม่อมฉันและพระราชาก็นึกขึ้นได้ว่าท่านย่าเคยบอกอะไรไว้ เย่ซื่อเหิ้วไม่เคยล้มเหลวกระหม่อมเป็นพระชายาของโม่ฉีหมิง ไม่ว่าจะทำอะไรลงไป ฝ่าบาทก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะปลดกระหม่อม “เสียงของพระชายาพูดอย่างเย็นชา

“หลิงอ๋องหยุดนะ”พระชายาเรียก คนที่อยู่ข้างหน้าก็หยุดเดิน เขาพูดว่า “เจ้ารู้ที่อู่ของบัญชีรายชื่อได้อย่างไร เจ้าเจอมันได้อย่างไร

หลิงอ๋องไม่หันมามอง ปล่อยให้หิมะตกลงมาอยู่บนหัวเขา

“พระราชินี เมื่อใดก็ตามที่ท่านรู้สึกผิดท่านจะถูกจับครั้งนี้ บางทีพระเจ้าอาจจะต้องการที่จะลงโทษท่านเพื่อให้ข้าได้พบกับอะไรบางอย่าง ท่านมาที่นี่ก็ลองมาสงบจิตสงบใจดู” หลิงอ๋องพูดเบาลง และในไม่ช้าเขาก็เดินออกมาจากวังกับหรงฝิน

“เจ้า หลิงอ๋อง หยุดนะ” พระชายาตะโกนเรียก ร่างของชายคนนั้นก็ค่อยๆๆไกลออกไป

มีเพียงความวุ่นวาย จนในที่สุดก็ว่างเปล่า

ทุกคนต่างก็ไปจากเขา ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเขาเลย พระชายากอดตัวเองบางคนอึดอัดไมมีใครทนได้

หลิงอ๋อง เจ้าเปิดเผยข้าในวันนี้ วันหน้า ข้าจะไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่

ชีวิตข้า ข้าจะทรมานเจ้า ข้าตาย เจ้าก็ต้องตายไปกับข้า

“องค์หญิง องค์หญิง ฝ่าบาทเสด็จออกจากตำหนักพระมเหสีแล้ว มีหรงฝินและหลิงอ๋องเดินตามหลังมา พระชายาไม่ได้มาจากวังด้วยหรอ”ไซ่เยว่ที่วิ่งจากข้างนอกเข้ามาข้างใน รีบไปหาโล่หวินหลานแล้วกระซิบอะไรบางอย่าง

“หลังจากที่ฝ่ายาทได้อ่านหนังสือเล่มนั้น มีปฏิกิริยาอย่างไร” โล่หวินหลานยืนขึ้น ก็เดินลงมาตรงทางเดิน

“ฝ่าบาทมีปฏิกิริยาที่รุนแรงมาก หลังจากนั้นจากปลดพระชายาออกจากบัลลังก์ พระชายามีปิ่นหยกที่ท่านย่าให้ไว้ แค่เห็นปิ่นหยกชิ้นนั้นก็ไม่สามารถปลดพระชายาออกจากบัลลังก์ได้ ดังนั้นฝ่าบาทจึงทำได้แค่ขังพระชายาเอาไว้ ขังไว้ตลอดชีวิต”ไซ่เยว่กล่าว

“ปิ่นหยก”โล่หวินหลานถามซ้ำอีกหนึ่งรอบ ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะ”ไม่เคยเลยว่าท่านย่าจะจะทิ้งปิ่นหยกเพื่อเป็นสิ่งของมารับประกันว่าเป็นพระชายาของตระกูลเย่”

ตระกูลเย่ ไซ่เยว่คิดแล้วคิดอีก พระชายาเป็นคนตระกูลเย่ และลูกสาวของตระกูลเยาก็เป็นตัวเลือกของพระชายา

ท่านย่าพยายามที่จะรักษาตระกูลของท่านเอาไว้ เลยจำเป็นต้องทำแบบนี้

“ถึงตอนนั้นพระชายาก็สามารถที่จะล้มเลิกมันได้ ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มต้นใหม่กับความหวัง “ไซเย่วถาม

“ไม่แน่นอน จะต้องดูว่าเรื่องทั้งหมดที่พระชายาได้ทำขึ้นจะสามารถทำให้ฮ่องเต้เจียเฉิงยอมอ่อนไหม เพราะว่าฮ่องเต้เจียเฉิงรู้สึกเจ็บใจ”โล่หวินหลานพูดอย่างอ่อนโยน

“แต่ว่า ท่าทางของพระราชาดูโกรธมาก”ไซ่เยว่ตอบกลับ

โล่หวินหลานค่อยๆเดินไป นิ้วมือสัมผัสกลับเกล็ดหิมะที่อยู่ตรงหน้าต่างให้ความรู้สึกที่เย็นยะเยือก

หันกลับมามองไซ่เยว่ ขมวดคิ้วราวกับว่ากำลังพึมพำอะไรอยู่“หนังสือเล่มนั้น แม้จริงแล้วมันมีอะไรกันแน่”