ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 311

ตอนที่311 เจ้าเป็นของข้า

“ลุกขึ้นเถอะ” องค์รัชทายาทพูด

พอนางเงยหน้าขึ้น องค์รัชทายาทถึงรู้ว่าคือโล่หวินหลาน ในสายตามีความรู้สึกที่ไม่สบายใจ

“องค์รัชทายาท ท่านเข้าวังวันนี้คงจะมีเรื่องสำคัญ ข้าก็ไม่รบกวนท่านเเล้ว เชิญท่าน” โล่หวินหลานเผยมือออก ให้เขาไปก่อน

เเต่องค์รัชทายาทไม่มีการเเสดงถึงว่าจะไป อยู่ตรงหน้าของโล่หวินหลาน ไม่ให้นางไป

เขายืนอยู่ตรงระเบียงยาว หิมะตรงหน้าระเบียงเหมือนจะทำให้เขาดูเหมือนจะโทรมมาก สายตาที่ลึกซึ้งเหมือนจะพูดได้

โล่หวินหลานเห็นเขาเป็นเเบบนี้ ก็รู้สึกสงสารเขาขึ้นมา ตั้งเเต่เล็กจนโต ก็ใช้ชีวิตอยู่ในการบังคับของฮองเฮาเย่

เป็นพระตำเเหน่งขององค์รัชทายาท โดนคนใส่ยาพิษหวังฆ่า ตอนนี้ดีเเล้ว ได้ใช้ชีวิตปกติ เเต่เกิดเรื่องเเบบนี้ขึ้น

คนเราทุกคนต่างต้องเจอกับอุปสรรค์ ความสงบสุขคือสิ่งที่ให้กับคนตาย

มองดูองค์รัชทายาทมีอาการเเบบนี้ ก็ทำให้โล่หวินหลานคิดถึงเรื่องในหลายปีที่เเล้ว ตอนที่โม่ฉีหมิงโดนคนลอบทำร้าย ต้องเจ็บปวดทรมานกว่าเขาเเน่นอน

“องค์หญิงเหอชื่อ คิดว่าเจ้าคงรู้เรื่องเเล้ว ข้าเข้าวังวันนี้ไม่ได้มีเรื่องสำคัญอะไร ก็เเค่อยากจะเข้าวังมาดูเฉยๆ” สายตาขององค์รัชทายาทมองหิมะด้านนอก พูดด้วยเสียงเบา

โล่หวินหลานไม่ได้ตอบ เเละไม่รู้ว่าจะตอบอะไร

นิ่งไปสักพัก องค์รัชทายาทก็หันกลับมามองนางเเล้วพูด “ทำให้องค์หญิงเห็นด้านไม่ดีเเล้วสิ พึ่งมาเเคว้นโม่ฉีไม่นาน ก็ทำให้เจ้าได้เห็นเรื่องเเบบนี้

จริงๆเเล้วในวังก็สงบมาตลอด ก็เป็นเพราะสงบมากเกินไป ก็เลยทำให้เกิดเรื่องเเบบนี้ขึ้น

โล่หวินหลานขยับนิ้ว ในใจก็รู้สึกไม่สบายใจบ้างเล็กน้อย

เรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนาง ฮองเฮาเย่ถูกสั่งให้ไปอยู่ในวังต้องห้าม ก็คือสิ่งที่นางหวังไว้ หรือจะบอกว่าก็คือเเผนการที่นางเข้าร่วมด้วย

เห็นองค์รัชทายาทเสียใจเเบบนี้ ในใจเธอก็รู้สึกไม่ดี

“องค์รัชทายาท ข้าไม่ได้รู้เกี่ยวกับเเคว้นโม่ฉีมาก ข้ายังมีเรื่องอื่น ก็ขอตัวก่อน” โล่หวินหลานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

ในขณะที่นางก็เดินลัดผ่านจากตัวองค์รัชทายาทไป กลับโดนเขาดึงข้อมือไว้ “อย่าไป อยู่คุยกับข้าก่อน” องค์รัชทายาทยืนเอียงพูดกับนาง

ในใจของโล่หวินหลานลนลาน พยายามดึงมือออก เเต่กลับโดนเขาจับมือไว้เเน่นกว่าเดิม ไม่ว่านางจะดึงยังไง เเต่มือนั้นก็จับไว้เเน่

“องค์รัชทายาท ข้าคือองค์หญิงของเเคว้นเซิ่งโจว คุยกับท่านมากไปคงไม่ดี? ถ้าเกิดมีคนเห็นเข้า คงไม่ดี” โล่หวินหลานพูดปราม ก็หวังว่าจะพูดให้องค์รัชทายาทยอมกลับไป

น่าเสียดาย เขาไม่ใช่องค์รัชทายาทคนเก่าเเล้ว สูญเสียฮองเฮาเย่ไป ในชีวิตของเขา ก็เหมือนกับสูญเสียขาทั้งสองข้างไป

เขาที่เดินไม่ได้ จะกลัวอะไร?

“ตอนนี้ข้าไม่กลัวอะไรทั้งนั้น พวกเขาจะพูดอะไรกับเสด็จพ่อ ก็พูดเลย เพราะยังไงเสด็จพ่อก็คงไม่ฟังคำของคนพวกนั้น” องค์รัชทายาทจับมือของโล่หวินหลานไม่ปล่อย

สำหรับองค์รัชทายาทที่ไม่มีความหวังเเล้ว ในใจของโล่หวินหลานก็รู้สึกถึงความรู้สึกผิด

อาจจะเป็นเพราะนิสัยของนางเลยทำให้สงสาร เป็นองค์รัชทายาท ก็เจ็บป่วยมีโรคตั้งเเต่เด็ก ไม่มีความสุขในช่วงวัย ขี่ม้ายิงธนูสู้กับศัตรูไม่เป็น ก็อยู่คู่กับยาเท่านั้น

อุตส่าห์รักษาโรคร้ายหายได้ พอได้ใช้ชีวิตปกติที่สงบสุขไม่นาน ชีวิตก็กลายเป็นยุ่งยากขึ้น

ในอนาคตไม่รู้ว่าจะได้ใช้ชีวิตปกติหรือไม่ ก็ไม่รู้ได้

“องค์รัชทายาท จริงๆเเล้วเรื่องนี้ก็ไม่ได้ยุ่งยากขนาดนั้น ยังไงฮองเฮาก็คือเเม่ของเเผ่นดิน เเละความรู้สึกของฮ่องเต้ที่มีต่อฮองเฮามาตั้งหลายปีนี้ ฮ่องเต้คงไม่ใจร้ายขนาดนั้น ท่านวางใจเเละกลับไปรอฮองเฮาเถอะ”

เเม้เเต่ความกล้าที่จะพูดคำนี้โล่หวินหลานก็ไม่มี ยิ่งพูดยิ่งอ่อนเเอ จนสุดท้ายเเทบจะไม่ได้ยินเสียง

เเม้เเต่ตัวนางเองยังรู้ว่ากำลังหลอกตัวเอง องค์รัชทายาทจะไม่รู้ได้อย่างไร?

“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น ขอเเค่เสด็จเเม่ไม่เป็นไรก็ดีเเล้ว”มุมปากขององค์รัชทายาทค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมา

โล่หวินหลายยิ้มตอบ นางยอมเเล้ว

ยังไงองค์รัชทายาทก็เป็นคนนอกเกมส์ เเล้วจะเชื่อตัวเองได้ยังไง นางจะทำร้ายคนที่มีใจอ่อนเเอตอนนี้ได้อย่างไร?

เเต่ว่า หน้าขององค์รัชทายาทยิ่งอยู่ยิ่งใกล้เข้ามา ตัวก็ค่อยๆขยับมาด้านหน้า เเค่เวลาเเค่เเปปเดียวเท่านั้น ก็จะสัมผัสโดนตัวนางเเล้ว

ในเวลาที่โล่หวินหลานกำลังจะหลบตัวนั้น ก็มีมืออีกข้างนึงออกมาจากด้านหลังขององค์รัชทายาท ทำให้บังนางออกไปอีกด้าน

โล่หวินหลานตกใจ ตอนที่เงยหน้า โม่ฉีหมิงก็อยู่ข้างๆนางเเล้ว ช่วยนางกันน้ำกันลม

“พี่ใหญ่ องค์หญิงเห่อซื่อเป็นองค์หญิงของเเคว้นเซิ่งโจว เสด็จพ่อยังไม่ได้กำหนดให้นางเเต่งกับใคร ท่านพี่ทำเเบบนี้ เหมาะสมเเล้วหรือ? โม่ฉีหมิงมองเขา ด้วยสีหน้าที่หนักเเน่น

พูดเเล้ว เขาก็ก้มลงมองโล่หวินหลาน ผู้หญิงคนนี้มันจะดึงดูดเเบบนี้ เเค่ไม่ได้อยู่กับนางเเค่เเปปเดียว ก็ดึงดูดคนขนาดนี้

องค์รัชทายาทโดนเขาดันเเรง ร่างกายก็ถอยออกไปหลายก้าว จนชนกับไม้ที่อยู่ด้านบน

เขาจับไม้ไว้ ยิ้มออกมา

“เจ้าว่าข้า? ทำไมเจ้าถึงไม่ดูตัวเองล่ะ? อยู่ในห้องโถงบอกจะเเต่งกับสาวใช้ของนาง เเต่เเค่สักพัก ก็มาทำตัวเป็นอัศวินช่วยสาวงาม เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นคนที่อยู่ในระเบียบหรอ?”

องค์รัชทายาทหัวเราะอย่างเยือกเย็น สายตาที่เสียด

โล่หวินหลานไม่มีอารมณ์จะฟังทั้งสองคนทะเลาะกัน หันหลังเดินจากไปเลย

คิดไม่ถึงเลย ว่ามาถึงจะเจอองค์รัชทายาทนั่งอยู่ที่พื้นคนเดียว

ทหารยืนอยู่ข้างๆเขาตลอด ไม่ไปไหน

หิมะที่อยู่ด้านนอกค่อยๆหยุดลง ความคิดที่จะไปเดินเล่นที่สวนเจ่อเอ๋อก็หายไป เพราะโดนโม่ฉีหมิงตัดความคิดนั้น

นางหยุดฝีเท้าลงกะทันหัน รู้สึกโมโหรีบหันตัว เเต่ในขณะที่หันนั้น ก็โดนคงจับคางไว้

ความรู้เจ็บมาจากคาง เหมือนกับทั้งหน้าก็จะเเหลกละเอียดเเล้ว

ยังไม่ทันได้พูดอะไร ปากที่เย็นๆที่รีบปิดปากนางไว้ ไม่ให้โอกาสนางในการพูดใดๆเลย

อากาศที่หนาวเย็นนี้ โม่ฉีหมิงกอดตัวนางไว้เเน่นเเล้วจูบ ไม่สนใจเลยว่าข้างๆ จะมีคนไหม

ไซ่เย่วที่อยู่ข้างๆก็ตะลึงเเล้ว รีบหันหลังให้พวกเขา ในใจเต้นอย่างตื่นเต้น

คิดไม่ถึง คิดไม่ถึงว่าจะให้นางได้เห็นช็อตนี้

จริงๆเเล้วท่านอ๋องรู้สึกกับองค์หญิงเหอซื่อเเบบนี้ นางกลับไม่เคยรู้เลย

ถ้าวันนี้ไม่ได้เจอองค์รัชทายาท นางจะได้เห็นโม่ฉีหมิงสติหลุดได้อย่างไร เหมือนกับบ้าไปเเล้ว

โล่หวินหลานทุบตรงอกของเขาอย่างรุนเเรง เเต่มันเเข็งเเรงเหมือนก้อนหิน ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย นางกัดปากเขาเเรงๆ รสชาติคาวๆอยู่ในปาก เขาถึงยอมปล่อยนาง

“โม่ฉีหมิง นี่เจ้าเกินไปเเล้ว” ในดวงตาของนางมีน้ำตา มองเขาด้วยดวงตาที่ร้อนเเดง

เลือดที่มีสีเเดงสดไหลลงมาจากปากของเขา มีความรู้สึกสวยที่เเปลก มองจนทำให้โม่ฉีหมิงมีความคิดที่จะกอดนางไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง

เเต่สุดท้ายเขาก็ทนไว้ เเต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

“อย่าคิดว่าทุกคนจะยอมสยบอยู่ใต้ร่างของเจ้า อย่ามีความคิดว่าตัวเองใหญ่ตัวเองถูก ถ้าเจ้ายังทำเเบบนี้ ข้าจะไม่ยกโทษให้เจ้า” โล่หวินหลานจ้องเขา เเล้วพูดด้วยเสียงที่เย็นชา

ดวงตาทั้งสองของโม่ฉีหมิงเริ่มเเดงขึ้น มือทั้งสองค่อยๆกำหมัดเเน่น มองดูท่าทางของนาง ทำให้มีความคิดที่วู่วาม

ขยับปาก เเต่เขากลับไม่พูดอะไรสักคำ

ร่างของโล่หวินหลานก็จากไปตรงหน้าเขาอย่างรีบร้อน เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นบ้าอะไร ถึงกับจับข้อมือนางไว้เเน่น

“เจ้าเป็นของข้า เป็นเเค่ของข้า” เสียงของเขาเรียบไม่มีความรู้สึกอะไร เเสดงความเป็นเจ้าของอย่างเองเเค่ใจ

เเต่ว่า โล่หวินหลานหลบหนีจากมือของเขาโดยไม่หันหน้ามาเลย คำพูดเเบบนี้ นางไม่อยากได้ยินอีก

เงาของนางค่อยๆ ห่างออกไป ค่อยๆ หายไปกับเลี้ยวที่อยู่ตรงหน้า สุดท้ายกระโปรงสีขาวก็หายไปอย่างสิ่นเชิง ในสายตาของเขา