ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 67

ตอนที่67เรื่องตลก

บรรยากาศในห้องทรงพระอักษรเต็มไปด้วยความตึงเครียดเหล่าบรรดาองค์ชายนั่งอยู่กับที่ประจำตำแหน่งตัวเองที่เยียบเย็นหที่นั่งหินสละที่ถูกขัดจนแวววาวทำให้ทุกคนต่างเห็นแต่แสงไม่ชัด

ขณะนั้นเองบนบัลลังก์ก็มีเสียงขว้างตำราลงกับพื้นฮ่องเต้โกรธจนตัวสั่นยื่นมือตบที่โต๊ะอย่างแรง“แม่น้ำหวงเห๋อที่กำลังมีปัญหาอยู่พวกเจ้าไม่มีใครแก้ปัญหาได้เลยรึ?ข้าเลี้ยงพวกเจ้าไว้มีประโยชน์อะไร?”

หลังจากที่มีการเข้าพบเขาในพระตำหนักเฉินฮุยเสร็จเขาก็เรียกบรรดาองค์ชายเข้าห้องทรงพระอักษรถามถึงเรื่องที่เป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของบ้านเมืองในตอนนี้

เรื่องนี้จะไม่มีอะไรเลยแต่เงินทองที่หมดไปเป็นลังสองลังที่ถูกแจกจ่ายออกไปแต่เมื่อถึงหวงเห๋อกลับเหลือเพียงน้อยนิดเพราะปัญหาของประชาชนที่เจออยู่ยังไม่ถูกแก้ปัญหา

“รัชทายาทเรื่องนี้พ่อให้เจ้าไปจัดการเจ้าพูดสิว่าควรต้องทำยังไง?”ฮ่องเต้ที่คิดได้ว่าด่าไปก็ไม่มีประโยชน์ก็เลยใช้วิธีที่เห็นว่าสมควรที่สุดกับการแก้ปัญหาในครั้งนี้ขึ้น

รัชทายาทที่เห็นเรียกโดนชื่อตัวเองก็รีบก้าวเข้าไปหนึ่งก้าวรีบตอบ“ตอนนี้ลูกได้ส่งคนไปดูแลประชาชนพบว่ามีประชาชนที่เดือดร้อนเป็นจำนวนมากแล้วได้ให้คนจัดเตรียมเสบียงแบ่งแจกจ่ายประชาชนแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงที่พึ่งพูดจบก็มีเสียงถอนหายใจของฮ่องเต้ดังขึ้นเสียงโกรธดังขึ้น“สิ่งที่ข้าต้องการคือแก้ปัญหาของหวงเห๋อไม่ใช่การเข้าช่วยเหลือประชาชนที่ประสบภัยพิบัติ”

คนที่อยู่ด้านหลังเริ่มมองหน้ากันไปมาไม่มีใครกล้าช่วยรัชทายาทพูดองค์ชายที่อายุยังน้อยก็พยายามรีบหดตัวตัวเองทันทีให้ชางซิงเจียงมองไม่เห็นตัวเอง

โม่ฉีกมิงแววตาเย็นชามองลงกับพื้นหินอ่อนด้านล่างสองมือกำล้อรถเข็นแน่นบนใบหน้าที่สวมใส่หน้ากากอยู่ทำให้ทุกคนไม่เห็นสีหน้าที่แท้จริงของเขา

เวลาผ่านไปนานบรรยากาศในห้องทรงพระอักษรก็เยือกเย็นขึ้นทันใดนั้นเวินอ่ฮงก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวพูดเสียงต่ำ“ท่านพ่อลูกมีวิธีปัญหาของหวงเห๋อที่เป็นอยู่ในตอนนี้เป็นเพราะพวกเราแก้ไขไม่ตรงจุดตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือแก้ปัญหาต้องขุดคันดินเพิ่มทำเป็นขั้นบันไดกำหนดเวลาการทำความสะอาดแม่น้ำการขุดลอกให้หวงเห๋อไหลสะดวกพอถึงหน้าฝนถึงจะช่วยแก้ปัญหาภัยแล้งได้”

สีหน้าของฮ่องเต้ดีขึ้นใบหน้าเริ่มมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น“ดีๆๆไม่เสียทีที่เกิดเป็นลูกชายข้างั้นเรื่องนี้ข้าก็จะให้องค์ชายหกเป็นคนจัดการแล้วกัน”

พูดพลางยื่นป้ายรับราชโองการให้โม่ฉีหานโม่ฉีซิวที่มองป้ายราชโองการถูกชิงไปต่อหน้าต่อตารอยยิ้มบนใบหน้าไม่ได้ลดลงแต่มือที่อยู่ในแขนเสื้อกลับกำไว้แน่น

พอแก้ปัญหาที่สำคัญที่สุดในตอนนี้เสร็จสีหน้าของฮ่องเต้ดีขึ้นไม่ใช่น้อยจึงกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

ตอนที่ออกมาโม่ฉีหานตั้งใจเดินชนไล่โม่ฉีซิวแล้วอ้อมมาอยู่ด้านข้างโม่ฉีหมิง

“พี่สี่ไม่คิดใช่ไหมว่าข้าจะกลับมาได้?”โม่ฉีหานก้มตัวกระซิบข้างหูเขาเสียงเบาในน้ำเสียงมีความเย้ยหยันค่อยเน้นที่ละคำๆอย่างชัดเจน

สายตาของโม่ฉีหมิงเยียบเย็นลงทันตานัยน์ตาดำสนิทดุจดั่งหินแกรนิตแก้วหลุบตาลงต่ำทั้งตัวรู้สึกมีพลังอำนาจบางอย่างแผ่กระจายออกมาใบหน้าที่ถูกหน้ากากครอบไว้เย็นลง

น้ำเสียงเย็นชา“ในหัวของข้ามีเรื่องให้คิดมากเรื่องของน้องหกพี่ไม่มีเวลามานั่งคิดหรอก”

เขานิ่งทำเหมือนไม่ใส่ใจโม่ฉีหานยิ่งรู้สึกให้ความสนใจ

“พี่สี่เรื่องในหัวของท่านน่าจะไม่ได้คิดเรื่องของเจ้าเมืองหงเฉิงหรอกใช่ไหม?แล้วของหาเจอรึยัง?”โม่ฉีหานก้าวไปใกล้อีกก้าวประชิดข้างกายเขาน้ำเสียงต่ำทุ้มค่อยๆพูดทีละคำอย่างช้าๆชัดๆผ่านลอดเข้าไปในหูของเขา

เป็นอย่างที่เขาคิดเรื่องของฉินเจี้ยนโม่ฉีหานเป็นคนทำหรือโม่ฉีหานจะรู้เรื่องที่เขาจะกลับเมืองหลวงจึงให้คนไปจัดการเป้าหมายเพื่อเตือนเขาในนัยแล้วก็จะดูปฏิกิริยาของเขาด้วยให้เขารู้ว่าความลับถูกเขาโม่ฉีหานกำไว้

โม่ฉีหมิงยิ้มเย็นในใจสายตาแลดูน่าสงสารมองไปที่เขาพูดอย่างถอนหายใจ“น้องหกไม่โสว่ของหงเฉิงฆ่าตัวตายเองเจ้าไม่ต้องคิดแทนข้าหรอกสำหรับเรื่องของที่พูดข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไร”

ท่าทางไม่เป็นเดือดเป็นร้อนของเขาทำให้โม่ฉีหานขมวดคิ้วขึ้นสายตาจ้องเขม็งไปที่เขาที่แท้เขาวางกับดักไว้เขาเป็นคนก้าวเข้ามาเอง

แต่ว่าเขาต้องการให้โม่ฉีหมิงรู้อยู่แล้วว่าเรื่องนี้เป็นเขาที่ทำเองทำลายความห้าวหาญของเขา

พอรู้สึกตัวอีกทีโม่ฉีหมิงก็หมุนล้อรถเข็นไปทางสวนดอกไม้ในวังเขาก็รีบก้าวเท้ายาวตามไป

โม่ฉีหมิงที่พึ่งเข้าในสวนดอกไม้ก็เห็นศาลาที่เด่นอยู่ตรงกลางสวนมีร่างบางที่สวมชุดสีเขียวอ่อนอยู่กับผู้หญิงที่สวมชุดเป็นทาฃการสีม่วงกำลังรังควานนางอยู่ในใจเขารู้สึกโกรธเป็นไฟรีบหมุนล้อรถเข็นทางนั้นทันที

โม่ฉีหานที่อยู่ข้างหลังเห็นอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นรีบตามไปทันที

เห็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งดึงคอเสื้อของโล่หวินหลานอย่างแรงนางรู้แค่ว่าคอเสื้อนางนัดอยู่ที่คอแน่นกลัวว่าเดี๋ยวจะขาดอากาศหายใจตายก่อนขณะที่นางกำลังหายใจอ่อนอย่างรวยรินเสื้อก็ถูกคลายออกนางก็ค่อยตกลงสู่อ้อมกอดเย็น

คนที่ก้าวเข้ามามีอกใหญ่ผายกว้าง นางสำผัสได้ถึงความโกรธของเขา เขาโกรธจนตัวสั่นเทา ทำให้คนรอบกายรู้สึกขนลุก

“เย่เซียวโหล!เจ้าทำอะไร?”ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามดังมาจากข้างหลังเสียงนี้ทุกคนต่างรู้สึกคุ้นชินเป็นเสียงของโม่ฉีหาน

พอเขาเดินจากไปเย่เซียวโหลต้องอ่อนล้มพับลงอย่างดินเหนียวไร้เรี่ยวแรงลงกับเก้าอี้หลังสวยกลับมีเหงื่อผุดขึ้นเต็มหลังไปหมด

ทั้งๆที่เป็นความผิดของโล่หวินหลานทำไมทุกคนต้องเอาโทษทุกอย่างไว้ที่นางด้วยล่ะ?

นางเตะไปที่เสาศิลาข้างๆอย่างแรงรองเท้าอ่อนนุ่มถูกเท้านางสัมผัสโดนเสาศิลาเย็นๆจึงทำให้นางรู้สึกกัดฟันจนเจ็บ

สาวใช้รู้จักนิสัยนางดีต่างไม่กล้าเข้าไปปลอบนาง ได้แต่ยืนอยู่ข้างๆรอให้นางเดินจากไปถึงรีบตามหลังกันออกไป

โม่ฉีหมิงก้มหน้ามองสำรวจไปทั่วคอของโล่หวินหลานบนคอมีแค่รอยแดงอ่อนๆหนึ่งเส้นหากไม่ตั้งใจดูดีๆก็ไม่เห็นแต่สายตาของเขากลับมองด้วยความเจ็บปวด

โล่หวินหลานเห็นสีหน้าของเขาไม่ดีได้แต่มองรอยแดงรอบคอนางอย่างละเอียดนางก็เลยรีบดึงเสื้อตัวเองขึ้นปิดบังรอยช้ำพูดด้วยเสียงตัดพ้อ“ไม่ต้องดูแล้วรอยแค่นิดเดียว”

น้ำเสียงของเขาเย็นจนไม่สามารถเย็นได้อีก“อะไรคือแค่รอยนิดเดียว?เจ้าบาดเจ็บนิดเดียวก็ไม่ได้ทำไมถึงฉุดกระชากกับนางได้?”

“ไม่มีอะไรหรอกแค่ถกเถียงกันนิดหน่อยที่แท้นางก็คือคุณหนูสามตระกูลเย่ถึงว่าทำไมถึงหยิ่งยโสนัก”เห็นชัดว่าโล่หวินหลานไม่อยากพูดถึงอีกไม่อยากให้โม่ฉีหมิงลำบากไปมากกว่านี้

ถึงแม่นางจะทำให้เรื่องมันเล็กลงด้วยการให้เห็นว่าเป็นแค่เรื่องถกเถียงกันแต่โม่ฉีหมิงไม่ต้องเดาก็ดูออกว่าเรื่องมันเกิดอะไรขึ้นโล่หวินหลานเป็นคนที่ใครไม่ทำอะไรให้ไม่มีทางลงมือก่อนแน่มาวันนี้ฉุดกระชากกับเย่เซียวโหลได้ต้องเป็นเรื่องที่นางเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแน่

“ตระกูลเย่มีลักษณะนิสัยหยิ่งยโสย่อมมีที่มาที่ไปแต่พวกเราก็ไม่ต้องเป็นกังวลคราวหลังถ้าพบเจอเรื่องอย่างนี้อีกฉีกหน้านางไปเลยไม่ต้องไว้หน้า”

โม่ฉีหมิงพูดอย่างไม่ใส่ใจแสงในดวงตายิ่งอยู่ยิ่งมืดลงจ้องไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งไม่วางตาไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่พอดีกับที่เย้หวินเดินหยิบยาเข้ามา

“ทายาหน่อยจะได้หายเร็วขึ้น”โม่ฉีหมิงพูดเบาๆ

ยื่นมือรับยาจากเย้หวินหวินแล้วก็ค่อยๆทาลงไปที่คออ่อนของโล่หวินหลานช้าๆเนื้อครีมเย็นๆซึมเข้าตรงรอยแดงที่คอนางแรงฉุดกระชากที่เจ็บแสบค่อยๆทุเลาลงด้วยเนื้อยาเย็นๆ

พอทายาเสร็จทั้งสองก็พูดคุยหยอกล้อกันในสวนสักพักก็ไปรวมตัวกับทุกคนที่งานเลี้ยง