ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 95

ตอนที่ 95 เป็นแค่คนรักเท่านั้น

นางเข้าประชิดตัวเขาทำให้ดวงตาของโม่จื่อเฟิงแคบลงเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ชอนตัวอุ้มหลินซินเยียนเข้ามาในอ้อมแขน เงาแสงเทียนของตัวพวกเขาค่อยๆยืดไปไกลขึ้นเรื่อยๆ เงาที่ทอดออกมาบนพื้นทำให้เห็นร่องรอยของความลุ่มหลง

อี้เซิงกับสาวใช้เห็นหลินซินเยียนถูกโม่จื่อเฟิงอุ้มเข้าห้องไป สองคนนั้นก็ก้มหน้าแบบเป็นที่รู้กันแค่สองคน ไม่มีความเห็นใดๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไรก็ไม่เหมาะสม

กลางคืนนั้นช่างยาวนาน เมื่อเวลาเที่ยงคืนฝนก็ตกลงมา

หลินซินเยียนได้ยินเสียงจิ๊ดๆดังมาจากหน้าต่าง นางก็เอาเสื้อผ้ามาห่อร่างตัวเองไว้แล้วลุกขึ้นไปปิดหน้าต่าง เมื่อหันหน้ากลับมาก็พบว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นมา

“ท่านอ๋อง” หลินซินเยียนเดินไปที่ข้างเตียง แล้วล้มตัวนอนบนเตียงอีกครั้ง

โม่จื่อเฟิงดึงนางเข้าไปในอ้อมอกอีกครั้ง “ทำไมลุกแล้วละ”

“หน้าต่างปิดไม่สนิทนะ ข้าเลยลุกไปปิด” หลินซินเยียนซบบ่าของโม่จื่อเฟิง ถ้าพูดอย่างจริงใจเลย ถ้าหากว่าไม่ใส่ใจที่โม่จื่อเฟิงรู้อุบายของนางทำให้นางรับมือไม่ได้ ถ้าหากไม่นำชื่อของเขามาเป็นสามีที่ถูกต้องของนาง แต่ถ้าเป็นแค่คนที่ใช้ชีวิตร่วมกัน ก็นับว่าเขาไม่ได้เป็นคนที่เลวร้ายอะไร

เมื่อเสร็จสมอารมณ์หมาย แล้วก็แยกจากกัน ทั้งสองคนมีความรู้สึกรักใคร่หลงเหลืออยู่เล็กน้อย หลินซินเยียนค่อยๆคิดอย่างละเอียด ถ้าหากว่านางไม่ได้มีสิ่งที่เขาต้องการ นั่นก็หมดหวังแล้ว ไม่มีหวังก็คือไม่มีหวัง

ทั้งสองคนนอนอยู่บนเตียง ฟังเสียงฝนตกที่ดังมาจากนอกหน้าต่าง ไม่มีใครพูดนานสองนาน

จนกระทั่งหลินซินเยียนคิดว่าโม่จื่อเฟิงหลับไปแล้ว แต่กลับได้ยินเสียงของเขาดังขึ้น “หลายวันมานี้มีผู้มีอิทธิพลมาหาเจ้า เจ้าคิดจะเข้าร่วมกับใคร”

เดิมหลินซินเยียนก็ไม่ได้คิดจะนอนหลับ ค่อยๆถูกต้นคอเขา “ท่านอ๋องไม่ได้หมายจะชักชวนข้าหรอกรึ”

นี่ไม่ใช่ท่าทางของโม่จื่อเฟิงที่จะแสดงออกมาบ่อยๆ ถึงแม้ว่านางจะไม่เข้าใจสถานการณ์ของบ้านเมือง แต่รู้ว่าในมือของอ๋องอู่เสวียนมีกองกำลังทหารในมือ เล่ากันว่าเป็นทหารที่ยอดเยี่ยม แต่เขาก็แน่ใจว่านางเลือกเกาะต้นไม้ แต่ก็ยังปล่อยให้นางทำอะไรได้ตามใจ นี่ก็ยังทำให้นางรู้สึกว่าเป็นที่ที่ไม่ปลอดภัยอยู่ตลอด

โม่จื่อเฟิงถอนใจเบาๆ “คนของเจ้าเป็นของข้า ข้ายังจะอยากดึงลูกค้าเจ้าอีกหรือ สำหรับเรื่องที่มีคนอยากได้เจ้า สำหรับข้าแล้วมีผลกระทบอะไร เจ้าได้กลยุทธ์ของเขา ข้าจะไม่สามารถเอาไปจากมือเจ้าได้จริงหรือ จริงๆข้าไม่ได้มีความสูญเสียอะไร แล้วทำไมจะต้องขัดขวาง ”

นี่เป็นเหตุผลที่แท้จริงหรือ ไม่รู้เลยหรือว่าวิธีการที่เข้าพูดนี้ทำให้นางไม่เชื่อ แต่ว่านางรู้ว่าคำตอบที่เข้าให้นางมา นั่นคือเขาไม่สามารถให้ข้อมูลอื่นๆที่มีประโยชน์ได้

หลินซินเยียนไม่ถามอีก คิดแล้วค่อยถามอีกประโยค “เมื่อผ่านไปอีกหนึ่งเดือนก็จะถึงงานแต่งของท่านอ๋องแล้ว จะต้องเป็นเจ้าบ่าวแล้ว ตื่นเต้นหรือไม่”

โม่จื่อเฟิงมองมาที่ตาของนางอย่างลึกซึ้ง มือใหญ่ของเขาลูบตัวของนาง “ทำไมหรือ เจ้าไม่พอใจที่ข้าจะแต่งงานกับหญิงอื่นใช่หรอไม่” เขาไม่รอนางตอบเขาก็พูดต่อว่า “ไม่ใช่ว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น จวนอู่เซวียนอ๋องก็มีนางสนม ต่อให้ไม่ใช่เซียวฉางเยว่ก็ยังมีคนอื่นได้”

ใช่ ยังมีคนอื่นอีก ในที่สุดผู้หญิงแบบที่มีตำแหน่งฐานะอย่างไรถึงจะยืนอยู่ข้างกายเขาได้ อย่างไรก็ไม่มีทางเป็นนาง

หลี่หลงบอกว่าเมื่อวานตามคุณชายอู๋มาที่ร้านเล็กๆที่นี่ แล้วก็พบว่าที่คงจะไม่กลับตาลปัตรแน่ จากที่เขาตรวจสอบดู ที่นี่น่าจะเป็นที่ที่จัดแรงงานให้กับคนมีเงินมีอำนาจ ดังนั้นจึงพาหลินซินเยียนมาดูในวันนี้

ทั้งสองคนเดินทางมาถึงที่ขายแรงงานก็ใช้เวลาราวถ้วยชา สุดท้ายก็เดินมาถึงร้านที่หลี่หลงพูดถึง ร้านนี้ปิดประตูอยู่ เพิ่งจะมีผู้ชายคนหนึ่งมาเคาะประตู เสียงเคาะสั้นสามครั้งเคาะยาวสองครั้งก็มีคนมาเปิดประตูจากด้านใน แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินเข้าไป

“เจ้าแน่ใจนะว่าคุณชายอู๋เข้าไปในนั้นแล้ว” หลินซินเยียนถาม

“ครับ ข้าเห็นแน่ๆ อีกอย่างจากที่ข้าเห็น เมื่อวานเขาเข้าไปพระอาทิตย์ตกถึงจะออกมา ดังนั้นวันนี้ถ้าเขาเข้าไปอย่างไรก็ต้องใช้เวลานาน” หลี่หลงพูดจากแบบดูถูกมาก เขาถือโอกาสในช่วงเทศกาลปิดบังหูตาคน คุณชายอู๋คนนี้คงเล่นสนุกอย่างเต็มที่เลยสินะ

“เมื่อตอนมา เห็นรูปวาดที่แปะอยู่ตามถนนรึไม่” หลินซินเยียนหยุดอยู่หน้าร้านแล้วถามหลี่หลง

หลี่หลงพยักหน้า “เห็นแล้ว รูปวาดนั้นเห็นได้ชัดเลยว่าเป็นแม่นางหลิน แต่ข้าเห็นท่านไม่ได้พูดถึง ก็เลยไม่ได้ถาม”

หลินซินเยียนจ้องอย่างประหลาดใจ มองสายตาที่รู้สึกชื่นชมของหลี่หลง หลี่หลงคนนี้ถึงแม้ว่าจะไม่รู้หนังสือ แต่ก็เป็นคนที่นับว่าฉลาดมากทีเดียว “ในภาพวาดนั้นคือข้าเอง คนที่ตระกูลหนานกงต้องการตัวก็คือข้า ตอนนี้เจ้าไปแกะป้ายประกาศออกแล้วเอาไปให้บ้านตระกูลหนานกงแล้วบอกว่าข้าอยู่ที่นี่”

“หา ข้าไม่รู้หนังสือ แต่ว่าฟังจากที่คนรอบๆพูดถึงประกาศนี้ ดูเหมือนว่าการที่ตระกูลหนานกงต้องการตัวท่านนั้นไม่ใช่เรื่องดีแน่ ถ้าหากว่าข้าไปรายงานข่าว พวกเขาก็ต้องมาแน่ ไม่ใช่การสร้างความวุ่นวายให้ท่านหรือ ตระกูลหนานกงร่ำรวยล้นฟ้า ไม่ต้องพูดถึงตระกูลหนานกงหรอก แค่คนที่ทำงานให้ตระกูลหนานกง พวกเรายังสู้ไม่ได้เลย” หลี่หลงเป็นกังวลอยู่นานถึงจะเดินไป