ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 306

ตอนที่ 306 ชายชราพิการ

ด้วยเหตุนี้กลับทำให้หลินซินเยียนยิ่งพอใจ ใบหน้าท่าทางหัวเราะของนาง กลับทำให้เหล่าหลิวมองด้วยความทึ่ง ยิ่งสับสนไปกันใหญ่ เรื่องแบบนี้หากเป็นช่างฝีมือคนอื่นใครจะสามารถยอมรับได้ แต่นางกลับเห็นว่าเป็นเรื่องดี คาดไม่ถึงว่าจะยอมรับอย่างง่ายดาย

ถือโอกาสในขณะที่หัวหน้าโรงอาวุธเผลอ เหล่าหลิวก็แอบยกนิ้วหัวแม่โป้งให้กับนางอีกครั้ง เพื่อบรรลุภารกิจ สหายหลินทั้งยอมหักยอมงอ สุดยอดมาก!

หัวหน้าโรงอาวุธมอบหมายงานเสร็จ ทั้งกำชับอีกหลายประโยคว่าบรรดาของเล่นของนายน้อยแห่งจวนอ๋องจะต้องทำอย่างประณีตเท่านั้น จึงค่อยยอมปล่อยให้คนทั้งสองออกไป เมื่อทั้งสองหันกลับก็เห็นผู้จัดการคนหนึ่งนำคนคู่หนึ่งเดินเข้ามา

“คารวะใต้เท้าจั่วเซี่ยง!” หัวหน้าโรงอาวุธเมื่อเห็นคนก็รีบประสานมือทำความเคารพ

คนในที่นั้นเห็นหัวหน้าโรงอาวุธทำความเคารพก็ทำตาม แม้กระทั่งหลินซินเยียนก็ยังทำความเคารพอินฉีพร้อมกับทุกคนด้วยท่าทางที่แข็งทื่อ ภายในใจของนางกลับตกใจ นึกไม่ถึงว่าจะพบอินฉีในที่แห่งนี้เสียได้ อีกทั้งด้านหลังของเขายังมีชายชราพิการคนหนึ่งติดตาม ชายชราผู้นั้นดูเหมือนขาจะไม่ค่อยดี ในยามที่เดินก็จะโขยกเขยก

อินฉีโบกมือห้าม หัวหน้าโรงอาวุธที่เพิ่งจะทำความเคารพเสร็จก็สั่งให้คนย้ายเก้าอี้มา “ไม่ทราบว่าท่านเสนาฯอินจะมาเยือน จึงขาดการต้อนรับไปบ้าง หวังว่าท่านเสนาฯอินอินจะไม่ถือสานะขอรับ”

“ท่านเกรงใจเกินไปแล้ว” ยามที่อินฉีอยู่ต่อหน้าผู้คน ท่าทางมักจะสง่างามอยู่เสมอ หากไม่เคยเห็นฉากเบื้องลึกของเขา หลินซินเยียนก็อาจถูกหลอกลวงไปกับความสง่างามที่อยู่เบื้องหน้า

นางตกใจจนลืมที่จะหลบเลี่ยงสายตา ซึ่งกลับทำให้อินฉีมองมาด้วยความประหลาดใจ เขาขมวดคิ้วพลันถามกับหัวหน้าโรงอาวุธ “สองท่านนี้คือ….”

“อ้อ นี่คือช่างฝีมือในโรงงานอาวุธของพวกเราขอรับ ฝีมือของพวกเขาไม่เลว ก่อนหน้านี้ข้ายังมอบหมายให้พวกเขาทำของเล่นเด็กให้กับนายน้อยแห่งจวนอ๋องขอรับ” หัวหน้าโรงอาวุธรีบทำการแนะนำอย่างสั้นๆ

“อ๋องอู่เซวียนเคยมาหรือ?” อินฉีขมวดคิ้ว นัยน์ตาทั้งคู่ลุ่มลึกดั่งวารี

หัวหน้าโรงงานอาวุธพยักศีรษะ “มาเมื่อคืนขอรับ ต้องการให้โรงงานอาวุธข้าทำของเล่นเด็กเล็กให้กับนายน้อย”

“อ้อ...อินฉีก้มหน้าโดยที่ไม่รู้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่ แต่ในเสียงตอบรับนั้นกลับมีความหมายแฝงบางอย่าง

หลินซินเยียนทราบดีว่าอินฉีเป็นผู้ที่ฉลาดเฉลียวมากที่สุดคนหนึ่ง เขาสามารถวิเคราะห์ข้อมูลจากสิ่งผิดปกติเหล่านี้ออกมาเป็นข้อมูลที่เขาต้องการได้อยู่เสมอ การเคลื่อนไหวของโม่จื่อเฟิงที่ดูเป็นเรื่องปกติ แต่ทว่าสำหรับคนอย่างอินฉีแล้วกลับไม่ใช่เรื่องธรรมดา ที่เขาน่ากลัว ก็คือในขณะที่กำลังคาดเดาวัตถุประสงค์ของโม่จื่อเฟิง

แต่อินฉีก็มิได้ใคร่ครวญนานเกินไป พลันหัวเราะเงยหน้าขึ้นมากล่าวกับเจ้าของโรงงานว่า “กล่าวอย่างไม่ปิดบังหัวหน้า วันนี้ที่ข้ามาก็เพราะมีเรื่องที่ต้องรบกวนหัวหน้าฯ”

“ท่านเสนาฯอินเกรงใจเกินไปแล้ว ท่านมีเรื่องใดก็โปรดสั่งมาได้เลยขอรับ” เจ้าของโรงงานยิ้มอย่างประจบสอพลอ ภายในใจกลับเกิดความงงงวย สองวันติดกันแล้วที่โรงงานอาวุธมีคนใหญ่คนโตมาเยือน หัวใจดวงเล็กๆของเขาจะรับไหวได้อย่างไร? และก็ยังไม่ทราบว่าบุคคลตำแหน่งใหญ่โตนี้จะเสนอคำร้องอะไรบ้าง

อินฉีทำตามมารยาท ดังนั้นจึงค่อยกล่าวไปตามขั้นตอน “กล่าวตามตรง ชายชราคนของข้าต้องการช่างฝีมือของโรงงานอาวุธช่วยเหลือในการสร้างสิ่งของบางอย่าง” เขาชี้ไปยังชายชราพิการที่อยู่ข้างๆ

นางกล่าวได้อย่างมีเหตุมีผล แววตากลับทอดลงบนข้อมือชายชราผู้พิการ บนข้อมือนั้นมีรอยแผลเป็นหนึ่งแห่ง นางเคยเห็นรอยแผลเป็นนั้นและไม่อาจที่จะลืม

“เจ้าเต็มใจที่จะทำรองเท้าจริงๆหรือ?” ในยามนี้หัวหน้าโรงอาวุธยิ่งมองหลินซินเยียนยิ่งเจริญตา เจ้าหนุ่มนี่ได้ช่วยแก้ไขปัญหายากๆของเขาได้หลายครั้งหลายครา เขาจึงตัดสินใจอย่างลับๆ ถ้าหากเจ้าหนุ่มทำของเล่นและรองเท้าเสร็จดีแล้ว จะต้องตบรางวัลอย่างงาม

“ข้าเต็มใจขอรับ” หลินซินเยียนยิ้มพลางพยักหน้า ไม่ได้แสดงท่าทีฝืนใจเลยแม้แต่นิด

หัวหน้าโรงอาวุธพยักหน้ารับ หันกลับไปกล่าวกับอินฉี “ท่านเสนาฯอิน ท่านอย่าเห็นว่าเขาอายุยังน้อย ทว่าฝีมือนั้นดีมากเลยนะขอรับ ในเมื่อเขามีความเชื่อมั่น ไม่สู้ให้โอกาสให้เขาได้ลองสักครั้งหน่อยหรือขอรับ?”

อินฉีขมวดคิ้วมองหลินซินเยียน สายตาที่ตวัดมานั้นดูเหมือนต้องการที่จะเห็นบางสิ่งบางอย่างจากใบหน้าของนาง สายตาเช่นนี้ทำให้หลินซินเยียนขาดความมั่นใจอยู่บ้าง กลัวว่าจะถูกเขาจำได้ แต่ขณะที่นางคิดว่าเกือบจะล้มเหลว อินฉีก็เลื่อนสายตาออกไป

“ตกลง ให้เขาลองดู” หลังจากที่อินฉีเห็นชอบ หัวหน้าโรงงานจึงค่อยถอนหายใจ

เพื่อให้หลินซินเยียนทำรองเท้าออกมาพอดีกับเท้า อินฉีจึงให้ชายชราพิการอยู่ในโรงงานอาวุธ ชั่วคราว จนกว่ารองเท้าจะทำเสร็จดี จึงแสดงการความกระตือรือร้นว่ายังมีห้องว่างถัดจากตนให้ชายชราได้พัก

แต่ใครก็ไม่อาจจะทราบได้ว่า ลึกลงไปในรอยยิ้มของหลินซินเยียนมีประกายแห่งการคำนวณ การปรากฏตัวของชายชราเป็นโอกาสสำหรับนาง และยังเป็นโอกาสสำหรับเซียวฝาน!