ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 90

ตอนที่ 90 ความจริง

เมื่อมาถึงตำหนักของฮองเฮา ก็เห็นวี่จื่อยืนอยู่หน้าประตูคุมโถหินอยู่ โถหินถูกปิดด้วยผ้าสีขาว ไฟจากเตาลุกโชนขึ้นมาไม่หยุด มันทำให้ยาในโถเดือดไม่หยุด กลิ่นโชยออกมานอกโถ

วี่จื่อใช้ผ้าเย็นยกโถออกมา แล้วเทยาใส่ชาม จากนั้นก็ยกมันขึ้นมาเมื่อหันมาก็เห็นเย่เซียวหลัวยืนอยู่

“คุณหนูเย่ ท่านมาทำไมไม่ส่งเสียงล่ะ? ฮองเฮาอยู่ด้านใน” วี่จื่อตกใจนิดหน่อย คิดไม่ถึงว่าคนที่มาจะเป็นเย่เซียวหลัว

เย่เซียวหลัวยิ้ม ในอากาศมีแต่กลิ่นยา นางเลยถามว่า “วี่จื่อ ยานี่ต้มให้ใคร?”

เมื่อพูดถึงยา วี่จื่อก็สีหน้าไม่ดี แล้วพูดว่า “เมื่อคืนฮองเฮาตากลมจนล้มป่วย ยานี่ของฮองเฮา”

ป่วย? เย่เซียวหลัวอึ้งไป ฮองเฮาร่างกายแข็งแรง ทำไมจู่ๆถึงได้ล้มป่วยได้?

“วี่จื่อ เจ้าเอายาให้ข้าเถอะ เดี๋ยวข้ายกไปให้พระนางเอง” เย่เซียวหลัวยื่นมือไปรับยามา มือของนางไม่เคยทำงานหนัก ในสายตาของวี่จื่อ มันก็เหมือนของสด

วี่จื่อมองไปที่มือคู่นั้น แล้วก้มหน้าดูมือของตัวเอง รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมเลย นางเป็นคุณหนูสามตระกูลเย่ฐานะสูงส่ง ยังจะมาแย่งหน้าที่นางอีก วี่จื่อยิ้มแล้วพูดว่า “ได้ ถ้างั้นรบกวนคุณหนูเย่แล้ว”

พูดจบนางก็ยื่นชามยาให้กับเย่เซียวหลัว เมื่อนางจับไปที่ก้นชาม ก็เก็บมือกลับมาทันที มันร้อนมาก ยาในชามหกออกมาถูกกระโปรงของนาง เปื้อนไปถึงรองเท้า

“โอ้ย” เย่เซียวหลัวถูกลวก ก็รีบหลบ สายตาของนางโกรธ แล้วจ้องไปที่วี่จื่อ จากนั้นก็ตำหนินาง “เจ้าทำอะไร? ข้ายังไม่ได้ถือดีดีเลยเจ้าปล่อยทำไม? ตั้งใจจะให้ข้าถูกลวกใช่ไหม?”

ใครจะคิดว่าวี่จื่อกลับร้องไห้ แล้วพูดว่า “คุณหนูสาม ข้าน้อยเอาชามให้ท่านแล้ว ท่านไม่ได้ถือให้ดีเอง หากท่านเป็นอะไรขึ้นมา ต่อให้ข้าน้อยมีเก้าชีวิตก็ไม่พอให้ชดใช้”

เย่เซียวหลัวยื่นมือไปแช่น้ำเย็นแล้วก็รู้สึกดีขึ้น กลับมาได้ยินวี่จื่อพูดแบบนี้อีก นางคิดว่าก็มีเหตุผล ไม่มีใครกล้าทำให้นางไม่พอใจหรอก อีกทั้งวี่จื่อยังเป็นคนโปรดของฮองเฮาด้วย แค่จุดนี้ นางจะพาลใส่วี่จื่อไม่ได้

ดังนั้น นางทำได้แค่ทน

“เอาล่ะ เจ้าไปเทยามาให้ฮองเฮาใหม่เถอะไป หากทำให้พระนางทานยาผิดเวลามันจะไม่ดี เจ้าจะมีโทษเอา” เย่เซียวหลัวเหลือบไปมองนาง แล้วพูดว่า “เสียอารมณ์” แล้วเดินเข้าห้องไป

นางเดินไปพร้อมกับการทนเจ็บ ขาด้านซ้ายของนางถูกลวก วี่จื่อมอง แล้วก็ยิ้ม รู้สึกเหมือนยังไม่พอใจ

“ฮองเฮาเพคะ” เมื่อเข้ามาในห้อง เย่เซียวหลัวเรียกเย่ฮองเฮา แล้วก็นั่งลงที่ข้างเตียง แล้วยื่นมือที่แดงก่ำไปให้เย่ฮองเฮาดู

เย่ฮองเฮากำลังเอนตัวนอนพักอยู่ เมื่อได้ยินเสียงอันน้อยอกน้อยใจของเย่เซียวหลัวเรียกนาง ก็ลืมตาขึ้นมา แล้วพูดว่า “เมื่อกี้ข้าได้ยินหมดแล้ว วี่จื่อล่วงเกินเจ้านายต้องทำโทษ เดี๋ยวข้าจะให้หมอหลวงหลี่มาทำแผลให้เจ้า”

ที่แท้ฮองเฮายังคงเอ็นดูนางอยู่ เย่เซียวหลัวรู้สึกดีใจไม่น้อย ดูท่าวี่จื่อต่อให้เป็นคนโปรดก็ไม่ได้มีอะไร ขอเพียงฮองเฮายังเอ็นดูนาง เรื่องที่นางจะพูดก็ไม่ยาก

วี่จื่อยกยาชามใหม่เข้ามาให้พอดี นางยกเข้ามาอย่างระมัดระวัง แล้ววางไว้ที่โต๊ะ

“ฮองเฮาเพคะ ได้เวลาทานยาแล้วเพคะ ......” วี่จื่อยกช้อนขึนมา แล้วเป่า ลองพิษก่อนแล้วยื่นป้อนให้ฮองเฮา

แต่ว่าฮองเฮาไม่ลืมตาขึ้นมามอง แล้วพูดว่า “วี่จื่อ เมื่อกี้เจ้าทำยาหก ทำให้หลัวเอ๋อบาดเจ็บ ออกไปตบปากตัวเองยี่สิบครั้ง”

ช้อนในมือของวี่จื่อหล่นลงไปในชาม ร่างกายของนางสั่น ร้องขอให้อภัย หวังว่าเย่ฮองเฮาจะยอมละเว้นโทษให้นางสักครั้ง แต่ว่า มันไม่เป็นผล

“ไปซะ อย่าให้ข้าต้องพูดเป็นครั้งที่สอง” เย่ฮองเฮาตะคอก

วี่จื่อออกไปอยากถอดใจ ไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงตบหน้าดังขึ้น เสียงดังมาเข้าหูของเย่เซียวหลัว

เย่ฮองเฮาเป็นคนเด็ดขาด แต่ว่าเย่เซียวหลัวไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไร สาวใช้ทำผิดลงโทษ ก็เป็นเรื่องปกติ

“หลัวเอ๋อ เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอะไรหรอ?” เย่ฮองเฮาเดาได้ว่าที่เย่เซียวหลัวเข้าวังมาจะต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ หากแค่มาถวายพระพรจะต้องลากพี่ชายสองคนของนางมาด้วย

ความคิดของนางปิดเย่ฮองเฮาไม่ได้เลย เย่เซียวหลัวเองก็ไม่ได้คิดจะปิดนาง พูดมันออกไปเลยตรงๆล่ะกัน นางหลับตาแล้วเริ่มร้องไห้

โล่หวินหลานถอนหายใจ ไม่รู้ว่าต่อจากนี้นางจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง

นางลงจากหน้าต่างแล้วเดินไปดื่มชา

ด้านล่างโรงเตี๊ยมที่ตรอกเล็กๆมุมหนึ่ง มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็นกำลังเงยหน้ามองขึ้นไปอยู่ สายตาของเขามองไปที่หน้าต่างชั้นสอง สายตาของเขานิ่งมาก เขาเลื่อนเก้าอี้จากไปอย่างไร้ความรู้สึก

ตั้งแต่วันที่พระชายาออกจากจวนไปวันนั้น ท่านอ๋องก็ไม่มีความสุขเลย ขังตัวเองอยู่แต่ในห้องหนังสือ ข้าวก็ไม่กิน แขกมาก็ไม่พบ เมื่อฉินหยิ่นมีโอกาสเข้าไปดูในห้อง เห็นเขาเอาแต่นั่งมองปิ่นหยกลายดอกบัวที่แตก บนโต๊ะมีแต่รูปของพระชายาเต็มไปหมด

หลังจากนั้น เขากับเย่หวินก็ไปตามหานางตามโรงเตี๊ยมต่างๆ ในที่สุดก็รู้ว่าพระชายาอยู่ที่ไหน ก็เลยรีบไปบอกท่านอ๋อง

ท่านอ๋องมาที่โรงเตี๊ยม แต่ไม่ขึ้นไปหานาง เขาจะมาที่นี่นั่งมองห้องของพระชายาวันละสองสามชั่วยาม

เมื่อทั้งสามคนกลับมาถึงจวนอ๋อง โม่ฉีหมิงจู่จู่ก็พูดขึ้นมาว่า “ฉินหยิ่น เจ้าไปทำความสะอาดห้องข้า แล้วตกแต่งให้มันเป็นห้องหอ”

ฉินหยิ่นคิดว่าตัวเขาฟังผิด เขาร้องแล้วถามซ้ำอีกรอบ “ท่านอ๋อง ตกแต่งเป็น อะไรนะ?”

โม่ฉีหมิงเลื่อนเก้าอี้รถเข็นไป แล้วพูดใส่หูฉินหยิ่นว่า “ห้องหอ”

ทั้งสองคนอึ้งไป มองหน้ากัน พวกเขาคิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นอีก แต่ว่าพระชายาทำสงครามเย็นกับท่านอ๋องอยู่ หรือว่าจะไปบังคับนางกลับมาแต่งงาน?

แต่ว่าพระชายาก็แต่งงานกับท่านอ๋องไปแล้ว หรือว่าจะตกแต่งห้องหอเพื่อง้อพระชายา?

“เรารีบไปทำเถอะ ขอแค่ท่านอ๋องกับพระชายาดีกันก็พอแล้ว” เย่หวินดึงมือของเขา สีหน้าของนางจริงจังมาก

ที่ทั้งคู่ทะเลาะกันก็เพราะพวกเขา หากตอนนั้นไม่เพราะฉินหยิ่นไม่ยอมพูด เย่หวินก็คงไม่พูดเพื่อช่วยฉินหยิ่นให้ไม่ต้องถูกลงโทษ อีกทั้งก็ไม่ทำให้ท่านอ๋องกับพระชายาต้องผิดใจกัน

ฉินหยิ่นรู้ว่าเย่หวินคิดอะไร เขาก้มหน้ามองนาง แล้วจับมือของนางเอาไว้