ตอนที่396ยกผู้หญิงให้
น่าเสียดายอินฉีที่แท้เป็นมหาเสนาบดีแล้วยังทำให้ผู้คนอ่านความคิดเขาออกผ่านทางสีหน้าของเขา
ทั้งสองคนพูดคุยกันอีกครั้ง พอคุยจบ ใจของฉินชิงเฟิงก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างเห็นได้ชัดทั้งหัวเต็มไปด้วยใบหน้าที่งดงามและเรือนร่างที่เซ็กซี่ของหลินซีนเยียนส่วนอินฉีก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะเดินออกไปแต่อย่างใดแถมมีท่าทีว่าจะพูดคุยความในใจกับเขาอีกตางหาก
“ฉินเฉิงจู่ยังมีกิจอันใดอีกรึ?”อินฉีนัยน์ตามีเลศนัยถามฉินชิงเฟิงที่นั่งไม่ติดอย่างจงใจ
ฉินชิงเฟิงยิ้มออกมาอย่างเขินๆโบกมือปัดๆไปมา“ไม่มีไม่มีพูดตรงๆกับท่านเลยนะวันนี้สำหรับข้าฉินโม่วเหรินถือเป็นวันที่ดีก่อนหน้านั้นได้เจอแม่นางที่ทั้งรูปร่างหน้าตาท่าทางงดงามกำลังเตรียมที่จะรับนางมาเป็นภรรยาคืนนี้ดังนั้นก็เลย....เหอเหอ....”
”“ค่ำคืนวันวิวาห์ข้าเข้าใจแล้วล่ะ”อินฉียิ้มบางๆพูดตามหลักแล้วในเวลาแบบนี้เจ้าของบ้านก็พูดถึงขั้นนี้แล้วแขกบ้านแขกเรือนก็ควรจะกลับไปได้แล้วแต่อินฉีกลับไม่พูดถึงเรื่องไปกลับพูดออกมาว่า:“ข้าก็ได้ยินมานานแล้วว่าฉินเฉงจู่เกิดในดงดอกไม้งามมีเสน่ห์จนหญิงทั่วทั้งเมืองลุ่มหลงสามารถทำให้ฉินเฉิงจู่หมายตาได้จะต้องเป็นสาวงามที่แตกต่างจากหญิงทั่วๆไปเป็นแน่ไม่รู้ว่าจะขอให้ข้าได้รู้จักได้หรือไม่?”
“ท่าน...”ฉินชิงเฟิงแทบจะไม่คาดคิดเลยว่าอินฉีจะกล้าพูดแบบนี้ออกมาสีหน้าตกใจไปสักพักชี้นิ้วส่ายไปมาใส่อินฉีพร้อมพูดว่า“ท่านอินคงจะห่างหายไปนานสินะผู้ชายด้วยกันข้าฉินโม่วเหรินเข้าใจได้เดินทางข้ามทะเลทรายต้องใช้เวลาเกือบเดือนท่านอินมีความต้องการด้านนี้ข้าฉินโม่วเหรินก็แน่นอนว่าจะไม่ให้ท่านผิดหวังแต่ว่าพี่น้องจะใช้ภรรยาร่วมกันไม่ได้วันนี้นางสนมคนนี้ฉินโม่วเหรินมิอาจแบ่งนางให้ใครได้แต่ว่าเจ้าวางใจเถอะในเมืองชุนแห่งนี้จะต้องหาสาวงามที่ท่านอินพอใจได้เป็นแน่”
ฉินชิงเฟิงคิดว่าอินฉีพูดแบบนั้นมีความหมายว่าต้องการผู้หญิงจากเขา เขาที่เป็นคนเจ้าชู้ไม่ได้คิดว่าเป็นปัญหาอะไรถึงขนาดในความคิดของเขาผู้ชายจะสนใจผู้หญิงนั้นเป็นเรื่องปกติเมื่อก่อนเขาคิดว่าท่านอินนั้นแปลกแยกไม่ใช่คนประเภทเดียวกับเขาเลยมีระยะห่างกันวันนี้ท่านอินกลับพูดขึ้นมาแบบนั้นเขากลับรู้สึกว่าเขาสองคนเหมือนจะสนิทชิดใกล้กันเข้ามาหน่อย
“อ้อ...อย่างนั้นสินะงั้นข้าก็ขอขอบคุณท่านฉินเฉิงจู่ล่วงหน้าละกัน”อินฉีพูดจบก็โค้งคำนับแก่ฉินชิงเฟิงหนึ่งรอบ
ฉินชิงเฟิงก็โบกมือปัดๆอย่างสุภาพก็เป็นเวลาพอดีกับที่แม่นมคนหนึ่งที่กดหลินซีนเยียนลงไปมาถึงหน้าประตูแม่นมมีสีหน้าแปลกๆราวกับมีเรื่องอะไรบางอย่างจะพูดกับฉินชิงเฟิงแต่ว่ามีแขกอยู่นางเลยไม่สะดวกพูด
“เข้ามาเถอะท่านอินไม่ใช่คนนอก”ฉินชิงเฟิงโบกมือเรียกแม่นมคนนั้น
แม่นมพยักหน้ารับเข้ามาในบ้านแล้วทำความเคารพทั้งสองคนก่อนแล้วก็ลังเลอยู่สักพักแต่ก็ไม่ได้พูดออกมาต่อหน้าอินฉีแต่เข้าไปใกล้ๆฉินชิงเฟิงและกระซิบบางอย่างข้างหูของเขา
”พอฉินชิงเฟิงได้ฟังเข้าสีหน้าของเขาก็บูดบึ้งขึ้นมานัยน์ตาลุกเป็นไฟแต่พอเห็นอินฉีอยู่ด้วยเลยไม่สะดวกที่จะโมโหออกมาเพียงแค่หันไปพูดกับแม่นมว่า:“เจ้าออกไปก่อนเถอะอีกสักพักข้าจะตามไป”
หลังจากที่แม่นมออกไปแล้วอินฉีก็ถามขึ้นมาอย่างสงสัยว่า:“ฉินเฉิงจู่มีเรื่องลำบากอะไรแล้วงั้นรึ?หากว่ามีสิ่งใดที่ต้องการให้ข้าช่วยเหลือท่านอย่าได้เกรงใจเป็นอันขาด”
แต่จะให้ปล่อยแม่หญิงคนนี้ไปเขาก็ไม่ค่อยพอใจนักท่านอินเอ่ยปากขอผู้หญิงจากเขางั้นเขาก็ตามน้ำยกมอบให้แบบง่ายๆไปเลยละกันหน้าตาของแม่หญิงคนนั้นถือว่าไม่เลวท่านอินจะต้องชอบใจเป็นแน่รอสักพักพอมืดค่ำแล้วมืดสนิทไม่มีแสงไฟก็ส่งตัวไปที่ห้องของเขาแล้วกลับไปรอท่านอินผู้นี้ติดโรคมาจะต้องดูแลกิจการไม่ได้แน่ๆกิจการโรงน้ำชานี้ดีมากพอถึงเวลานั้นเขาก็ค่อยๆใช้กำลังเล็กน้อยก็จะสามารถเอากิจการโรงน้ำชานี้ทั้งหมดมาไว้ในกำมือเขาได้
ฉินชิงเฟิงคิดคำนวณในใจใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มสดใสขึ้นเรื่อยๆ
อินฉีก็ยิ้มเป็นเพื่อนเขาเพียงแต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้มาจากใจคนสองคนที่ความคิดต่างกันต่างสุภาพต่อกันไม่นานนักก็มาถึงห้องพักที่หรูหราห้องหนึ่งของด้านหลังตำหนัก
แม่นมคนหนึ่งยืนรออยู่ที่หน้าประตูพอเห็นอินฉีพาคนมาด้วยก็ประหลาดใจไปพักหนึ่งจากนั้นก็เปิดประตูให้เขาทั้งสองคน
หลินซีนเยียนถูกแม่นมคนหนึ่งเปลี่ยนชุดให้เป็นชุดผ้าแพรต่วนสีแดงใบหน้ายังแต่งเติมให้เป็นสไตล์ที่ฮิตที่สุดในแคว้นหมันนางแต่ไหนแต่ไรก็เกิดมางดงามอยู่แล้วพอผ่านการแต่งเติมนี้เข้าไปยิ่งทำให้งดงามเข้าไปอีกดังนั้นในตอนที่นางหันตัวกลับมาชายสองคนที่อยู่หน้าประตูก็ตกตะลึงราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง
ในใจของฉินชิงเฟิงยิ่งไม่พอใจเข้าไปใหญ่สาวงามที่ช่างงดงามยิ่งนักแต่กลับเป็นโรคทำให้คนได้แต่มองแต่จับต้องไม่ได้มันช่างทรมานใจเสียจริง
แต่อินฉีหลังจากไม่ได้พบกับหลินซีนเยียนตั้งนานได้มาเจออีกครั้งราวกับจี้จุดบางอย่างในใจ ใจค่อยๆเจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อยในหัวยิ่งคิดถึงเรื่องต่างๆนาๆที่พวกเขาทั้งสองเคยเจอกันมาก่อนหน้านี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต
ลูกหาย5555...
นางเอกเป็นพวกชอบความเจ็บปวด อ่านแล้วเหนื่อย เหมือนเราเห็นชีวิตคู่ผัวซ้อมเมีย แล้วอยากจะช่วยให้เค้าออกมา ผู้หญิงบอกไม่ต้อง เค้าถูกจริตแบบนี้ สงสารน้องชาย ช่วยมาก็จริง ทุกคืนต้องมานอนฟังอีผัวเมียคู่นี้มันทำร้ายกัน ป่วยจิตสุดๆ...
ทำไมนางเอกไม่คิดประกิษฐ์อาวุธไว้ป้องกันตัวเลยสักที เจอเหตุร้ายตลอดแต่ไม่เคยคิดปกป้องตัวเอง แล้วบอกว่าเป็นนักสร้างอาวุธนี่นะ...