ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 120

ตอนที่ 120 ผมรักและเอ็นดูคุณเสียด้วยซ้ำไป

โบราณกล่าวไว้ว่า เขื่อนยาวนับพันลี้ มักจะถูกกองทัพมดเจาะจนพังทลาย(ไม่ระวังเรื่องเล็กก่อตัวเป็นหายนะ)

ยิ่งไปกว่านั้น คือธุรกิจที่ถูกเปิดเผยด้านมืดอย่างบริษัทมู่ซื่อ

มู่น่อนน่อนมีลางสังหรณ์ บริษัทมู่ซื่อไม่ใช่ก้าวข้ามผ่านความยากลำบาก แต่เป็นจุดเริ่มต้นของหายนะ

ถึงได้การลงทุนและการร่วมงานที่มากกว่า แต่สุดท้ายพอสินค้าวางขายในตลาด ไม่มีผู้บริโภคยอมซื้อ ทั้งหมดล้วนไร้ประโยชน์

อยู่ในสมัยที่ข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตพัฒนาอย่างว่องไว ดูถูกอิทธิพลการแพร่กระจายข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตไม่ได้

พอบริษัทมู่ซื่ออยากมีท่าทีที่ใหญ่โตหน่อย ก็จะมีคนขุดคุ้ยด้านมืดในอดีตของบริษัทมู่ซื่อออกมา จากนั้นผู้คนก็จะต่อต้านพร้อมกัน

ตลาดใหญ่ขนาดนี้ คู่แข่งเยอะขนาดนั้น ขอบเขตที่ผู้บริโภคสามารถเลือกมีวงกว้างขนาดนั้น บริษัทมู่ซื่อไม่นับว่าอะไรเลย

หลังจากรู้วัตถุประสงค์ของเฉินถิงเซียว มู่น่อนน่อนยิ่งคิดยิ่งรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว

เฉินถิงเซียวภายนอกคือช่วยบริษัทมู่ซื่อ แต่แท้จริงแล้ววัตถุประสงค์ของเขากลับจะเอาบริษัทมู่ซื่อให้ตาย

..................

รถยนต์ได้จอดลงที่หน้าวิลล่า มู่น่อนน่อนก็เปิดประตูรถและโดดลงไปอย่างไว

ตอนนี้คือช่วงฤดูที่เหน็บหนาวที่สุด อากาศนับวันยิ่งเหน็บหนาว

สายลมหนาวพัดพามา มู่น่อนน่อนตัวสั่นเล็กน้อย สีหน้าซีดเซียวขึ้นเยอะ

เธอเดินเข้าห้องโถงไม่เห็นร่างเงาของเฉินถิงเซียว

บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆก้าวมาพูดข้างหน้าอย่างดูสถานการณ์เป็น:“คุณหญิงน้อยครับ คุณผู้ชายอยู่ห้องอ่านหนังสือครับ”

มู่น่อนน่อนได้ยินคำพูดนี้แล้ว ได้ไปที่ห้องอ่านหนังสือของเฉินถิงเซียวโดยตรง

เขาดูแล้วก็เพิ่งกลับมาเหมือนกัน เสื้อคลุมบนตัวยังไม่ทันได้ถอดลงมา กำลังยื่นมือหาหนังสือทีละช่องๆอยู่ที่ชั้นวางหนังสือ

ได้ยินเสียงเปิดประตู เขาหันหน้ามาเห็นว่าเป็นมู่น่อนน่อน เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เหมือนกำลังยิ้มแต่ก็ไม่เหมือน“คุณกลับมาแล้วเหรอ”

เขาพูดจบ ก็ได้หันหน้าไปหาหนังสือที่ชั้นวางต่อ มู่น่อนน่อนเดินมาที่ตรงหน้าของเขา กุมแขนของเขาไว้ ดึงเขาหันมามองหน้าตัวเอง

เธอจ้องตาของเฉินถิงเซียวไว้ และพูดทีละถ้อยคำ:“คุณอยากทำอะไรกันแน่?บริษัทมู่ซื่อไปขัดใจคุณตรงไหนเข้า?”

เฉินถิงเซียวดึงแขนกลับ ยื่นมือกุมมือของเธอไว้:“ทำไมมือเย็นจังเลย?”

เขาจับมือทั้งสองข้างของมู่น่อนน่อนไว้ กุมไว้ในมือตัวเอง

ฝ่ามือของเขาใหญ่และอบอุ่น อบอุ่นจนทำให้มู่น่อนน่อนไม่มีความคิดที่จะดึงมือกลับ

ผู้ชายอย่างเฉินถิงเซียวถ้าลดตัวลดการวางมาดลง อยากพูดจาอ่อนโยนนุ่มนวลทำให้ผู้หญิงหวั่นไหว มันช่างง่ายเหลือเกิน

มู่น่อนน่อนเหม่อลอยเล็กน้อย ก็ได้สติกลับมาแล้ว เธอดึงมือของตัวเองกลับ ทวนคำถามของก่อนหน้านี้ซ้ำอีกครั้ง:“บริษัทมู่ซื่อไปขัดใจตรงไหนคุณเข้า?”

“นี่คุณกำลังถามเอาความผิดเหรอ?”เฉินถิงเซียวจ้องมือที่ว่างเปล่าของตัวเองสองวิ สีหน้าได้ค่อยๆเปลี่ยนมาเย็นชา

“คุณรู้ว่าที่ฉันถามมันหมายความว่ายังไง”

เฉินถิงเซียวหันไปนั่งลงที่เก้าอี้ เปิดปากพูดอย่างไม่สนใจไยดี:“ให้ปาปารัสซี่ไปถ่ายด้านมืดของบริษัทมู่ซื่อ ผมนึกว่าคุณไม่มีความผูกพันกับบริษัทมู่ซื่อเสียอีก”

มู่น่อนน่อนมองเขาอย่างตะลึงงัน ไม่นึกเลยว่าแม้แต่เรื่องนี้เขาก็รู้ด้วย?

ดูเหมือนเฉินถิงเซียวจะพึงพอใจกับสีหน้าของเธอมาก แววตาที่ดำเข้มเหมือนหมึกจ้องมองเธอไว้ ในนั้นคือระลอกคลื่นที่อยู่ลึกลงไปในใจลอยตัวอยู่ ทำให้คนยากที่จะดูอารมณ์ข้างในออก

สักพัก เธอได้ยินเสียงที่มืดมนน่ากลัวเล็กน้อยของเขา:“เรื่องของคุณ ขอแค่ผมอยากรู้ ก็ไม่มีเรื่องไหนที่ผมไม่รู้”

ความหมายของเขาคือ เธออยู่ตรงหน้าเขาคือโปร่งใส่หมด

เธอทำอะไรเขาก็สามารถรู้ได้อย่างง่ายดาย

เขาขู่เธออีกแล้ว

มู่น่อนน่อนไม่ได้เจอคุณปู่มู่มาสิบกว่าปี ถ้าไม่ใช่มีคนเอ่ยขึ้นมา เธอแทบจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองยังมีคุณปู่อยู่

เฉินถิงเซียวเพิ่งเอ่ยถึงคุณปู่มู่ งั้นวัตถุประสงค์ของเขาก็คือ.........

มู่น่อนน่อนคิดจุดนี้ได้ หยุดฝีเท้ากะทันหัน เธอมองเฉินถิงเซียวและพูด:“คุณอยากอาศัยเรื่องของบริษัทมู่ซื่อ บีบให้คุณปู่ฉันกลับประเทศ?”

เฉินถิงเซียวหันมามองเขา แววตามีความชื่นชมโผล่ขึ้นมา:“ฉลาดจริงๆ”

“คุณบีบให้คุณปู่ฉันกลับมาคืออยากทำอะไรคะ?คุณมีวัตถุประสงค์อะไร?”หรือว่าเพราะเบื้องหลังงานแต่งของทั้งสองตระกูล ยังมีเรื่องที่ให้คนอื่นไม่รู้?

แต่สำหรับเฉินถิงเซียว เรื่องนี้สำคัญมาก?

เฉินถิงเซียวตั้งแต่คดีลักพาตัวในตอนนั้น แล้วสาเหตุที่ปิดบังสถานภาพไม่โผล่หน้าต่อสาธารณชนเพราะอะไรอีก? เรื่องที่คิดไม่ออกเยอะจริงๆ ในหัวของมู่น่อนน่อนยิ่งวุ่นเข้าไปใหญ่

ในห้องทานข้าว

เฉินเจียฉินได้นั่งลงที่นั่นแล้ว แต่เพราะเฉินถิงเซียวกับมู่น่อนน่อนต่างก็ยังไม่มา ดังนั้นเขาก็ยังไม่ได้เริ่มทานข้าวก่อน

เห็นทั้งคู่จูงมือกันเข้ามา เขาแบะปากและบ่นพึมพำ:“ดอกไม้งามปักอยู่บนขี้วัว”

เฉินถิงเซียวช่วยมู่น่อนน่อนลากเก้าอี้ออก และพูดโดยที่ไม่เงยหน้า:“เจียฉิน ครูของนายบอกว่าการเรียนของนายตามไม่ทัน ฉันสมัครคลาสเรียนพิเศษให้นายหน่อยดีกว่ามั้ง”

“ไม่ต้องแล้วครับ!”เฉินเจียฉินสีหน้าเปลี่ยน

พูดอย่างไม่มีความห้าวหาญเลยสักนิด:“พวกพี่นี่ช่างชายหล่อหญิงงาม เกิดมาเพื่อเป็นคู่กันชัดๆครับ”　　

คนถ่อยที่ร้ายกาจ!

ให้เขาไปเรียนพิเศษ สู้ให้เขาไปตายดีกว่า!

เฉินเจียฉินแอบจ้องเขาทีนึง จากนั้นก็ยิ้มแก้มปริหันหน้ามาคีบผักให้มู่น่อนน่อน:“พี่น่อนน่อน พี่กินอันนี้ครับ”

“ขอบใจจ้า”มู่น่อนน่อนถือจานรับผักที่เขาคีบให้ รู้สึกเธอกับเฉินเจียฉินต่างก็คนเป็นหัวอกเดียวกัน