ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 62

ตอนที่62รักใคร่

สัมผัสที่คุ้นเคยนี้ทำให้โล่หวินหลานรู้สึกอบอุ่นขึ้นนางบีบมือตอบกลับมือใหญ่

“เป็นอะไรหรอ?”น้ำเสียงเย็นเหยียบดังขึ้นใกล้หูนางสายตาของเขาตกลงที่ร่างของฉินหยิ่น

ฉินหยิ่นยังคงเงียบครึมทำไมถึงซวยขนาดนี้?

โล่หวินหลานใช้สองมือถูหน้าเขาไปมาใบหน้าเรียบเนียนไม่เหลือร่องรอยอะไรเลยเป็นหน้าที่สร้างความเดือดร้อนในตอนนี้เปผ้นอย่างมาก

“ก็ไม่ใช่เพราะเจ้ารึไงเมื่อกี้สาวใช้ในจวนเห็นเจ้าติดสินบนฉินหยิ่นด้วยถุงหอมลายปักนกหยวนหยางเย่หวินเห็นแล้วก็เลยโมโหไง”โล่หวินหลานพูดอย่างเหนื่อยใจยังไม่ทันเก็บเรียวนิ้วสวยก็ถูกมือใหญ่เกาะกุม

“พวกเขาสองคนก็อย่างนี้นั่นแหละชอบเถียงกันแค่สาวใช้ในจวนให้ข้าไล่พวกนางออกไหมแล้วเปลี่ยนชุดใหม่เข้ามา?”โม่ฉีหมิงถามอย่างไม่ใส่ใจแต่ไม่ใช่การถามแต่อย่างใดเหมือนจะลองใจโล่หวินหลานในที

โล่หวินหลานฟังแล้วก็ส่ายหัวทันที“ไม่เป็นไรๆพวกนางแค่รู้สึกประหลาดใจเวลานานไปเดี๋ยวก็ไม่แปลกใจหรือตกตะลึงกันแล้วแหละ”

สาวใช้ในจวนมีอย่างน้อยสิบหว่าคนอย่างมากสุดก็ร้อยกว่าคนหากจะไล่ทีเดียวหมดคนหลายคนตกงานพร้อมกันเยอะขนาดนี้คงไม่ดีเป็นแน่?

แต่นางลืมไปเรื่องหนึ่งสาวใช้ในสมัยโบราณจะเซ็นชื่อขายร่างกายชั่วชีวิตนี้ไม่ว่าจะเกิดแก่เจ็บตายล้วนต้องอยู่แต่ในจวนอ๋องหากให้พวกนางออกไปก็คือมีอยู่เรื่องเดียวคือการแต่งออกไปมีเลือดเนื้อเชื้อไขของทาสถึงจะแต่งงานออกมาได้ยกระดับให้สูงขึ้นยังไม่สู้อยู่รอท่านอ๋องหาคู่ครองที่ดีให้

“หวินหลานเจ้าคิดว่าพวกเราควรปล่อยพวกนางไป?”น้ำเสียงเยือกเย็นของโม่ฉีหมิงดังขึ้นข้างหูมีความรู้สึกเย็นยะเยือก

นางหัวเราะเสียงต่ำสายตามองไปที่โม่ฉีหมิงกล่าว“นี่ไม่ใช่การปล่อยแต่คือการใจกว้างพวกนางไม่ได้ทำผิดอะไร”

โม่ฉีหมิงจ้องมองนางดวงตาเรียวยาวคู่นั้นสะท้อนให้เห็นแสงบางอย่างสายตาเย็นชาคู่นั้นมองลงไปที่ร่างบางเต็มไปด้วยความอบอุ่นพลันยกยิ้มขึ้นอย่างไม่ตั้งใจจับมือนางแน่นๆ

ผ่านไปไม่กี่วันโล่หวินหลานก็รู้สึกถึงสาวใช้ในจวนเริ่มกลับมาเป็นปกติเริ่มเข้ากฎระเบียบทุกคราวที่โม่ฉีหมิงปรากฏตัวยิ่งก้มหน้าระมัดระวังเดินผ่าน

โล่หวินหลานเดินออกมาจากสวนเดินไปไหนก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของโม่ฉีหมิงวันนี้เป็นวันตัดไหมตัดไหมเสร็จแล้วก็สามารถหัดเดินได้แล้ว

“เห็นท่านอ๋องไหม?”โล่หวินหลานถามสาวใช้ที่เดินผ่านพลางจับไปที่แขนถาม

สาวใช้คนนั้นได้ยินข่าวคราวของท่านอ๋องกับนางก็รีบก้มหน้าก้มตาส่ายหัวไปมา“หวังเฟยหม่อมฉันไม่รู้เพคะพักนี้ไม่เห็นท่านอ๋องเลย”

โล่หวินหลานถอนหายใจเบาๆไปหาเองดีกว่าตั้งเยอะและไม่รู้ว่าโม่ฉีหมิงไปขู่อะไรพวกนางไว้แม้แต่พูดยังตะกุกตะกัก

พอเดินไปถึงห้องโถงก็เห็นฉินฟยิ่นเดินออกมาจากด้านในพอดียังหม่ทันที่โล่หวินหลานจะเปิดปากเขาก็รีบพูดอย่างร้อนรน“หวังเฟยท่านรีบไปดูท่านอ๋องเถอะท่านอ๋องอยู่ในห้องลับเมื่อกี้ยังรีบไล่ข้าออกมา”

“เกิดอะไรขึ้น?”โล่หวินหลานหรี่ตาลงใบหน้าเต็มไปด้วยคำถามคนก็เดินไปที่ห้องลับแล้ว

ฉินหยิ่นรีบสาวเท้าตามนางไปพลางถาม“หวังเฟยท่านไปดูเองเถอะ”

ห้องลับด้านนอกไม่มีสาวใช้เฝ้าอยู่สักคนโล่หวินหลานเดินเข้าไปในห้องลับเพียงลำพังข้างในเงียบมาก เดินเข้าไปข้างในอีกก็มีเสียงลมหายใจแผ่วเบาดังลอดออกมา นางรีบผลักประตูเข้าไปอย่างแรงโม่ฉีหมิงกำลังนั่งอยู่บนรถเข็นมือข้างนึงจับขาไว้ข้างนึงจับล้อรถเข็นบนใบหน้ามีความเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัส

เหงื้อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นบนหน้าผากเต็มไปหมดริมฝีปากซีดเผือดเพราะสีปากไม่มีความชุ่มชื่นทำให้ปากเริ่มลอกเป็นชั้นๆ

หลับตาแน่นจนเป็นเส้นตรงขนตาบรรจบกันแน่นคนทั้งคนมีความเจ็บปวดทรมานอยู่ในความรู้สึกที่อยากที่จะบรรยาย

“หมิงเจ้าเจ็บขาใช่ไหม?”โล่หวินหลานเห็นอย่างนั้นรีบไปพยุงเขาทันทีนางรู้ดีนี่เป็นแค่การเริ่มต้นความเจ็บปวดของหลังการผ่าตัดแต่คาดไม่ถึงว่าจะกินเวลานานขนาดนี้

“ออกไปอย่ามองนะข้าไม่เป็นไร.......”โม่ฉีหมิงกันฟันพูดออกมาอย่างทรมาน

เขาไม่อยากให้นางเห็นตัวเองทุกข์ทนเจ็บปวดทรมานในสภาพแบบนี้และไม่อยากให้นางต้องเป็นห่วงแต่ไหนแต่ไรมาเขาให้นางเห็นด้านที่ดีที่สุดของเขา เขาไม่อยากให้ความเจ็บปวดร่างกายแค่นี้ต้องมาทำให้นางขมวดคิ้ว

เขายื่นมือออกไปผลักนางอย่างเลือนรางแต่กลับถูกนางปัดมือออกน้ำเสียงเคร่งเครียดเอ่ยสูงขึ้น“นี่มันเวลาไหนแล้วนานขนาดแล้วเจ้ายังคิดจะปิดบังข้าอยู่อีกเจ้าคิดจะบอกข้าตอนสุดท้ายเลยใช่ไหม?ความเชื่อใจระหว่างเรามันหายไปไหนหมด?ยังไม่ปล่อยมืออีก?”

นางรีบปัดมือเขาทิ้งเขาก็รีบจับขึ้นมาอีกครั้งเห็นได้ชัดว่าเขาใช้อรงเฮือกสุดท้ายในการผลักนางออกไป

โล่หวินหลานไม่มีเวลาสนใจอะไรแล้วด้านหนึ่งก็คอยแกะมือที่เขาปิดบังออกด้านหนึ่งคอยแกะผ้าพันแผลออกแผลมีการฉีกขาดเลือดออกเยอะมากก่อนหน้านี้น่าจะมีอาการอย่างนี้เกิดขึ้นบนนั้นยังมีร่องรอยช้ำอยู่

นางกัดฟันจ้องเขาตาแทบถลนออกมาถึงจะอึดอัดใจขนาดไหนเขาก็ยังสามารถส่งมอบรอยยิ้มให้นางได้เสมอดูไปแล้วไม่ใช่คนที่เย็นชากับคนกับทุกเรื่อง

นางมองค้อนโม่ฉีหมิงยื่นมือไปบีบคอเขาแต่ขาที่ไม่รักดีกลับไปแตะโดนล้อรถเข็นโดนขัดไปหนึ่งทีดูเหมือนเขาจะได้จูบพื้นแทนแล้วล่ะนางหลับตาแน่นแต่ก็มีอ้อมกอดอันอบอุ่นรอรับอยู่ด้านล่าง

“หวินหลานไม่ว่าอะไรก็ตามที่มีผลต่อความรู้สึกของเจ้าข้าจะไม่ปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่”ไอร้อนจากเสียงแหบแห้งแผ่ซ่านไปทั่วข้างหูของนางรู้สึกจั๊กกะจี้เล็กหน่อย

พอเงยหน้าขึ้นก็ต้องพบกับสายตาดุจดังน้ำแข็งของเขานัยน์ตาใสดุจดั่งลำธารน้ำใสที่ไหลผ่านโล่หวินหลานเหมือนกับจะเห็นตัวเองสะท้อนอยู่นดวงตาของเขาทำให้คนซาบซึ้งตรึงใจ

แต่ดวงตาคู่นั้นกลับทำให้นางร้อนเป็นไฟขึ้นยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้เหมือนกับภูเขาไฟที่รอกันประทุขึ้นเหมือนจะแตกภายในชั่วพริบตาตรงหน้านาง นางทนไม่ไหวอีกต่อไปไขว่คว้าดิ้นเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของโม่ฉีหมิงแต่เขากลับกดหัวนางไว้ริมฝีปากเย็นเฉียบกดทับริมฝีปากบางจนแน่น

ขณะที่ริมฝีปากทั้งคู่แตะกันแล้วโล่หวินหลานรู้สึกไฟดูดทั้งตัวเขาจูบริมฝีปากบางอวบอิ่มอย่างดูดดื่มเหมือนไฟที่จะหลอมละลายเข้าเป็นร่างเดียวกับนาง

ขณะที่โล่หวินหลานเหมือนจะขาดหายใจ เขาถึงได้ปล่อยนางไป

“หวินหลานหลายครั้งแล้วนะ เจ้าก็ยังตื่นเต้นอยู่อีก!”เสียงแหบพร่าของโม่ฉีดังอยู่ข้างหูของนางมากับน้ำเสียงขี้เล่นและมีเสน่ห์

นิ้วของเขาค่อยๆเกลี่ยริมฝีปากที่ถูกจูบจนบวมเจ่อบวมๆแดงๆช่างเย้ายวนใจยิ่งนัก

โล่หวินหลานปัดมือเขาทิ้งอย่างแรงทั้งๆที่เขาเป็นคนช่วยโอกาสนางหัวเราะพลางตอบ“ใครพูด?เจ้าไม่มีน้ำยาต่างหาก!”

พึ่งพูดจบโม่ฉีหมิงก็โถมใบหน้าลงมาใกล้ผู้หญิงคนนี้กล้าว่าเขาไม่มีน้ำยา?

โล่หวินหลานที่ถูกเขาจ้องอยู่รู้สึกขนลุกทั้งตัวเหมือนกับจะรู้ว่านางจะพูดอะไรผิด

“จริงหรอ?”โม่ฉีหมิงยิ้มออกมาอย่างเย็นๆยื่นมือจับคางนางไว้

ยังไม่ทันฟังโล่หวินหลานแก้ตัวเขาก็จูบลงไปที่ริมฝีปากบางอย่างดุเดือดดั่งลมพายุมรสุมก็ไม่ปานครอบครองพื้นที่อาณาเขตในปางนางจนทั้งหมดดูดกลืนความรู้นึกคิดในตอนนั้นของนางไปจนหมด

ถูกเขาจูบอย่างรุนแรงไม่มีแรงแม้แต่จะขัดขืนโล่หวินหลานพึ่งรู้ที่มาของปลาหมอตายเพราะปาก

นางไม่กล้าสงสัยความสามารถและแรงของโม่ฉีหมิงอีกแล้ว