ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 105

ตอนที่ 105 ค่อยๆเล่นกับเขา

ตอนนี้มู่น่อนน่อนไม่เพียงแค่ตกใจ แต่แทบจะเป็นตะลึงงันมากกว่า

เธอเดินไปตรงหน้าของเด็กหนุ่ม แล้วถามเขาด้วยสีหน้าจริงจังว่า “นายกับตระกูลเฉินเกี่ยวข้องกันยังไง”

“เกี่ยวข้องกันแบบญาติไง” เด็กหนุ่มทำสีหน้าไม่แยแส จากนั้นก็พูดเสริมอย่างระมัดระวังว่า “แต่ว่าฉันกับตระกูลเฉินไม่ได้สนิทกัน แล้วฉันก็ไม่มีเงินด้วย”

เด็กคนนี้เข้ามาอยู่ในบ้านโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตก่อน แต่ตอนนี้กลับเริ่มมาระแวดระวัง หรือว่าจะกลัวว่าเธอจะจับตัวเขาไปเรียกค่าไถ่กับทางตระกูลเฉินกัน

“นายชื่อเฉินเจียฉินจริงๆเหรอ” มู่น่อนน่อนหลอกถามเขาแบบเนียนๆ “แล้วตระกูลเฉินของพวกนายมีคนชื่อเฉินเจียฉินอยู่กี่คนกัน”

“อะไรรของเธอ” แววตาของเด็กหนุ่มเริ่มระแวดระวังมากขึ้น เป็นเพราะว่าอายุยังน้อย ท่าทางอ่อนต่อโลกนั้นเลยไม่ได้แสดงถึงความกดดันได้เท่าใดนัก

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มเข้ามาอยู่ในห้องเธอได้อย่างไร แล้วเข้ามาอยู่อย่างสง่าผ่าเผย แต่ก็สัมผัสได้ว่าเขาไม่ใช่เด็กที่หลอกล่อได้ง่ายๆแน่

เวลาที่เขาพูดจา ยังคงแฝงด้วยสำเนียงเฉพาะเวลาชาวต่างชาติพูดภาษาจีน พูดได้ไม่ลื่นไหลเท่าใดนัก เห็นได้ชัดว่าเด็กคนนี้น่าจะเติบโตมาจากต่างประเทศ

สัญญาณทั้งหมดบ่งบอกว่า เขาอาจจะหนีออกจากบ้านมา！

มู่น่อนน่อนเผยรอยยิ้มออกมา “เด็กน้อย นายหนีออกจากบ้านมาเหรอ อยู่ในที่แบบนี้คงไม่ค่อยคุ้นชินสินะ ฉันไปเรียกให้คนที่ตระกูลเฉินมารับนายเอาไหม”

เขาเบิกตาโต แล้วก็เริ่มร้อนรนขึ้นมาทันที “ไม่ได้นะ ！ กว่าฉันจะออกมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ！”

เธอเดาได้ไม่ผิดเลยจริงๆ

“นายรู้จักกฎหมายอาญาไหม ในนั้นมีข้อกฎหมายอาชญากรรมที่เรียกว่าการบุกรุกบ้านคนอื่นด้วยนะ” มู่น่อนน่อนรับมือกับ”เฉินเจียฉิน”คนโตที่อยู่ที่บ้านไม่ไหว แต่สำหรับเฉินเจียฉินคนเล็กคนนี้ เธอสามารถจัดการได้อย่างอยู่หมัดอยู่แล้ว

สีหน้าของเฉินเจียฉินน้อยเปลี่ยนไปทันที สายตามีแวววิตกกังวลวาบผ่าน แล้วพูดเสียงดังว่า “ที่บ้านตระกูลเฉินของพวกเรามีคนชื่อเฉินเจียฉินอยู่แค่คนเดียว ！”

ส่วนใหญ่แล้วเขาใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศมาตลอด แล้วจะกลับมาพักผ่อนที่ประเทศจีนเป็นครั้งคราว แต่เขาไม่คุ้นเคยกับผู้คนและพื้นที่ในประเทศมากนัก คำขู่ของมู่น่อนน่อน เลยทำให้เขาเริ่มกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

พอมู่น่อนน่อนได้ฟังคำพูดของเขาแล้ว สีหน้าก็เริ่มมึนงง และเริ่มสับสนขึ้นมาเล็กน้อย

ถ้าหากตระกูลเฉินมีเพียงคนเดียวที่แซ่เฉิน แล้ว”เฉินเจียฉิน”คนโตที่อยู่ที่บ้านคนนั้น เป็นใครกันแน่ ?

เธอจ้องมองเฉินเจียฉินน้อยที่อยู่ตรงหน้าอยู่ครู่ใหญ่ เฉินเจียฉินถูกเธอมองจนขนลุกไปทั่วร่าง “เธอเป็นอะไรไป ?”

มู่น่อนน่อนกำลังเตรียมจะพูดอะไร แต่ทันใดนั้นก็มีเสียง “โครกๆ” ดังขึ้น ขัดจังหวะความคิดของมู่น่อนน่อน

เฉินเจียฉินน้อยมองเธออย่างเลิ่กลั่กทีหนึ่ง จากนั้นก็แสร้งทำเป็นพูดเสียงดังอย่างดุร้ายว่า “มองหาอะไร ไม่เคยได้ยินเสียงท้องร้องมาก่อนเหรอ ！”

คนที่ชื่อ”เฉินเจียฉิน”นี่ ช่างนิสัยเสียเหมือนกันจริงๆ

......

ภายในร้านอาหาร มู่น่อนน่อนนั่งมองดูเฉินเจียฉินน้อยกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อสามชามตาปริบๆ

บ้านที่เธอเช่าอยู่ในเขตสลัมของเมืองหู้หยาง ดังนั้นบริเวณใกล้เคียงก็เลยไม่มีร้านอาหารดีๆเสียเท่าไหร่ และยังมีเวลาวันเยอะมากอีกด้วย

เดิมทีเฉินเจียฉินก็มีท่าทีรังเกียจอยู่บ้าง แต่อาจเป็นเพราะหิวมากเขาเลยยอมเดินตามเธอเข้ามา

พอนั่งลงแล้วลองชิมดูคำหนึ่ง ตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

ดังคำที่ว่าจะล้วงความลับต้องป้อนของเข้าปากเหยื่อ หลังจากที่เฉินเจียฉินทานก๋วยเตี๋ยวไปสามชามแล้ว ไม่ว่ามู่น่อนน่อนจะถามอะไรเขา เขาก็ยอมพูดออกมาแทบจะทั้งหมด

“ก่อนหน้านี้ฉันอยู่ที่ออสเตรเลีย ฉันอยากเล่นอีสปอร์ตแบบมืออาชีพ แต่คุณแม่ไม่ให้ฉันไป แถมยังไม่ยอมให้เงินใช้จ่ายฉันอีก ฉันก็เลยหนีออกจากบ้านเพื่อทำให้แม่ตกใจ......เธอจะไปบอกคนในตระกูลเฉินว่าฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้นะ ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะต้องมาจับตัวฉันกลับไปแน่......”

“เล่นเกมเหรอ ? ช่วงวัยของนายสมควรจะตั้งใจเรียนมากกว่าไม่ใช่เหรอ”

เฉินเจียฉินน้อยพูดแก้คำพูดของเธอ “เล่นเกมอะไรกัน นั่นก็เป็นอาชีพอย่างหนึ่งต่างหาก วงการอีสปอร์ต ！นี่เป็นความฝันของฉัน ！”

มู่น่อนน่อนราดน้ำเย็นใส่เขา “แต่นายยังอายุแค่สิบสี่นะ”

ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยเข้าใจพวกคนเล่นเกมหรือวงการอีสปอร์ต แต่เธอก็รู้ว่าหากเฉินเจียฉินน้อยจะไปทำสิ่งนี้จริงๆ อย่างน้อยก็ต้องอายุครบกำหนดเสียก่อน

เฉินเจียฉินน้อยทำเสียงในลำคอทีหนึ่ง แล้วกอดอกเชิดคาง ท่าทางดูหยิ่งผยองมาก

เธอนั่งต่อไปไม่ไหวแล้ว เลยลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปข้างนอกทันที

เฉินเจียฉินเห็นว่าเธอกำลังจะจากไป ก็รีบลุกขึ้นตามออกไป “เธอจะไปไหนน่ะ เธอ......”

เขายังไม่ทันได้พูดจบ เงาของมู่น่อนน่อนก็หายลับไปแล้ว

เขาลูบท้องที่อิ่มแปล้ของตัวเองอย่างพึงพอใจ เกาผมหยิกเล็กน้อยของตัวเองและพึมพำ “อย่างน้อยก็ให้ฉันยืมตังสักหน่อยแล้วค่อยไปสิ......”

......

มู่น่อนน่อนเรียกรถกลับไปที่บ้านพักทันที

เธอเข้าประตูไปอย่างร้อนรน พอเจอผู้คุ้มกันก็รีบถามทันที “เฉินเจียฉินอยู่ไหม ！”

ผู้คุ้มกันอ้ำอึ้งไปทันที “......ไม่อยู่ครับ”

มู่น่อนน่อนไปที่ห้องสมุดและห้องนอน แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของ”เฉินเจียฉิน”เลย

เฉินถิงเซียว “ทั้งขี้เหร่และไร้มนุษยธรรม” นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนในเมืองหู้หยางต่างก็รู้กันดี ทุกคนต่างก็คิดกันแบบนั้น ขนาดมู่หวั่นขีเองก็ยังผลักมู่น่อนน่อนออกมาเพื่อหลบหนีจากการแต่งงานเข้าตระกูลเฉินเลย

ส่วนมู่น่อนน่อนเองก็เชื่อเหมือนกันว่าเฉินถิงเซียวคือผู้ชายที่ “ทั้งขี้เหร่และไร้มนุษยธรรม” และไม่ได้สงสัยเลยว่าข่าวลือนั้นเป็นจริงหรือเท็จ

ดังนั้นครั้งแรกที่เธอเห็น”เฉินเจียฉิน” ก็ไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่าเขาจะเป็นเฉินถิงเซียวตัวจริง！

เธออุปาทานเอาเองว่าเฉินถิงเซียวนั้นไม่ใช่คนที่มีสุขภาพดี ถึงแม้ว่าช่วงสองสามเดือนนี้จะรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เคยคิดถึงด้านนี้มาก่อนเลย

จนตอนที่เธอมาเจอกับ”เฉินเจียฉินน้อย”เข้า ถึงแม้ว่าเด็กคนนั้นจะดูแปลกประหลาดอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เหมือนคนพูดโกหก

ตอนนี้เธอค่อยๆสงบลงแล้ว เลยไม่รีบร้อนที่จะเผชิญหน้ากับ”เฉินเจียฉิน”อีกแล้ว

เธอจะต้องยืนยันให้ได้ก่อนว่า”เฉินเจียฉิน”ใช่เฉินถิงเซียวตัวจริงหรือไม่ ถ้าหากใช่......

ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยๆเล่นเป็นเพื่อนเขาไปแล้วกัน