ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 406

ตอนที่406 โรงเตี้ยมนอกเมือง

ชิวโม่ไป๋นิ่งไปครู่หนึ่ง มองไปทางหมิงซี นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

หมิงซีที่เห็นแววตาสงสัยของชิวโม่ไป๋นั้นก็รีบอธิบาย “ท่านอาจารย์ขอรับ นางเป็นมิตรสหายของข้าจริงๆ และนางก็เป็นมิตรสหายของเสี่ยวฮัวเช่นกัน"

แต่อาลั่วหลันกลับไม่ได้รู้สึกพอใจกับสิ่งที่หมิงซีอธิบายเท่าไหร่หนัก แต่ตราบที่ยังไม่ได้แต่งงานกันนั้น นางกับหมิงซีก็เป็นได้เพียงมิตรสหายที่ดีต่อกันเท่านั้น

"จริงตามที่หมิงซีกล่าว ข้าและหมิงซีรวมถึงเสี่ยวฮัวเป็นมิตรสหายกัน แต่ว่าอีกไม่นาน......"

นางยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหมิงซีรีบปิดปากเอาไว้ แล้วรีบพาตัวนางออกไปนอกสายตาของชิวโม่ไป๋

อาลั่วหลันขัดขืน นางเตะไปที่ขาของเขา นางยังไม่ทันได้พูดเลยว่า อีกไม่นานนางและเขาก็จะแต่งงานกัน......

ชิวโม่ไป๋มองดูสองคนนั้นที่มีความสนิทสนมกันมาก ก็รีบหัวเราะขึ้น “ลูกศิษย์ของข้าคนนี้ ในที่สุดก็เข้าใจโลกเสียที！ออกมาเที่ยวเล่นไม่นาน ก็นำศิษย์สะใภ้มาให้ข้าแล้ว ไม่เสียแรงเลยจริงๆ......ฮ่าๆๆๆ！”

หมิงซีและเขาอยู่บนหุบเขานี้มานานหลายสิบปี ไม่เคยได้พบเห็นหญิงสาวมาก่อน ทำให้เขายังไม่ได้แต่งงานทั้งที่อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว และนี่ก็ทำให้เขารู้สึกผิด

ครั้งนี้ที่ยอมให้เขาลงมาจากหุบเขา ก็เพื่อให้เขาออกมาเห็นโลกกว้าง มาลองใช้ชีวิตกับหญิงสาวบ้าง ไม่คิดเลยว่าโชคชะตาช่างเป็นใจ ให้เขาได้ศิษย์สะใภ้ที่น่ารักถึงเพียงนี้กลับมา

"ท่านตา ท่านแค่มองก็เข้าใจทุกสิ่งแล้ว แต่น่าเสียดายที่หมิงซีนั้นเขาไม่รู้เลย" โล่หวินหลานมองดูพวกเขาที่กอดรัดฟัดแหว่งกันอยู่ด้านนอก แล้วส่ายหน้า

ชิวโม่ไป๋คิดบางอย่างขึ้นมาได้ จึงรีบพูดขึ้น “หมิงซีอาศัยอยู่ในหุบเต๋มานานหลายสิบปี จึงไม่แปลกที่เขาจะไม่เข้าใจเรื่องเหล่านี้ เพราะตาเองก็ไม่เคยได้สอนเขา เสี่ยวฮัว หากเจ้ามีโอกาส เจ้าต้องทำให้พวกเขาแต่งงานกันให้จงได้ ！”

โล่หวินหลานพยักหน้า “ท่านตา อันที่จริงแล้วทั้งหมิงซีและอาลั่วหลันต่างก็มีความรักให้กัน อย่างไรเสียท้ายที่สุดพวกเขาต้องได้รักกันแน่ เพียงแต่ตอนนี้หมิงซีเขายังไม่รู้ตัวก็เท่านั้น"

ทั้งสองอยู่ด้วยกันมาก็นานแล้ว แม้ว่าหมิงซีจะไม่รู้ว่าตนเองนั้นรู้สึกอย่างไรกับอาลั่วหลัน แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาที่ฟูมฝักมาช้านาน ก็ยากที่จะปฏิเสธความรู้สึกที่มีให้กัน

"แม่นางคนนั้นเป็นใครมาจากไหน?" ชิวโม่ไป๋ถามอีกครั้ง

โล่หวินหลานมองไปทางโม่ฉีหมิง แล้วพูดขึ้น “นางเป็นองค์หญิงจากแคว้นเซิ่งโจว ด้วยเหตุที่นางไม่อยากอภิเษกกับองค์ชายแห่งแคว้นโม่ฉี จึงสลับเป็นหลานแทน และนางก็อยู่กับหมิงซีมาโดยตลอด"

องค์หญิงแห่งแคว้นเซิ่งโจว? ตัวตนของนางทำให้ชิวโม่ไป๋ลังเลใจ ไม่รู้ว่าควรจะปฏิบัติตัวอย่างไรกับอาลั่วหลัน พวกเขาเป็นเพียงสามัญชนทั่วไป กลัวว่าจะไม่คู่ควร

โล่หวินหลานก็พอจะรู้ว่าท่านตาคิดอย่างไร จึงพูดขึ้น “ท่านตา แท้จริงแล้วนั้นอาลั่วหลันเป็นหญิงที่มีจิตใจดี นางใสซื่อและไม่ได้มีเล่ห์เหลี่ยมแต่อย่างใด นางเพียงหวังที่จะได้อยู่เคียงข้างหมิงซีเพื่อที่จะดูแลเขาก็เท่านั้น เพราะหมิงซี นางจึงไม่ยอมกลับแคว้นเซิ่งโจว"

เมื่อได้ยินสิ่งที่โล่หวินหลานอธิบายนั้น ชิวโม่ไป๋ก็คลายกังวลลง การที่มีคนคอยดูแลและอยู่เคียงข้างเป็นสิ่งที่ดีอย่างหาไม่ได้สำหรับหมิงซี ขอเพียงเขาทั้งสองรักกัน ก็ไม่มีสิ่งใดสามารถกีดขวางพวกเขาได้

ขณะที่พูดอยู่นั้น อาลั่วหลันที่กว่าจะหลุดออกมาจากพันธะการของหมิงซีได้ ก็รีบเดินเข้ามา นางจับที่แก้วชาอย่างเรียบร้อย จากนั้นก็ยกชาให้กับชิวโม่ไป๋

"ท่านอาจารย์ เชิญดื่มชา"

ชิวโม่ไป๋ที่รู้ความจริงทุกอย่างแล้วนั้นก็รีบพยักหน้า แล้วหันไปมองหมิงซี ด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่ม

เขารับชามาจากอาลั่วหลัน แล้วดื่มทันที ซึ่งการกระทำของเขาสื่อความหมายว่าเขาได้ยอมรับอาลั่วหลันเป็นศิษย์สะใภ้แล้ว

"หมิงซี ชาที่ข้าได้ดื่มเข้าไปในวันนี้ หมายถึงหลังจากนี้เจ้าต้องดีกับอาลั่วหลันเข้าใจไหม！” ชิวโม่ไป๋ยิ้มแล้วมองไปทางหมิงซี

หมิงซีไม่ได้พูดสิ่งใด เขาอยากจะหนีเข้าไปหลบในถ้ำเสียจริง

"อาลั่วหลันเข้าใจแล้วท่านอาจารย์ ต่อไปนี้ข้าจะดูแลหมิงซีให้ดี" อาลั่วหลันรับแก้วชา แล้วมองไปทางหมิงซีด้วยสีหน้ากรุ้มกริ้ม จากนั้นก็หยักคิ้วให้เขา

ชิวโม่ไป๋นิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ดึงสติตัวเองกลับมา เขาชี้ไปที่อาลั่วหลันแล้วหัวเราะ “เจ้าเด็กคนนี้！”

หมิงซีที่ยืนอยู่ด้านข้างนั้นหน้าแดงระเรื่อ เขาขมวดคิ้วขุยเขิน แววตาของเขาไม่มีใครเข้าใจได้

โม่ฉีหมิงกลับไม่ได้สนใจในสิ่งที่พวกเขาคุยกัน สายตาของเขาจดจ้องแต่โล่หวินหลาน มองดูนางที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ และเขาเองก็คลายยิ้มตามนางเช่นเดียวกัน

"ท่านดูสิอาลั่วหลันนั้นแสดงความรู้สึกของนางต่อหมิงซีมาโดยตลอด แต่เหตุใดหมิงซีกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย?" โล่หวินหลานส่ายหน้า อย่างเหลืออด

ร่างสูงของเขามาอยู่ด้านหลังของนาง จนทำให้นางรู้สึกอุ่นขึ้นที่ด้านหลัง เขากระซิบอยู่ที่ข้างหูของนาง “เวลานี้แล้ว เจ้ายังมีใจไปเป็นห่วงคนอื่นอีกหรือ? อีกไม่นานเจ้าก็ต้องเข้าร่วมพิธีอภิเษกเช่นเดียวกัน"

แม้ว่าอีกไม่นานนางจะได้อภิเษกกับเขา แต่มามาและสาวใช้ต่างก็เป็นคนจัดการทุกอย่างให้ อีกทั้งองค์รัชทายาทยังอยู่ที่ตำหนักคอยเตรียมงานทุกอย่าง กว่าจะถึงวันพิธีก็อีกหลายวัน เหตุใดนางต้องเป็นกังวลด้วยเล่า?

"ยังเหลือเวลาอีกหลายวันไม่ใช่หรือ? ไม่รีบไม่รีบ" โล่หวินหลานโบกมือ แล้วยิ้ม

เห็นว่านางมีทีท่าไม่สนใจ โม่ฉีหมิงจึงยื่นมือไปเคาะหน้าผากของนางเบาๆ แล้วยิ้มตาหยี “ไม่รีบจริงหรือ?"

โล่หวินหลานที่โดนเคาะหน้าผาก รีบพยักหน้า “รีบเพคะ หม่อมฉันรีบมาก อยากจะรีบเข้าพิธีแล้วเหลือเกิน"

นางยิ้มอย่างซุกซน โม่ฉีหมิงนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วหัวเราะออกมา จากนั้นก็ลูบผมของนางอย่างเบามือ

เขาทำอะไรนางไม่ได้จริงๆ

ขณะนี้ ด้านนอกเมืองหลวง ก็มีรถม้าจอดอยู่ตรงถนน

เขาสวมผ้าคลุมสีดำ มีผ้ามีดำปกปิดใบหน้าเอาไว้ เห็นเพียงดวงตาคู่นั้นที่มองไปตรงหน้า ทางเข้าเมืองหลวงที่คุ้นเคยที่สุด ทำให้หัวใจที่ตื้นไปตามจังหวะของเขานั้นเต้นแรงขึ้นมาทันที

เจ้าของโรงเตี้ยมขมวดคิ้ว “เป็นถึงองค์รัชทายาท เรื่องเงินจะเป็นปัญหาได้อย่างไร? แต่มีเรื่องหนึ่งที่น่าแปลก"

"เรื่องอะไรหรือ?"

เจ้าของโรงเตี้ยมกล่าว “องค์รัชทายาทคนนี้พึ่งได้รับการแต่งตั้ง ก็ได้ขอร้องฮ่องเต้ให้ตนอภิเษกกับองค์หญิงเหอซื่อ องค์หญิงเหอซื่อเป็นองค์หญิงแห่งแคว้นเซิ่งโจว ซึ่งในตอนแรกนั้นก็จะได้อภิเษกกับเวินอ๋อง......ซึ่งก็คือองค์รัชทายาทในตอนนี้ แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดสุดท้ายนางก็ได้อภิเษกกับเวินอ๋ฮง แต่สุดท้ายนั้นเวินอ๋องถูกถอดยศ แล้วจู่ๆองค์หญิงเหอซื่อก็ไปอยู่กับองค์รัชทายาท และจะอภิเษกกันในวันขึ้นสิบห้านี้ เจ้าคิดว่านี่มันคือเรื่องอะไรกัน?"

พูดจบ เขาก็ส่ายหน้า โดยไม่ได้สังเกตเห็นแววตาเย็นชาของชายที่สวมผ้าคลุมสีดำคนนั้นเลย

คนขับรถม้านิ่งไป เขาเองก็มาจากแค้วนเซิ่งโจว ตอนนี้พอได้ยินข่าวเช่นนี้ เขาก็รู้สึกตกใจมาก

องค์หญิงเหอซื่อถูกส่งตัวมาที่นี่ก็เพื่อรักษาไมตรีของสองแคว้น แต่ไม่ได้มีคู่ครองที่ดีเท่าไหร่ จนถึงตอนนี้ก็ยังแต่งไปแต่งมา หากผู้นำแคว้นรู้เข้า ไม่รู้ว่าจะเสียใจมากเพียงใด

คนในแคว้นเซิ่งโจวยังคงอยู่ในกะลา ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น หากไม่ใช่เพราะเขาต้องมาส่งคุณชายคนนี้ที่แคว้นโม่ฉี ก็คงไม่รู้เรื่องนี้เช่นเดียวกัน

หากเขากลับไป เขาจะนำเรื่องนี้ไปกล่าวทูลท่านผู้นำแคว้น

ชายชุดดำนั้นแผ่รังสีอำมหิตอย่างน่ากลัว มีเพียงดวงตาคู่นั้นของเขาที่มองนิ่งไปยังเจ้าของโรงเตี้ยม

ชั่วพริบตา เขาก็เข้าไปบีบคอเจ้าของโรงเตี้ยมด้วยมือเดียว จากนั้นก็ยกเขายื้นสูง

พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “เจ้าบอกว่า หมิงอ๋องกลายเป็นองค์รัชทายาท?"

เจ้าของโรงเตี้ยมหน้าเขียวหน้าแดงไปหมด ขาของเขาที่ลอยเหนือพื้นดิ้นไปมา เขาพูดไม่ออก ทำได้เพียงพยักหน้า

"คุณชาย....." คนขับรถม้ามองเขาที่ตอนนี้ดูโมโหมากนัก ราวกับจะฆ่าเจ้าของโรงเตี้ยมนี้ให้ตาย จึงรีบเรียกเขา

เขาคลายมือ แล้วโยนเจ้าของโรงเตี้ยมออกไป

ไม่นาน ในห้องก็เงียบสงบ

โม่ฉีหมิง กลายเป็นองค์รัชทายาท?

ดูแล้ว ช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่นี้ มีเรื่องมากมายเกิดขึ้น ช่วงเวลาอันสั้นนี้ องค์รัชทายาทก็ได้ถูกเขากำจัดไปเสียแล้ว

เขาจับดาบในมือไว้แน่น ราวกับมีความแค้นมากมายฝังอยู่

ดีมาก ดีมาก เขาช่างมาได้เวลาพอดี มาทันวันอภิเษกของหญิงร้ายชายเลวนั่น มาดูกันว่าเขาจะทำอย่างไรกับสิ่งที่ถูกสองคนนั้นโกหกหลอกลวงมานาน