ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 79

ตอนที่79ลักพาตัว

เสียงที่ดังจากทางโน่นค่อยๆเบาลงพวกเขารีบเรียกพนักงานมาเก็บเงินโล่หวินหลานก็ไม่ได้ฟังอีกต่อไปแค่นี้ก็เกินพอแล้วเวินอ๋องพูดเรื่องอะไรที่ใส่ร้ายนางแบบเสียๆหายๆต่อหน้าเย่เซียวหลัวพอแล้วนางไม่อยากทนฟังอีกแล้ว

“เวินอ๋องตั้งใจพูดคำพูดพวกนี้ให้เย่เซียวหลัวได้ยินหรอ?”โล่หวินหลานมองหน้าโม่ฉีหมิงและถามขึ้น

สายตาของเขาแหลมคมเหมือนดาบแล้วค่อยๆกวาดสายตาไปมองประตูไม้บานนั้นอารมณ์ของเขาจะดีกว่าโล่หวินหลานได้ยังไง?เรื่ององค์รัชทายาทชอบโล่หวินหลานถึงแม้เรื่องนี้เขาจะรู้ดีแต่พอมาฟังจากปากของคนอื่นก็รู้สึกไม่สบายใจ

เขาพูดด้วยเสียงเย็นชาขึ้น“ไม่ฟังแค่ตั้งใจจะพูดเขาก็คืออยากจะทำให้เย่เซียวหลัวและชกุมารได้แตกแยกกันเมื่อสร้างความน่าเชื่อถือให้เย่เซียวหลัวและทำให้ความสัมพันธ์ของตระกูลเย่ดีมากยิ่งขึ้น

เป็นตระกูลเย่อีกแล้วหรือทำไมตระกูลเย่ชอบทำให้เกิดแต่เรื่องลำบากอยู่เรื่อยความไม่สงบสุขของราชวังก็มีอยู่แล้วยิ่งพวกเขาชอบมาสร้างความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนขึ้นและยังทำให้นางมีส่วนเข้าไปพัวพันกับเรื่องแบบนี้อีก

นางก็ยังกังวลอยู่เลยถ้าเย่เซียวหลัวเอาเรื่องที่องค์รัชทายาทชอบนางไปเปล่าประกาศให้คนอื่นรู้จะทำเยี่ยงไร?

นางกำลังคิดในใจและพูดออกมา”ดูเหมือนว่าเย่เซียวหลัวเริ่มที่จะเชื่อใจเขาแล้วแต่เจ้าไม่ได้เคยบอกหรอว่าตระกูลจะไม่ไปเกี่ยวข้องกับเรื่องในราชวังอีกไม่ใช่หรือ?แล้วทำไมเวินอ๋องยังทำแบบนี้อยู่?

แววตาของโม่ฉีหมิงดูสงบลงลูกตาอันคมดำของเขาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาแล้วพูดถึง“เขาคิดว่าถ้าเขาสามารถทำให้ความสัมพันธ์ของมารทยาทและเย่เซียวหลัวแตกกันก็เหมือนนั่งตกปลาเฉยก็ได้ปลาถ้าเป็นอย่างนี้ตระกูลเย่ก็จะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับองค์รัชทายาทเขาสามารถพูดคำพูดดีๆความสัมพันธ์ก็จะเป็นได้แค่เท่านั้น”

“เมื่อครู่เวินอ๋องตั้งใจจะใกล้ชิดเย่เซียวหลัวดูจากอย่างนี้แล้วความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ไม่ธรรมดา”โล่หวินหลานจับแก้วเหล้าไว้บนมือแล้วหมุนแก้วไปเรือยๆ

ฉินหยิ่นและเย่หวินอยู่ข้างๆกำลังฟังพวกเขาวิเคราะห์ความสัมพันธ์ต่างๆฟังแล้วเหมือนจะซับซ้อนมากๆแต่สุดท้ายก็อยากจะฟังต่ออยู่ดี

โม่ฉีหมิงยิ้มแห้งและตอบกลับ“ตั้งแต่ที่เวินอ๋องพาเย่เซียวหลัวกลับจากเย่นเหมียวไปจิงเฉิงเขาก็ได้วางแผนไว้เรียบร้อยถ้าเย่เซียวหลัวฟังคำพูดของเวินอ๋องเชื่อว่าองค์รัชทายาทชอบนางเย่เซียวหลัวจะทำอย่างไร?“

สายตาของเขามองมาที่โล่หวินหลานเหมือนกำลังรอคำตอบจากนาง

ตั้งแต่ที่องค์รัชทายาทและเย่เซียวหลัวยังอยู่ในท้องมารดาพวกเขาก็ถูกหมั้นหมายกันแต่องค์รัชทายาทกลับชอบหญิงอื่นเย่เซียวหลัวก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับองค์รัชทายาทเหมือนกันเวินอ๋องบางอย่างทำอะไรบางอย่างเพราะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเย่เซียวหลัวจะทำอะไร

และหลังจากที่วิเคราะห์เหตุผลต่างๆแล้วทำความเข้าใจความคิดของทุกคนโล่หวินหลานในใจมีเงื่อนงำอะไรบางอย่างอยู่แล้วและบวกกับเวินอ๋องพยายามตั้งใจทำดีกับเย่เซียวหลัวนางเดาออกอยู่แล้วเย่เซียวหลัวจะทำอะไร

“ถ้าเป็นอย่างนี้พวกเราช่วยพวกเขาก่อนไม่ดีกว่าหรือ?”โล่หวินหลานลืมตาโตๆมุมปากนางกระตุกขึ้นเผยยิ้มเบาๆ

“ได้”โม่ฉีหมิงพยักหน้า

พอทำความเข้าใจกับเรื่องทั้งหมดแล้วทั้งสองรู้สึกหายเครียดเบาๆเมื่อรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามต้องการทำอะไรก็ต้องรับมือกับมัน

อาหารบนโต๊ะเย็นหมดพอดีมีแค่ของหวานยังหายเย็นไม่เป็นโล่หวินหลานเอาขนมถั่วเขียวขึ้นมากินอีกรอบและจับแก้วที่อยู่บนโต๊ะดื่มแค่คำเดียวก็หมดแล้ว

ทันใดนั้นนางรู้สึกติดคอจนอยากไอขึ้นมาใบหน้าของนางเริ่มแดงโม่ฉีหมิงก็รีบไปช่วยนางทุบหลังใบหน้าอันเฉยชาของเขามองไปยังนางที่กระทำอะไรไม่ระวังแววตาของเขาดูค่อยๆใจเย็นลงและเทน้ำให้นางดื่มอีกรอบ

“นี่เป็นเป็นเหล้าเอาเถอะ“โล่หวินหลานไอเสร็จคิ้วของนางขมวดขึ้น

เย่หวินและฉินหยิ่นนึกว่าเกิดอะไรขึ้นสักทีที่แท้คือเอาผิดแก้วทั้งสองมองหน้ากันและยิ้มให้กัน

โม่ฉีหมิงถอนหายใจไปหนักๆและยกแก้วน้ำให้นางนางดื่มน้ำให้หมดแล้วคามือเขาแต่คอยังรู้สึกขมและร้อนแรงจนไปถึงในกระเพาะในท้องเต็มไปด้วยความร้อนแรงนึกไม่ถึงเลยว่าเหล้านี้จะแรงได้ขนาดนี้

“ดีขึ้นหรือยัง?ต้องว่าเจ้ายังไงดี?”น้ำเสียงของโม่ฉีหมิงเหมือนไร้ความอททนเขาค่อยๆก้มหน้าลงและใช้สายตาที่อ่อนโยนมองนาง

ใบหน้าของนางยังแดงอยู่ริมฝีปากบวมขึ้นเพราะจากการดื่มเหล้ามุมปากยังมีร่องรอยของเหล้าที่เมื่อกี้ดื่มหลงเหลืออยู่โม่ฉีหมิงจึงเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองค่อยๆเช็ดมุมปากของนาง

ผ่านไปสักพักหน้าของนางเริ่มแดงขึ้นอีกรอบนางกำลังจ้องมองการกระทำของโม่ฉีหมิงที่ดูอ่อนโยนรู้สึกเหมือนไม่อยากเชื่อเลยว่าเป็นเขา

“ไปกันเถอะ”โม่ฉีหมิงจับจมูกของนาง

เรื่องที่ได้ฟังก็ฟังจบแล้วเรื่องที่ต้องทำก็ทำแล้วการมาเที่ยวเมืองอูครั้งนี้ทำในเรื่องที่สำคัญที่สุดเสร็จก็ควรกลับจิงเฉิง

โล่หวินหลานตามหลังเขาไปและถามขึ้นแบบค้างคาใจ“ฉีหมิงเจ้ารู้ได้ยังไงว่าเวินอ๋องกับเย่เซียวหลัวจะมาเมืองอู?”

นางตามเขาเดินไปตามระเบียงทางเดินที่สุดซับซ้อนของภัตตาคารโม่ฉีหมิงตอบกลับ“เวินอ๋องอยากจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเย่เซียวหลัวกว่านี้ถ้าอยู่ในจิงเฉิงคงทำแบบเมื่อไหร่ไม่ได้พอดีช่วงนี้ที่เมืองอูมีเทศกาลนี่น่าจะเป็นแผนที่วางไว้ที่จะพาเย่เซียวหลัวมาที่นี่

โล่หวินหลานตอบอื้มไปสั้นๆน่าจะเป็นเพราะแบบนี้แต่ว่าโม่ฉีหมิงไม่ได้บอกความจริงไปทั้งหมดจริงๆเขาส่งคนไปสะกดรอยตามและจับจ้องเขาไว้ตลอดเวลา

พอกำลังจะถึงชั้นหนึ่งพนักงานที่ร้านเห็นพวกเขาลงมาและเดินไปต้อนรับพวกเขาและเอ่ยปากออกมาโอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ

ฟ้าตรงข้างนอกกำลังมืดสนิทเองนี่ก็เป็นบรรยากาศใหม่ๆอีกแบบนึง โล่หวินหลานใช้มือจับหัวของตัวเองพอเห็นถึงพ่อค้าแม่ค้าในตลาดกำลังขายของอย่างวุ่นวะวุ่นวายพวกเขาเดินอ้อมตลาดนางเข็นโม่ฉีหมิงไปยังทางลัดที่กลับตำหนักซันสุ่ย

คนพวกนั้นมือหนึ่งจับกางเกงมือหนึ่งถือดาบแล้วพุ่งไปทางโม่ฉีหมิงทันใดนั้นเองก็มีฝุ่นตลบอบอวลฉินหยิ่นถือดาบในมือแล้วจัดการคนพวกนั้นรอบนี้เสื้อตัวบนของพวกเขาขาดไปหมด

"เจ้าพวกเจ้าหยาบคาย......"แม่นางคนนั้นพูดขึ้น

"พวกข้าหยาบคายหรือแม่นางกันแน่ที่หยาบคลาย?"โม่ฉีหมิงกระตุกยิ้มที่มุมปากเขามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเจ้าเล่ห์

ฉินหยิ่นกลับเข้ามาพร้อมบอกว่าทางซอยเล็กนั่นมีคนมาอีกกลุ่มหนึ่ง

"อาหย่าหยุดเดี๋ยวนี้"เสียงของชายหนุ่มพูดดังขึ้นเสียงวิ่งของม้าก็ดังมาพร้อมกันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ร่างหนาสวมชุดสีครามในมือถือธนูเอาไว้แล้วจับที่ไหล่ของด้วนหย่าลากนางมาที่ข้างกายเขา

"พี่ใหญ่?ท่านมาได้อย่างไร?ปล่อยข้า！"ด้วนหย่าพูดและพยายามสะบัดมือเขาออก

ด่องห้วนทำหน้าตาจริงจังและหยุดไม่ให้นางได้ดิ้นไมาเขาหันหลังไปบอกกับทหาร：“พวกเจ้ามัดนางเอาไว้อย่าให้นางขยับได้เด็ดขาด"

กลุ่มคนจำนวนหนึ่งเดินเข้ามาและนำผ้ายาวออกมามัดที่ตัวของด่องหย่าพวกเขาแค่ทำตามคำสั่งเพียงเท่านั้น

"หมิงอ๋องข้าขอประทานอภัยอาหย่าอายุยังน้อยจึงได้มีความคิดที่ผิดๆขอให้ท่านได้โปรดเมตตา"ด่องห้วนยืนตรงหน้าโม่ฉีหมิงแล้วพูดขอร้อง

หากเขาไม่รู้ตัวตนของโม่ฉีหมิงทันเวลานั้นน้องสาวของเขาคงทำเรื่องร้ายแรงขึ้นแล้ว

เมื่อคืนหลังจากที่กลับมาจากงานเต้นรำภูตผีด่องหย่าก็โมโหมาก นางเกรี้ยวกราดกับสาวใช้ ทำร้ายข้าวของในห้อง ไม่ว่าใครจะพูดยังไงนางก็ไม่ฟังสุดท้ายด่องห้วนจึงสั่งคนไปสืบมาเขาถึงได้รู้ว่าน้องสาวถูกชายท่านหนึ่งสั่งสอน

จากนั้นเขาจึงให้คนไปสืบประวัติของชายผู้นั้นไม่คิดว่าเขาจะเป็นหมิงอ๋องที่เลื่องชื่อ

ในคืนนั้นเองเขาก็อยากบอกความจริงกับด่องหย่าจึงได้รู้ว่าตราประทับของเขาหายไปแล้วถามจากสาวใช้จึงได้รู้ว่านางแอบเอาตราประทับของเขาไปจึงได้รีบพาคนออกมาตามหาหางกลัวว่านางจะทำความผิดลงไปไม่คิดเลยว่าสุดท้ายเขาก็มาช้าไปก้าวหนึ่ง

ตอนนี้ตัวเขาเองก็เต็มไปด้วยเหงื่อเพราะเบื้องหน้าของเขาคือหมิงอ๋องที่เลื่องชื่อจึงมีความกลัวอยู่บ้าง

ไม่รู้ว่าเขาจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรหวังเพียงแต่ว่าเขาจะยอมปล่อยพวกตน