ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 77

ตอนที่77 การจากลา

ในค่ำคืนที่แสนสนุกทุกคนต่างก็คร่ำเคร่งอยู่ในนั้นและต่างก็เต้นรำไปไม่มีใครมาสังเกตตรงสุดมุมของตลาดนี้พวกเขาเกิดอะไรขึ้น

นี่เป็นครั้งแรกที่โล่หวินหลานสังเกตเห็นว่าโม่ฉีหมิงมีเสน่ห์มากขนาดนี้หลังจากที่เขาสวมใส่หน้ากากความหล่อเหลาของเขาทำให้ทุกคนรู้สึกน่าทึ่ง

นางเหมือนกำลังจะแสดงอำนาจของตนเองนางจับผ้าสีแดงขึ้นก้มหน้าลงเอาผ้าคล้องใส่ลำคอของเขาความเรียวยาวของนิ้วมือกำลังผูกหูกระต่ายให้เขาอย่างสวยงาม

“ข้าบอกว่าห้ามดึงออกก็อย่าดึงออก”นางตั้งใจพูดด้วยความทรงอำนาจและตั้งใจแสดงความเป็นเจ้าของต่อหน้าหญิงผู้นั้น

“ไม่ดึง”โม่ฉีหมิงพูดด้วยความโปรดปรานรักใคร่

สายตาของทั้งสองไม่ได้จับจ้องหญิงผู้นั้นอีกแต่กลับมองความวุ่นวายของตลาดซึ่งคนพลุกพล่าน ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนสนิทและใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้นทำให้หญิงสาวผู้นั้นยิ่งโมโห

มือของนางกำเป็นหมัดแน่นๆนางกัดริมฝีปากด้านล่างไว้นางกวาดสายตาที่เย็นชามามองเขาทั้งสองสีหน้าที่อยากเข้าไปจับเขาทั้งสองแยกออกจากกันแต่ก็มิกล้าทำเยี่ยงนั้น

นางกลัวสายตาอันเฉยชาของชายผู้นั้นถึงแม้เขาจะดูหล่อเหลาไม่มีฐิติแต่แววตาของเขาก็ทำให้นางหวาดกลัวเหมือนกัน

แววตายอันเปล่งประกายของโล่หวินหลานจู่ๆก็มองไปยังหญิงผู้นั้นหญิงผู้นั้นกำลังจ้องมองนางเหมือนกำลังจะกลืนกินนางไปสีหน้าให้เห็นถึงความเกลียดที่มีต่อนางและความรักใคร่ที่มีต่อโม่ฉีหมิง

เป็นหญิงสาวผู้ที่มีรักข้างเดียวอีกแล้วหรือโล่หวินหลานก้มหน้าลงมองใบหน้าที่เย็นชาของโม่ฉีหมิงทำไมมาพักผ่อนหย่อนใจยังต้องเจอเรื่องแบบนี้?หรือนี่เกิดเรื่องจากใบหน้าที่เจ้ามีมันไม่เหมือนใคร？

“สาวน้อยเอ๋ยฟ้ามืดลงแล้วทำไมยังไม่กลับบ้านกลับช่องบิดาเจ้าไม่เป็นห่วงหรือไง?”โล่หวินหลานขมวดคิ้วขึ้นและพูดถึงอยากให้นางอย่ามาร้องห่มร้องไห้แถวนี้อีก

“ที่นี่เป็นเมืองอูข้าจะกลับบ้านหรือไม่กลับบ้านมันเกี่ยวอะไรกับเข้า?”หญิงผู้นั้นใช้น้ำเสียงไม่ดีในการตอบกลับใบหน้าของนางเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาและกำลังเดินจากไป

หญิงผู้สวมใส่เสื้อสีแดงคร่ำเคร่งเข้าไปในท่ามกลางเสียงที่วุ่นวายที่เต็มไปด้วยผู้คนสัญจรไปมาทันใดนั้นหญิงผู้สวมใส่เสื้อสีแดงก็หายไปในพริบตาโล่หวินหลานจ้องมองไปสักพักแบบสติหลุด พอสติกลับมาอีกทีก็สังเกตเห็นเย่หวินกับฉินหยิ่นกลับมาแล้ว

เย่หวินทำสีหน้าเขินอายมองลงบนพื้นและฉินหยิ่นด้วยเช่นกันโล่หวินหลานเห็นว่าทั้งสองเหมือนจะไม่ปกติทำไมออกไปเล่นครู่เดียวกลับมาก็หน้าแดงขนาดนี้?

หรือว่าพวกเขา……

จู่ๆโล่หวินหลานก็เข้าใจขึ้นทันทีลืมเรื่องที่หญิงผู้นั้นมาสร้างเรื่องกวนใจนางดึงเสื้อของเย่หวินและยิ้มใส่นางอย่างมีเล่ห์สนัย

“เย่หวินเกิดอะไรขึ้น?ทำไมถึงต้องหน้าแดง?ฉินหยิ่นรังแกเจ้าหรือป่าว?”โล่หวินหลันจับมือของเย่หวินไว้ถามขึ้นด้วยสีหน้าเหมือนกังวลและมุมปากกระตุกขึ้นสื่อให้เห็นถึงรอยยิ้มที่หลบไว้ไม่ได้

“ไม่ไม่มีเจ้าค่ะ”เย่หวินก้มหน้ายิ้มแฉ่งสีหน้าของเหมือนหญิงสาวที่กำลังมีความรัก

โล่หวินหลานทำหน้านิ่วและเขม้นตามองฉินหยิ่นเขาถูกนางมองจนรู้สึกอายและหันหลังไปมองท้องฟ้าข้างนอกจู่ๆก็พูดขึ้น“ดาวบนท้องฟ้าเยอะมากเลย!”

ทุกคนต่างก็เงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าและทำหน้าทึ่งทักษะการเปลี่ยนเรื่องคุยของเจ้าก็แย่ไปนะ!ค่ำคืนนี้ไม่มีดาวแม้แต่ดวงเดียว

เทศกาลระบำผีของค่ำคืนนี้ก็ปิดท้ายไปด้วยเรื่องที่วุ่นวายจากเกิดจากหญิงสาวผู้นั้นตอนที่พวกเขากลับไปตอนโล่หวินหลานขึ้นรถนางไม่คิดเหลียวมองโม่ฉีหมิงเลยและระหว่างทางกลับไปก็ตั้งใจไม่พูดไม่จากับเขา

บรรยากาศบนรถเต็มไปด้วยความอึดอัดโล่หวินหลานหลับตาลงพยายามทำให้ตัวเองหลับแต่หัวสมองของนางคิดแต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้จนทำให้นางนอนไม่หลับสักที

ผ่านไปสักครู่หูของนางเหมือนมีมือใหญ่ๆของโม่ฉีหมิงมาสัมผัสผ่านมือของเขาค่อยๆจับแก้มของนางนิ้วของเขาค่อยๆจับแก้มของนางอย่างเบาๆทำให้หน้านางเริ่มร้อน

“ข้าไม่รู้จักนางส่วนเรื่องที่นางเอาผ้ามาถวายให้ข้า ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันผ้าที่ข้าชอบยังไงก็ผืนนี้ผืนเดียว”โทนเสียงแหบๆของโม่ฉีหมิงมีความอ่อนโยนปะปนอยู่คำอธิบายของเขาทำให้นางรู้แล้วว่าเขาใส่ใจนาง

นางแกล้งหลับไหลและพลิกตัวไปหน้าหันหลังทิศทางที่กำลังกลับขนตาอันหนายาวของนางสั่นขึ้นลงไปตามทางที่รถม้าวิ่งและรู้สึกไม่พอใจในการกระทำของหญิงสาวเมื่อกี้ถ้าเขาไม่ได้ถอดหน้ากากให้เห็นถึงใบหน้าที่หล่อเหลาหญิงผู้นั้นจะถวายผ้าผืนนั้นให้เขาอย่างเยี่ยงไร?

โม่ฉีหมิงเห็นการกระทำที่ดูเหมือนเด็กของนางเลยยื่นมือไปกุมมือนางเพื่อดึงนางเข้ามาใกล้ตัวเองนางจับมือตัวเองแน่นๆไม่ให้เขาดึงเขาจึงค่อยๆปล่อยมือนางเขาใช้โอกาสที่นางเผลอจับมือนางแล้วดึงนางเข้าไปใกล้โดยทันที

“หวินหลานห้ามเจ้าโกรธ”โม่ฉีหมิงจ้องตานางไว้ริมฝีปากบางๆของเขาขยับไปตามคำพูดน้ำเสียงของเขาเหมือนกำลังสั่งนาง

ทันใดนั้นถือโอกาสที่โล่หวินหลานยังไม่ได้เอ่ยปากพูดเขาประกบริมฝีปากของเขาลงไปริมฝีปากของนางอย่างรุนแรงโล่หวินหลานรู้สึกกับจูบที่นางไม่ได้เตรียมตัวและตอบจูบเขาไปแบบงงๆเวลาผ่านไปสักพักเขาค่อยๆถอนจูบออกจากริมฝีปากของนาง

ริมฝีปากที่ผ่านการจูบของเขาบวมแดงและเหมือนหนังจะลอกนางได้กลิ่นคาวจากเลือดออกจากริมฝีปากตัวเองนางแลบลิ้นออกมาเลียมีกลิ่นคาวเต็มปากเลยนางจ้องไปยังโม่ฉีหมิงสายตาของนางเหมือนกำลังจะด่าเขาชุดใหญ่

โม่ฉีหมิงรู้ว่าตัวเองป่าเถื่อนไปหน่อยแต่เขาก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ทุกอย่างที่จูบริมฝีปากของนางเหมือนมีอะไรบางอย่างฉุดรั้งเขาไว้จนไม่อาจถอนตัว

“หวินหลานเจ้าเป็นของข้าเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว”โม่ฉีหมิงแสดงความเป็นเจ้าของอย่างบ้าอำนาจและเหมือนคำพูดของเขาจะทรงอำนาจมากในค่ำคืนที่เงียบสงบ

หลังจากที่ทั้งสองกินมื้อเช้าเสร็จโม่ฉีหมิงและฉินหยิ่นก็หายไปเลยสิ่งที่ดีท่ีสุดที่พวกเขามาเมืองอูคือมาสัมผัสและเรียนรู้จุดเด่นของที่นี่นางควรซื้อของอะไรกลับไปเล่นสักหน่อย

โล่หวินหลานรู้ว่าโม่ฉีหมิงคิดอะไรอยู่มาสัมผัสถึงสิ่งที่เป็นจุดเด่นของที่นี่มาซื้อของฝากอะไรพวกนี้ล้วนเป็นข้ออ้างของเขาหมดถ้าบอกว่าพาฉินหยิ่นมาทำธุระนางถึงจะเชื่อ

แต่นางก็ไม่ได้ว่าอะไรตอนเช้าโม่ฉีหมิงมีธุระคงจะไปจัดการอะไรบางอย่าง

นางพักอยู่ที่ตำหนักซันส่วยแห่งนี้มานานขนาดนี้ยังไม่เคยเดินเที่ยวในนี้เลยโล่หวินหลานจึงลากเย่หวินไปรอบๆสวนนึกไม่ถึงว่ามันจะใหญ่ขนาดนี่นางรู้สึกน่าทึ่ง

“พระชายาเจ้าค่ะมาดูที่นี่เจ้าคะที่นี่มันชิงช้าเจ้าคะ”เย่หวินเรียกนาง

โล่หวินหลานเดินไปดูทิศเหนือของสวนมีกำแพงตรงมุมกำแพงมีชิงช้าที่สร้างด้วยโซ่เหล็กเพื่อความสวยงามของชิงช้าบนโซ่ยังประดับไปด้วยใบไม้และดอกไม้สดตรงพื้นมีแผ่นไม้ปูไว้ดูๆแล้วเหมือนจะสนุก

นางยื่นมือไปปัดๆแผ่นไม้และนั่งลงไปเย่หวินยืนอยู่ข้างคอยผลักนางเบาๆมีลมอันแผ่วเบาพัดผ่านหูของนางไปนางหลับตาลงและค่อยๆสัมผัสเสียงลมที่ยิ่งอยู่ยิ่งแรงเหมือนตัวเองกำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า

ถ้าเป็นอย่างนี้ไปตลอดก็คงดีชีวิตไม่มีความกังวลใดๆ

ในตำหนักซันส่วยแห่งนี้สิ่งที่นางชอบที่สุดก็คือชิงช้าเย่หวินเอาเสื้อคลุมออกมาคลุมไว้บนตัวนางพวกเขาใช้เวลาทั้งวันนั่งอยู่ที่นี่

“เย่หวินเจ้าเคยมาที่นี่กับหมิงอ๋องไหม?”โล่หวินหลานมองไปยังเย่หวินที่นั่งอยู่ข้างๆ

เย่หวินนั่งคิดไปสักพักแล้วตอบกลับ“นี่เป็นครั้งแรกหมิวอ๋องขาไม่ค่อยดีเลยไม่สะดวกออกมาข้างนอกบ่อยๆเจ้าค่ะ”

โล่หวินหลานพยักหน้าถ้าเป็นแบบนี้ตำหนักซันส่วยแห่งนี้และตำหนักซันส่วยที่เราไปครั้งก่อนเขาให้คนอื่นช่วยซื้องั้นหรือ?”

แสงแดดจากทิศตะวันตกค่อยๆสอดส่องกระทบมาทั่วพื้นที่เป็นแสงสีแดงสวยงามของยามเย็นแสงสีแดงค่อยๆเลือนหายไปจากท้องฟ้าโล่หวินหลานค่อยๆแกว่งชิงช้าไปชายแรงเย่อปรากฏตรงหลังนางทันทีทันใดและผลักนางแกว่งขึ้นอย่างรุนแรง

เสียงลมแรงพัดผ่านข้างหูของนางอย่างรุนแรงเหมือนตัวเองกำลังลอยไปกับลมนางจับโซ่เหล็กสองข้างไว้แน่นๆทันใดนั้นรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาและหันหน้ากลับไปมองที่แท้คือโม่ฉีหมิงนี่เองเหมือนจิตใจของนางกลับมาสงบอีกครั้งและเปล่งเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นสวนที่ไม่ค่อยใหญ่มากขนาดนั้น

“ฮ่าๆๆสูงขึ้นอีกหน่อย!”โล่หวินหลานหัวเราะอย่างสนุกสนาน

มุมปากโม่ฉีหมิงกระตุกขึ้นเหมือนเขากำลังเผยยิ้มออกมาเล็กน้อยผลักให้นางแกว่งสูงมากยิ่งขึ้นและมองผมของนางที่กำลังพริ้วไหวบนท้องฟ้ารู้สึกเหมือนทุกอย่างดีไปหมด